Nou ja... voor mij is die grens inmiddels bereikt, ik ben nu 41 en ik zou niet meer aan een tweede beginnen nu. Op mijn 39e heb ik Dennis gekregen en geloof me.... na heel wat jaartjes verdriet en ellende is hij zonder uitzondering het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik ben gescheiden op mijn 35e, na een huwelijk van 7 jaar en een relatie van in totaal 15 jaar. In ons huwelijk zijn we 1 keer bewust voor kinderen gegaan, ik was toen volgens mij 32, maar dit liep helaas mis. Niet lang daarna overleed mijn vader en weer een paar jaar later volgde de scheiding en in die periode is er nooit sprake geweest van kinderen, dat hadden we destijds niet aangekund en het was dan ook niet aan de orde. Als ik de reacties zo lees, had ik in mijn 'tweede' leven met mijn huidige vriend mijn kinderwens die bij hem vanaf het eerste moment eigenlijk voelde, dus moeten laten varen. Godzijdank heb ik dat niet gedaan en ben ik heerlijk op mijn 39e nog moeder geworden wel na 2 miskramen op m'n 36e en 38e. Bovendien heb ik er 'gratis' nog een stiefzoontje bijgekregen, van destijds vijf jaar, inmiddels ook al 12. Mijn moeder kreeg mij op haar 41e, op haar 30e had ze m'n zus gekregen. Daartussen heeft ze een aantal miskramen gehad en lukte het een tijd niet, ik was dan ook een volslagen verrassing. Maar denken jullie echt dat ik er ook maar iets minder door heb gehad? Mijn vader en moeder waren energieke mensen, stonden vol in het leven en hadden een heel leuk sociaal leven. Ik heb een fantastische jeugd gehad met een moeder die thuisbleef, een vader die werkte maar ook steeds meer vrije tijd kreeg doordat hij natuurlijk al heel wat jaren had gewerkt. Ik vond het alleen maar geweldig want dan konden we fijn naar 'de camping' in Drenthe, waar we zo een hele zomer woonden. Ik ben niets tekort gekomen, ik had een 11 jaar oudere zus, waar ik ook een hele fijne band mee had / heb, en ouders die me alle aandacht en liefde gaven. Ik ben dus de personificatie dat het kan... als kind van een 'oudere moeder'. Ik ben overigens nog nooit op mijn ware leeftijd geschat, men zit er altijd zo'n 4 of 5 jaar onder, dat scheelt natuurlijk ook, haha! Ik vind het heerlijk dat ik op deze leeftijd moeder ben van zo'n jong ding, ik voel me er ook jong en energiek bij en dat met een rugzak vol levenservaring zie ik dat alleen maar als een verrijking.
Ik was 24 toen ik mijn eerste kreeg en net 26 met mijn tweede en heb altijd gezegd als ik op mijn 35ste niet nog een derde erbij heb dan hoeft het niet meer. Ik was 35 toen ik Wendy kreeg dus nog net op tijd! Begon hem wel te knijpen ondertussen hoor. Want ik meende het echt maar wilde ook nog graag die 3e (mijn man zijn eerste) Maar ook omdat mijn man 9 jaar ouder is. Bij zulke dingen moet je op den duur toch stil gaan staan vind ik. Maar, ik heb ook altijd gezegd dat mocht ik per ongeluk zwanger zijn ik het niet laat weg halen. Heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan dat dit ook nog zou kunnen gebeuren na mijn 35ste. Tja dan is het denk ik overmacht en mogen de heren doktoren beslissen of mijn krakkemikkige lijf dat nog moet doen. Maar ondertussen zullen we er toch op mikken dat dit niet meer gebeurt uiteraard.
Ik persoonlijk wil voor m'n 30e 'klaar' zijn.. Dus als we nog een derde willen .. Wil k op z'n laatst op m'n 30e bevallen Nahja of zwanger zijn oid
35-36... Ik ben nu 33 en zwanger van de tweede. Ik vind me nu al aan de 'oude' kant om moeder te worden. Verder vind ik die leeftijd een mooie grens, omdat ik zelf vind, dat vanaf die leeftijd de risico's op complicaties en afwijkingen te groot is.
Ik vind het lastig, zelf wilde ik altijd jong moeder worden maar had in mijn hoofd toch max 35. Dan moet het natuurlijk nog wel lukken, partner vinden, zwanger worden enz. Mijn kinderwens was zo groot dat ik als ik er nu over nadenk ook wel na mijn 35e voor een kindje had willen gaan mocht ik voor die tijd geen partner hebben gevonden of zwanger zijn geworden. Ik denk dan ook dat het per persoon verschilt tot hoever je kan gaan. Ik vond op het eerste gezicht te uitspraak "tot het op een natuurlijke manier lukt" wel van toepassing maar hoe zit het met vrouwen die bijv. op hun 33e in de MMM terecht komen dus niet via de natuurlijke manier zwangere kunnen worden. Mogen zij dan niet verder na bijv. hun 35e. Ik vind dat elke vrouw dit zelf moet kunnen beslissen. Ik zelf had het geluk op mijn 17e mijn man ontmoet te hebben en ik had het geluk dat het zwanger worden niet heel erg lastig ging. Hierdoor ben ik een trotse mama van 30 met 3 kindjes. Ik was net 21 toen ik beviel van de oudste en 27 toen de jongste geboren werd.
Ik zelf zo rond de 30. Ik wil een energieke jonge mama zijn. Voor een ander, tja je bent zo oud al je je voelt.. En ik neem aan dat ieder voor zichzelf kan besluiten of het nog verstandig is of niet. Uitzonderingen.daar gelaten, maar goed die heb je altijd..
Voor mij zelf zoals mijn situatie nu is, zou ik voor mijn 28 graag een 2de willen krijgen. Maar zoals mijn onderschrift weer geeft.......ik kan weinig over leeftijd zeggen en moet maar zien wanneer en of we een 2de kindje krijgen. Voor andere vindt ik, dat ik dat niet kan beslissen. Maar kan wel zeggen dat ik vindt dat iemand na de 45, en dan meer tegen de 50 of daarboven, echt nog eens goed moet nadenken over wat ze het kind aan doen. Bedoel wij hopen toch allemaal dat wij onze ouders een lange tijd in ons leven hebben en dat ze onze kinderen(hun kleinkinderen) meemaken. En je niet op je 20ste al geen ouders meer hebt. Helaas zijn er genoeg kinderen/nu volwassenen die hun ouders jong verloren hebben door ziekte enz. Dus het kan sowieso wel gebeuren, maar de kans wordt wel aanzienlijk groter als je oud kinderen krijgt. Maar nogmaals vindt niet dat ik dat voor ander zou kunnen beslissen.
Moeilijk...het is idd ook, hoe ouder je wordt, hoe meer risico's het met zich mee brengt. En dat begint toch wel na je 35e. Maar aan de andere kant, voor degene die in de mmm zitten, kan ik mij heel goed voorstellen dat je dan tot het uiterste wil gaan. En vind ik 40 a 45 jaar max.
Als ik naar mezelf kijk zou ik zeggen een jaar of 30 .. Ik ben nu 24 en heb 2 kindjes, dan zou ik een nakomelingetje nog wel leuk vinden rond mn 30ste ( hooguit 33) .. Maar ik wil als ik 40/50ben echt wel weer wat meer vrijheid... Maar ik kan me ook voorstellen dat er vrouwen zijn die pas pas aan hun 1 e beginnen en dat is ook prima toch? Ik vind het wel echt niet meer kunnen vanaf een jaar of 47' dan hebben de kinderen gewoon al bejaarde ouders ls hun zelf aan kinderen beginnenen misschien geeneens meer een opa of oma voor de kinderen
voor mijn gevoel tot een jaar of 38, ligt aan de voorgeschiedenis, maar (en hoe zeg ik dit netjes zonder iemand onbedoeld te kwetsen...) ik vind een ondergrens eerder 'belangrijk' dan een bovengrens, ik denk dat t vrouwelijk lichaam de bovengrens logischer aanhoudt.
Ik vind het erg moeilijk om hier antwoord op te geven. Het hangt er bij mij echt van af of je makkelijk zwanger wordt of juist niet. Ik denk dat ik namelijk iedere keer de grens verleg wanneer ik moeilijk zwanger zou kunnen worden... Maar stel dat alles heel makkelijk zou gaan, ligt bij mij de grens op 39. Ik zou in principe niet na mijn 40e nog moeder willen worden.
Het is maar goed dat niet de maatschappij maar de natuur dit beslist. Ik heb geen moeite met oudere ouders. Wel regelmatig met te jonge ouders. Sommigen zijn voor mijn gevoel nog lang niet klaar om ouder te zijn. Geven dat nadien ook toe. Anderen zijn dat weer wel. Dus ook hier vind ik de ondergrens belangrijker dan de bovengrens. En ik denk maar zo, als de natuur niet gewild had dat vrouwen boven de 40 kinderen zouden krijgen dan had ze de menopauze wel een paar jaar naar voren geschoven
ik weet niet wat ik de max leeftijd vind om zwanger te worden. ik ben 27 en zwanger van mn eerste baby, voor mezelf een goede leeftijd. kalenderjaren zeggen niet zoveel, 2 maanden geleden rookte ik nog en in winkels waar ze mij niet kennen moest ik vaak nog mijn ID laten zien om te kijken of ik wel oud genoeg was om sigaretten te kopen met alcohol hetzelfde,...ik zie er jonger uit en ik voel me vaak ook nog een kind, terwijl anderen op 18jarige leeftijd er ouder uitzien dan dat ze zijn en zich ook ouder gedragen dan dat ze zijn ik ben 27 maar zie eruit alsof ik 23 ben, niet elke dag maar na een goede nachtrust toch wel , nu slaap ik al weken slecht dus zal er nu wel ouder uitzien iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat de uiterste leeftijd is, het gaat niet om de kalenderleeftijd maar om de psychische vind ik, maar je moet ook niet overdrijven en echt te oud worden om aan kids te beginnen
Idd. De ondergrens is belangrijker dan de bovengrens. Ik kan niet zeggen dat oudere ouders hun kind 'verkeerd' opvoeden. Wel zie ik vaak dat echt jonge ouders nog weinig stabiliteit in hun leven hebben. Bij oudere ouders is het kind vaak ook echt gewenst en alles in hun leven is er klaar voor. In tegenstelling tot echt jonge mensen, waarbij het krijgen van een kind hun vaak overkomt, en niet zozeer een bewuste keuze is.
Ik zelf zou de grens we hebben bij zeker 35 jaar. Ik ben 26 ik mag me gelukkig prijzen met een mooie dochter. Kan me voorstellen als je eerst voor je werk gaat, je al later aan kinderen gaat denken. En als je het gelukt dan ook nog een keertje tegen je hebt. Ik vind het alleen niet kunnen mensen die 50+ zijn. Lijkt het net of oma en opa de kinderen naar school gaan brengen. Maar ook voor deze mensen zou ik respect hebben. Gelukkig wonen we in een land waar indereen zelf keuzes mag maken.
Ik wilde altijd voor mijn 25e een eerste kind, dat is gelukt (was 23). En na mijn 30e wilde ik niet meer aan evt. volgende kinderen beginnen, dat is niet gelukt. Bij de middelste was ik 31 en bij de jongste 36. Ik vond de zwangerschap van de jongste fysiek echt zwaar, echt een verschil met 5 en zeker met 13 jaar geleden.....
Ik vind dat aan iedereen zelf te beslissen. Wij waren er aan toe toen ik een jaar of 24 was en ik wilde als het kan niet na m'n 30 voor het eerst moeder worden en dat is gelukt. Maar het leven kan anders lopen, ik had geluk een partner te vinden en die het nog liever wilde dan ik bij wijze van spreken, maar het had ook anders kunnen lopen en dan hadden we onze wensen moeten bijstellen. Dus ook al is iemand 40, als die een kinderwens heeft wie ben ik dan om daarover te oordelen? Wie weet had het andersom ook het geval geweest. Nu komt mijn wens mooi uit, want er komt geen 3e dus wij zijn inderdaad voor mijn 30e 'klaar' (raar woord) maar ik heb dus eigenlijk niet perse een leeftijdsgrens