Hoi meiden, zoals velen moet ik ook ff klagen...zit er een beetje doorheen. Dit heeft te maken met meerdere dingen. Ten eerste ben ik dus moeder geworden van een prachtige zoon. Dit ging de eerste week super...de tweede week werden we snachts met spoed opgenomen omdat het mannetje koorts had. Daar 4 dagen gelegen en nooit te weten gekomen wat het nu was. Het ventje is wel door een hel gegaan, 3 x ruggenprik, tig keer bloedprikken, plaszakje, infuus, antibiotica en dat op zo'n klein lichaampje wat maar net komt kijken vond het een verschrikkelijke ervaring en durfde niemand meer bij m in de buurt te laten omdat ik bang was dat hij het weer zou krijgen. Vervolgens kreeg hij dus spruw en billenuitslag door de antibiotica, die spruw sloeg over op mijn tepels waardoor ik dus moest stoppen met de borstvoeding omdat het zo'n pijn deed. En ik heb het echt geprobeerd door te zetten hoor. In de tussentijd kwam ik erachter dat ons mannetje last heeft van reflux. Wat ik vanaf het begin gezegd heb, maar de verloskundige beweerde dat je dat pas met een leeftijd van 6 weken kon zien waarom dat toch was? De eerste medicatie voor zowel de spruw als reflux hielpen niks en die vieze zantac kreeg ik niet eens naar binnen...dus door naar de kinderarts die ons losec heeft voorgeschreven en dit ging een stuk beter. Eindelijk sliep t mannetje weer in zijn eigen wiegje en niet meer bij ons op schoot (dag en nacht) en hij begon te lachen... maar nu sinds een paar dagen, ik weet niet wat het is, maar hij wil smiddags haast niet meer slapen, ik kan niet bij m weglopen of hij zet t op een krijsen en dit ook snachts vanaf 3 uur. Ik geef m een voeding en normaal slaapt hij weer verder, maar nu dus niet. Zo heb ik dus alweer een paar nachten vanaf 3 uur niet meer geslapen. Het kost allemaal best veel energie. Maar dat is het dus nog niet allemaal. Mijn vriend werkt bij defensie en is doordeweeks dus niet thuis en sta ik er alleen voor. Dat betekent dus de huishouding, de hond die er 3 x per dag uit moet, boodschappen, de kleine man enz je kent t wel. Alleen heb ik nog steeds behoorlijke last van mijn bekken en ischias en het doet nu echt weer verdomde veel pijn. merk dit normaal vooral 's avonds maar nu overdag ook weer. Door die bekken en ischias mag/kan ik dus niet sporten en dat wil ik zo graag, want voel me echt zo onzeker en lelijk. Ik ben bijna 30 kilo aangekomen waarvan ik er 15 kwijt ben. Van een vrij slanke meid ben ik dus een dikke meid geworden die onder de striae zit. (ik weet dat ik niet de enige ben, maar schrijf gewoon ff van me af) Ik zit me zelf echt in de weg, ben een wandelende zombie en vind het soms dan ook moeilijk om maar leuk te blijven tegen iedereen en tot mijn spijt vind ik dit soms ook moeilijk bij mijn kleine mannetje die hier natuurlijk helemaal niks aan kan doen. En dan loop ik vorige week de zolder op, die ik altijd opgeruimd en schon hield, maar ik dus de hele zwangerschap niet geweest ben, lijkt het alsof er een bom ontpoft is. Heeft mijn vriend daar alles maar gewoon neergegooid wat ie ff niet wist waar hij het laten moest het afgelopen jaar. Hetzelfde geldt voor de schuur. Dus het hele huis is gewoon een bende, want het huishouden bijhouden is op het moment ook een opgave... pfff heel verhaal, voel me gewoon beetje leeg en uitgeput! Sorry, moest t echt ff ergens kwijt. Anders had ik dit bij mn vriendinnen gedaan, maar heb iedereen afgezegd de laatste tijd vanwege bovenstaande...
Jeetje, dat moet vast opluchten om zo alles er uit te gooien! Ik zou mijzelf net zo voelen als jij denk ik... Kop op meid! Het is nooit zo donker of het wordt weer licht... ( zei ze heel stoer, zelf zie ik het ook niet altijd...) Sterkte met alles en het komt vast goed! Liefs!
och meid wat een vreselijke tijden hebben jullie meegemaakt! Goed dat je van je afschrijft hoor! Sterkte ermee!!! liefs Ella
Ah wat vervelend allemaal zeg! Probeer de rommel de rommel te laten en spreek snel weer met je vriendinnen af!
Jee, vervelend hoor! Kan me voorstellen dat je je zorgen hebt gemaakt om je kleine mannetje! En dan ook nog eens een partner die doordeweek niet thuis is, is heel pittig met een pageboren babytje. Ik vond de 1e maanden ook zo zwaar....je bent compleet gesloopt, je komt slaap te kort je hormonen gieren nog door je lijf, je hebt de zwangerschapskilo's er nog op zitten en daardoor voél je je ook nog eens minder mooi. Ik kreeg na de geboorte van mijn zoon vreselijke eczeem in mijn gezicht, dus kon me ook nog geeneens opmaken en had allemaal rode vlekken om ogen en mond, er xat nog 30 kilo overgewicht aan, ik had een ks gehad dus ik kon ook niet veel doen verder, gebroken nachten....pffff ik leef met je mee hoor meid en ik begrijp je. Heb je geen familie in de buurt die eens een handje wil helpen 2x per week ofzo. Even stofzuigen of wat schoonmaken samen met jou? En weet je, denk aan jezelf en stel je prioriteiten dan maar bij hoor. Dan maak je alles in het weekend samen(!) maar schoon als je vriend er is. Realiseer jezelf ook heel goed dat je het héél druk hebt met je kleintje en zelf nog herstellende bent lichamelijk en emotioneel van de bevalling en zwangerschap. Dat ritme in de huishouding komt wel weer, niemand is perfect.....en niemand verwacht van jou dat je zo kort n de bevalling al weer helemaal de oude bent en alles in je eentje aan kan, de enioge die die hoge verwachting aan jou stelt ben jezelf. En als er wel personen zijn die deze verwachtingen hebben realiseren ze zich niet goed genoeg hoe jij je voelt en welke impact het op jou heeft. sterkte meid!
Sterkte, het komt echt goed. Probeer van je zoontje te genieten, spreek met vriendinnen af en zoek hulp die jou kan helpen met de zooi. Ouder, vrienden etc. Dan komt het echt goed.
Ook ik heb het (weliswaar door compleet andere omstandigheden) ook een tijdje moelijk gehad. Toen ik op het consultatiebureau hierover sprak werd mij gezegd dat zij mij wellicht konden helpen (is uiteindelijk niet nodig geweest). Misschien is dit voor jou ook een mogelijkheid (misschien ook via de huisarts). Misschien kun je dan wat hulp in de huishouding krijgen. Is natuurlijk geen complete oplossing maar geeft jou wellicht wel wat meer lucht.
Klinkt als een moeilijke start die jullie gemaakt hebben! Heel logisch dat je er door heen zit. Begrijp ook dat je doordeweeks alleen bent, wat naar! Ik vind dat je man in de weekenden wel wat in het huis zou kunnen doen waardoor jij je thuis iig wat prettiger voelt omdat je niet naar rotzooi zit te kijken? Dan nodig je misschieb ook sneller iemand thuis uit waardoor jij ook van je kan afkletsen? Praat je met je man over je gevoelens? Wat zegt hij erover? Ik ben nog geen mama (wel bijna) maar mijn moeder zegt altijd tegen mij als ik er door heen zit "this to shall pass..." het lost voor nu niks op maar soms lucht het me op om te bedenken dat een verdrietig moment/moeilijke periode ook weer eindigt. Sterkte vrouw!
Ik kan niet in je portemenee kijken natuurlijk maar als het zou kunnen zou ik gebruik maken van een huishoudster die bijvoorbeeld op woensdag 2-3 uurtjes komt? Hoe je contact met de buren of woont er iemand dichtbij je die ook een hond heeft en de jouwe af en toe mee neemt? Ik zou het een kleine moeite vinden omdat voor een buur te doen bijvoorbeeld. Probeer je niet druk te maken over de kilo's je bent net bevallen! Je kan je hele leven nog afvallen meid! Heb echt met je te doen je bericht schreeuwt gewoon om een knuffel en een schouder om even lekker op uit te huilen.. Als je je zo somber blijft voelen trek dan wel aan de bel he? Kan ook bij de huisarts. Soms Lucht praten enorm op!
Hopelijk heeft het schrijven wat opgelucht! Hebben jullie het erover? Hoe zwaar de dingen nu even voor jou zijn? Ik snap heel goed dat je vriendinnen nu even hebt afgehouden, maar probeer toch gezellige momenten te blijven houden. Misschien een idee om anders een vriendin eens te vragen een uurtje te helpen met poetsen? Hulp vragen is nooit leuk natuurlijk, maar misschien helpt het je wel om dingen weer wat positiever te gaan zien. Moeder zijn is niet altijd even makkelijk, al lijkt het alsof je eigenlijk altijd maar moet vinden van wel. En ja, kilo's aankomen kunnen veel vrouwen over meepraten... Geef je lichaam de tijd om weer te ontzwangeren: het helen van het bekken, kwijt raken van de hormonen en zwangerschapskilo's, e.d! Heb je wel iemand in je omgeving die bij kan springen?
Lieve meiden, dankjewel voor jullie superlieve reacties!! Eindelijk iemand die me echt begrijpt!! Ik praat er wel met mijn vriend over en hij zegt wel dat hij me begrijpt enz, maar het blijft toch een man he! Hij geeft toe dat hij het niet altijd beseft waarom het een rommeltje is als hij thuis komt. Hij had het ook al vrij snel over 'nog een kindje'. Wel helpt hij veel in het weekend hoor.Ben al blij als ik dan gewoon eens een nacht kan blijven liggen. Ik durf eerlijk gezegd mijn vriendinnen niet zoiets te vragen...ze zijn zelf ook druk met kinderen, werk etc. Heb 2 schoonzusjes hier waar t zelfde voor geldt en de familie van mijn vriend woont minstens een half uur rijden en ik weet dat mijn schoonmoeder het wel doet, maar om ze nou steeds hierheen te laten komen... En mijn hond is een herder, daar vraag je niet zomaar iemand voor om uit te laten en dat wil ook niet iedereen. Het is wel een superlieve trouwe hond hoor. Ik heb het nu wel met mijn vriend over een poetsvrouw gehad voor 1x per week/2 weken. in ieder geval voor de wat zwaardere dingen waar ik niet zo snel aan toe kom. En die kilo's ik wordt er gewoon zoooo onzeker van. Heb het gevoel dat iedereen mij aan kijkt op straat en zegt: heb je gezien hoe dik zij is geworden? Ik stel misschien ook wel hoge verwachtingen aan mijzelf...heb ik altijd gedaan. Maar meiden wat ben ik blij met jullie steun! heb tranen gelaten bij het lezen! dankjulliewel!
Ah jeetje zeg. Praat jezelf niet naar beneden je bent twee maanden geleden bevallen en de helft van het gewicht al kwijt! Als jij iemand tegen komt die net bevallen is denk je toch ook niet nou die is dik geworden door de mac, de luiaard!? Zo denken mensen echt niet en je verdient beter dan dat je zo over jezelf denkt..! Echt niet meer doen hoor! Fijn dat je man wel naar je luisterd, al begrijpt hij het misschien niet helemaal. (mijn man begrijpt me soms ook niet) Huishoudster zou ik echt in de arm nemen geeft een beetje rust.
Jeetje, wat rot dat je je zo voelt zeg.....maar voor jou gaat ook de zon weer schijnen. Heel veel sterkte.
Ik reageer via mijn telefoon, vandaar even kort. Gezien de leeftijd van je zoontje zou hij ook best eens in de 8weken sprong kunnen zitten. Daar worden ze ook hangerig en humeurig van. Google het maar eens. Hier klopte het elke keer.
Heb t even opgezocht en volgens mij heb je gelijk. Dit wist ik dus nog niet en dacht echt dat ik alles wist... Dankjewel voor de tip, dit lucht toch behoorlijk op te weten dat het weer over gaat.