Leeftijdsverschil maakt mij eigenlijk niet zoveel uit, ik denk dat alle verschillen wel zo z'n voor- en nadelen hebben. Al moet ik zeggen dat ik het wel echt geweldig vind hoe het nu bij ons gaat. M en I schelen ongeveer 2 jaar en zijn echt elkaars beste vriendjes. Die twee zijn de hele dag samen, echt onafscheidelijk! Sinds kort slapen ze zelfs vaak samen in één bed, wilden ze zelf .
Even voorop het gaat me niet om gaan en staan met zijn 2-en of alleen. Maar gaan en staan zoals wij nu een gezin zijn. Wij doen graag dingen met zijn drietjes. Maar die dingen zullen dan ook wel weer aan baby, peuter , kleuter aangepast moeten worden, terwijl er dan ook al een pre-puber rondloopt. + dat verhaal van gehandicapt kindje Maar ja voor kk lijkt het me ook leuk als er nog een brusje komt. Oke voor nu ( jullie hebben me zover en weet waarom ook nu nog), maar ook voor later om herinneringen op te halen.
Ideaal zou 2 jaar er tussen zijn. Inmiddels is dit het dubbele en is er nog geen brusje. We zijn gestopt met zwanger willen worden. Een prachtige dochter is een zegen. Ze zegt zelf ook dat ze geen broertje of zusje wil, want 'ik vind het zo gezellig met z'n drietjes' haha!
Heey Kaboutertje! Mijn broer is 6 jaar ouder en mijn zus 8 jaar ouder als ik. Op zich hebben we vroeger best wel met elkaar gespeeld (vooral broer en ik) En soms bleef ik slapen bij mijn zus in bed. Maar ik had ook genoeg vriendjes en vriendinnetjes waar ik mee speelde. Ik heb iig goed en leuke herinneringen van vroeger. Wat ik dan wel weer minder meekreeg is dat mijn zus samen ging wonen, kindjes kreeg... ik was toen aan het puberen en hele andere dingen aan mijn hoofd. Soms voelde ik me dan ook wel alleen hoor. Ik toen als enige vrijgezel mee op vakantie. Al dat gezever over kinderen (zus en schoonzus) Maar aan de andere kant konden ze het wel goed voor me opnemen enz... Nu valt het verschil allemaal niet meer zo erg op. Allemaal ouders/relaties dus veel gemeenschappelijke dingen om over te praten e.d. Maar ik begrijp je ook heel goed over de vrijheid die je nu hebt. Met een baby/dreumes ben je toch iets beperkter in het gaan en staan. Je moet met meer dingen rekening houden. Maar dat word ook minder en minder. Hoeveel verschil ik dat nu in 1,5 jaar tijd vind!? Tja.... geen vakantiehuisje dicht aan het water want de onze denkt dat hij al kan zwemmen ofzo... Maar als wij een 2e zouden krijgen over 1 jaar dan staan we voor het zelfde euvel...
Ik scheel zelf 9jaar met mn zus en hoewel we vroeger niet heel veel samen deden is daarintegen onze band nu super leuk ! mijn man scheelt 3 jaar met zn broertje maar zien elkaar nu haast nooit ..vroeger veel samen gespeeld maar ook heel vaak ruzie gehad tja volgens mij is de klik er of niet ... en maakt het niks uit wat het leeftijds verschil is ps mijn max is denk ik (hoe ik er nu over denk) 6 jaar ...
ik scheel 13, 12 en 7 jaar met mijn broers en zus. En ik heb dat NOOIT als negatief ervaren. Ik weet natuurlijk niet wat het is om speelmaatjes te hebben, maar heb wel zoveel andere leuke dingen gehad! Alleen het eeuwige de jongste zijn nekt me wel eens! Nu heb ik zelf 2 kindjes en lijken ze me voor vol aan te zien, maar het liefst nemen ze me nog op schoot, bij wijze van. Ik zou ook zelf best een nakomertje willen hoor, alsof ik het voor het kiezen zou hebben. Alleen willen we niet meer dokteren voor een derde en dus nemen we elke kans die er komt en houden we wrs op als we ons zelf te oud vinden worden, maar niet voor het leeftijdsverschil. Heerlijk juist. Mijn moeder omschreef het ook echt als heerlijk! (ik was ook echt gewenst en "gepland") Alles was weer "nieuw" voor haar. Mijn zus vond het alleen wel even slikken, voor haar was het genant, om nog een zwangere moeder te hebben. Maar goed, zij zat dus ook al in de brugklas...
Denk dat alle leeftijden voor- en nadelen kunnen hebben. Ik heb een zus van ruim 1,5 jaar ouder en een zus van bijna 5 jaar ouder. Ik kon het nooit vinden met mijn zus van 1,5 jaar ouder. Met mijn oudste zus wel toen ik een puber was, maar daarvoor niet. Lag meer aan karakter, momenteel hebben we ook maar amper contact met elkaar. Dus ja, het is geen garantie dat ze met een kort leeftijdsverschil meer aan elkaar hebben. Ik vind het wel leuk als je kind de geboorte van een broertje of zusje bewust mee kan maken, en het verschil niet meer dan 4 jaar per kind bedraagt. Hier gaat er bijna 3 jaar tussen de levende kindjes zitten als alles goed blijft gaan, voor mij de ideale leeftijd..
tja maakt het perse uit of het tussen 2 opvolgende kindjes is, dat leeftijdsverschil? Mijn man en zn broertje schelen 10 jaar, maar daar zitten nog meer kinderen tussen. Als je een groot gezin wilt kom je vaak al snel op een groot leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste. Of je makkelijk de deur uitkomt met een tweede kindje hangt helemaal van jezelf af en van het karakter van het kindje. Ik ken wel mensen die gaan backpacken in zuidamerika met 2 kleintjes.. maar ik ken ook mensen die nooit meer verder komen dan centreparcs. Maar dat kan bij een eerste kindje ook al een drempel zijn he.. Over het risico van een gehandicapt kindje. Het spookt bij mij ook wel eens door mijn hoofd hoor. Maar er kan vanalles gebeuren he, een perfect gezond kindje kan later een eetstoornis krijgen, of een drugsverslaving of iets anders waardoor hij alsnog alle aandacht en energie van de ouders vergt waardoor een broer of zus wat tekort komt. Je kan dat niet voorspellen, er kan altijd iets gebeuren wat je gelukkige gezinnetje op zn kop zet. En dan nog hoeft een gehandicapt kindje niet het einde van een gelukkig gezinsleven te zijn he. Geluk is meer dan 3x per jaar ver weg op vakantie !
Ik ben de oudste thuis en als ik mijn diepste eerlijkheid zou geven, ik was 7 en ik vond het heel moeilijk (ik was best verwend en vooral bij oma ook) niet zo zeer materialistish maar ik kreeg qua eten wel altijd hele specifieke wensen voor me kaar en aandacht ect van oma als die op mij deed passen zodat mama toch kon werken (was 20 toen ze mij kreeg) toen kreeg ik nog een zusje 4 jaar nadat mijn eerste zusje geboren was en die twee hadden dat probleem dus niet.. Nu weet ik niet of dat kwam doordat de middelste al gewend was niet zo veel te krijgen als ik nog voor haar maar het in die zin wel te delen ookal werd de jongste voorgetrokke.. En die hadden alleen nu was mot toen de middelste ging puberen.. Met 11 jaar verschil vond ik het wel makkelijker als ik oppaste in een oudelijke rol te schieten en niet alles door de beugel laten gaan.. Denk dus dat het meer ligt aan hoe sociaal een kind opgroeit en dus leert delen met andere en het moment hoe de kids die er al zijn zich op dat moment er van zouden vinden.. Niet echt iets wat zwart wit is denk is dus, meer gevoelsmatig Veel geluk toe gewenst x
Hier hebben we gezegd dat als er meer dan 6 jaar tussen zou komen te zitten, dat de max zou zijn. Dus we zouden stoppen met proberen voor een tweede als Thirza 5 werd. We hebben nu ook al te maken met grote leeftijdsverschillen tussen de kids van mijn man en Thirza en hoewel dat thuis prima gaat, merk je toch ook dat dat op bepaalde gebieden wel echt nadelen heeft: vakantie, dagjes uit.... ze hebben dan toch totaal verschillende interesses en vaardigheden. Dus een dag pretpark levert op dat de oudste twee (nu 11 en 9) de 'gevaarlijke' attracties in willen en Thirza nog voor de echte kleine-kids-dingen gaat. Vind ik persoonlijk niet heel handig en onszelf dat nog eens aandoen als ze straks een tijdje wel weer meer op 1 lijn komen, dat zou voor mij niet zo hoeven. Ik vind wat dat betreft het verschil van 4 jaar dat we er straks tussen hebben, alweer vrij groot. Had dat wat dat betreft liever anders gezien, alhoewel het nu ook wel voordelen oplevert, (Thirza bijna op school als deze tweede komt, waardoor die weer alle aandacht kan krijgen en ik dingen die met 2 kids tegelijk niet handig zijn, dus zo kan regelen dat dat onder Thirza's schooltijd valt). Maar ik vind nu ook het nadeel al wel weer dat we opnieuw in de luiers zitten straks, opnieuw gebonden aan huis door slaapjes, (net nu we met Thirza weer lekker beginnen te wennen aan NIET-gebonden zijn aan huis). Dat al echt helemaal ontwend zijn op het moment dat er een baby bij komt, zou ik mezelf dus ook niet aan willen doen. Dan voor onszelf echt liever gelukkig met wat we al hebben, dan opnieuw al het gedoe wat er ook bij komt kijken bij een kleintje
ik had altijd heel duidelijk al vanaf 16 jaar voor ogen: ik ben 21 als ik trouw, 23 bij de eerste 25 bij de 2e en 29 bij de laatste...... Als je het toch allemaal zo kon plannen he? Ik was 24 toen ik trouwde...ik was 25 bij mijn eerste kindje...verloor een zoontje op mijn 26e en krijg nu over een week of 4 op mijn 28e ons `2e`kindje.... De wens voor een 3e is er op dit moment, maar dat kan ik eigenlijk nog niet zeggen omdat we ons straks met 2 misschien wel heel compleet voelen.....maaaar als er dan nog een 3e mag komen dan wil ik denk ik maximaal 5/6 jaar ertussen hebben....dan ben ik 34. Het ligt ook aan de leeftijd van de mama....hoe oud ben jij?? Ik hoop dat je hoe dan ook heel gelukkig word/bent wat je ook besluit!! liefs LF
Gelukkig ben ik al. Heel veel zelfs met kk. Heb het nu ook geaccepteerd dat kk alleen blijft. Vorig jaar had ik het er nog moeilijk me, nu niet meer. Ik ben 36 nu.
tja geen idee. denk dat het ook erg aan het karakter van de kindjes ligt. ik wil in elk geval wel zolang wachten tot de eerste zodanig zelfstandig is, dat ik weer even op 'adem' kan komen dus jaar of 4 a 5 lijkt me wel prima. maar goed, kan niet in de toekomst kijken, dus wie weet veranderd dat ook weer
pfff we hebben tussen de jongens precies 2 jaar, dat is prima. met nummer drie willen we wachten en wil ik erg graag 3-4 jaar tussen, niet meer denk ik.