OMG waarom leg jij toch steeds allemaal woorden in mijn mond?! Met verdriet bedoel ik dat een kind niet weet wie de biologische moeder (of ouder) is en zich afvraagt waar hij bepaalde kenmerken van heeft en daarnaar mogelijk op zoek gaat. Dat is niet iets emotieloos lijkt me zo. Iets waar je je hele leven mee rondloopt. Hoezo is dat geen verdriet, vraagtekens en pijn?! Het is bekend dat kinderen het er flink moeilijk mee kunnen hebben als ze hun ouders niet kennen of niet genetisch 'eigen' zijn. Daarbij dat ze er om gepest kunnen gaan worden. Ik vind het nogal wat hoor. Ook niet iets om maar te bagatelliseren. ECD (of zaadD) binnen de familie, dan zeg ik nog ok.. Maar met vrienden/bekenden vind ik het al moeilijker worden en een onbekende helemaal. Bij adoptie is het kind er al en geef je het een betere toekomst. Dat vind ik heel anders dan bewust een kindje maken met dergelijke achtergrond. Nee, een kind zal vast niet ongelukkig worden en uiteraard enorm veel liefde krijgen. Maar van ongewenste kinderloosheid hoef je óók niet ongelukkig te worden. Dat kunnen de meesten verwerken en een (pijnlijke) plek geven. En ja, ik weet waar ik het over heb. Ik heb de keuze gemaakt om geen 2e kind te willen, ten koste van mijn gezondheid. Ondanks dat dat 'minder' moeilijk is dan geen 1e kind kunnen krijgen, is dat ook pijnlijk en iets waar ik ws de rest van mijn leven mee moet dealen. En nee, ik zeg dit echt niet omdat ik het 'leuk' vind om iemand te kwetsen. Het is niet alleen zo dat ik dat persoonlijk niet zou doen, maar ik vind het per definitie te ver gaan. Dat is mijn mening en velen delen die mening. Daar krijgt een kind straks ook mee te maken. Moet iedereen het dan maar voor zich houden, omdat het kwetsend is?! Heb je liever dat mensen het voor zich houden en achter je rug om deze mening hebben? Ik heb 3 lesbische stellen op mijn facebook staan, ken ze niet heel goed. Ondertussen heb ik ze allemaal een kind zien krijgen. OK, zij hebben daar ook 'recht' op, toch..? Weet niet hoe ze het precies allemaal geregeld hebben, dus daar kan ik niet direct over oordelen. Ik dacht altijd dat het iets zeldzaams was, maar het lijkt allemaal steeds normaler. Maar van 1 koppel weet ik het precies. 1 kind is van het zaad van een broer, wat ik op zich nog best een mooie oplossing vond, maar die wilde niet meer bij de 2e (zijn vrouw had er spijt van!). Ze wilden perse een 2e kind en dat is van een (oude) vriend geworden. Nou ja, sorry, maar hoe maakbaar wil je het hebben.. 2 kinderen van verschillende vaders bij een lesbisch koppel. Bewust zo gemaakt. Ik best best ruimdenkend hoor, maar dit gaat mij gewoon te ver.
Jemig, moet ik het nog een keer uitleggen? Ik vind jouw uitspraken als "het leven is nou eenmaal oneerlijk" en "liever een verdrietige vrouw" (of iets dergelijks, kan even niet teruglezen) hard en medogenloos. Niet jouw mening over grenzen en leeftijden. Pff.
Ik vraag me dan af mogen deze vrouwen dan geen 2de omdat dezelfde donor niet meer wilde? Daarbij komt ook nog eens dat tegenwoordig de zaaddonoren geregisseerd staan dus een kindje kan altijd opzoek naar zijn of haar zaaddonor. Ik ben namelijk van mening dat de vader of moeder degen is die opvoed lief heeft en er altijd voor je is. Ik heb het van heel dichtbij meegemaakt en dan gaat het over een kind wat voortgekomen is uit een verkrachtig. Het leven is niet zo zwart wit als jij het zie
Dat vind ik ook hoor. Ik denk dat volwassenen er een grotere issue van maken dan het kind. Die weet niet beter dan de situatie waarin hij/ zij met veel liefde is opgevoed. En zeker als het kind er via de mm gekomen is zit het met die liefde wel goed! Zolang je maar open en eerlijk bent, te allen tijde. ik ben bv niet van plan om te wachten tot Pietje 18, dát zou funest zijn denk ik, ik vertel het hem/ haar zo jong mogelijk... Strijkkraal: adem in...adem uit...
Arivenol, zo vreemd is het toch niet als kinderen in een gezin verschillende vaders hebben? Komt in de beste huishoudens voor. Moeder die hertrouwd en weer zwanger raakt van nieuwe man..
I know, ik moet me niet zo op laten fokken door zo iemand ... Ik wordt alleen erg verdrietig (en boos) van zulke ongefundeerde opmerkingen
Nou Strijkkraal, vind ECD van een zusje een mooie oplossing, zo krijgt je kindje ook nog iets van je eigen genen mee. En ontzettend knap en lief dat je zus dat voor je overheeft! Ik zou het voor mijn zussen ook doen in een oogwenk en zo krijgt je kindje ook nog iets van je eigen genen mee. Mijn zoontje lijkt bijv. ook heel erg op mijn zusje. En mijn zusje lijkt best veel op de broer van mijn vader. Dus zo krijgt je kindje ook iets van jezelf mee. Nee ik blijf 43 oud vinden en snap waarom ZV het uit financieel standpunt stoppen met vergoeden en persoonlijk zou ik er ook niet voor kiezen en dat heeft er niks te mee te maken dat het bij mij allemaal zo "makkelijk" gaat (wat ik trouwens dan weer kwetsend vind overkomen, want zo makkelijk heb ik het helemaal niet gehad), maar ik vind wel dat er onderscheidt gemaakt mag worden. Iemand die al 10 jaar in de MMM zit zou er bijv. nog 2 jaar bij kunnen krijgen.
Nee, dat is helaas ook heel normaal tegenwoordig. Maar dat betekent toch niet dat het niet heel pijnlijk is en kinderen kan tekenen?! Het heen en weer gesleep tussen vader en moeder bv. De ouders van mijn vriend gingen een jaar of 10 geleden scheiden. Iets wat heul normaal is tegenwoordig. Mijn god, wat heeft hij daar veel verdriet van gehad! En het is nog steeds erg pijnlijk. Hij zegt zelfs dat hij liever had gehad dat een van hun was overleden, dat was minder pijnlijk geweest dan dit. Er zijn miljoenen vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, best normaal. Maar oh, wat is dat moeilijk te verkroppen. Ja, dat is het ook écht. Maar het is ook 'niet heel vreemd'. Gaan jullie me nou vertellen dat het niet zo erg is om je vader/moeder niet te kennen? (Dan heb ik het over donatie met onbekende eicellen zoals in het buitenland) Tja, je kunt ze opzoeken... Dat het niet zo erg is als je 'opvoedvader' niet je biologische vader is en dat hij zich ook niet je vader voelt? Daar zitten ook heel wat mensen voor in therapie hoor. Iets wat hun leven kan beheersen. Nee, in hun jeugd zullen ze het wel redelijk accepteren, omdat ze niet beter weten en denken dat het zo hoort. Maar als ze het echt gaan begrijpen, tegen de puberteit bv.. Ongefundeerde mening? Dat ik het niet eens ben met wat sommige mensen als normaal beschouwen, maakt het nog niet ongefundeerd. @vlinderbloem: wát interpreteer ik dan verkeerd? Dat het hard is, tja. Maar ik interpreteer niets verkeerd.
Ja maar het gaat helemaal niet om een moeder die 'vermist' is bij ecd. IK ben de moeder, het gaat om een PIEPklein eicelletje. Meer is het niet. Zonder mij en mijn baarmoeder was mijn kind er anders niet eens geweest, aangezien die eicel anders in een tampon of maandverbandje terecht was gekomen. Maar goed, ik ga die computer afsluiten. Meiden, ik wens jullie een fijne avond!
Oh nee zo plastisch kan ik niet denken.. een eicel of zaadcel is voor mij veel meer dan zoals jullie dat zien.
Ik kan wel zo plastisch denken op het moment dat het idd nog een eicel, zaadcel of zelfs embryo is. Maar wanneer het uitgegroeid is tot een mens, vind ik het een heel ander verhaal.
Ik heb niet alles gelezen, maar toch alvast even een reactie omdat ik lees dat veel mensen vrouwen van 40+ te oud vinden om moeder te worden. Om te beginnen ben ik het daar wel mee eens: zelf ben ik heel blij dat wij ons gezin (als alles goed gaat!) voor mijn 35e compleet hebben (ik ben 32). En ik vind ook dat we grenzen moeten trekken: als vrouwen vruchtbaarheidsproblemen hebben moet je ze helpen, maar ik vind het niet goed om die vruchtbare fase koste wat kost te verlengen. Vooral niet als vrouwen hun kinderwens bewust uit hebben gesteld. In die zin vind ik het nieuwe beleid dus zo gek niet. Dat gezegd hebbend... Ik zat pas eens uit te rekenen hoe oud mijn oma's waren toen ze van hun laatste kind bevielen, en die waren toch echt achter in de 30/begin 40! Heb het er toen eens met mijn ouders over gehad, en die zeiden dat dat echt niet zo uitzonderlijk was. Mijn moeder vertelde het schokkende verhaal van een vrouw uit het dorp die op haar 47e nog beviel van een tweeling (en ze had al een gezin). Er werd natuurlijk nog niet zo aan anticonceptie gedaan, dus ja, zo lang het kon werden er kindjes geboren. Wat ik er maar mee wil zeggen: ik vind het moeilijk om een grens te trekken. Voor mij zou die bij 35-38 jaar liggen, maar ik denk wel dat het onzin is om te stellen dat een vrouwenlichaam daarna direct hopeloos in verval raakt waar het zwanger worden betreft.
Een eicel of een zaadcel is voor mij gigantisch veel meer dan een enkel celletje, zodra er een mens uit voortkomt. Het is 50% van iemands genetisch materiaal. En dus ook een flink stuk van z'n karakter, capaciteiten, uiterlijk en ga zo maar door.
Nu vraag ik me ook wel een beetje af of er nu minder ivf pogingen uitgevoerd gaan worden. Ik kan me voorstellen dat er in de nieuwe regeling standaard met ivf begonnen gaat worden als een vrouw kort voor de 43 zit en bijvoorbeeld de IUI overgeslagen gaat worden. Dit terwijl in de 'oude' situatie misschien eerst voor een minder ingrijpende behandeling was gekozen, want als het echt moest kon ivf daarna nog. Verder: Ik denk dat geen enkele vrouw ervoor kiest om ivf nodig te hebben, een vrouw kiest ervoor om moeder te willen worden. Ivf is een noodzakelijk 'kwaad', een uiterste middel om een oerwens in vervulling te laten gaan. Hetzelfde geldt voor koppels die een eicel- of zaadcel-donor nodig hebben. Die worden echt niet op een ochtend wakker van 'ik wil een eicel-/zaadcel-donor'. Die hebben er al een medische lange weg op zitten en willen gewoon een oerwens in vervulling laten gaan: een kind. Je hoeft aan mensen in de MMM echt niet uit te leggen dat het het meest 'gemakkelijk' en 'wenselijk' is om op vruchtbare leeftijd zonder medische hulp een kind te krijgen(!!!). Nieuwsflash, mensen in de MMM hebben die keus niet. Dat stoort me wel in deze discussie, het is makkelijk om te zeggen dat je nooit zou kiezen voor behandeling 'x', omdat je de 'zonder hulp' manier wenselijker vindt. Geloof me, dat vonden de dames die nu op behandeling 'x' zijn aangewezen ook, en dan? Ik voel me echt niet geroepen om vanaf de zijlijn te beslissen of je dan voor behandeling 'x' moet gaan of dat je maar moet accepteren dat er geen kinderen komen. Ik zou niet die vrouw willen zijn die na jaren behandelen te horen krijgt dat ze 'te oud' is voor IVF. Het niet weten of het dan alsnog gelukt zou zijn lijkt me zeer moeilijk te verteren. Dat gun ik niemand. Verder heb ik ook de indruk dat sommige dingen harder opgeschreven worden dan door de poster bedoeld. Omdat je alleen de woorden leest en niet de lichaamstaal/gezichtsuitdrukking erbij ziet, kunnen geschreven woorden veel harder overkomen dan ze bedoeld zijn. En, echt, de meeste vrouwen kiezen er niet voor om op een biologisch ongunstigere leeftijd pas aan kinderen te beginnen.
Aanvulling op bovenstaande post: het is de leeftijdsgrens waar ik moeite mee heb, ik vind dat er een gezondheidsgrens zou moeten zijn en niet een leeftijdsgrens. Iemand van 43 kan gezonder zijn dan een vrouw van 34.