mijn man wil absoluut geen nummer 2. Ik heb een vrij zwaren zwangerschap (vanaf weeek 18 BI) en een zware bevalling (met uiteindelijk KS) gehad. ook het herstel duurde lang... Y had KMA en daar zijn we pas met 3 maanden achter gekomen. ook heeft hij dit jaar 6 keer oor ontsteking gehad in 6 maanden... allemaal redenen om het niet nog eens te willen voor mijn man. Ik kan nu zeggen dat ik 3 a 4 maanden pijn vrij ben, en ik moet zeggen het kriebelt ook nog neit hoor ik geniet volop van mijn kleine lieve mannetje!
Een kindje krijgen was voor ons niet makkelijk en ben dan ook zwanger geworden doormiddel van ICSI, de 1e was uiteindelijk een mk geworden,en na de 2e tp zwanger van Levi die nu inmiddels 4 maanden is.Wij riepen altijd dat we maar 1 kindje wilden (misschien aangevoeld dat een kindje krijgen niet makkelijk was voor ons) En nu voelt ons gezin ook zeker compleet! Mijn zwangerschap was ook niet prettig en bevallen ook niet.Nu denk ik weleens hoe zou het zijn als we nog een kindje zouden krijgen over 2 3 jaar? Maar dan denken we weer we hebben het geluk gekregen dat we een kindje hebben mogen krijgen! En wij kunnen hem alles geven wat hij nodig heeft!
Hier een reactie van iemand die zelf enig kind is... Ik herinner me dat ik het als kind al enorm eenzaam vond om alleen op te groeien. Mijn vriendinnetjes hadden broertjes of zusjes, mijn nichtjes ook en eigenlijk iedereen om mij heen. Ik vond er niks aan met 2 ouders thuis in mijn eentje. En tuurlijk werd ik wat extra verwend dan een ander kind en kreeg ik alle aandacht maar ik heb me toch altijd heel alleen gevoeld. Ik heb nu een eigen gezinnetje en wilde dit absoluut niet voor mijn kinderen. En als ik nu zie hoe gelukkig mijn zoontjes met elkaar zijn kan ik me niet voorstellen dat ik er maar 1 had gehad. Familie is heel belangrijk heb ik geleerd en ik heb nu alleen mijn moeder nog maar. En wat als zij nu ook wegvalt? Dan heb ik dus niemand meer! Ik wil hier alleen maar mee zeggen denk asjeblieft goed na voor de toekomst en tuurlijk moet je zelf ook gelukkig zijn en jezelf niet gaan forceren met 2 kinderen, maar het is echt zoveel meer gezelliger dan met 1 en zowel voor het kind als voor de ouders. Ik ben dan ook blij dat mijn vriend wel een broer heeft en dat er bij hun binnenkort een eerste kleintje komt. Zo hebben onze kids ook nog een neefje of nichtje erbij straks.
Hier ook bewust 1 kind, en ook ik wordt niet goed van alle opmerkingen (ongevraagd). Nee het is niet zielig, wat als je er maar 1 KAN krijgen? Wat als de 2de zwaar gehandicapt wordt? Wat als de 2de naar canada verhuisd? Wat als... Waarom vullen mensen toch in dat het zielig is? Tuurlijk zullen er mischien momenten komen dat ze zeggen had ik maar een zusje of broertje gehad.. Maar ik roep ook weleens had ik maar een miljoen.. En daarbij ik werk in vp huis en zie dagelijks dat het totaal niets hoeft uit te maken, grote gezinnen waarvan de broers/zussen elkaar niet mogen, oudjes die met 7 kids nog elke dag alleen zitten.. Kom op laat ieder zn keus, en al heb je 2 broertjes of 5 of geen je kunt je alsnog alleen voelen..
Dat is een goede overweging inderdaad. Colkega van mij verloor laatst haar moeder en ze is enigs kind. Dat vond ze heel zwaar en zelf wil ze absoluut meer dan 1 kindje omdat ze zelf altijd (en vooral nu) een broertje of zusje mist. Ieder voor zich, ik veroordeel echt absoluut niemand. Maar bij twijfel zou ik misschien zeggen: doe dan maar wel... Kijk medische redenen enzo dat is anders, dan wordt de beslissing voor je genomen.
Ik heb zelf 1 kindje samen met m'n vriend en hij heeft nog een zoon van 12, mijn stiefzoon dus. Ik vind het goed zo. Ik zal niet zeggen dat ik vroeger ook al dacht dat ik 'maar' 1 kindje zou krijgen maar er is zoveel gebeurd de afgelopen 10 jaar in mijn leven, plus ik heb mijn leeftijd niet mee (ben nu 41) dat ik volkomen tevreden en gelukkig ben met ons gezinnetje zoals het er nu uitziet. Dennis was na 2 miskramen en een lange periode van 'ervoor gaan' nog een kadootje en zo zie ik het nog steeds. Ik voel het ook echt zo, dat ik Dennis nu alles kan geven wat ie nodig heeft qua aandacht en ook wat betreft de financiën, een tweede zou toch wel wat extra druk geven hier en daar. Mijn vriend is nu gesteriliseerd dus het zit er ook niet meer in en dat is prima.
Hier ook bewust voor 1 kind. Ik vind het erg makkelijk om ergens heen te gaan en ook financieel gezien. (Nu werk ik en kan mijn vriend thuis blijven) Ook is onze meid lekker druk en moet niet denken aan nog zo'n kleine druktemakerGrapje...
Wij kiezen dus ook bewust voor maar 1 kind. Hebben we diverse redenen voor, ik zal het eens kort opsommen: - We voelen ons compleet - Mijn zwangerschap was niet de makkelijkste - Mijn bevalling was een hel - Ik heb een beperkte energievoorraad en zoals het nu is red ik het allemaal precies - Geld / Leuke dingen willen kunnen blijven doen met het gezin - We hebben al het allerleukste kind ter wereld: een tweede kan daar nooit aan tippen Verder... Tja, het hele 'enig kind is eenzaam'-argument... Voor mij complete onzin, want ik heb een broer, maar voelde me ook heel vaak eenzaam toen ik opgroeide. Had meer aan mijn nichten en buurkinderen dan aan mijn broer. Contact met mijn broer is inmiddels ook ongeveer niet-bestaand en als mijn moeder komt te overlijden, sta ik er in dat opzicht dus evengoed alleen voor. Dat is er dus 1 waar ze bij mij niet mee aan hoeven te komen
Hier ook moeder van 1 met enorme twijfels of er wel of geen tweede zal komen (als ons dat gegund zou zijn). En ik zit zelf wel met: zielig en ongezellig voor het kind in m'n hoofd (voordat iedereen los gaat met heftige kritiek, dit zit nou eenmaal in m'n hoofd). Maar of een tweede is ons leven past...ik weet het niet. We werken allebei in wisselende diensten en dat is redelijk druk. Blijf mee lezen om de overwegingen van anderen eens te lezen.
Ik denk dat het ook aan de ouders ligt of je eenzaam zou zijn als kind alleen. Mijn man was ook alleen. En heeft dat echt niet gevoelt. Mijn vader vond het echt verschrikkelijk om alleen te zijn.
Hoi, wij zijn er nog niet uit, mijn gevoel wil nog graag een tweede, maar mijn hoofd heeft argumenten die ook zwaar wegen. -financiën -huisvesting -studie -w.s. zou ik moeten bevallen dmv een ks, is het verstandig om daar voor te kiezen. -we kunnen weinig op familie terug vallen voor oppas, met twee zal dat nog lastiger zijn. Zelf ben ik ook enig kind en kom uit een kleine familie, als kind ben ik voor mijn gevoel nooit iets tekort gekomen. heb wel altijd een broertje of zusje gewenst, maar zoals iemand al schreef ik wens ook wel eens het miljoen. nu als volwassene voelt het wel eens alleen. Ouder wordende ouders, hoe ga ik die opvangen en als ze er niet meer zijn dan is er niemand waarmee ik dat stuk geschiedenis deel... Maar ik weet ook dat broers en zussen elkaar lang niet altijd steunen dus ik idealiseer het niet en geniet gewoon in het het hier en nu, van ons zoontje en van de kleine maar redelijk hechte familie en wat komt dat komt!
Ik snap dat jij dit zegt,omdat jij als enig kind erg eenzaam was.En dat is ontzettend rot,maar ik kom uit een gezin van drie en ik miste soms juist die aandacht en als ik dan even alleen met mijn ouders was genoot ik! En zo vaak zie ik mijn broers nu niet meer.Een aantal vrienden van ons zijn ook enig kind en die hebben dat nooit als eenzaam ervaren dus ik denk dat dat erg verschillend is. Maar er zijn hier zoveel mensen waaronder ik die niet makkelijk kindjes kunnen krijgen en dus ontzettend blij dat ze er uberhoudt 1 hebben gekregen.
Er is voor alle redenen wel wat te zeggen. De een ervaart het als eenzaam om als enigskind op te groeien; een ander ervaart het niet als een gemis. Het heeft denk ik ook met zoveel factoren te maken en ook met hoe je er zelf in staat. Ik heb 1 broertje en heb daar goed contact mee. Heel fijn, maar ik weet natuurlijk niet hoe het is als hij er niet was geweest. Mijn man heeft ook 1 broertje en daar heeft hij amper contact mee. Het interesseert ze beiden ook niet echt en ze vinden het gewoon prima zo. De garantie dat je een band opbouwt en dat je wat aan mekaar hebt, heb je dus nooit. Dus tegen de tijd dat ouders overlijden is het maar de vraag waar je je steun kan halen. Volgens mij komt het heel veel voor dat dat niet bij je broer of zus is. Wat voor ons ook echt meespeelt is dat we ons compleet voelen met 1 kindje. Het is prima zo. Het lijkt me ook een stuk makkelijker, je hebt er tenslotte maar 1 om rekening mee te houden. Ook voor mijn ouders lijkt het me makkelijk dat ze maar op 1 kindje oppassen, dan dat ik er 2 of 3 zou brengen. Ik wil haar buiten dat alles kunnen bieden. Nu kan dat. Ik kan me ook voorstellen dat als je heel graag een groter gezinnetje wil, dat dat ook heel fijn en mooi kan zijn. Het is echt maar net hoe je er tegenaan kijkt. Gelukkig zijn er hier geen kriebelens en ben ik helemaal tevreden met hoe het nu is. En hopelijk blijft dat zo!
Hier ben ik het echt mee eens, zouden mijn woorden kunnen zijn. Ik heb altijd gedacht: 2 kinderen! Maar nu ik 1 dochter heb zijn we er nog niet over uit of we er nog wel een kindje bij willen. In ieder geval nog niet nu! Zeker nog 2 jaar wachten. Wij vinden het fijn om wat meer tijd ertussen te hebben. Maar we zien het wel!
Wij houden het ook bij 1. we zijn al blij dat we zwanger zijn geraakt (dmv IVF, ivm endometriosche). bevalling was een hel, uiteindelijk spoedkeizersnede......3 maanden na bevalling operatie ivm endometrioschecyste (inmiddels de 3de operatie in 2 jaar tijd). Wij houden van reizen (thailand 2x, mexico/belize/guatamala, domenicaanse republiek, egypte, indonesie (java en bali) en in europa ook het één en ander gezien) en willen dit ook kunnen blijven doen, camping is leuk voor een weekendje maar verder niet voor ons weggelegd. Ik heb zelf 2 zusjes en 1 broertje en mijn man is eenigskind. maar die heeft daar nooit onder geleden hoor. Mijn zusje is 5 maanden na mij bevallen dus onze kindjes schelen maar 5 maandjes.....dus die hebben elkaar. Mensen die kinderen achterelkaar nemen hoor ik alleen maar klagen over dat het zo zwaar is en dat ze moe zijn en hup daar gaan de kinderen weer een weekend naar opa en oma.....wordt die kinderen gevraagd of ze een weekendje zonder papa en mama willen? nee! dat vindt ik zielig. je kinderen dumpen omdat je het zwaar vindt en je kinderen kunnen er niets van zeggen.
Mijn man is enig kind en mijn vader ook. Mijn man en mijn vader zijn financieel, maar vooral ook emotioneel, nooit iets te kort gekomen. Hebben zich ook nooit eenzaam gevoeld met veel vriendjes om hen heen. Hele sociale kinderen waren het. Wij hebben drie kinderen. Mijn kids hebben er echter niet om gevraagd om onze aandacht te moeten delen. Dat vind ik soms best erg. Gewoon bijna egoistisch voelt het dat ik elke keer weer een kindje kreeg.... Voor mijn kinderen hoop ik dat ze later heel veel aan elkaar hebben. maar een garantie is er niet. Mijn moeder heeft 3 zusjes en komt uit een super gezellig en liefdevol gezin. Met 2 van haar zusjes heeft ze echter nooit iets gehad. Wel aan haar beste vriendin die ze al vanaf de kleuterschool had. Ik heb twee zusjes waar ik heel close mee ben, maar dat is dus geen vanzelfsprekendheid.
Aandacht delen vind ik zo gek om te horen.. Dat is toch de normaalste zaak van de wereld. Er zal nog wel meer gedeeld moeten worden in hun leventje. Ik zie dat dus echt niet zo. Heb twee jongere zusjes en kregen alledrie evenveel liefde van onze ouders. Ik heb maar 1 kindje en hoop dat ons er nog 1 gegunt wordt. Ik ken een paar gezinnen met 1 kind en ik vind ze zo bijdehand. Eigenlijk voor deze vind ik het wel zielig. Ze zitten altijd bij de volwassenen en praten ook zo. Dit zal natuurlijk niet overal zijn begrijp me niet verkeerd ik deel alleen mijn ervaring. Ieder natuurlijk zijn eigen keuze. Alle respect voor maar sommige argumenten vind ik maar gek... Zoals aandacht.