Ja, dat begrijp ik ook wel Zara. Maar het is natuurlijk niet alleen dat. Kinderen kunnen worstelen met hun afstamming. Het is bekend dat kinderen van zaaddonoren vaak willen weten wie hun vader is. En als ze in Spanje alleen anonieme donaties doen, kun je dan de donor (dus) niet meer achterhalen? Of misschien wil die donor je kind wel helemaal niet ontmoeten. Anonieme donaties zijn niet voor niets verboden in NL. Ik vind het wel erg kort door de bocht om te beweren dat het allemaal niet zo erg is en kinderen het wel accepteren. Tja, accepteren vast wel, maar ze zullen ook door een proces gaan. En hoe zwaar dat is zal per kind verschillen. Ik zeg ook absoluut niet dat er grote 'problemen' zullen ontstaan en ze gaan ontsporen ofzo. Nee natuurlijk niet. Maar verdriet, identiteitsvragen/verwarring (het is toch 'gek' om te bevatten), misschien wel schaamte of boosheid.. daar zal een kind best mee kunnen zitten en last van hebben. Maar goed, ik neem aan dat je zelf ook wel een afweging hebt gemaakt hoe zwaar dat verdriet zal zijn in vergelijking met je eigen verdriet rondom kinderloosheid. Kennelijk vind je het verwaarloosbaar?
Ja daar sluit ik me bij aan. Dat vind ik inderdaad ook een idiote opmerking. Behoorlijk aantmatigend om te veronderstellen dat ze haar eigen belang voorop zet
Ja natuurlijk is het een idiote opmerking, want het is niet verwaarloosbaar. Het is niet 'maar' een eicelletje, en de emoties op latere leeftijd vallen niet allemaal 'wel mee'. Het is best erg.
Euh volgens mij trek je (al dan niet bewust) de verkeerde conclusie ....ik vind je vergelijking en vooral de daaruit volgende conclusie 'kennelijk vind je dat verwaarloosbaar' idioot en onnodig kwetsend. Jouw gezinnetje is compleet en dat is hartstikke fijn, maar een beetje inleving in een andere situatie is toch niet zo heel moeilijk? Je kan ook een directe mening te geven zonder dit soort lage opmerkingen.
De meeste ouders krijgen kinderen omdat ZIJ dat willen, niet omdat die kinderen er om vragen, de meeste mensen worden ouder uit eigenbelang. Ik denk niet dat je daarbij verschil hebt tussen bio-ouders en donor-ouders. Ik vind het ook een beetje onzinnig om te stellen dat iedereen met een onbekende ouder in een identiteitscrisis komt. Daarnaast, er zijn ook zat mensen die allebei hun ouders kennen die daar last van hebben.
Natuurlijk geldt het niet voor ieder kind dat is verwekt via een anonieme donor dat hij/zij er later problemen mee krijgt dat zijn/haar herkomst niet bekend is. Maar voor een behoorlijk grote groep geldt dat wèl. Ik neem aan dat iedereen die donatie overweegt deze mogelijkheid meeneemt in zijn/haar afwegingen om er wel of niet voor te kiezen, en om wel of niet voor anonimiteit te kiezen. En niet de ogen sluit voor deze kant van het verhaal. Arevinol verwoordt dit wat scherp, maar ik geloof dat ik het wel eens ben met de strekking van haar posts hierover.
Ik vind het een beetje overtrokken stelling. Tuurlijk zullen er kinderen/volwassenen zijn die daar last van hebben, maar ook heel veel niet. Dat heb je ook bij adoptie, moeten mensen dat dan ook gelijk maar niet meer doen? De jeugd van het kindje, de liefde die het krijgt en de begeleiding maken ook een groot verschil. Ik heb vrienden met een adoptiekind en een stel met een kindje dat biologisch niet van de vader is. Heerlijke kinderen hoor, die oud genoeg zijn om te begrijpen dat ze niet uit papa en mama zijn ontstaan (of niet uit allebei) en daar wordt gewoon over gepraat. Zoals het adoptie kindje altijd zegt, ik ben niet geboren uit mama's buik, maar uit mama's hart. En dat vind ik heel mooi! En dat ze later nog vragen zullen hebben, is heel normaal, maar het hoeft echt niet altijd 'kommer en kwel' te zijn.
Heb me al tijdje verbaasd over sommige reacties. Sommige ronduit beledigend voor oudere moeders, die er nog verbazend veel zijn. Ik ken er zo wel een paar die met 46 en 48 nog onverwacht gezond nakomertje kregen en ook genoeg moeders die voor hun 30ste kindje met down hebben gekregen. Moeders die voor hun 40ste zijn overleden en maar wat graag hun eigen kinderen groot hadden zien worden, laat staan graag oma hadden geworden.... Vrienden van ons hebben hun kindje vlak na de geboorte verloren. Daarna niet meer gelukt om zwanger te worden en de tijd tikt met 40 jr door. Zou het niet in m'n hoofd durven halen om voor hun te bepalen wat ze wel en niet mogen doen. Een kindje zou daar liefdevol grootgebracht worden en denk dat dat veel belangrijker is voor het geluk van een kind dan wie het eitje of zaad leverde. Nu maken mensen zich hier zorgen over dat het kind z'n biologische ouder zo niet kent en daar misschien last van zou kunnen krijgen...was hier laatst niet een topic over een babyluikje? Het luikje maakt het laagdrempelig voor mensen om hun kind achter te laten. Het lijkt mij vele malen erger om op te groeien met het idee dat je ouders je niet wilden en je nooit zal weten wie je beide ouders waren, dan dat je 1 bouwsteentje mist en in liefdevol gezin meer dan gewenst bent.
Mijn moeder was 43 jaar toen zij mijn broertje kreeg en mijn schoonmoeder was zelfs 46 jaar! Ik vind jou oordeel heel hard en het getuigd niet echt van respect tegenover ons OUDE vrouwen! Ik ben ook 43 jaar en ben nog jong van lijf en geest. Sterker nog: volgens ds de Sutter in Gent heb ik nog de eierstokken van een jonge meid. Als je ouder bent heb je inderdaad meer kans op een miskraam....maar heb jij de topics hier wel eens heel goed gelezen van meerdere miskramen?????? Daar zitten veel vrouwen die ook nog jong zijn en 3,4,5,6 miskramen krijgen! En als je 43 jaar bent zit je niet dichtbij de overgang....misschien de ene vrouw wel...maar de meesten niet! Mijn moeder was 55 jaar toen ze in de overgang ging. Denk voortaan eerst eens na voordat je je mond open doet,je doet hier veel OUDE(in jou ogen) vrouwen pijn mee!
Ik ben het met MINIMUIS eens....ik denk dat jou alles voor de wind gegaan is,anders zou je wel wat voorzichtiger zijn in je uitspraken!
Dat er ergere dingen gebeuren of gelijkwaardige situaties ontstaan, vind ik nog geen vrijbrief om iets soortgelijks dan ook bewust te mogen creeeren. Afstaan van kinderen, adoptie, opvoeden door niet-biologische ouders, omdat iemand onbedoeld zwanger is geraakt of omdat het helaas zo gelopen is (scheiden, overlijden etc) vind ik héél wat anders dan in een commerciele kliniek een anonieme eicel te kopen en bewust zo'n kind maken. In NL heeft een kind het recht om te weten wie zijn biologische ouders zijn. En dat is ook logisch. Het is niet zomaar iets! Voor sommigen misschien wel, maar je weet niet hoe je kind daar later over denkt. De rechten van een kind zouden altijd voor moeten gaan als je bewust een kind 'maakt', vind ik.
Als dat zo is, waarom betaald de NLse overheid mijn zoektocht naar mn biologisch moeder dan niet? dan had ik nu namelijk allang geweten wie mijn moeder is. (behalve de enige foto die ik van haar had, ben hem helaas kwijt)
Alhoewel ik wel begrijp wat je bedoelt, en daar ook wel in mee kan gaan...dit is een uitspraak die veel te keihard is. Als je dit zou doortrekken, dan zouden heel veel babies in Nederland niet meer geboren kunnen worden...
Dik gedrukte komt ook voor bij adoptiekinderen hoor, of denk jij dat alle biologische ouders van die kinderen hen met open armen ontvangen na jaren?? Heb het al zo vaak gezien bij spoorloos dat die ouders zo'n kind dan niet wilden zien....
En zelfs bij mensen die bij hun ouders opgroeiden komt het voor...lees eens wat topics hier op ZP over moeizame relaties met ouders of schoonouders... Je kunt niet alles in het leven plannen, en shit happens everywhere...