moet me ff iets van de maag ,want ben er ff helemaal niet goed van na een zeer moeilijk huwelijk en een nog moeilijkere scheiding ,heb ik sinds december een fantastische vriend. het is allemaal zeer snel gegaan (samenwonen en zwanger zijn binnen de maand) ,en mijn ex kan het niet verkroppen dat ik eindelijk gelukkig ben dus heeft hij naar mijn nieuwe vriend een brief gestuurd om mij helemaal te trashen. grote paniek bij mn vriend en schoonmoeder maar alles uitgepraat en dachten gewoon van ja lekker genieten van elkaar en de zwangerschap. nu loopt mijn vriend al enkele jaren bij de psychiater wegens zware depressie ,heeft ook een paar zeer problematische relatie's achter de rug en zn jeugd was ook niet wat het moest zijn. Nu probeer ik hem al 6maanden ervan te overtuigen dat ik hem graag zie ,hem niet in de steek zou laten en dergelijke ,dat k anders niet bij hem zou wonen ,alles mee betalen en ons kindje zou er ook niet komen anders! van de week ineens grote ruzie omdat er twijfel heersde dat de kleine wel van hem was ,ik helemaal overstuur nattuurlijk! s ochtends naar zn moeder gestuurd van zie dat is er gezegd geweest en heeft mij super hard gekwetst maar hij begrijpt t niet helemaal ,geen antwoord. Nu log ik deze ochtend op de pc in op msn ,met mn slaapkop op zijn profiel ,springt de conversatie met zijn moeder open omdat die offline nog iets had gestuurd. denk dat ik alle kleuren van de regenboog heb gekregen ,ze aanvaard me maar ik ben en doe raar ,dat ze het raar vind dat ik zo snel zwanger ben geraakt van hem ,dat ze bang is wat ik zou doen als de kleine er eenmaal is ,.... weet gewoon niet wat doen!!!! zit sinds februarie thuis met een problematische zwangerschap ,geef mn laatste cent hier af voor rekeningen&verbouwingen mee te betalen en dergelijke ,doe alles voor mn vriend ,en dan zoiets!!! met mijn ex-man 4jaar geprobeert zwanger te raken ,dokter zei kans heel klein op een natuurlijke zwangerschap dus dan verwacht je niet dat je van de eerste keer prijs gaat hebben met je nieuwe partner!!! doet me allemaal zoveel pijn
Heel eerlijk gezegd ZIT je toch ook in een situatie die vragen oproept? Elkaar zo kort kennen en al samenwonen en ook al zwanger zijn? Ik zou het lekker laten gaan: schoonmoeder heeft tijd nodig om jou te leren kennen en je kunt niet verwachten dat een wildvreemde die jou net een half jaartje kent, je in deze situatie zomaar volledig vertrouwt. Dat zal in de loop van de tijd heus wel komen als blijkt dat je gewoon te vertrouwen bent, want vertrouwen is niet iets wat er zomaar is, maar wat groeit door de ervaringen met elkaar.
maart daarom hoeft ze mijn vriend toch niet in verwarring te brengen en mij af te breken maar in mn gezicht dan wwel lekker lief te doen hij is al zo fragiel ,gaat ze hem nog wat meer verwarren ik was opzoek naar een appartement toen we elkaar leerde kennen maar vonden het beide stom en huur te betalen en de lening van het huis en het is niet omdat het kindje niet gepland was dat het niet gewenst was ,anders hadden we de zwangerschap ook laten afbreken als wij er voor willen gaan hoeft ze toch geen ruzie te stoken!
ik vind het ook een moeilijke situatie je ex man en jij net gescheiden. sinds december een nieuwe vriend en binnen 1 maand zwanger en samenwonen terwijl je elkaar dan net 1 maand kent en dus niet veel van elkaar weet, en je vriend met een heel psychisch verleden,etc.etc als mijn zoon een nieuwe vriendin krijgt en daarmee binnen 1 maand gaat samenwonen met iemand die net gescheiden is, en binnen 1 gelijk zwanger raken, dan zeg ik eerlijk dat ik daar zeer zeker niet om sta te springen op z'n allerzachtst gezegd en begrijp je schoonmoeder heeeeel goed dat zij zich ermee bemoeid/het haar niet lekker zit, ze kent je nog geen 6 maanden en dan al gelijk zulke hevige veranderingen in haar en haar zoons leven, dat is niet niks! en wat betreft dat je met je exman er 4,5 jaar over hebt gedaan en niet zwanger werd en nu niet verwachtte dat je binnen 1 maand zwanger zou raken van een nieuwe partner vind ik eerlijk gezegd een beetje erg naïef. als je elkaar net 1 maand kent en niet zwanger wil worden gebruik je sowieso voorbehoedsmiddelen, je kent elkaar net 1 maand en weet nogineens of hij soa's oid heeft, dus ik persoonlijk zou altijd voorbehoedsmiddelen gebruiken maar anders eens met je schoonmoeder in gesprek gaan en alles open en bloot op tafel leggen en zeggen hoe je je voelt?
ik denk ook dat je het vertrouwen van schoonmoeders nog moet winnen, helaas. zij wil ook alleen maar het beste voor haar kind, net zoals jij dat zult willen voor de jouwe. tuurlijk is het lastig dat ze het een zegt tegen jou en het andere tegen je vriend, maar heb het daar samen over. voor vertrouwen zul je moeten praten met elkaar, dat is er niet zomaar. ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn man. ik kwam net uit een scheiding op mijn 21ste (was 20 toen ik trouwde) omdat hij vreemdging, mijn huidige man leerde ik een kennen via internet en omdat hij ver weg woonde en vlakbij mij werkte, zijn we na een weekend gaan samenwonen, onder het mom van werkt het niet, dan ga je maar weer... was voor ons prima. maar voor de ouders en schoonouders ook heel lastig te accepteren want mijn man had jaren aan/uit relaties gehad en nu 'wéér een nieuwe vriendin waar hij na een weekend al bij woonde, aan de andere kant van het land. mijn ouders waren nog niet gewend aan de scheiding en hadden ineens een nieuwe man om te leren kennen. Inmiddels zijn we 9 jaar samen en alweer 4 jaar getrouwd. qua ouders en schoonouders hebben we altijd alles besproken en duizend keer uitgelegd, maar het vertrouwen stukje heeft echt wel een jaar of 2-3 geduurd. en daar hebben we beide veel moeite voor moeten doen door te praten, koffie te drinken en te laten zien dat je echt voor me kaar wilt gaan. heel veel succes
ik was anderhalf jaar bij mijn man weg voordat ik met mn huidige partner heb leren kennen dus ben echt niet van bed naar bed gesprongen! ja we hebben een keer onveilig gevreeen en ja daar s dan een kind van gekomen ,maar wie zn gat brand zit op de blaren ,als we er eentje kunnen maken kunnen we er ook eentje opvoeden . vind gewoon niet dat ze iedere keer zo lief en super moet doen als we elkaar zien (wekenlijks) om dan achter mijn rug ruzie te gaan proberen stoken! ik weet dat t voor zijn familie ook een hele aanpassing is maar dat is bij de mijne ook ,maar daar gaat niemand liggen stoken
toch vind ik dat anders.. als IK de moeder van je vriend was dan zou ik er echt wakker van liggen dat mijn zoon een gescheiden vrouw leert kennen en binnen 1 maand met haar samenwoont en een kindje verwachten, ik denk dat 99% van de moeders het liever anders had gezien voor hun zoon en daar niet al te blij mee zijn. ze kent je nog geen 6 maanden maar als ik JOU moeder was heb ik bijv al een scheiding meegemaakt van jou, en leer je een nieuwe man kennen en woon je er binnen 1 maand mee samen en ben je zwanger, maar ik zal je wel steunen in je relatie, anders ben je straks een alleenstaande moeder die weg is bij der vriend als ik me ermee bemoei. ik zou het niet leuk vinden dat je zwanger bent maar zou je zeker steunen. daarbij kent jou moeder je al je hele leven, en is niet haar schoonzoon zwanger maar haar dochter. ik vind dus dat het voor je schoonmoeder 10x zwaarder is om te verkroppen als voor je eigen moeder. als mijn dochter zwanger raakt binnen 1 maand en samenwoont DENK ik dat ik dat minder heftig vind dan als mijn zoon thuiskomt met het feit'' mam, ik heb een meid leren kennen, en ga daar nu meteen mee samenwonen, en oja, ze is zwanger''
hallo niekenie, ik vind zelf dat jouw schoonmoeder zich buiten moet houden. haar zoon is volwassen genoeg op te weten wat hij doet. en of je hem nou een maand kent of een jaar, jullie houden waarschijnlijk van elkaar. anders zouden jullie niet aan een kind beginnen. kijk jouw schoonmoeder kent je misschien nog niet zo goed, en moet ze nog leren jou te vertrouwen. maar om zo te stoken tussen jullie vind ik maar kinderachtig. ik zou me er niks van aantrekken en genieten van je zwangerschap. je vriend zal wel uiteindelijk inzien dat je echt bij hem wil zijn, en bij hem wilt blijven. trouwens, ik kende mijn man net 2 maanden toen ik zwanger was van onze eerste zoontje. en nu zijn wij al 4 jaar samen en ook al getrouwd en verwachten nu een tweede baby. dus het zegt echt niks over of je hem nou een maand kent of langer je bent volwassen genoeg om te weten wat je doet.
zijn er 28 en bijna 30 dus weten goed genoeg wat we doen ,heb mn man 7jaar gekend en is ook misgelopen ,dus tijdspanne van een relatie doet er echt niet toe idd wil t me allemaal niet aantrekken maar vind t zo verdomd hard om zulke dingen te horen te krijgen
waren even samen voor we zijn gaan samenwonen ,meegevraagd geweest op familievakantie met kerst en dergelijke ,zijn er na nieuwjaar achter gekomen dat we in verwachting waren dus is wel net iets anders gelopen betaal mee zijn huis en verbouwingen af ,doe alles om haar zoon er terug bovenop te helpen ,dus vind wel dat dat blijk geeft van zie ik zie hem graag en doe dit niet enkel voor het geld ,want o wee hij zou eens allimentatie moeten betalen moest het mislopen tussen ons
Maar het BLIJFT toch gewoon zo dat jullie elkaar net kenden toen je ging samenwonen en zwanger raakte? En dat is toch gewoon een situatie waarin je op je vingers kunt natellen dat anderen daar zo hun gedachten over zullen hebben? Dus stap daar gewoon overheen, trek je dat niet zo aan, dat trekt heus wel bij als jullie een tijd samen zijn.
maar dat is toch geen reden om hem bang te maken dat de kleine niet van hem zou zijn en proberen ruzie te stoken tussen ons! want ze begon moeilijk te doen toen hij de kleine wou gaan laten erkennen ,dus alle rechten en plichten derbij neemt
Nou, ik kan me dat soort twijfels wel voorstellen. Leuk is anders, en het zou fijn zijn als dat bespreekbaar was met jou erbij, maar ik kan me er wel een voorstelling bij maken. Ik zou als moeder toch ook het een en ander aan wantrouwen koesteren als mijn zoon in zo'n situatie zou zitten. Dus geef het de tijd, dat vertrouwen komt wel. Ze zal straks trekken herkennen van je man, of zijn familie, in jullie kind, en dat zal de eerste objectieve bevestiging zijn dat het iig zijn kind is. Dan komt de rest daar wel achter aan rollen, als jullie relatie stand blijft houden
Ik denk dat ik als moeder me in deze situatie ook zorgen zou maken om mijn zoon , maar ook mijn dochter als ze in zo'n situatie komt. ( gewoon omdat het je kinderen zijn en altijd het beste voor ze wilt ) Misschien juist om zijn psychische verleden dat ze zich er zo over uitlaat via een gesprek . Denk alleen dat het idd te maken heeft dat de relatie nog maar net is en er idd nog een stukje vertrouwen bij moet komen( van beide kanten ) Je moet elkaar nog echt goed leren kennen en daar gaat nou eenmaal wat tijd overheen. Verder kan ik er weinig over zeggen want weet natuurlijk niet wat er precies allemaal in het gesprek stond , vaak komt toch ook alles anders over via de computer dan dat er bedoelt word. Ik heb trouwens geen oordeel over jullie relatie want heb zelf vrienden die het soortgelijk hebben en die zijn nu 10 jaar later en 4 kinderen verder nog steeds gelukkig. En het duurde even maar de rest van de familie er nu ook alle vertrouwen in.
Ik kan me de reactie van zijn moeder wel voorstellen, ik snap ook niet zo goed waarom er altijd zo snel kinderen moeten komen als je elkaar net kent?? Het is toch veel beter om eerst elkaar goed te leren kennen zodat je weet wat je aan elkaar hebt, hij heeft een psychisch verleden, zorg dan eerst dat je dat ook allemaal weer op de rit hebt. Ga eerst werken aan een stabiele relatie zodat je weet dat je je kids een warm gezin kan bieden. Dat is mijn mening hoor. Zijn moeder vertrouwt het waarschijnlijk allemaal niet, die vind het ook maar raar dat je zo snel bent gaan samenwonen en zwanger werd......het blijft toch haar zoon om wie ze zich duidelijk zorgen maakt.
Die snap ik niet helemaal. En ik hoop ook echt dat ik het gewoon verkeerd lees aangezien ze aangeeft dat ze al 1,5 jaar bij haar ex weg was. Wat zou nu het probleem dan zijn? Dat ze gescheiden is, of dat ze in een maand samenwoont en zwanger is (en ja eerlijk gezegd is mij dat ook echt te snel, maar das mijn mening) Dat ze ooit getrouwd is geweest heeft toch niks te maken met haar gevoelens voor haar vriend nu? Snap echt wel dat schoonmoeder hier even aan moet wennen, maar dit komt een beetje over alsof je nooit meer aan een relatie mag beginnen als je gescheiden bent. Dat je dan niet te vertrouwen bent. En ja ze is heel snel zwanger geworden, maar ja dat kan ze niet meer terug draaien. Maar om nu gelijk voor een dna test te vragen vind ik wel een ultiem voorbeeld van iemand beschuldigen van vreemdgaan. Aangezien ze al 1,5 jaar uit elkaar is met ex. Natuurlijk is je vriend ook volwassen en moet hij hier zelf zijn eigen mening over geven. Ik ben zelf ook gescheiden in 2004 en heb nu een hele stabiele relatie met zoontje. En ja wij woonde ook in de eerste maand al samen. Was wel mijn woning, maar net als TS betaalde hij mee in de kosten etc. Dus ik vind ook dat daar niet teveel over gevallen moet worden. Jullie zijn beide volwassen en hebben een keus gemaakt. Nogmaals ik snap schoonmoeder ergens ook wel, maar dan kan ze het beter gelijk met jou persoonlijk bespreken, is dan mijn mening. Daantje, niet persoonlijk nemen dat ik jouw quote gebruikte meid, maar jij schreef net de goede zin voor mij. Nogmaals, kan zijn dat ik het helemaal fout zit te lezen, maar dit haalde ik wel uit de reacties. Dus correct me if I'm wrong.
@Esther15: statistieken laten wel zien dat als je eenmaal gescheiden bent, de kans op een succesvolle relatie daarna steeds kleiner wordt. Dus in die zin is ook het feit dat iemand al eerder getrouwd is geweest of heeft samengewoond, wel degelijk een punt waarover je je zorgen zou mogen maken. Dat zegt uiteraard niet dat je per definitie dan geen goede relatie meer kunt hebben... Als je geleerd hebt van de fouten uit je eerdere relatie(s), zal de kans op een succesvolle relatie juist stijgen, maar goed: iemand die jou niet kent, weet niet of jij geleerd hebt van je fouten en heel eerlijk gezegd zou ik zelf niet verwachten dat iemand die zo snel gaat samenwonen en dan ook nog eens zo snel zwanger is, terwijl ze een relatie heeft met mijn psychisch labiele zoon, nu de meest betrouwbare en ideale partner is voor mijn zoon.... Maar zoals gezegd: tuurlijk kan het ook goed gaan. Mijn man is zo'n voorbeeld: woonde met zijn ex binnen een paar maanden samen en een jaar nadat ze elkaar hadden leren kennen, waren ze getrouwd en hadden een dochtertje. Is dus niet goed gegaan: veel te ondoordacht die relatie ingestapt. Heeft ie van geleerd en is in therapie gegaan voor de problemen die er aan zijn kant speelden. En wij zijn inmiddels al weer bijna 7,5 jaar getrouwd en kennen elkaar nu 9 jaar, (jemig, wat klinkt dat lang als ik dat zo even opschrijf ). Maar ook mijn ouders stonden nou niet bepaald te juichen over zijn achtergrond... Niet leuk, maar wel logisch....
Ja, maar jij gaf hem dus ook een kans terwijl je wist dat hij gescheiden was??!! En ik vind nu echt dat je niet op statistieken terug kunt vallen. Iedereen is anders, iedereen verdient een kans en sinds wanneer bepalen statistieken dat iemand wel of niet goed kan slagen in een relatie. Ik hou niet van statistieken want dan zou ik al helemaal niks waard zijn. Ik ben een gescheiden vrouw met (lichte) borderline en ADHD........................wie gaat mij nu vertellen dat ik niet geschikt ben voor een goede relatie??? Snap je wat ik bedoel. Statistieken staan op papier. Ze bepalen niet wie wat voor een persoon is met welk karakter. Je zult zelf iets in je relatie moeten steken, dat doet geen enkel boekje je voor. Kijk, statistieken dat je na een bepaalde leeftijd minder vruchtbaar wordt als vrouw zijnde, DAT vind ik nuttige onderzoeken, maar je gaat je leven toch niet laten bepalen omdat er ergens een onderzoek over scheidingen is gedaan????? Sorry, maar ik hou niet van labels, zal de borderline wel zijn dan hahahaha..... Is ook niet persoonlijk bedoeld!! Begrijp me niet verkeerd!!! Maar ik ben er echt ene die mijn leven zelf indeelt en niet naar theorie kijkt
Nee, IK had hem goed leren kennen en baseerde mijn keuze daarop. Maar mijn ouders kenden hem minder goed toen we trouwden, en die hadden zo nog wel hun vraagtekens hoor... En dat geldt voor de schoonmoeder van TS natuurlijk net zo hard: die moet het doen met wat ze weet, en dat zijn vaak de dingen die overeenkomen met de statistieken. Pas als je iemand goed leert kennen, kun je op basis daarvan je houding ten opzichte van die persoon bepalen. Daar zal de schoonmoeder van TS wat meer tijd voor nodig hebben nog: die relatie is natuurlijk niet half zo intensief als de relatie tussen TS en haar vriend....
Aan de ene kant een begrijpelijke reactie van schoonmoeder, Hoogst uit angst,... Aan de andere kant ze sommigen dingen misschien beter voor dr houden? Ga anders is om de tafel met zijn 3tjes. De opmerking waarom er altijd meteen kinderen moeten komen als je net samen bent vind ik echt zulke onzin, ik kende mijn vriend pas 1 maand en toen bleek ik ook zwanger(door de pil heen) zijn moeder was meteen enthousiast. Dus ik de ik dat het ook aan de schoonmoeder ligt sterkte en praat er samen over!