Hoi dames, even van me afschrijven... na de bevalling van mijn zoontje had ik last van een PND, wat zich vooral uitte in paniekaanvallen. De afgelopen tijd was ik best lekker op weg en gelukkig zonder medicatie er redelijk bovenop gekrabbelt. Nu komt dus de catch: Ze zijn weer terug... Meestal s´avonds krijg ik weer van die elastieke armen en benen en dan krijg ik mezelf even niet onder controle. Met als gevolg: Een aanval. Nu denk ik dat ik wel weet waar dit weer een beetje uit voortgekomen is namelijk dat mijn vader voor de 2de keer is opgenomen met een longembolie. De laatste keer dat dit gebeurde kreeg ik er 3 weken achteraan een MK, dus ben vanaf de opname als de dood dat er iets gebeurt met mijn kleine man. Misschien een rare gedachtegang van mij, maar kennelijk is dat vooral mijn grootste angst. En letterlijk elk mogelijk doemscenario schiet soms in mijn gedachte omhoog. Heel eng. Dingen zoals: Wat als hij er niet meer zou zijn etc.etc. Ik weet dat ik er niet aan moet denken maar soms overvalt zo'n gedachte me gewoon ineens. Ik denk dat deze gedachtes en angst me gewoon weer een beetje terug heeft geslagen en dat ik er daarom nu weer last van heb. Maar waarom houdt het nou gewoon niet op , ben het zo zat aan het worden en waarom ben ik constant bezig met dat er iets met mijn kleine man kan gebeuren en kan ik er gewoon niet een keertje onbezorgt van genieten. Pffff... soms
Je hebt dan ook een aantal dingen mee moeten maken op (heel jonge!) leeftijd, die de meeste mensen in hun hele leven niet mee hoeven maken... Ik lig zelf (en ik ben een heel eind ouder dan jij) regelmatig wakker met zorgen over mijn zoontje en andere dingen in mijn leven... Na 4 MK kan ik soms niet heel rationeel denken... Het is heel normaal dat je je zorgen maakt meid. Probeer ermee om te gaan. Er gebeurt niet zo maar 1, 2, 3 iets met jouw zoontje. Ikzelf wil nog steeds regelmatig midden in de nacht even voelen of hij nog steeds adem haalt etc (En hij is nu 16 maanden oud ) Ik zal dat waarschijnlijk nog steeds doen als hij 16 jaar is, maar ik zal er steeds meer om kunnen lachen ...
Ooo dat voelen is zeker herkenbaar. En dan slaapt hij nog op de kamer bij mij ook. Ik word meerdere keren per nacht wakker en slaap pas weer verder als ik hem hoor ademhalen of zuchten. Ziekelijk dus
Nee, dat is absoluut niet ziekelijk! Deed ik ook (en mijn zoontje sliep naast me totdat hij uit zijn wiegje was gegroeid). nu sinds een jaar heeft hij zijn eigen kamertje en in plaats van genieten als hij uitslaapt, loop ik soms (zoals vanmorgen) zijn kamertje in om hem te aaien en te porren als hij m.i. iets te lang slaapt... Het wordt wel steeds minder en dat gaat bij jou ook helemaal goedkomen meis! Heb vertrouwen in de kracht van je zoontje...
Hoe gaat het nu met je vader? Heel herkenbaar dat je bang bent dat je zoontje wat overkomt, zeker met wat jij al hebt moeten meemaken. Als overbezorgde ouders hebben wij een Angelcare matje voor onze zoon gekocht, bij geen beweging gaat dat ding piepen (we vergeten hem wel eens uit te zetten als we zoonlief uit zijn ledikant halen, het alarm werkt). Ik slaap alleen als ik de bewegingslampjes van dat sensormatje zie knipperen en daarnaast wordt er nog zeer regelmatig bij zoon gecontroleerd of hij nog goed ligt. Stapje met stapje krijgen we meer vertrouwen in onze zoon, geef jouw zoon ook de kans om jou stapje voor stapje te laten weten dat het helemaal goed gaat komen met hem.
Tnx voor de reacties! Het zijn bij ook vaak de associaties. Net zoals dat mijn vader in het zhuis lag en de mk. Dan leg ik de link gelijk met een shitervaring. Ik heb dat ook nog met bepaalde liedjes die KAN ik gewoon niet horen omdat ik bang ben dat er weer wat naars gebeurt. Heel raar. Berte met mijn vader gaat het gelukkig goed. Alleen deze x komt hij niet van de bloedverdunners af
Het klinkt mij allemaal heel bekend in de oren, ik heb dit nog niet eerder onder woorden gebracht maar door de situatie van afgelopen week is het bij mij ook weer zo ver Onze Luca is eigenlijk vanaf de geboorte al een 'zorgenkindje' geweest, in zijn korte leventje van nu net 16 maand heeft hij al het nodige te verduren gehad en dat gaat mij niet in de koude kleren zitten. Zo heeft hij afgelopen week in het ZH gelegen vanwege dehydratie, 5dgn lang spugen en diarree met als gevolg dus een opname en aan de sonde. Hiervoor heeft hij met een kleine 6mnd een blaasontsteking gehad met ook gevolg van bijna opname, heeft hij de waterpokken gehad, krentenbaard, longontsteking, heupontsteking, oorontsteking en is zijn maagje gespoeld toen hij 3dgn oud was Klinkt misschien gek maar ik begin nu echt te denken wat het volgende is?! Onbezorgd genieten kan ik ook echt niet.. Ik ben op dit moment compleet uitgeput maar durf er niet vooruit te komen dat dit alles vreselijk veel indruk op mij heeft gemaakt, en nu nog! Elk moment van de dag denk ik weer aan het moment dat ik mijn kleine man moest laten opnemen, dat hij een sonde kreeg en als een dood vogeltje hulpeloos in mijn armen lag. Ik zag in zijn ogen dat hij mij om hulp smeekte. Nu ik je topic lees bedenk ik me dat het nu wellicht tijd wordt om er wat aan te doen, maar dan begin ik alweer te twijfelen aan mijzelf en geef ik mijzelf een schop onder mijn kont en zeg ik tegen mijzelf dat dit gevoel wel weer over gaat.. 's Nachts slaap ik dus ook heel slecht, ik slaap ontzettend licht en hoor bij wijze van elk kuchje of draaing van de kinderen..
Pfff ja kan me het zeker goed voorstellen dan zeg. Dean is 2x doorverwezen naar de SEH voor een ontstoken bal. Dat arme kind heeft niks aan zijn moeder gehad, omdat ik ernaast zat te hyperventileren. Gelukkig is papa wat kalmer en rationeler . Ik heb na het overlijden van Djaysen bij een psycholoog gelopen en soms twijfel ik om terug te gaan. Mede omdat ik soms schrik van mijn eigen denken. Het is alsof ik niet gelukkig DURF te zijn en altijd maar met 1 oog over mijn schouder blijf kijken.
je leeft dan echt op de automatische piloot en doet hetgeen wat het beste is voor je kind. Afgelopen weekend heb ik de opname ook als een roesje meegemaakt, het gaat allemaal zo snel dat je je later afvraagt wat er nu daadwerkelijk aan de hand is. Bij mij komt die klap dus altijd later, en telkens weer probeer ik mijzelf weer op te peppen omdat ik er wil zijn voor mijn gezin. Ik denk dan echt te weinig aan mijzelf..ik heb al zo vaak op het punt gestaan om hulp te vragen maar telkens cijfer ik dat weer weg.. Bij mij komen soms ook de meest wildvreemde gedachtes naar boven, vind het soms best eng.
Soms helpt t al om erover te praten. Ik heb nu vaak nog gesprekken met mijn HA. Zijn vrouw had ook last van paniekaanvallen, dus hij begrijpt het en kijkt niet raar op als ik elke week binnenkom met mijn zoontje. Dat is zo fijn.
Is het een idee om de kinderarts om een verwijzing naar maatschappelijk werk van het ziekenhuis te vragen? Hebben wij (vriend en ik) ook gehad toen onze zoon in het ziekenhuis werd opgenomen. Kwam de kinderarts zelf mee. Natuurlijk heeft het ook op jou heel veel indruk gemaakt, machteloos in het ziekenhuis moeten toekijken is zoooo moeilijk.
Haha en ik was geen autopiloot, maar een projectiel toen Dean zo ziekig was. Ben in een week tijd zowat 6x naar de HAP geweest. Uiteindelijk bleek er toch meer aan de hand te zijn dan een virale infectie, maargoed. Schaamde me soms gewoon om WEER te bellen. Laat staan als hij zo ziek zou zijn als jouw zoontje was. Denk dat je me daarna op kan vegen. Ik slaap dan geen seconde, ik waak dan.
Wel fijn dat je zo goed met je HA kan praten, dat kan al ontzettend helpen. Voorheen kwam ik ook om de zoveel weken bij de HA voor een soort van evaluatiegesprek, dit verwaterde weer omdat ik dacht dat het wel weer beter ging...maar niks is nu minder waar. Ik ga morgen gelijk de HA weer bellen voor een afspraak, lijkt me beter er nu wel 'werk' van te maken.
Ja waarom niet toch? Gewoon aangeven dat het je hoog zit en desnoods weer even om de paar weekjes langskomt. Ik ken het ook wel hoor. Dan voel je je ff beter en dan denk je snel. Aggg zo erg is het niet kan wel wachten. Dan krijg je het weer en neem je jezelf voor te bellen, maar de volgende ochtend gaat het weer goed en zo modder je maar wat aan.
Toen ik bij de HAP was afgelopen zondag storte ik ook in, mijn ventje lag roerloos op de behandelbank en ze tilde zijn armen op en hij liet ze zo vallen. Het ventje was helemaal op Ik heb gehuild als een klein kind dat ik me geen raad meer wist met de situatie. Ik houdt me nu ook veel te sterk Zit met van alles in mijn gedachte maar durf het niet bespreekbaar te maken, gewoonweg omdat me ervoor schaam...en waarom?! ik heb geen idee...is het een gevoel van falen? @berte; goed idee, kan het altijd nog opperen. heeft het jullie veel goed gedaan?
Nou meis, je bent zeker niet de enige en als falen moet je het helemaal niet zien. Denk dat het voor een moeder zoveel intenser is om haar kind ziek te zijn en niks te kunnen doen, juist omdat elke vezel in je lichaam dat wel wil.
er komt idd ook zoveel onmacht bij kijken, je moet volledig de regie uit handen geven en maar hopen dat het beetje bij beetje weer beter gaat. Maar zoals nu lig ik ook gewoon wakker van angst, ik lig maar te malen en te malen. Het sloopt je. Ik weet dat het geen falen is, maar zo voelt het wel een beetje. Dat zijn gevoelens en gedachtes die je niet uit kan zetten helaas, ik niet tenminste.
Ja, het heeft ons goed gedaan. Voor ons: 'even' de terechte angsten scheiden van de paniek en doemgedachtes. Als we nu weer met onze zoon naar het ziekenhuis moeten, zoals vandaag, kunnen we veel beter met onze angsten omgaan. Mijn vriend en ik zijn nu veel beter in staat de paniek en realiteit te scheiden. Wat ik 'fijn' vind aan psychologische begeleiding in het ziekenhuis, is dat ze ervaring hebben met onze problemen. We zijn destijds met ons dochtertje* ook psychologisch in het ziekenhuis begeleid. (Met ons zoontje gaat het overigens goed, niets alarmerends of pijnlijks en voor de zekerheid over 9 maanden terug komen.)
Ik ook niet ... Wat zou ik toch graag een stressbestendige, ik weet altijd wat ik moet doen-mama zijn, nu bel ik daar mijn eigen moeder voor op . Dat is trouwens dan ook de enige die me soms tot bedaren kan brengen. En toen we bij de SEH zaten met Dean lag vodafone eruit. Dubbele paniek dus. Gelukkig mocht ik van de KA de telefoon daar gebruiken, maar wat voelde ik me zwak toen. Ziek kind en zij moet der eigen moemie bellen