Zwanger worden en zusje...

Oei een hele lastige. Het blijft lastig voor je zusje. Misschien kan je je zusje van te voren vertellen dat jullie graag een vierde willen en aangeven dat je het heel moeilijk vind als je eerder zwanger bent. Zo is de schok voor haar wellicht minder groot als je zwanger bent.

Hoe dan ook ze zal het moeilijk vinden

 

Hier was het andersom. Mijn zus was zwanger van de tweede toen ik eindelijk zwanger werd van onze dochter. En we probeerden het echt al heel lang. Ik heb het mijn zus nooit kwalijk genomen, en echt genoten van haar zwangerschappen. Het is leven is niet altijd eerlijk, maar mijn zus is mij belangrijker dan een soort haat-gevoelens of jaloezie.

 

Ja idd, misschien vertellen van jullie wens.
Zo maak ik het mee met een goede vriendin. Bij hun lukt het al 4 jaar niet, mocht ik nu zwanger zijn van de 3e lijkt ons dat heel moeilijk om te vertellen omdat we al geroepen hebben dat we klaar zijn...

 

Dat is inderdaad moeilijk!
Maar zij gunt het jou waarschijnlijk net zo veel als jij haar.
Stel dat het bij hun niet gaat lukken, wat niet te hopen is natuurlijk..moeten ze toch niet elke zwangere vrouw uit de weg hoeven gaan?
Bij n zus komt het natuurlijk wat dichterbij maar ik zou haar vanaf t begin het verhaal uitleggen, dan is de klap minder groot lijkt me.. succes!!

 

Ik ben zelf dan iemand die moeilijk zwanger kan raken en heb hier een heel medisch traject voor doorlopen. Mijn doel is tot nu toe bereikt, maar van vele vrouwen niet.

Mijn zusje daarentegen raakte pats boem zwanger en is jonger als ik. In het begin had ik het er erg moeilijk mee, maar ook ik kon oprecht blij zijn voor anderen.

Waarom zou ik het een ander niet gunnen en mezelf wel? Dat vond ik egoïstisch. Mijn zusje heeft het me direct verteld en het was echt wel even slikken, maar het went.

Het is inderdaad erg moeilijk voor jou, maar persoonlijk vond ik het erg vervelend als iemand zijn wens of gevoelens voor mij verborg en ik het daarna via via hoorde, puur om mijn gevoelens te sparen.

Ik zou het haar voorzichtig vertellen dat je hiermee wilt beginnen, dan valt het bericht niet zo rauw op haar dak als ze het straks in een keer hoort dat je zwanger bent.

Succes meis!

 

Ik ben zo'n zusje, met een jonger zusje dat patsboem zwanger raakte terwijl wij al 3,5 jaar wachten... Tja, het is heel confronterend, maar wat moet ik ervan zeggen? Dat ik liever zou willen dat ze ons traject moet doorstaan? Dat zou ik niemand toewensen.
Wat helpt is om aan te blijven geven dat je het erg voor hen vindt, dat je het haar ook gunt, dat je hoopt dat het voor haar ook snel raak is.. en haar zelf te laten kiezen in hoeverre ze betrokken is (wil ze wel/geen updates, wil ze foto's van de echo's zien, wil ze langskomen en wanneer dan).

Ik vind het in ieder geval lief dat je probeert om rekening met haar te houden

 

Is lastig... maar uit eigen ervaring... het komt ff hard aan maar je komt er wel overheen.
Ik ben 5x tante geworden in de 3 jaar dat wij nu aan het proberen zijn.

Je zusje moet zich proberen te realiseren dat jou leven niet stil staat omdat het bij hun niet lukt.
Ik weet dat dat moeilijk is... maar zolang je er open en eerlijk over bent naar haar toe en haar niet gaat overspoelen met echo's en alle leuke berichtjes van "kijk hoe leuk het is dat je weer tante gaat worden" komt het vast wel goed

Ik denk dat het wel goed komt, ondanks dat je misschien wel eerder zwanger bent dan haar... vooral omdat je nu al rekening houd met haar mogelijke gevoelens!
Volgens mij ben je een top zus

 

zou je het niet met haar kunnen bespreken? Ik bedoel, je wil haar niet kwetsen, da tkun je toch aan haar vertellen..

 

Ik heb zelf net een licht positieve test in handen gehad. Dat wordt (hopelijk!) de tweede keer dat ik mijn zusje met mijn goede nieuws moet lastigvallen. Hoe lastig ook. Bij mijn eerste zwangerschap was mijn zusje toen al een paar jaar aan het proberen. Ik heb het gemeld toen het zo ver was: ik vond dat het in principe vooral een zaak van mij en mijn vriend was dat wij kinderen willen. Ik voelde niet de noodzaak om dat met anderen te bespreken, ook niet met haar. Heb het wel moeilijk gehad, want ik was in de vierde ronde zwanger - en zij was toen al tien keer zo lang bezig. Ze vond het moeilijk, maar ze gunde het me wel. Maar zichzelf ook: het is gewoon erg dubbel en niet eerlijk.

Mijn zwangerschap liep mis met elf weken en ongeveer gelijktijdig is mijn zus begonnen aan IUI behandelingen. Zaten we in een omgekeerde verhouding: zij hoopvol, ik troosteloos. Maar we hebben best veel aan elkaar gehad - omdat we allebei weten dat het geen kwestie van effe een kind regelen is. We hebben zelfs hartelijk gelachen om de ongewenste tienerzwangerschap die ook in onze vriendenkring voorkwam. Wij ons best doen, moeilijk moeilijk moeilijk - en er springen twee pubers op elkaar waarbij een condoom scheurt en die hebben wel de jackpot...

Ze is nu toe aan de derde poging, en vooralsnog zonder resultaat. Ze vroeg me pas of we nu weer aan het proberen waren - voor mij vanzelfsprekend, maar voor haar is dat nu omgeven door allerlei doktersafspraken en dus iets dat je moet plannen. En nu test ik dus weer positief. Geen idee of deze wel blijft plakken natuurlijk, ik reken me niet rijk en wacht de komende weken braaf af. Maar ik zal het toch weer een keer moeten melden. Hoe en wanneer ik het ga doen weet ik nog niet, maar ik denk pas nadat ik iets heb zien spartelen op de echo. Met een knoop in m'n maag, dat wel.

 

Ik weet niet hoe je band is met je zus, maar mss wel melden dat je een wens hebt voor ene vierde kindje, zodat ze voorbereid is, mocht je weer snel zwanger zijn.
Ik vind persoonlijk dat het niets mag uitmaken hoeveel kinderen je al hebt en nog wilt of een ander je dat wel of niet mag gunnen. Het is nu eenmaal een gegeven dat er vrouwen zijn die erg vruchtbaar zijn en vrouwen die echt heel lang moeten wachten en mss wel nooit hun wens kunnen vervullen. Heb je eenmaal kinderen, dan mag je van sommige geen verdriet hebben als je wens om er nog meer te krijgen niet uitkomt.
Iets wat ik zelf graag wil, mag ik een ander niet misgunnen toch?Het blijft een lastige kwestie, we hebben het om gevoelens en je kunt je nooit helemaal in een ander verplaatsen.
Veel succes en hopelijk mag jij je vierde wonder snel verwelkomen!

 

Zelf ben ik ook al drie jaar aan het proberen en heb ik in december een miskraam gehad op 17 weken (ik verloor vruchtwater waarna ze de bevalling in gang hebben gezet).
Ik kan me bij vele reacties aansluiten. Het moeilijkste heb ik het met totaal onverwachte zwangerschapsaankondigingen. Toen mijn zus zwanger werd (haar dochtertje is ondertussen al een jaar en ik kijk onbewust regelmatig naar haar buik met het idee "zou ze terug zwanger zijn? Doe ik onbewust om me "voor te bereiden") was ik héél blij dat ze me net de maand ervoor verteld had dat ze zwanger probeerde te worden. Ze had nl altijd beweerd dat ze nooit mama wou worden. Ik zou dan ook heel hard geschrokken geweest zijn. Ze heeft 8 IUI-pogingen gehad (ze is lesbisch) dus ze heeft het ook moeilijk gehad.

Het is heel tegenstrijdig he, je gunt het de ander heel hard maar tegelijkertijd doet het ook echt pijn dat het bij jou niet lukt. Vooral dan bij koppels (zoals goede vrienden van ons) die meteen voor de eerste keer zwanger zijn.

Verder heeft een collega op school me net verteld dat ze onverwacht van de vierde zwanger is. Vond het wel lief dat ze het me persoonlijk heeft verteld.

Bij mij hangt mijn gevoel erg af van het moment van de cyclus. In de hoopvolle week voelt dat anders dan wanneer je net weer je MS hebt gekregen...

Maar het feit dat je deze vraag op het forum stelt vind ik al fantastisch. Het toont dat je met je zus inzit en begrijpt dat ze het moeilijk kan hebben. Dat is al fantastisch! Mijn zus antwoordt gewoon met "je moet er niet mee bezig zijn. X en Y hebben er 4,5 jaar over gedaan en A en B vijf jaar...." in plaats van eens te zeggen "ja zus, ik kan me voorstellen dat het soms moeilijk is". Begrip, begrijpen dat het niet altijd gemakkelijk is.... dát vind ik belangrijk.

 

Nicky Lohs@ Meis wat een lastige situatie .
Als jullie graag nog een kindje willen moet je er voor gaan . En idd bespreken met haar het is zwaar maar helaas is de wereld oneerlijk verdeelt .

Ik kan geen kindjes krijgen , mijn zusje wel ze vind het erg moeilijk , maar zij kan er niets aan doen.
jullie ook niet het is jullie gegeven blijkbaar ,en daar moeten velen mee leren leven.
Ik zat ook in de mmm toen mijn zusje zwanger werd de steun die ze me kun geven op haar manier is goed terecht gekomen.
Samen huilen maar ook samen lachen .
De tweede is nu opkomst , wij hebben er erg goed o gereageerd .
Wij zijden nu nog twee voor ons hier na en gelukkig lachte ze mee .
Ze had de tranen op dat moment in der ogen , die hebben we even weg gekregen.

Meer weet ik even niet te zeggen .
Volg je hart
liefs

 

Ik ben het erg eens met wat al gezegd is. Je kunt en mag je eigen wens niet voor haar aan de kant zetten. Dat zou zij vast ook niet willen. Maar ik wil toch ook nog benadrukken (bij ons gaat het ook niet vanzelf) hoe belangrijk het volgens mij is, dat ze weet dat jullie weer willen gaan beginnen. Ik vind dat zelf altijd echt zo namelijk. Vooral die onverwachte aankondigingen zijn het moeilijkste.
Daarnaast weet jij het ook van haar dat ze bezig is en eerlijk delen maakt dat wel gelijkwaardiger. Het voelt dan niet zo of iemand je stiekem in haalt.

Wat betreft je timing voor het gesprekje: ff haar test afwachten is idd wel verstandig misschien. Maar ik zou wel even wachten met vertellen als ze net ongesteld is geworden. Dan zit je al in zo'n diep dal en dan kan zo'n bericht je echt nog net even dieper er in schoppen. Zoals eerder al gezegd werd: in de hoopvolle wachtweken, is zo'n bericht gewoon beter te verwerken. Of (ze doet toch iui), als ze weer begonnen is met de behandeling, ook dat geeft mij in elk geval altijd weer een gevoel van controle en frisse start.
Als ze wel zwanger is, is het inderdaad wel leuk om haar even alleen in het zonnetje te laten staan. En waarschijnlijk vind ze het daarna alleen maar leuk als jij tegelijk met haar zwanger wordt (en na haar natuurlijk!).

Of ze echt geïnteresseerd is of het alleen uit angst vraagt: zeer waarschijnlijk allebei. En zeg nou zelf, die angst is toch ook wel terecht. Zoals jij ook al aanvoelt, is dit gewoon iets wat haar erg veel pijn kan gaan doen. Terecht dat ze zich daar tegen probeert te wapenen.

 

O, wat naar om te lezen. Het is natuurlijk helemaal je goed recht om dit voor jezelf te willen houden en er zelfs over te willen liegen. Maar wat zou het mij pijn doen als iemand dit bij mij deed... Niet het zwanger worden hoor, maar vooral het niet eerlijk erover zijn, terwijl die vriendin wel op de hoogte is van mijn proces. Dat zou me echt wel even doen twijfelen aan de vriendschap.

Waarom heb je besloten erover te liegen? Ik hoop niet uit angst omdat je het moeilijk vind om het haar te zeggen... want zo ga je haar nog veel meer (onnodig) pijn doen. Ik zou je toch aanraden om te overwegen of je het haar niet toch in vertrouwen zou willen vertellen, om wille van de vriendschap en vooral de gevoelens van je vriendin. En jij weet immers toch ook van haar dat zij aan het proberen is?

Maar goed, iedereen is anders en het is jouw afweging. Ik wil het alleen zeggen om je even na te laten denken over de consequenties voor je vriendin. Het is op zich heel normaal om dit voor jezelf te houden, maar in dit soort situaties, is het denk ik toch beter om er wat bewuster mee om te gaan.

 

Mijn 6 jaar jongere zusje en ik zijn destijds tegelijk met de pil gestopt.

Toen ze (na ongeveer 4 rondes) zwanger raakte, was ik oprecht blij voor haar. Ik dacht dat wij snel zouden volgen. Haar dochtertje is inmiddels ruim 2,5.

Toen bij ons de 1e IVF mislukte, heb ik haar gevraagd of ze me op de hoogte wilde stellen zodra zij voor een tweede gingen.

Ik vond het een lastige vraag, om me met haar privézaken te bemoeien. Maar ze begreep dat het voor mij toch wel prettig zou zijn dat ik me een beetje kon voorbereiden, mocht ze weer zo snel zwanger raken.

Helaas is haar relatie op de klippen gelopen, dus die tweede komt er voorlopig niet. En bij mij is de 2e IVF-cryo geukt, dus het 'probleem' heeft zichzelf opgelost.

Ik raad je aan je zus al voorzichtig te vertellen dat jullie weer gaan proberen. Dan kan ze zich al vast een beetje voorbereide, en valt goed nieuws niet zo rauw op haar dak.

 

Kan best begrijpen dat je zoiets roept.. Ik heb dat ook geroepen.. En nu onze jongste bijna 9 maanden is, hebben we besloten er weer voor te gaan. Gevoelens veranderen nog al eens..

 

@ vasca; zo te lezen heeft ze dr niet over gelogen, maar zijn ze later van gedachte verajdert.
@topicstarter; ik heb in de tijd dat wij bezig zijn met zwanger worden ook van 5 meiden in de familie te horen gekregen dat ze zwanger warn. Ook uit het niks ineens: joepie onze kleine wordt grote zus/broer!
En sommigen zelfs per ongeluk. Dan schrik je het eerste moment wel maar ik was ook meteen blij voor ze.
Maar goed als je al jaren bezig bent kan ik me goed voorstellen dat t niet altijd makkelijk is..
Laat je ons weten hoe t gegaan is tegen die tijd?