Ik denk persoonlijk dat je daar niet eerder over kunt oordelen dan dat je zelf voor die 'beslissing' staat... Volgens mij weet je nooit wat je zal kiezen en hangt het per situatie af. Ik zou nu niet kunnen zeggen waar wij voor zouden hebben gekozen. Mijn baarmoedermond was te zwak waardoor ik plotseling al ontsluiting had, hierdoor is ons meisje met 22 weken overleden. Wij hebben dus überhaupt nergens voor kunnen kiezen. Op RTL nieuws spraken ze overigens van ongeveer 100 'gevallen' per jaar die overlijden voor de 24 weken.
Dat is inderdaad heel hard en dan druk ik mij diplomatiek uit. De meerderheid van de geboortes tussen de 16 en 24 weken zijn trouwens niet ingeleid: - 1/4 baarmoederhalsinsufficiëntie - 1/2 infecties of andere botte pech - 1/4 naar aanleiding van gevonden afwijkingen ingeleid Zoals tegen mij verteld door mijn gynaecoloog. Ik zat me al af te vragen wanneer we de 'je wilde dit zelf zo' discussie zouden krijgen, omdat Danique* in de laatste categorie valt. Eens Niet waar. De arboarts mag de eigen arts volledig negeren, de enige die een arboarts wettelijk mag corrigeren is de UWV arts. Dus als je het niet eens bent met de arboarts, kun je bezwaar aantekenen bij het UWV. Die hele procedure neemt een maand of 2 in beslag. Je werkgever is in de tussentijd niet verplicht om je ziekte uren aan loon uit te betalen. Je moet dan natuurlijk wel een hele lompe werkgever hebben, maar die zijn er. Daarnaast, waar moet je de kracht vandaan halen om zo'n discussie te moeten aangaan als je net je kind hebt moeten verliezen. Je bent dan echt een emotioneel wrak. Daarom zou een wettelijke regeling ook heel goed zijn, worden ouders tenminste tegen dat soort arboartsen en werkgevers beschermd. Natuurlijk zijn er zat situaties te bedenken die ook niet goed geregeld zijn, maar dat is geen reden om dit niet aan te willen pakken.
Nu weet ik niet hoe het in NL zit, maar ik ben nog geen maand geleden bevallen van Yannick, in Duitsland. Maar hier werd echt heel duidelijk aangegeven dat dit "soort" kindjes dus echt NIET als medisch afval zouden worden behandeld. Oók wanneer we "niets" zouden willen voor hem. Wij hebben er voor gekozen om hem te laten bijzetten in een algemeen engelengraf. Dit is een soort van "gezamenlijke" bijzetting van alle tevroeggeborenen van dat kerkelijk jaar. Yannick zal eerst worden gecremeerd en dan in november worden bijgezet (in een verzamelurn) Hiervoor ontstaan verder geen kosten voor ons. Wel hadden we de keuze om ons zoontje te laten begraven en om hem evt aan te geven. Hier hebben wij niet voor gekozen. Mbt de grens die te stellen is.... het blijft altijd een grijs gebied omdat iedere ouder er anders mee om gaat. Ik ben momenteel ook nog "ziek" thuis en heb as dinsdag de eerste afspraak met de arbo-arts, ben benieuwd wat ze te zeggen heeft. Het UWV heeft al twee keer gebeld. De eerste keer direct na de ziekmelding, daarna 2 weken na de bevalling en nu is gezegd dat ze me begin augustus weer gaan bellen.
Dat bedoel ik. Wat is dan het verschil in dit geval? Ik kan daar wel een aantal redenen voor bedenken. - Hoe eerder het kindje er niet meer in zit, hoe eerder je kunt herstellen en hoe eerder je ook weer kunt proberen om zwanger te worden. - In sommige gevallen, komt de bevalling niet spontaan. Dit kan medische complicaties met zich meebrengen. - In sommige gevallen, zoals bijvoorbeeld trisomie 13 of 18, is het kindje sowieso niet levensvatbaar, of niet lang levensvatbaar. In sommige gevallen is wel degelijk duidelijk dat het kindje niet fatsoenlijk zal kunnen leven en veel pijn zal hebben. - Voor sommige mensen is het psychisch heel zwaar om rond te blijven lopen met een kindje, waarvan je toch weet dat je het nooit in de ogen zult kunnen kijken. Ik ken iemand, wiens kindje in de buik gestorven is, een paar dagen voor het geboren zou worden. Mede door wat de ouders hebben moeten doormaken, heb ik mijn hele zwangerschap gedacht: Als blijkt dat mijn kindje iets ernstigs mankeert, waardoor het niet levensvatbaar is, of té gehandicapt is, dan heb ik liever dat ze het meteen weghalen, dat we meteen afscheid kunnen nemen, het af kunnen sluiten (voor zover het kan) en verder met ons leven kunnen. Niemand wordt er beter van als je langer rond blijft lopen, in de wetenschap dat er toch geen goed einde komt. En dat bedoelde ik eerder dus ook. Dit zijn echt weinig gevallen, dus veel zal het niet kosten, om voor hen iets fatsoenlijks te regelen. Oké, dan heb ik mij daarin vergist. Maar het lijkt me wel heel sterk, in die 100 gevallen per jaar, dat EN de werkgever zo lomp is EN de arboarts EN de UWV arts. Daarna zou ik anders een civiele procedure starten. Niet. Maar daar heb je mensen voor. En dan verwijs ik weer naar helemaal bovenaan mijn bericht: Als je kindje van 2 overlijdt, krijg je wettelijk gezien ook maar 4 dagen. En dan heb je nog niet eens het argument van lichamelijk herstel. Ik zou het krom vinden, wanneer er voor ongeboren kindjes onder de x weken wel een regeling zou komen, maar je nog steeds maar 4 dagen zou krijgen als je kind of partner komt te overlijden. Ik ben ook wel erg benieuwd in hoeveel gevallen dát voorkomt, dat de werkgever eist dat de werknemer of -neemster snel weer aan het werk gaat.
Mijn God, wat doet dat er toe in deze discussie? Je wilt niemand voor het hoofd stoten maar toch ga je het wel zeggen zodat je vlindermoeders voor het hoofd kunt stoten? En een rare gang van zaken om er voor te kiezen om je kind de pijn te besparen? Heb je geen idee dat het voor een zwangere vrouw ook emotioneel zwaar is om te wachten tot een kindje gaat overlijden in de buik? Kennelijk niet, je hebt het zelf nooit meegemaakt. Van tevoren kan je wel denken dat je een zwangerschap afbreken raar vindt en onjuist, maar als je zèlf ineens in de situatie staat dat je kind niet levensvatbaar blijkt is het plots allemaal anders. Dit gaat niet om kinderen die een ziekte of een simpele afwijking hebben maar die geen levenskansen hebben. De keuze die een vrouw (met haar partner) hierin maakt, het afbreken óf het uitdragen, heb je als buitenstaander gewoon respect voor te hebben. De vrouw in kwestie gaat al door een hel heen. Ik wilde mijn dochter* extra onnodig lijden besparen. Juist omdat ik zoveel van haar houd. Als er geen nierfunctie is, is er geen kans voor een kind op een leven buiten de baarmoeder.. ik denk dat de gespecialiseerde artsen uit het ziekenhuis daarover echt niet hebben gelogen.
@LadyXochi Ik heb helaas genoeg voorbeelden gehoord. Maar het is niet aan mij om de verhalen van die ouders hier op een publiek forum te zetten. Probleem is dat 'de omgeving' vaak vindt dat de vrouw een miskraam heeft gehad, dat dat nou eenmaal heel veel vrouwen overkomt en dat een miskraam nou eenmaal nog niets is. Die kunnen zich niet voorstellen dat je als ouder verdriet hebt, want voor hen was er nog geen sprake van een kind. Wanneer in ieder geval die 4 dagen verlof gegeven zouden worden, zou dat al een signaal zijn dat er voor de ouders iemand overleden is en dat ze ook zo behandeld moeten worden. Daarnaast is de moeder bevallen(!), die heeft dus recht op een bevallingsverlof. Voor mij is dat dan ook het belangrijkste met die kamervragen, dat er een wettelijke basis komt die erkend dat de ouders een verlies geleden hebben en dat de moeder niet 'ziek' is, maar net bevallen.
LadyXochi.. Het gaat niet om langer verlof maar het normale bevallingsverlof. Momenteel is het zo dat als je bevalt dat je gewoon de ziektewet in gaat. Dat betaalt de werkgever. Normaal gesproken wordt zwangerschaps- en bevallingsverlof toch door het UWV betaald? Dit zou mijn inziens ook moeten gelden voor vrouwen die tussen 16-24 weken moeten bevallen. Dat er sowieso een vaststaande regel is dat het verlof gewoon betaald wordt door het UWV. Daarmee bedoel ik, dat het misschien momenteel met oog op bezuinigingen moeilijker te realiseren is. Al zou je zeggen 100 gevallen op een jaar - gedeelte daarvan werkt misschien niet - wel realiseerbaar is. (begrijpen we elkaar nou goed of niet, anders hoor ik het wel ) Trouwens, wij hadden een verzekeraar die het overlijden vanaf 23 weken vergoedde. Dus eigenlijk nèt geluk.
Precies! Dit bedoel ik ook te zeggen met mijn laatste reactie. Een ander kan (en mag vind ik) hier nooit over oordelen!
I know.. je kan mij met weinig dingen raken, maar als deze discussie aangeslingerd moet worden in een topic waar veel vlindermoeders meelezen/schrijven.. dat is gewoon kwetsend. En kan me heus voorstellen dat je er een andere mening over hebt ivm geloof, maar gelijk geen begrip hebben voor de keuze die een ander maakt, vind ik respectloos. Dieuwke, je kan inderdaad gewoon niet weten hoe het is als je het niet hebt meegemaakt.
ik vind het heel goed dat hier naar gekeken wordt, hopelijk kunnen ze wat betekenen voor mensen die dit vreselijke moeten meemaken.. kwekijzer, ik vraag mij eigenlijk af of je weet wat je zegt??? Ik lees het als: het is bv bij de ouders van danique* hun eigen schuld dat ze geen aanspraak op uitvaartverzekering kunnen maken en snel weer aan het werk moet, omdat zij de zwangerschap hebben laten afbreken?? Ik schrik hier best van, ik kan mij er nl geen voorstelling van maken hoe iemand zich in die situatie moet voelen en je kunt toch nooit oordelen over hoe dat voor iemand is. Het lijkt mij geestelijk enorm zwaar om een zwangerschap uit te dragen van een kindje dat buiten de baarmoeder geen kans van leven heeft. Dan kun je toch niet spreken over eigen schuld??
Mee eens...hier met 17 weken moeten bevallen. Duurde alles bij elkaar van 7uur sochtends tot 3 uur smiddags, daarna nog een curretage(placenta liet niet los) en ongeveer 2 liter bloedverlies. Maar nergens recht op...Gelukkig erg meelevende werkgevers maar verder. Niks noppes nada. Heb er niet zelf voor gekozen, ons manneke was al overleden... Kwekijzer..ik heb gewoon geen woorden voor jouw gevoelloosheid. Alsof iemand die keuze wil maken. Maar het is ook in het belang van het kindje of eventueel oudere kinderen. Die hebben niet om een leven vol pijn,ook al duurt het maar 5 minuten, gevraagd...of om een broertje of zusje die hun hele leven overhoop gooit. Ik vraag me af...als jouw 20 weken echo nou slecht nieuws had gebracht of je dan nog net zo hard en ongevoelig en respectloos zou praten tegenover vrouwen die een kindje zijn verloren. Wellicht zou je kunnen inzien dat je niet kunt oordelen over iets dat je niet zelf hebt ervaren en gevoeld?
Ik denk niet dat je het zelf moet hebben meegemaakt hoor, niet als je een beetje gevoel in je donder hebt. Ik vond haar uitspraak ook heel fout.
@Kwekijzer, nou ja..! Een consequentie van je keuze? Als je kindje overleden, niet levensvatbaar is of dusdanig ernstige afwijkingen heeft dat dat (bijna) niet met het leven verenigbaar is.. Dat kun je toch niet als een 'vrijwillige keuze' zien?! Wat maakt het dan nog uit of het na 20 of 40 weken geboren wordt, het resultaat is hetzelfde. Gelukkig dat ouders dán iig nog wel de keuze hebben wat voor hun het beste voelt. En niet wat voor jou het beste voelt! Ik wist niet dat je ook maar 4 dagen krijgt voor het overlijden van partner of kind. Dat vind ik idd wel overeen komen dan.. Maar in beide gevallen natuurlijk bizar kort!
Nee, dat snap ik. Maar ik weet niet of het dan ook dezelfde lengte zou moeten zijn, ik denk misschien korter. Zie mijn eerdere argumenten hiervoor. En als langer nodig is, voor de rouwverwerking, dat daar ook de mogelijkheid voor is. Verder zitten wij denk ik wel op dezelfde golflengte. Ik zit er even verder over na te denken, maar stel, je bent 20 weken en bent er achter gekomen, dat als je de zwangerschap uitdraagt, dat je kindje dan nog geen uur zal leven. Als het dan 'eigen keuze' is om de zwangerschap uit te dragen, en je hebt een eikel van een baas, dan moet je dus nog minimaal 14 weken doorwerken, terwijl je geestelijk een wrak bent. Niet te vergeten al die mensen, die zien dat je zwanger bent en vragen: "Wat leuk! Hoe lang moet je nog? Weet je wat het wordt? Maakt ook niet uit, als het maar gezond is." en daar loop je dus nog 20 weken tegenaan. Misschien weet men het dan wel in je naaste omgeving, maar die mevrouw bij de bushalte of kassa dus niet... Zeg je (kwekijzer) dan ook "dat is haar eigen keuze geweest, om het uit te dragen"? En inderdaad, zoals Mams ook al aangaf... ook als het misgaat rond die tijd en je 'laat' het niet komen, maar het komt vanzelf, dan heb je in de huidige situatie dus ook geen recht op een uitvaartverzekering?
dat vraag ik mij ook af. Ik denk dat het gewoon niet te doen is om zo'n zwangerschap uit te dragen...maar gelukkig weet ik dat niet. Ik begrijp de opmerking van kwekijzer dan ook helemaal niet.
De gedachte om haar nog langer te moeten dragen in mijn buik vond ik echt ondraaglijk. Omdat het leven in de baarmoeder al een gevecht voor haar was. Te wachten tot ze zou overlijden in mijn buik, was echt niet te doen voor mij. Ik vind het ook moeilijk om te oordelen over de lengte van het bevallingsverlof. Voor mijzelf was 10 weken al wat kort. Ik ben pas met 12 weken voor 6 uur per week gaan werken. Maar heb ook fluxus en sepsis gehad. De eerste 8 weken na de bevalling kan ik me niet eens meer herinneren! Ik denk dat veel vrouwen na het verlies van hun baby dan ook zeker wel 8 weken nodig hebben, en dat is al vrij minimaal.
Ik ben nu ziekgemeld als gevolg van mijn zwangerschap, dus het UWV betaalt momenteel aan mijn werkgever. Dus die vaststaande regel is er al wel. Het gaat meer om dat je ZIEK wordt gemeld en hiervoor zijn natuurlijk geen vastomlijnde kaders, zoals bij het bevallingsverlof. Ik weet niet of het verlof zou moeten zijn vastgelegd op 12 of 16 weken, maar dat er een bepaalde vorm van verlof zou moeten komen daar ben ik het wel mee eens!