Na de geboorte van onze dochter zijn mijn ouders vrijwel direct (na 2 uurtjes) langs geweest. Mijn schoonmoeder is 's middags pas gekomen (dochter is om 8.25 geboren), en was toen net 2 dagen nuchter. Mijn schoonpa en z'n vrouw zijn na 4 dagen geweest. Ze hebben dochter wel allemaal vastgehouden (stiefschoonma gaf haar al snel weer terug omdat dochter geluid begon te maken). Stiefschoonma wilde nog wel even voor ons bepalen dat wij geboortekaartjes naar HAAR vrienden en HAAR familie over de hele wereld hadden moeten sturen trouwens.. Ze had ruim 30 adressen op de lijst er bij gezet... (Hadden lijst met adressen van ooms/tantes van man gevraagd aan schoonpa). Hoe het deze keer zal gaan is afhankelijk van het verloop van de geboorte (wordt het een (stuit)bevalling of keizersnede) en hoe ik me dan voel. En afhankelijk van het tijdstip. Mijn ouders passen op onze dochter als ik in het ziekenhuis ben, en ongeacht het tijdstip waarop de kleine geboren wordt, bellen we direct. Als het 's nachts is zullen ze de volgende ochtend pas komen ivm ons meisje. De rest zal dan de volgende dag gebeld worden. Als de kleine tegen de avond geboren wordt zullen we ook eerst mijn ouders bellen, die dan onze dochter meenemen. Dan wil ik eerst een uurtje onze dochter kennis laten maken, daarna mijn ouders er bij. Wanneer schoonouders kunnen komen is afhankelijk van het tijdstip, want heb geen zin dat die 's avonds om 9 uur nog een keer komen aanzetten. Dan wachten ze maar. Ze zullen vast ook wel even (EVEN!) de kleine mogen vasthouden, maar langer dan 5 minuten is dus ook echt niet nodig. Tja, hier is het heel simpel hoor, schoonouders tonen geen interesse whatsoever in de zwangerschap, dus dan is het daarna ook niet ineens interessant. Onze dochter is minder belangrijk dan ons nichtje van een jaar jonger, dus waarom zou onze tweede dan wel ineens belangrijk voor ze zijn? Ja, ze mogen de kleine even vasthouden, maar hoeven echt niet te doen alsof het zoveel voor hun betekent.
Hier heb ik dus van te voren absoluut niet over nagedacht. Op de geboortedag was er geeneens sprake van wel of niet vasthouden. Ze kwamen om de kleine te bewonderen en om ons te feliciteren. Eerst lag hij nog in de couveuse en daarna werd hij in mijn armen gelegd. Geen haan die er naar kraaide. De volgende dag kwamen beide opa en oma's weer (we waren nog in het ziekenhuis) en toen heeft hij een rondje gedaan. Mooi om te zien hoe ontzettend trots ze waren op dit wondertje. Vanaf het begin ben ik heel duidelijk geweest, ik geef zelf aan of je hem mag vasthouden of niet. Sommigen hebben hem dus pas veel later vastgehouden, daar deed bij ons niemand moeilijk over. In de 1e week reageerde Liam nog niet echt op aanrakingen van anderen maar op een gegeven moment werd hij zo ontzettend gevoelig voor prikkels dat we heel erg doelbewust alleen voor mij en mijn man hebben gekozen. Niemand anders hield hem vast. Nu nog steeds wachten ze totdat wij zeggen dat ze Liam uit de wagen mogen halen of uit de maxi-cosi. Heb ook heel duidelijk aan iedereen laten weten dat ik dit zelf aangeef en dat ze het anders aan mij mogen vragen. Dat gaat helemaal prima. Zolang je naar mijn idee uitstraalt dat de ouders bepalen wat er met HUN kind gebeurd dan gebeurd dit eerder dan dat je er meteen al enorm sarcastisch tegenover staat.
Bij ons was dit niet van toepassing, omdat onze jongens 3 maanden te vroeg kwamen dus direct in de couveuse moesten. Na een tijdje mochten wij zelf buidelen, zowel mijn moeder als schoonmoeder hebben nooit gevraagd of ze dit mochten doen. We hebben wel op een gegeven moment met beide moeders afgesproken in het ziekenhuis, mijn man en ik hadden afgesproken dat beide oma's nu mochten buidelen. Echter was 1 van onze jongens ziek geworden dus kon het niet doorgaan. Bij thuiskomst hebben we de visite eigenlijk een beetje afgehouden. Onze zoontjes hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen, en het enigste wat wij graag wilden was rust. Wel zijn beide ouders geweest natuurlijk, en wij hebben nooit een probleem er van gemaakt als hun ze vast hadden. Het valt me wel vaak op dat de ouders van de vrouw wel veel mogen maar de schoonouders niet. Ik kan dat moeilijk begrijpen, het zijn toch de ouders van je man???? Hij heeft hier toch ook iets in te zeggen. Beide opa's en oma's waren super trots op de jongens en wij genoten daar ook van. Mijn moeder is zelfs bij de bevalling geweest ( keizersnee en ze heeft alles van achter een raam gezien). En ze zijn allemaal een keer mee geweest naar echo's.
Ik ben het met jou eens, het is heel belangrijk dat de ouders BEPALEN hoe en wat omgegaan zal worden met de baby. En vooral de moeder voelt precies aan wat de baby wel of niet nodig heeft. Ik heb gelukkig geen last gehad van bemoeizuchtige familie qua vasthouden, met name omdat onze kinderen prematuur waren en wij heel duidelijk en stellig zijn geweest of wie, wanneer en hoe vasthouden. En omdat de rest geen verdere ervaring had met prematuren hebben ze onze wensen prima gevolgd. MAAR... ik lees toch her en der (en soms te vaak) dat de schoondochters een persoonlijke vete met de schoonouders over hun kinderen gaan uitvechten, vanaf de geboorte al. Want hoe kan een moeder tijdens de zwangerschap al zeggen 'nou, ik heb hekel aan dat mens, dus mag zij niet aan MIJN kind komen'. Dat is gewoon zoooo verkeerd.. naar je eigen kind toe. Want het blijven wel de grootouders.
Ik heb dit eerlijk gezegd nooit overwogen, en ook nooit zien gebeuren in het zkh. (dat opa's en oma's buidelen). Onze ouders kwamen wel bijna elke dag naar het zkh, de eerste kwartier van ons bezoek. Ze kwamen even spieken naar de kindjes, even aaien, en dan gingen ze achter het glas kijken als wij de kids in bad deden. Ze wilden ze zo weinig mogelijk in de couveuse-kamer zijn ivm de rust voor andere kinderen, en ook de bacteriën enz. Pas een week vóór de thuiskomst hebben de oma's de kinderen even vastgehouden.
Het is inderdaad heel apart hoe veel vrouwen over schoonouders denken... Hier precies hetzelfde hoor... Als er al bepaalde dingen gebeurt zijn kun je al minder prettig voelen bij je schoonouders... Ze hebben bij mij wat dingen geflikt met ons trouwen en wat ook heel opvallend was dat toen ze hoorde dat ik zwanger was ze ineens om de 2 weken langs kwamen.... waarvoor kom je dan langs?! Ze roken bijvoorbeeld ook nog eens en ja dan heb ik er dus wel problemen mee als zo'n ukkie gelijk vast gehouden wordt. Nu kan ik hem makkelijker geven hoor, dus het moet gewoon ff slijten en wennen
Wij zijn de eerste periode heel terughoudend geweest met het uit handen geven van onze zoon. Naar wie dan ook. Maar dit had te maken met het verloop van de zwangerschap/ de bevalling/ de couveuse periode. Gelukkig had vrijwel iedereen begrip voor, want het was nogal een avontuur. Van te voren hebben vriendlief en ik het wel over horror scenario's gehad, wat we wel en niet zouden pikken van onze ouders. Gelukkig zijn geen van die scenario's ooit uitgekomen. Alle lichte irritaties zijn uitgesproken en opgelost. Vaak aan vriendlief over gelaten wanneer het om zijn moeder ging, want ik was nogal explosief na alles. Maar gelukkig geen echte problemen gehad op dat front, maar dat kan ook zijn, omdat ik van meet af aan nogal een uitgesproken mening had.
Mijn vriend gelooft ook niet. Trouwen is voor ons totaal niet belangrijk. Omdat Wij andere mening over 't geloof hebben zou schoonmoeder die opmerking mogen geven? Een opmerking die pijn en verdriet doet? Die op dat moment ons kindje niet de moeite waard vind om te zien als haar kleinkind? Esmée was mijn dochter, 't kleinkind van mijn ouders, petekind van mijn Zusjes al vanaf 't moment dat ze in mijn buik zat, niet pas vanaf het moment dat ze geboren is. Dan is 't voor mij te laat. Dan moesten ze na denken voordat ze wat zeiden. Helaas.. Ik ben zon schoondochter from hell
owja ik herken je verhaal helemaal! ik had 3 maanden verkering en toen kwam mijn vriend in tranen naar mij toe. Ja mijn ouders zijn boos dat jij niet gelovig bent en dat ons kind nooit gedoopt zou worden en blabla.. ik dacht toen nog niet eens aan kinderen. Mijn vriend geloof ook niet meer door dat gezeur. Toen we gingen samenwonen kregen we nog een hele preek over het feit dat we niet getrouwd waren en kregen we zelf een bijbel mee. Op een gegeven moment zijn we getrouwd ( op een maandagochtend omdat het gratis was) zonder enig feest er omheen. En ja dat was ook uit den boze... want ja niet in de kerk, geen feest. Heel raar allemaal voor zijn familie. Zijn zus is daarom niet eens geweest. Dus ja volgens mij ben ik ook een schoondochter from helll
Pff wat een gezeik zeg, toen mijn zoon geboren was had ik ook liever dat niemand anders hem vasthield de eerste dagen in het ziekenhuis. Mijn ouders niet, mijn schoonouders niet. Toen ik eenmaal thuis was konden we hem op eigen tempo uit handen geven maar het is toch niet iets wat gelijk moet?!? Deze keer gaat het hetzelfde, als wij er aan toe zijn. Mijn man is het er gelukkig ook mee eens. Met ons eigen tempo bedoel ik niet na maanden pas hoor, maar na de eerste paar dagen.
Hier net zo, bij ons mochten de opaas en omaas ook alleen kijken, en ik wilde liever niet dat ze al door anderen vast gehouden werd, pas toen ze thuis was. Mijn oudste heb ik wel gelijk door ouders schoonouders en fam vast laten houden, maar iedereen 5 minuutjes en klaar. Ik had toen ook wel een goede kraamhulp, waar ik tegen vertelde wat ik verwachte van bepaalde mensen. ( vriendin van s vader is echt een vreemde, en die wou mijn dochter ook niet terug geven, de kraamhulp is toen gelijk ingesprongen, was echt fijn). Maar goed ts, ik hoop dat jullie eruit gekomen zijn, ik kan me je man erg goed voorstellen, hij heeft de baby niet bij zich gedragen maar het is wel ook zijn kind, net zoveel als van jou.
Jeetje, wat een heftige reacties allemaal! En ook een heftige vraag in het Topic, eigenlijk. Als eerste een kort antwoord, maar het is inmiddels wellicht niet meer van toepassing, want ik zie dat je een week geleden bent bevallen! GEFELICITEERD BAMBI2011!!! Geniet ervan. Ik hoop dat alles is goed gegaan, ook met de kraamvisite van de souders. "Vinden jullie het ook gek dat ik het niet meteen wil afgeven. Maar dat dat later komt. Je komt tog voor de ouders en niet voor de baby toch?" Je zal nu misschien al wel gemerkt hebben, dat de kraamvisite toch vooral voor je kindje komt . En dat het op zich niet gek is dat je je kindje niet uit handen wil geven. Maar hopelijk heb je geen pijnlijke momenten en/of beslissingen moeten meemaken, voor je man. Want zoals al door velen is gezegd, het is net zoveel jou kindje als zijn kindje. Dat is juist zo bijzonder: dat het evenveel van jullie allebei is, en dat jullie SAMEN beslissingen moeten maken voor hen. Ten tweede wil ik mijn eigen ervaringen toevoegen: Ik heb er ten eerste nooit over nagedacht, en ook geen geboorteplan gemaakt. Bij beide kinderen niet. Hier heb ik dan ook geen schoonouders in de buurt, en eerlijk gezegd heb ik ze alleen maar gemist. EN nog steeds, want we hebben nog steeds niet de gelegenheid kunnen creëren om elkaar allemaal te ontmoeten (ik en onze kinderen met de schoonfamilie, ze wonen in Afrika). Wél heb ik te maken met een stiefoma, de vrouw van mijn vader en een stiefopa, de man van mijn moeder. Bij de eerste is iedereen in het ziekenhuis langsgeweest, en heeft iedereen hem even vastgehouden. Dat was ongeveer 2,5 uur na de bevalling. Ik vond dat helemaal niet erg. Vond het inderdaad mooi om te zien hoe iedereen hem even welkom heette op deze wereld. Er werd met respect mee omgegaan en hij kwam ook weer netjes bij mij terug. F. reageerde er prima op, heel rustig en nieuwsgierig. Bij onze tweede waren oma & stiefopa standby, om onze oudste op te vangen, dus die kwamen ook vrij snel nadat wij ze gebeld hadden. Zelfs voor mijn douche geloof ik. Maarja we wilden zelf dan ook dat F. snel zijn broertje zou zien! Wat we erg graag wilden en we ook duidelijk hebben gemaakt is dat de volgorde van ontmoeten van N. was dat F. hem samen met papa als eerste naar binnen zouden komen, en oma & stiefopa daarna. Noud at ging zo'n beetje meteen achter elkaar, maar ach ik vond het niet zo erg. Een paar uur later, toen we thuis waren zijn mijn vader en oudste halfzus geweest. Mijn zus was doodmoe, en zij kwam de derde dag. Ook dat vond ik prima. Konden wij even bijkomen en de eerste echte dag samen met zijn viertjes (+ kraamhulp zijn). Dat was heel leuk. Stiefoma is trouwens bij de tweede pas na 3 maanden geweest, geloof ik! Maar ach om dat mens maak ik mij al 10 jaar niet meer druk. (vroeger wel, dus ik begrijp de emoties van veel dames hier ook zeker). Maarja, ik vind het belangrijkste dat mijn kinderen gelukkig zijn, en in mijn geval vind ik dat een goed contact, of op zijn minst een vriendelijk contact met alle (stief-) opa's en (-) oma's daarbij hoort. Maar verder doe ik weinig moeite. Ik ga met ze op visite en zo, maar als uitnodigingen niet vanuit mijn vader en zijn vrouw voor oppassen en logeren komen, dring ik er ook niet op aan. Gelukkig zijn mijn moeder en haar man daar wel heel gul in. Dat wil niet zeggen dat er nooit wat is voorgevallen. Vooral tussen mij en stiefoma, en tussen mij en stiefopa, zijn er heel heftige dingen voorgevallen, waarvan ik vond dat het echt niet door de beugel kon, maar ik parkeer die dingen voor het geluk van mijn kinderen. Zolang ik zie dat mijn zoontje blij is met ze, zal ik het contact nooit dwarsbomen. Ik denk altijd maar: het is hun probleem, als zij zelf niks voor dat contact willen doen, of in het bijzijn van mijn kinderen lullige opmerkingen willen maken naar mij, zullen mijn kinderen in de toekomst ook minder met hun hebben. Maar aan mij zal het niet liggen!!!! Stier11 schreef hier ook nog iets over hechtingsstoornissen, en dat zij er een beetje in gespecialiseerd is en als ik het goed begrepen heb het volgens haar beter is dat het kind eerst een week of twee alleen met de ouders is. Ik weet ook wel wat van hechting, en -stoornissen. En ik kan mij daarin niet vinden, omdat ik vind dat het kindje zich aan iedereen moet kunnen en mogen hechten (en de opa's en oma's zich moeten mogen hechten aan hun kleinkind). Ik vind het oké als je die beslissing neemt in een specifiek geval. Maar je kan niet zeggen dat het "per definitie beter is voor de hechting van het kind aan de ouders", dat vind ik echt onzin! Natuurlijk is het goed verstandige keuzes hierin te maken als ouders. Want je kindje kan die keuzes nog niet zelf maken. Maar in mijn optiek is het goed voor de hechting van het kind, om door iedereen, dus ook de schoon-/stieffamilie welkom geheten te worden. De hechting kan dan ook met andere mensen ontstaan en dat is goed voor een solide basishechting van je kind. Hoe meer mensen zich hechten aan jouw kind en hij/zij aan hen, hoe gezonder. Als laatste wil ik nog zeggen, dat ik de indruk heb dat jullie het over de eerste uren hebben. En dan denk ik, maak je niet zo druk. Bel ze anders gewoon de volgende dag. Dan hebben jullie sowieso je eigen moment even gehad. Dat is helemaal niet gek. Ik wens iedereen veel wijsheid en geluk toe in deze! En bambi2011: GENIET SAMEN MET JE MAN en Dochter, en ik hoop een heleboel andere mensen die jullie beiden lief zijn, van dit nieuwe wereldwondertje!
excuus, ik zie dat het een nogal lange lap tekst is geworden. Het topic maakt niet allen bij jullie, maar blijkbaar ook bij mij veel los!
Ik kan het natuurlijk niet laten even te reageren Ik had het over de eerste paar dagen, daarna denk ik inderdaad dat het gezond is dat de baby gewend raakt aan meerdere mensen! Wat anders; dat echt iedereen maar denkt aan je baby te mogen komen, vind ik echt niks! Laatst was ik bij de slager, hele aardige vent. Hij was erg enthousiast en kwam meteen kijken in de kinderwagen. Daarbij begon hij over Twans gezichtje te aaien en in zijn buikje te porren. Ik zag Twan naar mij kijken, zo van wat moet ik hier nou mee? Lieve reactie van de slager hoor, maar hij zou dat ook niet bij mij moeten doen, waarom dan wel bij mijn kind?
En ik kan het niet laten om weer even op jou te reageren Ik ben het helemaal met je eens. Ik denk dat kinderen/baby's gewoon zo'n grote aantrekkingskracht hebben, dat mensen dat gewoon onbewust doen! Maar ik vind het ook altijd een beetje gek, mijn zoontjes zijn halfbloed, en iedereen wil dan ook hun haar aanraken, ook zo iets typisch...
In mijn kraamtijd heeft iedereen die wilde de baby vast mogen houden. Alleen wel eerst handen wassen! Mijn ouders en schoonouders waren de volgende ochtend, toen we net terug waren uit het ziekenhuis, al bij ons. Ongeveer 12 uur nadat onze zoon was geboren, lag hij al in de armen van mijn moeder, schoonmoeder en schoonvader. Ik denk dat mijn vader niet durfde. Overigens hadden wij óók als regel, dat als je net gerookt had, je de baby ook niet mocht vasthouden, omdat er dan nog rook in de kleren zit. Overig bezoek... even denken... hebben we afgehouden tot de kaartjes aangekomen waren. Ik geloof dat ie 4 dagen oud was toen de eerste kraamvisite kwam. Die hebben hem ook allemaal vast mogen houden! Op eentje na, die durfde ook niet. Maar iedereen moest met hem op de foto, dus we hebben een foto genomen van de baby met die persoon dan maar op de achtergrond. Er is verder niks misgegaan met de hechting. Onze zoon is heel knuffelig en gezellig. Houdt veel van zijn papa en mama én is niet bang voor vreemden, als ik zeg dat het goed is. Ik zeg dan ook altijd: Geef die meneer maar een handje. Onze vrienden mag hij oom en tante noemen.
Sorry ik heb niet alles gelezen dus weet niet of iemand dit al heeft gezegd. Maar ik vind het meer dan normaal dat alleen de ouders het kindje de eerste dagen vastpakken. en zeker als het net geboren is! Bij ons mocht zoiezo alleen papa en mama hem vastpakken, maar dit komt dan ook omdat hij 6 weken te vroeg was.. Maar bij mijn schoonzus, die een hele goede band heeft met ouders en schoonouders, heeft ook niemand anders haar dochtertje vastgehouden de eerste dagen! Ik vind het meer dan normaal dat je als ouders even zelf wil genieten van je wondertje, kijk en dat ze langs komen tuurlijk en misschien even een vingertje vastpakken ok, maar zeker niet vastpakken! Succes!
Ik heb wel eens gehoord dat het in scandinavie heel anders aan toe gaat. Daar komt gewoon helemaal geen bezoek de eerste weken, en geven ze de baby pas na een poosje een naam, epomdat ze eerst kijken welke naam er bij zijn karakter past. Ik heb dit gehoord, weet iet of dit echt zo is?
Ik had en heb er geen enkel probleem mee wie onze baby vasthoudt (er komt op de eerste toch alleen maar naaste familie of hele goede vrienden) Sterker nog, bij onze dochter hebben mijn ouders haar eerder vastgehouden dan ikzelf. Ik lag op de IC en onze dochter op kinderafdeling. Mijn ouders zijn met mijn man bij haar wezen kijken en hebben haar natuurlijk vastgehouden. Geen enkel probleem mee. Zowel voor onze dochter als mijn ouders was het heerlijk om haar vast te houden. Feit dat ik dat even niet kon vond ik geen reden om hen dit te ontzeggen. Antwoord op de vraag van TS: nee ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je je schoonouders wilt onthouden van het aanraken van hun kleinkind. (en ze komen natuurlijk voor het kind en daarnaast ook een beetje voor jou en je man)