Hey lara, hoe gaat het met je? heb je al stappen ondernomen? Hoe komt het dat je weer zo angtig bent? @roompje: Wat erg meis te lezen dat ze je zo beordelen op het werk. Je snapt toch niet dat sommige mensen maar denken dat alles na een tijd weer normaal is, ja voor hun gaat het leven verder terwijl het voor ons nog steeds stil staat. Mensen die dat niet begrijpen hebben zelf vaak nog niks meegemaakt en kunnen zich vaak ook niet plaatsen in een ander, hellaas voor hun. @jonneke: Hoe gaat het met je? begint je buikje al een beetje te groeien? ze zeggen dat je het bij de 2de toch vaak sneller ziet? En je kwaaltjes zijn die nu ook meer bij dit wondertje dan bij je dochter? Ik ben zelf weer een slechte ervaring rijker, ik had met me baas afgesproken dat ik weer na het werk zou komen om iedereen weer een keertje te zien. Dat zou ook de drempel wat lager maken voor als ik weer zou gaan werken. Nu hadden we een trainingsavond en ik dacht dat het goed zou zijn om op die dag te komen, met goedkeuring van me baas. Hebben ze me collega uitgenodigd wie ook zwanger is en 28 juni moet bevallen, en ik zou 28 juli bevallen. We scheelde precies een maandje. Ik vond de gedachte ontzettend moeilijk haar weer te zullen zien, tenslotte is haar buik verder gegroeid en die van mij is weg. Maar nam toch die stap, omdat ik vond dat ik er niet meer onderuit kon. Nou daar heb ik dus een hyperventielatie aanval gekregen, en ben van me eigen af gegaan. Fijn!!!!! Als gevolg dat ik nu voor me gevoel weer 2 stappen achteruit heb gezet. En begrijp me niet verkeerd ik gun haar de hele wereld ben ook niet boos op haar, maar denk bij mezelf dat hadden ze toch wel kunnen verwachten dat dat geen succes zou worden. Blijkbaar niet....
@ Cindy, wanneer heb je de afspraak bij de psycholoog? Ook logisch en herkenbaar dat je betere en mindere dagen hebt. Verstandig om sowieso even er naar toe te gaan. Voor handvatten, wat kan je doen als het niet gaat etc. Hier trouwens ook een lichaam gehad die helemaal van slag was qua cyclus.. al gauw weer ongesteld, toen een hele tijd niets, en toen ineens giga veel bloed Het duurt gewoon een tijdje voor je lichaam weer naar behoren werkt. Toen ik eenmaal weer een cyclus had ging het ineens ook beter. Kan zijn, dat je lichaam het nu snel weer op gaat pakken hoor. De eerste 3 maanden zijn weer even wennen qua hormonen. Wil je nog de tatoeage laten zetten? Het is jouw lijf hoor, je moet er zelf over beslissen. Voor iemand die geen kindje heeft verloren voelt dat misschien anders. Het is toch net alsof je je kindje op een andere manier meedraagt. In je hart en je gedachten sowieso, daar is geen twijfel aan! @ Evelien, wat fijn dat de BI weer wegtrekt nu, hier duurde dat zo lang na de bevalling ongeveer 9/10 maanden.. en Lynn doet het super lees ik zo. Al boven geboortegewicht, en een natuurtalentje wat betreft de BV! Begrijp je helemaal wat je schrijft qua cirkeltje, na de vele regen komt er weer zonnenschijn. Jij bent natuurlijk al wat langer geleden bevallen van Lieke*, het begin van jouw cirkeltje is dus al langer terug dan veel meiden hier maar ik hoop ook dat we allemaal kunnen zien en voelen dat dit hopelijk voor ons allemaal weer kan komen.. de zon die weer gaat schijnen. @ Gabrielle, wat een ellende in jouw omgeving, verschrikkelijk.. zo machteloos inderdaad, dat je niets hebt te zeggen over leven en dood Best bizar dat je collega 3 maanden weg is vanwege een miskraam. Ik heb meerdere miskramen gehad, het langst dat ik niet op mijn werk ben geweest is 1 week. Maar ik snap waar je naar toe gaat, heb je inderdaad wel genoeg ruimte aan je verdriet gegeven. Doe je dat momenteel wel. Het is moeilijk om te zeggen of je het wel goed doet. Volg je gevoel. Volgens mij vind je dochter het ook fijn om over Felix* te praten. Heb het er samen gewoon vaak over, of misschien samen knutselen voor of over Felix*? Voor jezelf kan dat ook fijn voelen, een soort van creatieve therapie.. @ Jonneke, morgen moet je naar de gynaecoloog zie ik. Word er dan een echo gemaakt? Spannend he. En zie, wat ik zei klopt toch, voor je het weet is het zo ver hoor Het blijft trouwens wel onwerkelijk hoor, hier ook, en voel de kleine dan al regelmatig bewegen en heb een aardige buik. @ Lara, wat maakte die collega tegen jou voor 'n opmerking? Weet iedereen op je werk dat je nu weer zwanger bent eigenlijk? Hier ook regelmatig angstgevoelens, sommige dagen overheerst het heel erg maar ik merk dat ik er niets mee opschiet als ik in paniek ben. Maar hierbij komt het vooral door het bloedverlies, zondag was het ineens rood en ik zag het zo voor me, ik ga weer een kindje verliezen.. op een gegeven moment mezelf weer rustig gemaakt en nu is het bloedverlies weer gestopt. Ik denk dat het heel normaal is dat de angstgevoelens er zijn, je hebt tenslotte al een kindje verloren, maar het moet natuurlijk niet overheersen. Zet eens objectief de redenen op een rijtje waarom de geschiedenis zich zou herhalen en waarom niet. Prent dat in je hoofd vast. Als de angst weer overheerst lees je dat lijstje en probeer je je op de objectieve redenen te focussen. Even gevoel uitschakelen en op de technische gegevens leven.. @ LilaLief, herken het wat je schrijft over je peutertje.. ik heb zelf de eerste maanden niet goed voor mijn zoon kunnen zorgen, de leeftijd is ook gewoon zwaar en in deze moeilijke verdrietige rouwperiode kan je niet zoveel hebben. Ik heb zelf veel de zorg uit handen gegeven, ouders en schoonouders is hij veel bij geweest en zijn hier geweest. Na 3 maanden ging het al wat beter en na 4 maanden kon ik het weer redelijk overnemen. Deze tijd veel op jezelf letten en idd zoveel mogelijk hulp accepteren, voor zover mogelijk is dan. Voor je man is het ook moeilijk he, hij mist Juli* ook erg.. de eerste maanden is de waarom-vraag het meest aanwezig op een gegeven moment kan je het toch meer accepteren en is het zoals het is. En het anderen gunnen blijft iets moeilijks, ik merk dat ik dat pas sinds kort weer een beetje kan. Ik merk zelf vooral dat ik mensen die een miskraam hebben gehad vooral zeikers vind, denk ik 'je hebt amper wat meegemaakt wat overdrijf je ' heel moeilijk die gedachten en gevoelens.. @ Lynn, jij ook alweer de 12 weken voorbij, houden ze je nog goed in de gaten in het ziekenhuis? @ Roompje, begrijp je helemaal, weer gaan werken na de bevalling en het verlies van je kindje, is gewoon zwaar. Erg naar dat je nu een twijfelachtige beoordeling hebt gehad. Heb je een vast contract eigenlijk? Misschien kan je aan de directeur vragen waarom hij voor de twijfelachtige beoordeling heeft gekozen. Het is ook eigenlijk wel moeilijk voor ons, dat wij natuurlijk in de ziektewet zijn terecht gekomen en geen bevallingsverlof hebben gekregen vanuit de wet. Sommige werkgevers vinden dat misschien ook een obstakel met beoordeling, omdat qua ziekteverzuim het op hun bordje komt (belachelijk is het ook!) Hier ook zo'n gezeik met het werk. Ik word dus boventallig verklaard, raak op korte termijn mijn baan kwijt, altijd een goede beoordeling gehad.. ook natuurlijk een moeilijke tijd gehad. Na de bevalling bloedvergiftiging gehad, fikse bloedingen, daarna een vroege miskraam en nu alweer weken een zware risicovolle zwangerschap. Tsja, wat doe ik daar aan?? Ik ga niet bij de pakken stilzitten in ieder geval. Jammer dat het zo moet gaan, maar ik vind wel wat anders.
Cindy, je hebt het geprobeerd en dat is knap van je.. het is soms moeilijk te zeggen wat je nou wel en wat niet kunt. Niet bij de pakken zitten meid, het is goed dat je het hebt geprobeerd en nu weet je dat het nog even te veel is. Knuffel, je doet het hartstikke goed meid..
Cindy, wat knap dat je gegaan bent. Het is een grote stap, zeker met een zwangere collega erbij. Maar meid, je hebt het wel gedaan! Voor nu voelt het misschien als twee stappen terug maar je mag trots zijn op jezelf. Je hebt het gedaan, helaas niet zoals gehoopt dat het zou gaan. Maar ik hoop dat je achteraf wel een beetje trots op jezelf kan zijn. De eerste stap is wel gezet. Ik hoop alleen niet dat de drempel nu weer groter is geworden voor jezelf. Babyengel, wat spannend zeg dat je nog steeds bloed verliest. Kan me voorstellen dat je daar door schrikt. En dan ook nog je baan, wanneer kom je zonder te zitten? Zal niet meevallen om ander werk te vinden maar je klinkt wel heel sterk en positief! Knap hoor!! Hier vandaag de eerste echo gehad. Een mooi knipperend puntje te zien. Wat een opluchting! De termijn klopte ook zoals het er nu naar uit ziet. Natuurlijk nog moeilijk te zeggen bij 6w5d maar toch! Ik ben weer even gerustgesteld Over twee weken mag ik weer!
Wat fijn zeg Jonneke! Toch een eerste mijlpaal he, dat kloppende hartje op de eerste echo. En over 2 weken alweer terug. Nu 2 dagen geen bloed gezien. Ben super blij, durf het niet te hopen, maar zou 't toch gestopt zijn? Nu aftellen tot de GUO begin juli. Wat duurt dat dan nog veel te lang. Ben zo zenuwachtig. Hoop zo dat alles goed is met kleintje!! Ik weet nog niet wanneer ik definitief weg ben daar. We moeten samen zeg maar tot een datum komen. Ik wil in ieder geval wel september aanhouden, dan ben ik 5 jaar in dienst. Daarna ga ik niet solliciteren maar vervroegd verlof hebben. Zit een beetje te kijken naar opleidingen, wil heel wat anders gaan doen.
@Cindy, ach lieve meid, zit hier met een herkenbare brok in mijn keel je verhaal te lezen, de dikke buik van je collega, pff ik begrijp het... Maar vind het wel superstoer van je dat je bent gegaan, maar begrijp ook heel goed hoe teleurstellend het nu moet voelen dat je je niet zo sterk en groot heb weten te houden als je gehoopt had. Maar toch is dat ook een teken dat je nog in diepe rouw bent, zo logisch! Je zet nu 2 stappen terug meid, maar reken er op dat een volgende confrontatie minder diep zal gaan, je bent de diepte nu in gegaan, grr die leegte, jouw buik had nu ook mooi rond "moeten" zijn!!! En ondanks dat je iedereen alle geluk toekent, jij hoorde nu ook gelukkig te zijn! Dikke knuf, en je doet het super! Ook al voelt het niet altijd zo... Plus, verwacht idd niet dat andere mensen zullen begrijpen en aanvoelen dat dit moeilijk is voor jou, dat kunnen ze helaas niet.. geen onbegrip, maar onwetendheid, zij kennen deze diepe en intense pijn "gelukkig" niet. @Babyengel, wat lees ik, al twee dagen geen bloedverlies meer? Fijn, maar vind het ook wel heftig voor je, dat betekend dus dat je al deze weken al bloedverlies hebt gehad? Volgende maand weer een nieuwe echo de GUO, snap dat je daar enorm naar toeleeft! De bevestiging dat je kindje gezond is, is elke dag de vraag, en je wilt nu graag een antwoord! Mijn BI is idd enorm afgenomen, maar ben er ook nog lange niet merk ik. De druk is er wel af, wat een gruwelijke pijn op het laatst, en nu kan ik weer bewegen, en lopen, maar niet te lang, bij mijn zoon heeft het ook nog maanden geduurd.. Cirkeltjes rond maken, ik lag op de verloskamer, net bevallen van Lynn, komt mijn vriend eraan heeft hij iemand meegenomen op de gang... Komt de arts binnen die ons vorig jaar het slechte nieuws gaf met de 20wk echo. Ik moest gelijk huilen toen ik hem zag, hij feliciteerde ons, ook heeft hij vorig zomer ons groen licht gegeven, en hoopte voor veel geluk in de toekomst, en nu stond hij daar naast mijn 2e dochtertje.. Legde zijn hand even neer, en zei; op zo'n druilerige zondag, ga ik vandaag toch weer met een goed gevoel naar huis! Bijzonder moment meiden, die ik graag met jullie deel ... @Jonneke, van harte he meid met je superecho! Ben zo onwijs blij voor jou! Bijna 7 weken, fijn over een paar weken opnieuw een echo... Al een klein traantje weggepinkt? Liefs
@Roompje, wat een ellendige reactie op je werk, is het nou echt zo raar dat je niet helemaal 100% weer functioneert? En is het geen schouderklopje waard dat je zo snel weer bent gaan werken? Als ik jou was, zou ik als ik wat kalmer was, binnenkort toch met je leidinggevende gaan praten. En hem/haar misschien ook wat liks dorgeven over hoe dit allemaal werkt, zo'n verlies, en zo'n verwerking. Ikzelf merk ook dat het nog allemaal wringt. Ik ga van de zomer meer weken verlof nemen, even helemaal weg van werk en tijd voor mezelf. @Cindy: ook naar dat ze je niet gewaarschud hebben dat je zwangere collega erbij zou zijn. dat geeft ook weer aan hoe weinig anderen zich kunnen verplaatsen. Maar, je hebt het wel gedaan, meid! Dat betekent ook weer een stapje verder komen. Ik had een collega die tegelijkertijd met me zwanger was, het was soms niet makkelijk, maar ik moet zeggen dat ze soms mij zelfs ontliep om me niet steeds met zichzelf te confronteren. Ik ben zelfs op kraambezoek geweest, ik wilde dat snel weer gedaa hebben. Kon toen goed tegen, nu eigenlijk minder. gek he. @Jonneke, fijn dat je echo zo goed was. Weer een geruststellling, toch? @Babyengel, geen bloedverlies meer, dat zou een super goed teken moeten zijn! Jij bent ook al bezig met een andere baan. Ik niet direct, want ik werk hier nog niet zo lang, maar wil wel op termijn wat anders. @LilaLief, hoe gaat het nu met je? Al een beetje je draai kunnen vinden, en veel hulp ingeroepen? @Evelien, het gaat dus aan allle kanten lekker, Lynn aangekomen en je BI zo goed als weg. het gaat lekker, je hebt het verdient. Vandaag werd op FB een foto geplaatst van de babygroep waar Felix* bij had moeten horen. Al die babies bij elkaar zien, ik vond het moeilijk en mooi tegelijk. Mijn dochter wilde ook weten wie dat waren, en met haar een leuk gesprekje gehad. Daarna vroeg mijn man wat ik had, en ik liet hem de foto zien en we barsten allebei in tranen uit. Dat was een ontlading ook. Zo komen we samen nog een stapje verder.
He meiden, Kom even kijken hoe het met jullie gaat. Vind het moeilijk alles bij te houden en overal op te reageren, maar zal mijn best doen. @ Lynn: Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! En wat bijzonder dat je precies op de uitgerekende datum van jullie dochter* een positieve test in je handen had. Hoe voel je je? @ Cindy: Via deze weg wil ik je een hele dikke knuffel geven! Het is een moeilijke tijd waar je doorheen gaat. Hoop dat je thuis de steun kunt krijgen die je nodig hebt. Wat goed dat je hulp hebt gezocht bij een psycoloog! Van je af praten is toch de beste manier om je verdriet te kunnen verwerken heb ik gemerkt. En de menstruatie, dat blijft ook elke keer vervelend. Knap dat je de kinderwens even van je hebt af gezet. Als het straks emotioneel gezien beter met je gaat zal jouw tijd vast ook weer komen voor een nieuwe zwangerschap. Knap dat je naar je werk bent geweest. Ookal heeft het niet zo goed uitgepakt, je mag best trots zijn op jezelf. @ Vlinderevelien: Wat fijn dat het zo goed gaat met jou en Lynn! Erg mooi maar ook confronterend dat ze zo op haar grote kleine zus lijkt. Heel begrijpelijk hoor, dat je de kraamperiode met een lach en een traan hebt doorgemaakt. Dit had je Lieke* allemaal ook zo gegund. Wat fijn dat je extra kraamzorg hebt gekregen en gelukkig een dame met waarschijnlijk ervaring met dit soort situaties. Dat is wel heel fijn dat ze je een luisterend oor heeft kunnen bieden. Hadden wij de eerste keer helaas niet, ondanks we het wel hadden aangegeven. Die vrouw huilde gewoon met mij mee als ik moest huilen en kreeg verder weinig reactie op mijn verhaal. Daar heb je niet veel aan (hoe lief ook bedoeld). En hoe gaat het met je zoontje? Al gewend aan zijn zusje? @ Lilalief: Ook voor jou een dikke knuffel. Lastig dat er in de omgeving zoveel mensen zwanger raken. Dat is heel confronterend en kan me voorstellen dat je daar pissig van wordt. Vervelend dat je momenteel weinig kunt hebben van je dochter. Heb je dit ook aangegeven bij de maatschappelijk werker/psycholoog? @ Gabrielle: Wat een ellende alles lijkt wel samen te komen! Dan vraag je je inderdaad af hoeveel een mens kan hebben. Ik hoop echt op betere tijden meid! Dit is niet leuk meer. Die tijden gaan vast weer komen, maar wou dat het nu al zo was. Wou dat ik iets voor je kon doen. Wil je heel veel sterkte wensen! Bijzonder, maar ook moeilijk, die foto van de babygroep. Heel dubbel, maar fijn dat je er met je dochter over hebt kunnen praten. Heb je af en toe nog contact met die vrouwen van je zwangerschapsclub? @ Frenzy: Zag dat Jort baby van de maand is geworden! Gefeliciteerd! Het is ook een hele mooie foto. Wat heb je gewonnen? Hoe gaat het met jullie? @ Jonneke: Had je natuurlijk al gesproken op FB. Lastig he die onzekerheid. Dat zal voorlopig nog wel een tijdje zo blijven in ieder geval tot je de 20 weken hebt gehad of de termijn van je dochter voorbij bent. Vind je de tijd tot nu toe snel gaan? Ik hoop dat de weken voorbij gaan vliegen en je straks over de onzekere termijn heen bent. Wat ik al zei, zon Angelsound is echt een uitkomst. Heb het bij de vorige zwangerschap niet gebruikt. Maar zodra je de baby af en toe kunt voelen, en je voelt het een dag/paar dagen niet, is het toch heel fijn om naar het hartje te kunnen luisteren. Dat zou fijn zijn als iemand je slaapdiensten over zou kunnen nemen. Ik neem aan dat er alle begrip voor is op je werk? Heb je het inmiddels verteld op het werk? @ Lara: Wat vervelend die onzekerheid! Ik herken het wel, al begin ik gelukkig steeds meer vertrouwen te krijgen in deze zwangerschap bij elke mijlpaal die ik behaal. Je bent de 12 weken voorbij, maar begrijp heel goed dat je dat nog niet veel zegt. Wat zou het fijn zijn als je straks de 20 weken echo hebt gehad, hopelijk kom je dan tot rust, maar het liefst natuurlijk eerder. Waar komt je onzekerheid vandaan? Ik hoop dat de psycholoog je verder kan helpen. Je begint al een mooie buik te krijgen zag ik op je fotos! Bij een tweede zie je het ook veel sneller dat je zwanger bent. @ Roompje: Wat vervelend, zon beoordeling. Dan heb je inderdaad het gevoel alsof ze niet met je meeleven. Ik heb er gelukkig geen ervaring mee. Heb je het wel uitgesproken? @ Babyengel: Logisch dat je af en toe heel onzeker bent. Vooral met dat bloedverlies erbij, dat lijkt me niet prettig. Spannend zeg, volgende maand de GUO, dan weten jullie eindelijk of alles goed is met jullie kleintje. @ Hier: Alles prima, niks te klagen. Helaas lukt het nog steeds niet echt om te genieten van de zwangerschap. Wat eigenlijk wel heel jammer is, maar je blijft jezelf toch in bescherming nemen. Sinds een paar weken voel ik de baby af en toe. Soms maakt het mij onzeker als ik het een poosje niet voel. Daarom heb ik een Angelsound aangeschaft en vind gelukkig binnen no time het hartje. Dat is wel heel fijn! Verder heb ik gelukkig nog voldoende energie, gisteren de hele dag geshopt; nieuwe gordijnen, betonstenen om borders van te maken en wat spulletjes voor het huis gekocht. Zo blijf je een beetje bezig. En vind het heerlijk om aan het werk te zijn. De weken vliegen daardoor gelukkig voorbij. Ik leef helemaal toe naar onze vakantie. Over 5 weken gaan we naar Frankrijk. Daar zijn we echt aan toe. Na het overlijden van Valentijn* zijn we nog geen weekend samen weg geweest (alleen met Pinksteren, maar daar was ook de schoonfamilie bij). Dus vind het wel lekker om straks 3 weken lang alle tijd voor elkaar te hebben. Vorig jaar ook geen vakantie gehad, dus ben er echt aan toe. 26 juli weer een echo en dan gaan ze ook kijken of de bloeddoorstroming van de placenta en de navelstreng nog goed is, wel weer een spannend moment!
Ja, Vlinder, Frenzy is een van die moeder van de zwangerschapsgroep . En ik heb met nog een paar contact via FB. Enne, ook al begrijp ik je angsten en je terughoudendheid in je zwangerschap, hoop ik heel erg dat je na de 20 weken echo helemaal los kan gaan met GENIETEN! Tot die tijd, ik hou je handje vast!
@ Gabrielle: Dat is toevallig, dat Frenzy bij jou in de zwangerschapsgroep zat. Wat bizar eigenlijk dat jullie beide je kindje zijn verloren, in dezelfde groep. Helaas, die 20 weken echo zegt mij nog niet alles. Bij 24 weken ging het de vorige keer nog mis, plotseling, terwijl de 20 weken echo er goed uit zag. Dus voor mij is een goede 20 weken echo nog steeds geen geruststelling helaas.
Hey meiden, even snel reageren, merk dat de tijd me opvreet... @ Gabrielle; Dikke dikke knuffel! Jullie Felix had daar bij moeten liggen, zo dubbel he! Maar hij groeit door, in je gedachten altijd. Tis bijna juli en dan denk ik, Loek zou nu een jaar geworden zijn als alles normaalw as geweest! Maar begrijp dat die foto erg confrontrend moet zijn! @ Vlinderevelien; wat je beschrijft, dat je Lieke in je meisje zag, had ik hetzelfde, mooi is dat he! en volgens mij heb je een prachtige kraamweek gehad, en natuurlijk bealden met veel emoties. Geniet van je meisje! @ vlinder83; Wat jammer dat je niet zo van de zw-schap kunt genieten, kon het hier wel heel goed, het gevoel klopte nu... Lekker een weekje frankrijk in het vooruitzicht... @ Roompje; wat balen avn die beoordeling, pfff hopelijk geen gevolgend en tis niet terecht, je hebt zo een moeilijke periode achter de rug! @ Babyengel; wat vervelend ook je baan kwijt, hopelijk kun je er goed uitkomen met je werkgever... En hopelijk geen bloed meer evrloren, lijkt me zo spannend... @ Lara; knuffel meid! Snap dat het heftig is, en ik en meerdere hier hadden een grens (20 wk echo...) Maar dat is bij jou natuurlijk niet, probeer op je gevoel te vetrouwen en als het nodig is ga zeker met iemand praten. Probeer ook te genieten van deze weken! @ Cindy; knuffel! Je bent kei sterk geweest dat je daar heen bent geweest, die confrontatie, ik had hetzelfde gereageerd. Jou tijd komt snel meid, probeer je daar aan vast te houden en erg goed dat je gaat praten! Knuff!
Babyengel, ik hoop dat het bloedverlies gestopt is. Wat moeilijk lijkt me dat bloed verliezen als je zwanger bent. Ik zou zo onzeker worden, ook al weet je waar het vandaan komt. Fijn dat je op je werk in overleg mag bepalen wanneer je stopt. Wat voor opleiding wil je gaan doen? Weet je dat al? Ik snap dat je uitkijkt naar de GUO. Toch iets meer bevestiging! En dan duurt wachten altijd lang. Evelien, wat mooi dat jullie die arts tegen kwamen en je dan zo'n reactie krijgt. Lief hoor. En fijn om te lezen dat de BI steeds minder wordt. Maar meestal duurt het idd wel even voor je er weer vanaf bent. Maar alle stapjes vooruit zijn er weer een paar he! Hier nog steeds geen traantje kunnen laten. Ik denk dat het weer even op slot zit. Maar het voelt deze keer niet echt vervelend. Gabrielle, hoe confronterend om die foto van die babys te zien waar jullie Felix* ook bij had moeten staan. Snap dat dat even emotioneel was. Vlinder, hier nog niks vertelt op het werk. Wilde het eigenlijk wel vertellen maar hoef deze week maar een paar dagen te werken en die kan ik wel doorkomen . Volgende week heb ik slaapdiensten en dan zal ik wel erg moe zijn. Dan ontkom ik er denk ik niet meer aan. Dan zou ik 8 wkn zijn en vind het nog wel vroeg om te vertellen maar ja, ontkom er bijna niet aan als ik zo moe ben. Tot nu toe vind ik de tijd best wel snel gaan moet ik zeggen. Gelukkig maar! Lekker hoor het vooruitzicht van de vakantie. Even lekker tijd voor elkaar want dat is over een half jaartje ook een stuk minder. Maar dan voor een goed doel Ik snap dat je niet altijd kan genieten en soms ongerust bent als je de kleine niet voelt. Dan is zo'n angelsound toch wel handig. Ik denk dat ik die ook ga kopen.
Hallo, [FONT="]Op 28 maart kwamen Daniel* en Emma* met 25 weken zwangerschap te vroeg ter wereld. Daniel* overleed een dag later en Emma* 2 weken later. Afgelopen zaterdag hebben we een test voor zwangerschap gedaan. De uitslag was positief. Het was wel even schrikken. Het is eigenlijk vroeg om weer zwanger te zijn. Andere kant is die kleintje echt van harte welkom. We hebben alvast geoefend wegens mijn leeftijd. Ik heb veel verhalen gehoord dat vrouwen rond 34 en boven moeilijk hebben om zwanger te worden, daarom begonnen we vrij snel.. Alleen is het al raak na het eerste menstruatie na het bevalling. Ik heb dubbel gevoelens daarover. Ene kant heel blij en ander kant eng en vind het nogal vroeg dat ik nu al zwanger (1-2 weken zwanger) ben.. Het is nog niet zo lang geleden dat mijn kids erheen waren gegaan. Psychisch gezien voel ik me goed en heb met mijn vriend elk dag over onze kids gepraat. Wel heb ik af en toe mindere goede momenten. Onze kids leven voort in onze harten en we zullen hen nooit vergeten. We voelen ook niet dat ze vervangen worden en dat zal nooit gebeuren.[/FONT]
Wendeltje, ik denk dat je die minder goede momenten toch wel blijft houden, ook al ben je nu weer zwanger.. Gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap! en wat erg, je tweeling verloren met 25 weken zwangerschap... ik ben onze dochter verloren met 37 weken.. dat is nu 2 weken geleden. ben zo benieuwd wat mijn lichaam de komende weken gaat doen...
Wendeltje gefeliciteerd en gecondoleer met het verlies van jullie kindjes Daniel* en Emma. Wat een enorm verlies, 2 kindjes. je zal nog vaker moeilijke momenten ervaren. Ook gefeliciteerd met je nieuwe, prille zwangerschap. Toch fijn dat het zo snel weer raak is. Amy, een kindje verliezen met 37 weken zwangerschap, hoe triest. Gefeliciteerd en gecondoleerd met Megan*. Dikke knuffel, het is pas 2 weken geleden. Aan de rest, zwaai zwaai!
Wendeltje, nog gefeliciteerd met Daniel* en Emma*. Helaas mochten ze niet bij jullie blijven Nu weer zwanger zijn is inderdaad snel, bij mij duurde het bijna 7 maanden. Maar ik denk of het nu meteen gebeurt of langer duurt, spannend blijft het toch. Het vertrouwen in een zwangerschap is jullie ontnomen, dat zal weer moeten groeien en zal tot het einde spannend zijn. Voorzichtig alvast gefeliciteerd met deze zwangerschap. Mag ik vragen hoe het komt dat Daniel* en Emma* overleden zijn? Amy, jij ook nog gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie dochtertje Quincy*. Nog maar zo kort geleden. Hoe gaat het nu met je? Krijg je genoeg steun uit je omgeving? En waarom is het fout gegaan? Je was zo ver. Je zit nu in een moeilijke periode. Je was met verlof en had nu voor een dochtertje moeten zorgen en nu sta je met lege handen. Die pijn en het verdriet zijn zo overweldigend. Neem de tijd meid. Sterkte!
Voor Frank is het inderdaad ook heel zwaar. Afgelopen week fietste hij met onze dochter langs de begraafplaats. Ze zag de bel en zei "kijk, da's de bel van Juli!" Toen hij dat thuis vertelde barstte hij in tranen uit. Gelukkig veroordeel ik mezelf niet heel erg wat betreft het gunnen van anderen. Ik heb er zelf het meest last van, de ander laat ik het niet merken. Nu verberg ik op FB gewoon alle berichten die er mee te maken hebben.. Mijn moeder komt veel helpen bij ons thuis en dat is fijn, maar ze werkt zelf ook nog 3 hele dagen. Schoonouders hebben we een moeilijke band mee, dus daar komt geen steun vanaf, maar dat is onze keuze ook wel.. Als mijn schoonmoeder er is bezorgt ze me meer spanning dan dat ze me ontlast. Ik onderneem wat meer in m'n eentje sinds vorige week en merk dat dat wel wat druk van de ketel haalt. Wat je zegt over miskramen kan ik me wel voorstellen. Ik heb dat niet naar anderen toe, omdat ik zelf ook miskramen heb gehad en weet hoe erg ik daar kapot van was. (nu kwam dat ook wel omdat we eerst te horen kregen dat we waarschijnlijk helemaal geen kindjes konden krijgen) Wel ben ik heel anders tegen mijn eigen miskramen aan gaan kijken. Als deze kindjes ook zo ziek als Juli* zouden zijn geweest, ben ik dankbaar dat zij, en wij, dat niet mee hebben hoeven maken zoals het nu gegaan is.. Al met al zoveel gevoelens en tegenstrijdige gedachten.. accepteren dat het allemaal zo werkt is denk ik het enige dat helpt momenteel.
Het gaat wisselend, voel me veelal kl*^% maar soms ook even goed. Ben met m'n gezondheid bezig en dat voelt wel goed, wetende dat een zwangerschap me in de toekomst (als dat er van mag komen) me weer onderuit mept. Nu nog even genieten van de energie.. Afgelopen week ongesteld geweest en had daar een dubbel gevoel bij, aan de ene kant teleurgesteld, we willen zo graag nog een kindje, aan de andere kant ook opgelucht, weer een tijdje 'vrij' gekregen om me energiek te voelen en te sporten. Wel fijn dat dat maakt dat ik er wel aardig mee om kan gaan, al hoop ik dat het niet heel erg lang zal duren voordat we weer een kindje mogen verwachten. Ik heb wel gesprekken met de psych, en ook samen relatiegesprekken, maar die gaan momenteel meer over mijn schoonfamilie dan over Juli*.
ja, nog maar 2 weken geleden ben ik bevallen van Quincy... en tegelijkertijd zeg ik AL 2 weken.. het gaat zo snel.. en het is zo dubbel.. ik zou nu nog maar 4 dagen hoeven, maar ondertussen zit ik en met een lege buik, en met lege armen, een leeg bedje.. ik keek er zo naar uit, 15 weken samen met onze oudste, en ons dochtertje.. maar nu is het t/m 8 oktober (1e werkdag na vakantie en verlof) met z'n tweetjes, en met z'n drietjes als manlief ook thuis is.. ik was zo blij toen we hoorden dat we een dochtertje kregen, want ik wilde zó graag een meisje.. en nu heb ik een dochtertje. Alleen is ze lijvelijk niet bij me... en dat doet zo'n pijn.. Hoe het nu gaat? eigenlijk slecht.. maar krijg gelukkig genoeg steun van alles en iedereen.. We weten nog niet hoe het komt dat Quincy is overleden. Bij de 20 weken echo kwam wel naar voren dat ze 2 bloedvaten had in de navelstreng ipv 3. Er is obductie gedaan, 18 juli (nog 4 weken, zucht...) krijgen we er de uitslag van... nog 4 lange weken.. En ondertussen kijken we toch uit naar de toekomst. Een derde kindje. Zó gewenst.. Ik wist niet dat de honger naar een babytje zo groot zou zijn. Je weet het pas, als je beseft wat je mist.. We hebben besloten er 'gewoon' er meteen weer voor te gaan. Het navloeien van de bevalling wordt gelukkig steeds minder. Als dat echt over is, maar weer eens wat proberen.. Ik hoop dat mijn lichaam mijn cyclus weer vlotjes op wil pakken.. Van Quincy was ik in 2 rondes zwanger. Voor Jayden heb ik 3 keer een miskraam gehad (2 keer bij 5 weken en een keer bij 7 weken). Had inclusief de positieve test van Jayden, 4 keer in 8 maanden positief getest. Dus wat betreft het zwanger worden, daar ligt het probleem gelukkig niet. Nu maar hopen dat mijn lichaam een zesde keer ook mee wil werken...
Lilalief, een menstruatie is altijd even een domper. Het had gewoon niet zo moeten zijn. Daarnaast is die wens er voor een nieuw wondertje maar een menstruatie wil zeggen dat dat er deze maand ook niet van is gekomen. Zo dubbel en frustrerend. Ik herken het! Ik vond het iedere maand alleen maar moeilijker worden omdat die wens steeds groter werd door het gemis van ons meisje*. Ik hoop dat het geluk jullie ook weer een keer tegemoet zal komen in de vorm van een nieuwe zwangerschap. Jammer dat de relatietherapie nu meer over schoonfamilie gaat. Kun je het onderwerp Juli* niet zelf een keer aansnijden als je dat graag wilt??