Ik ben op mijn 17de zwanger geraakt dit is mis gegaan, maar als ik nu terug denk had ik op mijn 17de echt niet een kind op kunnen opvoeden dus mischien was het ook wel het lot dat die zwangerschap voor mij mis is gegaan. Toen mijn zoontje geboren werd was ik 21 nu gaat het eigenlijk goed! Ja natuurlijk ben ik onzeker en natuurlijk maak ik fouten maar kom op ik ben ook maar mens. En dat ik het niet kon op mijn 17de betekend niet dat een ander het ook niet zou kunnen! Dus een leeftijd voor zwanger worden wil ik/kan ik niet noemem. Het ligt aan de persoon.
Mijn moeder was 21 toen ze mij kreeg, ik was 21 toen ik door de nuvaring heen zwanger werd. Ik ben daar nu erg blij mee, ik heb er als kind erg van genoten dat mijn moeder nog zo jong was en ben ook erg blij dat mijn moeder nu ook nog een hele tijd meegaat Mijn vader is op zijn 39e en 42e opnieuw vader geworden en ik zie toch dat dat qua conditie niet altijd vanzelfsprekend is. Maar als het proberen zwanger te worden een keuze was geweest, had ik tot mijn 25e gewacht, dat vind ik een mooie leeftijd.
Op die leeftijd niet meer op school zitten hoeft niet perse iets verkeerds te zijn he. Ik ben jong getrouwd en op me 18e met school gestopt. Was een bewuste keuze. Het is maar net hoe je in het leven staat, wat je wil, enz. Daarom vind ik het ook lastig te zeggen wat nou de juiste leeftijd is want dat kan dus enorm verschillen.
Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen toen ik 16 was en hij 25. Toen heeft hij wel eens geroepen dat hij graag voor zijn 30e vader wilde worden, waarop ik vervolgens zei dan moet je een andere vrouw/vriendin zoeken. We hadden samen afgesproken dat ik eerst mijn studie zou afronden en ik een goede baan moest hebben. Dit was op mijn 22e het geval. Ik heb ook gezegd dat ik altijd eerst getrouwd wil zijn voordat we zouden proberen om kinderen te krijgen. Toen ik 23 was (mijn man was toen 32) zijn we getrouwd en hebben we dit pil door de wc gespoeld. Dan is het afwachten of het je is gegeven om zwanger te mogen raken en een kindje te mogen krijgen. Hierover zijn we wel onzeker geweest toen na een half jaar/3 kwartjaar ik nog steeds niet zwanger was). Achteraf gezien was ik net 25 toen ik zwanger was van ons prachtige zoontje en die is nu alweer bijna 4 maanden oud en ik wordt a.s maandag 26 jaar. Ik vind 25 een mooie leeftijd, mijn man was (en is) 34 toen ons zoontje werd geboren. Hij wou toch wel heel erg graag samen met mij kindjes dus vindt hij het nu prima zo en genieten we optimaal. Voor ons is het altijd belangrijk geweest dat: - onze relatie stabiel is - onze financiële situatie stabiel is - we een (eigen) huisje hebben in een kindvriendelijke omgeving - we allebei goed gezond zijn
nou ik hoop niet dat mijn dochter stopt met school al trouwt ze jong of word ze jong moeder ik wil wel dat ze als het moet voor dr eigen en dr gezin kan zorgen en niet financieel afhankelijk word van dr partner.
In mijn familie zijn ook een paar vrouwen jong moeder geworden. 2 geloof ik zelfs met 16. Zelf was ik op die leeftijd nog niet volwassen genoeg en klaar voor een kind maar van deze vrouwen zou je destijds echt niet gedacht hebben dat ze "pas" 16 waren. Het waren hele verstandige en zorgzame jongvolwassen vrouwen.
Maar waarom niet? Zie je het als iets wat minderwaardig is (is een gewone vraag)? Dat de man werkt en de vrouw niet zie ik niet zozeer als financieel afhankelijk zijn. Je bent wel afhankelijk omdat je zelf geen inkomen hebt maar ik neem toch aan dat het geld wat de man binnen brengt gewoon voor beiden is. Misschien denkt jouw dochter er straks wel heel anders over en staat ze heel anders in het leven. Daarom is het zo moeilijk te oordelen vind ik. Als ik ooit een dochter krijg en ze maakt verstandig zo'n keuze zou ik dat respecteren. Dat hebben mijn ouders gelukkig ook gedaan.
Ik denk dat er niet echt een minimale leeftijd aanzit.. Wel vind ik het belangrijk dat de situatie stabiel is, dus vaste relatie, huis, en minimaal 1 van de twee een vaste baan en dat de financiën stabiel genoeg zijn om ook een kind op te voeden... Ik was zelf net 22 toen ik beviel van de eerste en kreeg weleens de vraag: was het gepland? Ja dat was het zeker!! Ik ben nu 24 en zwanger van de tweede ook nu zie je mensen weleens denken of zelfs zeggen: nou nou twee kindjes zo jomg? Maar daar geef ik niks om, het was onze keus en onze situatie is stabiel genoeg om voor twee kindjes te zorgen en ik heb zoiets: laat die mensen maar zeiken / denken / veroordelen wij weten beter!
ligt aan de persoon en situatie. ik was 18 toen onze oudste geboren is. was een bewuste keuze. vind t moeilijk om hier een minimale leefijd voor te geven
Na ja 18 ofzo denk ik.. Vind wel dat jongeren in Nederland soms nogal kinderachtig zijn, wanneer je op je 25ste nog iedere week in de discotheek hangt heb ik wel zoiets van.. grow up.
Ik was op mijn 19e zwanger, maar ook al zeg ik het zelf, ik voelde en iedereen vind mij ook al erg jong zó volwassen. Komt mede ook door mijn jeugd waarin ik 4 jaar in een rolstoel heb gezeten, waardoor je heel anders tegen het leven aankijkt.. maar ondanks dat vind ik het heerlijk dat ik op mijn 20e bevallen ben van ons eerste kindje.. Maar ik woonde al wel vanaf mijn 17e samen met mijn vriend, en op mijn 19e hadden wij onze droombruiloft! Dus ja.. ik vind het per persoon verschillend, de een is erg snel volwassen, maar als ik kijk naar mijn zus die is 35, en is vorig jaar moeder geworden..
Ik was zelf 17. Ben meteen gaan samenwonen en was niet financieel afhankelijk van mijn ouders/schoonouders. Mijn HBO opleiding waar ik al aan begonnen was heb ik met enige vertraging afgemaakt. Achteraf gezien denk ik dat ik het nog niet zo slecht heb gedaan als haar moeder. Natuurlijk heb ik bij mijn tweede en derde kind dingen anders gedaan maar ik denk dat dat bij de meeste moeders zo is. Mijn oudste is nu 14 en een heel lief en evenwichtig kind. Zij is ook typisch een kind waarover ik me geen zorgen zou maken als ook zij jong moeder zou worden. Zelf wil ze toch graag wachten tot een jaartje of 28, dat zie ik haar ook wel doen
Minimum leeftijd vind ik ook lastig. Vind dat zelf, zoals anderen ook al zeggen, eerder aan andere factoren gebonden. Dus wat mij betreft: *zelfstandig wonen *financieel zelfredzaam zijn *stabiele relatie hebben *die mate van volwassenheid hebben waarmee je in staat bent om de balans te vinden tussen eigen behoeften en die van je kind Dat is voor de een bij 18, bij een ander nooit....
Het is toch wel handig als je je zaakjes op orde hebt voordat je zwanger wordt,. Financieel, emotioneel en relationeel. Daar zit denk ik niet echt een leeftijd aan, zijn meiden van 30 die dat nog niet zijn en meiden van 20 die dat zeker wel zijn!
verschild per persoon. de een is er al klaar voor met 16 en de ander pas met 30. ik zelf was 18 en het is altijd goed gegaan. ik denk niet dat ik het slechter doe dan een ouder iemand.
Maar, als je zo jong bent.. heb je dan niet het gevoel dat je zelf iets mist? dat hoor ik namelijk vaak van jonge moeders in mijn omgeving.. die toch wel een dipje krijgen omdat ze niet meer kunnen doen wat al hun vriendinnen doen etc. En als je ouder bent heb je vaker dat je heel die fase al lang afgesloten hebt, en dat de mensen in je omgeving ook bezig zijn met gezin etc.
Moeilijk of eigenlijk zelfs onmogelijk voor mij om een leeftijd te noem. Al kan ik wel zeggen dat ik 16 echt heel jong vindt om bewust de keus te maken om moeder te worden. Hoe zelfstandig je ook bent, denk dat je echt (qua ontwikkeling) nog niet in staat bent om de gevolgen en de verantwoordelijkheid in te zien en te dragen. Nou ken ik ook een super mama die net 16 was toen haar kindje geboren werd(dus al met 15 weken zwanger) en die meteen stopte met roken, niet meer uitging en heel gezond ging leven. Die in de boeken gedoken is om zich zo goed mogelijk voor te bereiden. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik 16 jaar en jonger(eigenlijk ook 17 en 18) te jong vindt om een wel overwogen beslissing te maken om moeder te worden. Maar dat, als ze toch "per ongeluk" zwanger zijn, er genoeg meisjes en jongens zijn die er voor de volle 100% voor gaan. En het beter dan doen dan sommige volwassenen die kinderen krijgen. Ik kreeg een relatie toen ik bijna 15 was met mijn 6,5 jaar oudere vriend. Na een jaar had ik al heel erg het gevoel graag moeder te willen worden. Heb dat gevoel genegeerd, wat soms echt heeeeel moeilijk was. Maar deed het wel, omdat ik me ervan bewust was dat ik niet in staat was mijn kind te bieden wat ik hem/haar zou willen bieden. Dat ik wist wat voor verantwoordelijkheid het is om een kindje te mogen krijgen en op te voeden. En dat een stabiele realtie, woonplek en financien wel handig is. Toen ik op mijn 20ste samen ging wonen, was het voor mij de tijd om te proberen zwanger te worden(en voor mijn vriend ook natuurlijk). Een paar maanden daarna zijn wij met condooms gestopt(gebruikte de pil al jaren niet meer, door heftige bijwerkingen). Ik werd na zo'n 3 of 4 maanden ineens niet meer ongesteld en dacht zwanger te zijn wat niet zo was. En ben toen een jaar met de ha bezig geweest om te achterhalen waarom ik ineens niet meer menstrueerde. Ruim 1,5jaar na de keus om met de condooms te stoppen kwamen wij in de mmm te recht. Na 2 jaar van hormoon behandelingen, ben ik op mijn net 24ste goed zwanger geworden(heb eerder 3mk gehad). Ben dus uiteindelijk op mijn 24ste(bijna 25) moeder geworden.
Maar mijn oma was bijv 17 bij haar eerste, en ik denk heel veel van onze oma's kregen kinderen op die leeftijd.. waren dat dan allemaal onvolwassen vrouwen die geen stabiliteit aan hun kind konden geven? Lijkt me niet, denk eerder dat men hedendaags gewoon pas laat volwassen wordt door allerlei betutteling.