Prenatale depressie...

Ik herken het wel van mijn vorige zwangerschap.

In mijn vorige(tweede) zwangerschap begon het met ongeveer 25 weken (na het trouwen) Ik zat toen vanaf week 23 thuis ivm bekken klachten en als je pijn hebt en in de winter bent uitgerekent bent (nooit sneeuwt het, maar dan wel!!!!) Dus ik kon geen kant op en zat alleen maar thuis te hangen en niks te doen. Even blokje doen met de oudste zat er ook niet, want er lag sneeuw of het regende. Ik ben een bezig bijtje zeg maar, maar dat thuis zitten viel me erg zwaar tegen. En vooral omdat collega's dachten dat het allemaal niet zoveel voorstelde met mijn bekkenpijn...:x Op het moment dat ik dus zwanger raakte, voelde ik me al niet zo lekker in mn vel en dat thuis zitten werd er alleen maar erger van. Ik had het toen des tijd helemaal niet in de gaten dat het dus slecht met ging en buitenwereld ook niet!

Op het moment dat mijn tweede was geboren die dag en hij naar het ziekenhuis moest vanwege temp (had een lage temp van 36,4) Wilde ik al niet met hem mee... (achter af wel raar, want bij de eerste wilde ik hem niet alleen laten en hem wel) daarna werd het alleen maar erger!! Hij bleek verborgen-reflux te hebben en kma, dus als de kraamhulp de deur uitging begon hij te huilen tot diep in de nacht/ochtend.. We waren gesloopt, maar ik voelde me nog meer wegzakken.. Wat doe ik niet goed en ik wil hem niet meer dacht ik. Maar bij de verlos die over de vloer kwam viel het kwartje niet, want ik hield me groot.

na paar weken is hij opgenomen voor 1 week observatie, zodat wij rust kregen.. Toen hij daar lag vergat ik alles (letterlijk) huilde om niks, had nergens geen zin in en was echt heel erg agressief... Daarna werd ik ook nog opgenomen ivm placenta rest en de weken erna voelde ik me steeds dieper in de put zakken. Alleen mijn man had het in de gaten dat er iets niet goed zat. Met mijn kleine ventje ging het steeds beter en ik kon er niet van genieten.. zelfs van houden!! (krijg de tranen al in mn ogen dat ik dat toen dacht)

Naar de ha toe en die stuurde me naar psycholoog en zij vond dat het maatschappelijk probleem was... daar stond ik dan!!!:x En nu????

Naar de arbo, want ik ben toen na zw-verlof niet gaan werken en de ziektewet in gegaan. het verhaal aan hem verteld (zover het kon, want kon alleen maar huilen) En hij zei het lijkt wel een postnataledepresie! Fijn, maar dat vond de psycholoog toch anders niet. Weer naar de ha, maar dan samen met mijn man. Ik mocht naar een ander psycholoog toe. Daar mijn verhaal gedaan bij haar en daar kwam uit Pre-postnataledepresie... Als de verlos en de kraamhulp iets beter hadden gekeken en opgelet hadden dan was ik eerder geholpen geweest, maar helaas is dat zo niet gegaan.
Na 4 maanden bij de psycholoog gelopen te hebben en daar aan alle dingen gewerkt is het al tijdje voorbij.
Wel is het zo dat ze mij nu wel goed in de gaten houden bij de verlos... Ik ben blij dat ze dat nu wel doen.

Het enige advies (wat ik weet) snel hulp inroepen en je verhaal ergens kan doen bij iemand die er verstand van heeft. En dingen blijven doen zoals zwemmen enz.. en praten en praten. Heel veel sterkte en ik geloof dat als je er snel nij bent dat niet na je zwangerschap mee rond loopt.

 

ja ik had tijdens mijn zwangerschap er ook last van. Ik gaf hem de schuld dat ik geen contractverlenging kreeg ivm bekken en zwaar misselijk in de eerste 12/13 weken. Ik had vanaf het begin het gevoel dat hij geen makkelijk kind zou zijn. dat is helaas ook zou uitgekomen.

En vanaf week 4 tm week 40 was ik heel erg chagerijnig en kattig naar mijn man toe. Dit vond hij natuurlijk niet leuk.. Maar hij dacht dat het door de zw was en het huilen om niks ook.. Ook ik dacht dit dat dat er wel zou bij horen. Ik was ook agerssief tijdens de tweede zw.
ik genoot totaal niet van de zwangerschap en mijn buik vond ik ook maar niks (ben toen ook weinig aangekomen 6 kilo)

Nadat hij geboren was werd het schuld gevoel steeds erger naar hem toe, want ik hield meer van de oudste dan van hem en af toe had ik echt een hekel aan hem, omdat ik niet wist hoe ik met hem moest omgaan. Ik heb toen alles uit de kast getrokken om het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te krijgen, maar veel hielp niet. Als ik hem en zijn broer ophaalde bij de kdv en hem in zijn maxicosi deed krijste hij heel de boel bij elkaar en dan dacht ik dat ik iets verkeerd deed en dacht ook dat andere ouders dachten "doet zij haar kind iets aan" of dat ik hem totaal niet miste of traan heb gelaten om hem weg te brengen naar kdv en dat terwijl ik dat met de oudste wel had. Ik voelde daar erg schuldig over, maar mijn psycholoog zei dat ik daar niks aan kan doen en dat is ook zou. ik moest de negatieve gedachten omzetten in het positieve. Dat ik er wel alles aan doe om het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken en dat ouders respect voor mij hebben (zielig) Maar die postieve gedachten kan je niet in een keer omschakelen.. Dat duurd gewoon even.

Nu is dat gelukkig allemaal voorbij en houd ik net zoveel van hem als van de oudste, maar dat heb wel wat tijd gekost en veel er over gepraat.

Veel mensen begrijpen totaal het gevoel ook niet. Zoals mijn vriendin, haar kleine werd geboren en voor en na de zwangerschap was het een roze wolk bij haar en wilde absolut niks weten hoe mijn gevoel was tegenover de jongste (wist ook niet mee om te gaan) Waardoor ik nog meer schuld gevoel kreeg!! Ik heb het er maar bij neergelegd en haar daar maar in genegeerd! Alleen met de mensen gepraat die er wel oren naar hadden en mij en ons gezin wilde helpen.

Ik ben niet bang dat ik het weer krijg, want ik voel me desondanks dat ik al met 15 weken al in de ziektewet zit ivm bekken erg happy en ben super blij met hem. Ik probeer me zoveel mogelijk bezig te houden zover het kan. En ik heb er een goed gevoel over. En als het een moeilijk kind is zijn wij er op voorbereid om hulp in te schakkelen en niet zomaar weg te wuiven.

Sommige vrouwen slikken pillen, maar ik ben daar geen voorstander van want het helpt niet (het verlicht wel) En het beetje gevoel wat ik had wilde ik nog wel hebben en als je die pillen slikt is het gevoel al helemaal weg (gelijk, dus ook geen blijschap) Met praten vind ik dat je stuk verder komt, want je pakt het probleem aan.

 

Ik lees je laatste berichtje nu pas, ik hoop voor je dat je je beter voelt dan 2 dagen geleden ? en dat de rust weer is teruggekeerd inmiddels. Ruzie kan je er nu al helemaal niet bij hebben lijkt me...

 

@gooischemama; meid, ik herken je gevoelens zo goed! Uit jouw reactie lees ik dat je je niet begrepen voelt door je partner en je moeder? Wat moet dat vreselijk zijn voor je! Mijn man heeft me altijd ontzettend gesteund, ik heb echt de liefste en begripvolste man van de wereld volgens mij. Met m'n moeder is het wel wat anders geweest. Die bleef alleen maar stimuleren om dingen anders te gaan doen. Ik zag toen ook wel dat ze dit deed voor mij, om mij beter te laten voelen, maar ik kon haar wel vervloeken! Accepteer hoe ik mij voel, ik weet wel wat goed is voor mij, maar ik KAN het NIET!! Ik kan niet eten, ik kan niet uit bed komen, ik kan niet naar buiten en ik kan niet blij zijn met mijn zwangerschap, laat staan GENIETEN! Want dat is wat iedereen zegt; meid, geniet er toch van. Ik wilde helemaal niet meer zwanger zijn, ondanks alle moeite die we ervoor gedaan hebben. Gelukkig is het iets beter met me sinds de 16e week en vanaf 30 weken kan ik zelfs wat genieten van mijn kleine mannetje. Ik kijk er wel ontzettend naar uit om te bevallen, liever gisteren dan vandaag. Ik ben niet gemaakt voor het zwanger zijn en ben ook bang voor een volgende keer. Als we een 2e zouden willen, moet ik weer icsi ondergaan en ik wijt het overgrote deel aan die hormonen. Ik heb 65 uur kraamzorg ipv de standaard 49, omdat ik de depressie heb gehad. Ik heb de kraamzorg, verloskundige en mijn man geinstrueerd. Ik wil dat iedereen me in de gaten houdt en we samen op tijd in kunnen grijpen als het niet goed gaat met mij. Dit geeft wel wat zekerheid, maar de angst voor pnd blijft.
Ook mijn psycholoog blijf ik gesprekken mee houden, ook na de bevalling.
Het is heel goed dat je hulp hebt gezocht en t is goed dat je nu voor jezelf kiest. Je bent geen slechte moeder, je beschermt je kind! Dat is alleen maar heel verstandig! En tja, of de depressie blijft de rest van de zwangerschap, of je ook een pnd krijgt, het is afwachten. Zorg goed voor jezelf meid en voel je niet schuldig. Ik hoop dat je je snel weer iets beter gaat voelen en zeker na de zwangerschap weer jezelf mag worden! Sterkte...

 

nog even een aanvulling; mijn psycholoog adviseerde me om iedere dag minstens een half uur naar buiten te gaan. Er waren voor mij dagen bij dat het niet lukte, maar de dagen dat dit wel ging voelde ik me daar echt goed bij! Verder kreeg ik de opdracht mee om mezelf een vaste zin in te prenten en met name op erg slechte momenten deze naar boven te halen; het is nu niet anders, het mag zo zijn!
Hiermee accepteer je dat je je zo voelt en dat scheelt al veel innerlijke strijd met jezelf. Je vecht niet meer tegen de nare gevoelens, dus dat geeft rust.
Sterkte!!!

 

gevoelsmatig had ik hetzelfde naar mijn man. Ik hield niet meer van hem dacht ik. Ook wilde ik niet meer in ons pas verbouwde huis wonen en wilde ik eigenlijk gewoon weg. Emigreren ofzo, dat zou helpen dacht ik. Verstandelijk wist ik gelukkig beter. Neem geen beslissingen die verstrekkende gevolgen kunnen hebben! Daar ben je nu niet toe in staat. En alles verandert weer als je je beter voelt. Laat hem dus geen dingen doen die je normaal ook niet zou accepteren, dat kan jullie toekomst kapot maken!

Dat je niet weet of je van de baby kan houden is ook erg herkenbaar! Het leek me vreselijk om de baby te voelen. Laat staan als hij er is. En hoe kun je dag en nacht voor een baby zorgen die je niet eens wil? Ik heb enorm op mijn man geleund in die periode. Ik vertrouw erop dat hij er dan voor de baby zal zijn, dat hij de zorg op zich neemt. Verstandelijk gezien kon ik me weer niet voorstellen dat het echt zo zal blijven, dus ik laat het maar gewoon over me heen komen. Ik geloof er nu wel in dat ik van ons kindje zal houden. En dat zul jij straks ook doen, anders was je niet zover gegaan voor een tweede kindje toch? Dan had je al die behandelingen toch niet ondergaan? Het komt goed...

Tja, inleiden heb ik ook wel aan gedacht. Helaas doen ze dat niet zo makkelijk. En ik wil nu toch wel graag het beste voor de baby. Als hij er nog niet aan toe is, moeten we dat ook maar niet doen. Ik voel me nu goed genoeg om het vol te houden. Ik heb echter wel verhalen gelezen dat het echt niet goed ging met de zwangere en die dus wel ingeleid is met 38 weken. Maar dan moet het echt heel heftig zijn. Ik hoop voor jou dat je tegen die tijd ook de rust hebt gevonden om ermee te dealen tot hij zich vanzelf aandient. Zo niet, maak het bespreekbaar! Geef aan wat je voelt en wilt. Nee heb je, ja kun je krijgen!

 

Herkenbaar! En hoeveel keer ik me niet in de afgelopen periode heb afgevraagd of het niet beter is om een echtscheiding aan te vragen, want het zou toch niets meer worden tussen mijn man en mij, ik hield niet meer van hem.... Ik zal ook eerlijk bekennen dat wij deze hele zwangerschap geen sex gehad hebben, gewoon echt niet 1 keer. Ik voel(de) namelijk helemaal niets (dan afkeer) voor mijn man.... Nu de laatste week denk ik ineens weer aan sex, maar dan eigenlijk om de bevalling op gang te helpen zodat die baby er maar uit is....

Inleiden doen ze niet zo snel. Maar loop je in het ziekenhuis voor controle of bij de VK? Ik zou het wel met je vk bespreken hoor, wellicht kunnen ze je toch iets 'bieden' waardoor jij wat meer rust krijgt.