Ik kan er met niemand over praten, maar het moet me van het hart... Heel dit weekend heb ik niet geslapen... Ik weet niet hoe er mee om te gaan... Toen ik 13 was stelde ik mij de vraag hoe het kon dat ik blauwe ogen had en de rest van de familie bruin. Op school leerde ik dat er toch uitzonderingen zijn. Wat voelde ik me toen speciaal! Mijn 12 jaar oudere broer kreeg 2 kinderen ook met blauwe ogen ondanks dat hij en mijn schoonzus bruine ogen hadden. Ik stelde er mij dus later geen verdere vragen meer over. Maar zaterdag draaide het verhaal. Mijn broer kwam op bezoek. Het gaat niet zo goed meer tussen hem en schoonzusje en hij kwam even zijn hart luchten. Op één of andere manier ging het op die moment over de perikelen die mijn vader en moeder 30 jaar geleden hadden. Hij was toen 11 jaar en had alles bewust meegemaakt en vertelde echt zware verhalen. Toen hij alles vertelde kwam er opeens uit: ja, en jouw biologische vader... Ik dacht dat ik het fout had gehoord. Ik kwam in een verkeerde film terecht... dit kon toch niet... toch niet binnen ons gezin wat zo stabiel uit zag en voelde... Ik begon te huilen en mijn broer keek mij verwondert aan en vroeg of ik het echt niet wiste dat onze vader niet mijn biologische vader was. Nee natuurlijk niet! Mijn broer werd kwaad, mijn ouders hadden hem toendertijd beloofd om het mij te vertellen. Hadden ze dus nooit gedaan! Die 29 jaar heeft mijn vader mij steeds als zijn eigen kind verzorgd. Ik vond het raar dat mijn vader soms zo gesloten was en zelfs toen mijn moeder daar een scene gaf omdat ze condooms had gevonden, heb ik mijn vader aangekeken van "wat doe je er toch mee als je niet vreemdgaat?" en heb ik hem onterecht een beetje veroordeeld. En zelfs op dat moment heeft hij nog niet eens gereageerd van "je zou eens moeten weten wat je moeder gedaan heeft 30 jaar geleden" Ik kan mijn papa opeens zoveel beter begrijpen omdat ik weet hoe hard hij getekend is door het verleden. Ik wil niet weten wie mijn biologische vader is! Mijn papa heeft met mij gelachen en gehuilt, hij heeft mij op een voetstuk gedragen. Hij is en blijft mijn papa. Maar hoe ik op mijn mama moet reageren, heb ik geen flauw idee! Zij heeft zich steeds in mijn relaties gemoeid. Voor haar ben ik getrouwd geweest met mijn ex. Want ze had het zo gewenst en ik wou haar niet kwetsen. Weken heeft ze niet tegen mij gesproken toen ik vertelde dat ik wou scheiden. Het laatste wat ze gezegd had was " ik en papa hebben het ook niet gemakkelijk gehad" Ze weten niet dat ik de waarheid ken. Door hun beroep zie ik ze sowieso niet vaak, maar we bellen wel 2 à 3 keer per week. Ik weet niet of ik het zo moet laten, of zal ik ze er toch over aanspreken. Ik heb schrik dat ik oude wonden ga opensnijden en dat ik helemaal in een verkeerde film terecht kom. Zij die zelf tijdens haar huwelijk het bed met anderen deelden, juist die persoon ging mij vertellen hoe ik tegenover mijn relaties moest staan. Ik kan er niet mee omgaan. Ik weet niet wat ik moet...
Je hebt gelijk je vader is je vader.... hij was er en als ik het goed lees is er.. Vader zijn is een eretitel.... Over je moeder.. dat is lastig.... ik denk wel dat je moet laten weten dat je het weet... (als je broer het niet al heeft gemeld) Het kan zijn dat hij zo pissig was dat hij het nu ineens heeft verteld dat hij aan je ouders laat weten dat hij het niet leuk vindt en dat ze beloofd hadden het jou te zeggen.... Sterkte trouwens... dit is vast niet fijn om er zo achter te komen!!
Ik kan me goed voorstellen dat je hier enorm van schrikt. Jammer dat je ouders niet eerlijk zijn geweest hierover. Maar verder zou ik proberen om niet te veel te oordelen, je weet niet wat de precieze omstandigheden zijn geweest van het vreemdgaan van je moeder. Misschien hadden je ouders wel een open relatie of wat dan ook Ik ben zelf opgevoed door een vader die niet mijn biologische vader is. Ik wist dit echter van jongs af aan. De omstandigheden waarop mijn mams en biopa uit elkaar zijn gegaan doen er even niet toe, maar ik weet wel dat beiden schuldig zijn aan het uit elkaar gaan én aan het feit dat ik geen contact meer had met mn biopa en halfzus. Dit is inmiddels weer hersteld trouwens. In jouw situatie zou ik vooral woedend zijn om de oneerlijkheid, zowel van je vader als van je moeder. Ik zou wel open kaart spelen tegen ze in de vorm van een brief, dan kun jij rustig nadenken over wat je wil zeggen en zij kunnen ook de emoties even laten bezinken. Probeer daarbij niet te redeneren vanuit verwijten, maar vanuit vragen en vooral vanuit jezelf. En dat je moeder zich bemoeit met jouw relaties, tja, dat snap ik wel hoor. Ook als ze zelf juist wel die fouten heeft gemaakt of nog erger. Ze wil jou misschien behoeden voor het maken van fouten en zal het doen uit liefde. Dit maakt het voor jou niet minder irritant en ik zal ook zeker zeggen dat je dit niet meer wil, maar ik snap het wel Succes!
Who shit.. Dat is nog eens een pittig verhaal op de maandagmorgen. Ik zou er wel met mijn ouders over praten. Ik denk dat je jezelf echt op gaat vreten als je dat niet doet. Tsja het zal viool voor je vader een pijnlijk gesprek zijn maar voor jou is het nu ook pijnlijk.. Ik zou ze sowieso willen laten weten dat jij het weet..
Jeetje wat een klap krijg je te verwerken. Je vader is en blijft je vader. Biologisch gezien misschien niet maar gevoelsmatig absoluut. Mijn moeder is biologisch gezien ook mijn moeder niet maar het is echt mijn moeder. Volg je gevoel en probeer zeker iemand te vinden waar je mee kunt praten. Want het is niet niks je voelt je alsof je veraden door diegene die de belangrijkste is in je leven en waar je het meest op moet kunnen vertrouwen. En dat is nu definitief geschaad. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. dikke knuffel kim
Heel herkenbaar verhaal meid! ... Ik was 15? en ging naar de middelbare mijn moeder en opa hadden ruzie toennik hevige ruzie kreeg met mijn moeder ben ik naar mijn opa gegaan en die vertelde precies hetzelfde ik zou ik niet zijn als ik daarmee naar me moeder was gegaan zei beweerde dat het verhaal niet waar was ook ik lijk niet op mijn vader geen stukje de ene kant van mijn familie zeg datbhet waarheid is en de andere kand niet en dan gezellig scheinheilig met kerst allemaal lekker eten dacht het niet Wie mijn echte vader is . hoef ik niet te weten mijn papa blijft mijn papa hij heeft mij verzorgt Gezorgt dat er eten op de plank kwam en dat ik naar school kon en allebelangrijkst liefde tuurlijk wil ik de waarheid nogsteeds weten maar mijn opa kan het me niet meer vertellen die is een paar maanden erna gestorven
Wat een superman! Om zoveel van een kindje te houden wat voor hem op een pijnlijke manier in zijn leven is gekomen, daar moet je een goed karakter voor hebben. Vader zijn is inderdaad een eretitel en hij is gewoon jouw vader. Als ik in jouw schoenen stond zou ik het er wel met hem over willen hebben. Al is het maar om zijn kant van het verhaal te horen, zijn gevoelens te horen, en hem te verzekeren dat je gek op hem bent en dat hij degene is die jij voor altijd als je vader zult zien. Ik denk dat hem dat goed zal doen en jou ook. Je moeder.. tja. Zelf ben ik erg nieuwsgierig en zou ik willen weten hoe het gekomen is. Als ze me dat uitgelegd zou hebben zou ik haar voor de voeten gooien dat ze zich zo met jouw relaties bemoeid heeft en dat je dat niet begrijpt na wat zij zelf gedaan heeft.
Hoe het is gekomen? Volgens mijn broer heeft mijn vader te hard en te lang gewerkt. Mijn ouders waren toen (en nu terug sinds lang) zelfstandig. Wegens een oplichterij naar mijn ouders toe, kregen ze opeens te maken met hoge schulden waar ze zelf niets aan konden doen. Die schulden wou mijn vader snel weggewerkt hebben en heeft dag en nacht maanden aan een stuk gewerkt. Mijn moeder kreeg blijkbaar toen een aandachtsprobleem en is toen met een werknemer onder de lakens gekropen... Oorspronkelijk wou mijn moeder met die werknemer verder gaan, maar omdat die kerel niet wou trouwen, stond mijn moeder zwanger van mij en met mijn broer op straat. Maandenlang is mijn vader weggebleven om te werken en om de schulden weg te werken. Mijn vader is dan met de trein uit het buitenland een paar keer naar mijn broer aan de basisschool gaan staan om te kijken of het hem goed ging. Op één of andere manier heeft mijn vader er dan toch voor gekozen om voor mij en mijn broer er te zijn en heeft hij mijn moeder weer meegenomen.
Wat heftig zeg! Ik zou je ouders er wel mee confronteren het is niet zomaar iets. Ze hadden het allang moeten vertellen.
Op mijn vader kan ik niet kwaad zijn. Net zoals Ratatosk hier schreef, ik heb echt respect voor hem dat hij dat al die jaren zo heeft voor elkaar gekregen en dat enkel en alleen voor mij. Ik vind dat het niet zijn taak is om met de waarheid aan het licht te komen. Mijn moeder heeft toen die fout gemaakt en zij kan het dan ook maar uitleggen.
Soortgelijk verhaal hier...maar toch ook weer heel anders.Ik ben er op mijn 22e achtergekomen dat mijn vader niet mijn biologische vader is maar dat ik ben ontstaan dmv een zaaddonor. Jou verhaal is anders,heftiger,omdat er vreemdgaan in het spel is.Wil je veel sterkte wensen hiermee!
En toch ... maar misschien ben ik te nuchter ... als je moeder niet was vreemdgegaan, was jij er nooit geweest ... hoe pijnlijk dat idee misschien ook is. Ik zou veel meer moeite hebben met de oneerlijkheid naar jou toe. En daar is ook je vader verantwoordelijk voor hoor! Hij heeft namelijk, net als je moeder, niets gezegd ... Dat kun je echt niet alleen maar op je moeder afschuiven.
Zo wat een heftig verhaal zeg. Ergens 'fijn' dat er wat puzzelstukjes op zijn plaats zijn gevallen.. Maar wat heavy, en respect voor jouw vader, eerlijk waar. Menig man die zou zijn weggelopen, maar hij heeft jouw zorg op zich genomen.
Jeetje wat een verhaal. Wat zal de grond onder je voeten vandaan getrokken zijn zeg. Maar weet je, het hele gebeuren is niet een grote leugen. Je vader en moeder houden veel van je. Wat er toen is voor gevallen tja het is schrikken en sommige dingen zullen nu even een grote leugen lijken en andere in een ander daglicht komen te staan. Maar jou vader is echt jou vader.. niet je verwekker maar wel JOU vader. Je moeder heeft fouten begaan en daar door ben jij verwekt en zijn er nogal wat problemen geweest voor jullie gezin. Maar het zal haar gevoel voor jou niet veranderen. Die 2 dingen, de steunpilaren van jou jeugd en het hele gebouw van het gezin er om heen. Dat is niet weg en dat was ook geen leugen. Want om toch de vrouw die hem zo bedrogen had als vrouw te houden en het kind wat eigenlijk niet zijn kind was als zijn kind met zoveel liefde op te voeden. Dat kan gewoon niet gefaked worden. Dat was allemaal echt. De stabiliteit die jij dacht dat jou gezin vroeger had, die was er wel. Misschien vooraf niet en hebben ze er enorm aan moeten bouwen en trekken om het voor jou en je broer maar ook toch vooral voor zichzelf voor elkaar te krijgen. Maar dat is wel gelukt! En even over de tijd waarin jij verwekt bent. Ik weet niet hoe lang je vader zo veel en vaak weg was. En niet om goed te praten dat ze vreemd ging. Maar ik kan me enorm voorstellen dat als het echt heel HEEL lang geduurd heeft en nu praat ik over maanden aan een misschien bijna een jaar. Dat zij er gewoon niet mee om kon gaan om zo lang alleen te zijn. En de werknemer waar ze mee ging heeft haar misschien wel voor erger behoed. Dat zijn natuurlijk allemaal speculaties. Maar probeer ondanks de boodheid het eens van haar kant te bekijken. En als je haar kant echt wilt weten zul je liefst zonder verwijten, met haar in gesprek moeten er over. En precies zo met je vader. Alleen dan kom je het ware verhaal te horen. Want hoe bij de pinken jou broer in die tijd al wel niet was. Hij blijft een kind van 11 en kan sommige dingen op hele andere manieren uitgelegd hebben als dat het zat. Hij was de onschuldige bijstander in dit verhaal en heeft het zien gebeuren. Je vader en moeder hebben dit geleefd. Weet niet of ik zo duidelijk ben met wat ik probeer te zeggen. Maar nouja ik denk dat om dit allemaal een plaatsje te kunnen geven dat je eerst beide kanten van het verhaal moet kennen. Eerder valt er alleen op aannames te oordelen denk ik. Heel veel sterkte want zoals ik in mijn eerste regel al zei...wat een verhaal en wat een shock zal dit zijn.
Normaal gezien zou ik ook zo reageren als buitenstaander. Maar ik denk dat mijn vader die taak niet op zich wou nemen omdat het zou kunnen veroorzaken dat hij mij tegen mijn moeder zou opzetten in bepaalde situaties.
Ja ik geloof ook dat ik de kant van je ouders wel zou willen horen. Je hebt nu de versie van je broer gehoord die toen een aanzienlijk stuk jonger was en dat kan de kijk op zaken wel enigzins veranderen. Ik praat natuurlijk niks goed, dit had jij allang moeten weten en dan van je ouders, niet van je broer. Verandert natuurlijk niks aan het feit dat je vader gewoon je vader is. Misschien niet je biologische, maar wel je echte. Je begrijpt wel wat ik bedoel.
Wilma, je hebt het mooi geschreven. Natuurlijk ben ik er van overtuigd dat mijn vader en moeder mij heel graag zien. Daar heb ik geen twijfels aan. Het enige wat mij bij mijn moeder enorm kwaad maakt is dat ze bepaalde situaties had voorlegd waar ik dan "haar kant" koos en mijn vader elke keer bedroefd stond te kijken. Nu ik het verleden ken, weet ik dat zijn reacties niet zonder oorzaak waren. Ik heb mijn vader zijn reacties altijd een beetje vreemd gevonden maar nu kan ik hem echt begrijpen! Terwijl mijn vader mooi mondje toe gehouden had, vind ik dat mijn moeder daarvan misbruik van gemaakt heeft! Mijn moeder heeft met het verleden niet zo een probleem, krijg ik het gevoel.
Ik heb niet alles gelezen, maar wauw, dat is wel heftig zeg! Het is goed om het wel te laten weten dat je het nu weet. Zij heeft echt wel altijd in haar achterhoofd gehad dat jij er ooit achter zal komen. Je mag best laten weten dat dit heel hard aankomt. Misschien een idee om met je vader er over te hebben, dat hij je tips kan geven, hoe je het tegen je moeder zegt? Dan laat je meteen aan hem weten dat je hem echt als vader ziet e.d.