Da's niks om je voor te schamen of druk om te maken meid, het is vaak moeilijk zat om een écht eerlijk en open (en serieus ) gesprek aan te gaan. Vooral als dat met iemand is die, stiekem toch wel, heel dichtbij je staat! Je wilt namelijk diegene niet kwetsen en de band die jullie (wel) hebben niet beschadigen....
Ik kan me jouw gevoel op zich wel voorstellen, MAAR zij heeft je niet de "kans" gegeven iets te veranderen aan hetgeen wat haar dwars zit.... Dus daar moet je je echt niet druk om maken! Ga praten, dan loopt het vast allemaal wel los.... En wat ik al eerder vroeg/ zei; weten je ouders van deze "situatie"? Misschien kunnen jullie met z'nn viertjes dit gesprek aan gaan? Zij zullen het liefst ook zien dat alles weer koek en ei is, toch?!
Volgens mij vermoeden ze wel iets ja. Ik wil gewoon dat alles leuk en gezellig is. Steeds over een zwangerschap praten, nee dat hoeft van mij absoluut niet, maar als er standaard niks gevraagd wordt wekt dat gewoon een soort wrevel op. Het is gewoon leuk als iemand er ooit eens naar vraagt. Zo is het voor mij ook echt niet makkelijk. Als ze standaard niks vraagt blijft het ook allemaal zo geforceerd. Het verschil valt gewoon zo op met de rest, die er allemaal wel steeds interesse in hebben. Dat contrast staat vreemd, omdat we jaren alles deelden. Verder ben ik juist helemaal niet iemand die graag in het middelpunt staat. Vind het gewoon jammer dat nieuwe dingen in mijn leven niet echt herenigbaar zijn met de oude. Af en toe geeft het me dan net het gevoel alsof ik voor een ander leven gekozen heb. Terwijl dingen toch met elkaar te herenigen zijn?
Je hebt helemaal gelijk hoor. Maar ik denk dat ze geen interesse toont omdat er iets is, er zit haar iets dwars, angst, verdriet, jaloezie, weet ik het en om zichzelf te beschermen doet ze zo (denk ik). Praten is de enige oplossing
* ik kom je een schop onder je kont geven* ga gewoon met haar praten... Het gaat toch al slecht tussen jullie nu dus wat heb je te verliezen? Ze zal je echt niet opvreten hoor Nee ff serieus... Je wil dat het veranderd.. Maar je wil/durft niet mer haar te prten.. Tsjaa dan kan je dit maar beter accepteren want dan veranderd er toch niks en word het alleen maar erger... Of je bijt gewoon ff op je tanden en gaat het gesprek aan.. De enige die er iets aan kan veranderen ben jij zelf.. Ergeet dt niet
Als je het "ziet" als opstoken dan zou ik inderdaad ook eerst het gesprek alleen met haar aangaan, maar omdat je duidelijk laat blijken het gesprek eigenlijk niet aan te durven gaan gaf ik je de tip om het samen met je ouders te doen... Zij zullen het liefst ook een gelukkig gezin hebben dat alles met elkaar bespreekt... Nogmaals; succes!
Je hebt wel gelijk, het is vrij moeilijk om dit aan te snijden want ze laat zichzelf ook niet echt kennen en ze zal zeggen dat ik onzin uitkraam. Laatst zaten we een uur lang te zwijgen tegenover elkaar. Als ik een serieus onderwerp aansnij vindt ze me vaak "raar"
Ik heb niet alles gelezen.. maar wel zoveel dat ik denk dat die zus van je niet helemaal lekker bij der hoofd is.... AL het gevoel wat je kan hebben. angsten voor verlies. jalouzie etc.. mogen niet goedpraten wat zij zegt! Dat je kindje handicapt is/wordt etc.. bah. kom op zeg. btje fatsoen. en als haar wat dwars zit kan ze het ook gewoon zeggen. ik zou dus toch een keer los met haar een confronterend gesprek aan gaan. dat je je gekwetst voelt door haar manier van doen. heb zelf soms ook wel eens last van mijn gevoel maar opbrengen om een btje interresse te tonen in een ander. of in te leven of wat dan ook moet toch kunnen! en als ze het allemaal zo moeilijk vind kan ze toch proberen om juist via jouw een btje mee te genieten. nee nu wel al jouw tijd verpesten en als zij dan ooit zo staat moet je zeker super happy meeleven! en als je dat dan niet doet dan heb je t nog gedaan ook zeker. want je zal zien dat zij er dan wel wat van zegt. aangezien ze alles tegen je zegt wat ze denkt. en jij het nog pikt ook. sorry als ik een btje hard over kom. maar volgens mij ben jij veel te lief voor haar.
Maar zou ze bij andere mensen wel enthousiast reageren? Doet ze alleen bij jou zo? Misschien is het wel een soort karakter trekje, het lijkt net of ze gewoon iets mist, alsof er gewoon iets niet helemaal klopt aan haar.
Van iemand met een tweelingzus: Jullie hebben je hele leven samen gedeeld en door dezelfde levensfases gegaan. Waarschijnlijk zelfde klas, zelfde vrienden, zelfde proefwerken, zelfde moeilijke momenten. En nu...nu zit je ineens in een totaal andere fase, ergens waar zij zich (duidelijk) nog niks bij voor kan stellen. Als je dat niet ziet aankomen en iets anders voor ogen had (namelijk een continuering van het verleden, waar ze idd steeds over wil praten) dan zal dit een behoorlijke schok voor d'r zijn. En dan krijg je ook nog, zoals je verteld, alle aandacht van je ouders en familie. Tsja, ik denk dat ze zich wel in een hoekje gezet voelt. Wellicht had ze al het gevoel op de tweede plaats te komen?? Nu speculeer ik hoor, maar dan zou dit dat heel erg bevestigen. Zo te horen willen jullie allebei het gesprek niet aangaan en ik snap het wel, maar ik zou toch eens een balletje opgooien. Als ze er niet op in wil gaan misschien een (lieve) brief schrijven. En haar bij dingen proberen te betrekken, maar wel zorgen dat je niet over je eigen grenzen heen gaat! Als ze daar niet op reageert heb je je best gedaan en kun je alleen maar afwachten tot ze wat volwassener wordt.