@ Christel, je hebt wel gelijk. Maar je moet nog altijd zelf iets van je leven maken. Tweeling zijn is geen garantie om een gelijke levensloop te hebben. Je moet jezelf ook openstellen om iets van het leven te maken.
Allereerst wil ik even zeggen dat ik het onwijs vervelend vind dat je in deze situatie zit! De meeste reacties tot nu toe neigen naar jaloezie, maar wat bij mij ook opkomt is angst.... Is ze bang om je kwijt te raken en probeert ze daarom afstand te bewaren, zodat de "pijn" minder is..... Er zijn meerdere opties en ik zou toch echt een keer op een rustig moment het gesprek met haar aangaan. Misschien ook met je ouders erbij, zijn zij op de hoogte van hoe jullie contact momenteel is?
Ik ga me nu bijna schuldig voelen ten opzichte van haar. Maar dat kan ook niet de bedoeling zijn. Contact moet van 2 kanten komen. Als we eigenlijk alleen nog over het verleden kunnen praten samen, heb je dan wel een relatie voor de toekomst? Ik word er echt "gek" van dat mijn verhalen over mijn huidige leven totaal genegeerd worden en er alleen over het verleden kan worden gepraat. Het leven gaat door en er zijn zoveel nieuwe dingen gebeurd in mijn leven.
Nee dat moet je zeker niet doen, want van wat ik lees probeer jij nog gewoon contact te houden maar houd zij de boot af! Maar ik denk wel dat jij in deze situatie nog een keer degene bent die de eerste stap moet zetten om in gesprek te komen, van haar zal het niet komen....
Dit vind ik persoonlijk wel ver gaan, het is en blijft je zus (tweeling of niet). Bij een gewone vriendschap zou ik inderdaad ook, op een gegeven moment, denken; bekijk het maar, want ik blijf niet investeren.... Maar ik vind dit toch wel even wat anders... Nogmaals; zet nog 1 keer die stap naar haar en ga het gesprek aan; ook al reageert zij boos, probeer je daarop voor te bereiden en blijf rustig. Misschien van te voren eea op papier zetten oid...? Heel veel sterkte ermee in ieder geval, dit is voor jou ook écht niet leuk!
Over mijn vriend kan ik met haar ook niet praten. Als ik iets over mijn vriend vertel reageert ze, of negatief, of helemaal niet en switched gewoon van onderwerp. Ik heb nu 3 jaar lang een relatie. Ik kan niets over mijn vriend vertellen. Ik krijg eigenlijk nooit een reactie terug. Op een gegeven moment vraag je je af, moet ik me schuldig voelen omdat ik ben gaan samenwonen? Nee toch? Een mens heeft toch recht op een eigen weg? Zijn die eigen wegen dan meteen niet interessant? Ik kan er steeds minder goed tegen en weet gewoon nergens meer over te praten op den duur.
Ik zou t ook niet leuk vinden als alle levens alleen nog maar om de zwangerschap van mijn zus draaien en jij ook niet genoeg ervan krijgt om daar over te kletsen. Ik vind dat er ook nog een leven is naast jouw zwangerschap. Ik ben zelf nooit zo geweest continu lullen over mn zwangerschap. Alleen als er naar gevraagd werd en verder veel tegen mn vriend. Ik deel mn zwangerschap met hem dus vind ik dat ik zijn oren er af moet kletsen met mn zwangerschap. Dus ja ergens begrijp ik echt wel dat je zus zo doet. Maar een beetje interesse tonen in jou zou op zn minst nog wel kunnen, jammer. Zou er over praten met haar.
ik denk dat dit iets complexer is dan een jaloerse tweelingzus ze lijkt wel angstig, angstig jou te verliezen ook als ik lees over toen je ziek stond voor de deur en ze jou negeerde ze is bang om jou te verliezen en gaat er op een andere manier mee om
Wat een vervelende situatie. Ik denk ook dat het, naast jaloezie, ook angst is, en het feit dat ze het misschien ook niet verwacht had en een beetje geschrokken is. En, om zichzelf te beschermen, zo raar doet. Ik denk dat ze bang is om jou en zoals ze je kent, kwijt te raken. En, inderdaad, zoals Chrystel zegt, als nu ALLE aandaccht naar jou gaat en hoe fantastisch bijzonder je bent, ja, ergsn kan ik me wel voorstellen dat zij daar verdrietig van wordt ja. Ik zal iets bekennen waar ik me achteraf heel erg over schaam en naar vind en wat ik, alleen bij mijn zus bekend heb en verder nog nergens. Toen mijn zus zwanger was van haar 1e kind kwam dat voor mij als een TOTALE schok. Ik had het nooit verwacht, dacht altijd dat zij eerst nog wilde reizen, cariere maken etc. En had ergens altijd verwacht dat IK de eerste zou zijn die een kind kreeg en niet zij. Ik was op dat moment druk bezig met de voorbereidingen voor mijn huwelijk. Toen mijn zus 'op de proppen kwam' met haar zwangerschap. Ik was werkelijk uit het veld geslagen en reageerde ook heel lullig toen. Inderdaad ging alle aandacht uit naar haar, mijn ouders, die het al wisten, hadden zelfs al kleertjes gekocht etc. Ik was verdrietig en ergens bang om haar kwijt te raken. En het meest beschamende was nog dat zij zo ontzettend graag aan mij had willen vertellen dat ze zwanger was zodat ze dit met mij kon delen. En ik reageerde zo. Binnen een week hebben we uitgebreid thee gedronken en alles uitgepraat. Niet omdat ik dat graag wilde maar wist wel dat het moest omdat ik haar anders echt kwijt zou raken. Mijn angsten uitgelegd, mijn verdriet maar ook haar gevoelens. Samen gehuild en daarna ging het weer steeds beter. Ik heb er nog wel een hele tijd aan moeten wennen. Mijn zus heeft er ook alles aan gedaan om ook mij en mijn bruiloft in de spotlight te laten staan, en ik heb mijn best gedaan om betrokken te zijn bij haar zwangerschap. Ik denk dat het goed is om ook interesse te blijven houden in haar leven. Ja, jou kindje is nu het middelpunt in jullie leven maar niet in dat van haar, dat is gewoon zo. En dat geeft niet maar houdt gewoon rekening met elkaar, dus ook met haar. Nu, zijn mijn zus en ik en onze kinderen, weer een heleboel handen op 1 buik. toen mijn nichtje geboren werd was ik trouwens al weer een hele super trotse tante en van af het allereerste begin stapel verleifd op haar en nog steeds. Dat is wederzijds. Het is vaak Tante voor en Tante na bij haar En onze kids hebben het heerlijk met elkaar. Heel verhaal waar ik me ook wel een beetje voor schaam en heeeeeeel veel spijt van heb. Alleen mijn zus kent dit verhaal. Zo erg vind ik het achteraf. Maar ook ik reageerde destijds zo lullig omdat ik mezelf wilde beschermen. Zij wellicht ook. Praat het uit, Er is vast meer aan de hand bij je zus dan je denkt Sterkte
hmm klinkt als of jaloezie of misschien is ze wel gewoon verdrietig.. Probeer dr eens mee te nemen naar een echo.. of gezellig ergens een bakkie thee drinken.. en probeer dan eens te vragen wat ze er van vind.. wie weet wil ze er wel over praten maar weet ze niet hoe omdat ze je niet wil kwetsen?
Ik snap best dat het voor haar wennen is en dat accepteer ik ook. Maar doordat ze zo ongeinteresseerd doet is het voor mij ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik vind dit ook niet leuk, zoals het dan nu gaat.
En ze zegt zeker 'Nee'? Ik zou haar gewoon mee vragen om wat te eten, gewoon gezellig, zussen onderling, en gewoon kletsen over koetjes en kalfjes. Haar laten merken dat haar leven ook belangrijk is En dan misschien op een later moment een bespreekbaar maken wat je merkt bij haar en misschien kan ze hier op reageren. 'Ik merk dat je niet zo veel interesse hebt in de zwangerschap, klopt dat?' Of misschien meer gekscherend 'Iedereen doet wel heel druk over mijn zwangerschap vind je ook niet' Zoiets. Maar zou haar wel uitlokken om haar aan het praten te krijgen. Er zit haar iets dwars
Ik praat met haar continu over koetjes en kalfjes. Voor haar blijf ik praten over koetjes en kalfjes. Maar is het dan van haar kant ook niet egoistisch? Ik ben ook eigenlijk dit topic begonnen omdat ik het de laatste tijd een beetje moeilijk vind om over koetjes en kalfjes te praten als er expres van onderwerp geswitched word. Ik wil alles gewoon met elkaar herenigen.
En dat gaat alleen gebeuren als je eens een echt goed gesprek met haar aangaat....Zij durft waarschijnlijk niet, omdat ze misschien wel bang is jou te kwetsen...