Tuurlijk, daar gaat t mij niet om. Het gaat me om het feit dat ze 'hem dus te lang hebben gereanimeerd'. Wat nou als hij t had gehaald en op 30 april lekker had gekoekhapt, dan hadden we met z'n allen het traumateam de hemel in geprezen. Maar nee, nu ligt het aan het feit dat hij te lang is gereanimeerd... Maar goed, ik heb gewoon werkgeleteerd gezeur gehad en ben het beu.
Nee oké, begrijp het. Zal ook lastig zijn in te schatten hoelang ze moeten reanimeren. Lijkt me dat er protocollen voor zijn. Maar kan ook zijn omdat hij blauw bloed heeft dat ze langer door zijn gegaan...ik weet het niet. Feit is dat het een hele trieste voortschreidende situatie is.
Nee, er wordt niet voor niets maar een beperkte tijd gereanimeerd. Na die tijd is de kans vrijwel 0 dat iemand nog een menswaardig bestaan kan hebben. Kasplantje, inderdaad. Je hersenen kunnen echt geen uren zonder zuurstof hoor. Wonderen bestaan vast, maar zulke wonderen niet.
Best makkelijk oordelen als buitenstaander.... Mijn vader heeft jaren geleden, op 36 jarige leeftijd een hartinfarct gehad en is gereanimeerd. Helaas ook te lang zonder zuurstof geweest en daardoor in coma geraakt. De vooruitzichten waren heel slecht, maar mijn moeder heeft tijdens die periode toch de hoop gehouden dat hij uit die coma zou komen. Kasplantje of niet, dan had ze haar man iig nog gehad en mijn zus en ik (4 en 6 jr) onze vader. Helaas is mijn vader tijdens de terugvlucht van Amerika naar NL overleden. Vreselijk natuurlijk, maar mijn moeder heeft gelukkig niet de keuze hoeven te maken om de behandeling te stoppen, want dat is bijna een onmenselijke opgave, ook al had hij volgens de artsen geen menswaardig leven kunnen leiden als hij wakker zou zijn geworden. Volgens mij is het voor buitenstaanders niet mogelijk om een oordeel te vellen over deze situatie!
Dat zeg ik toch ook niet. Ik heb er ook helemaal geen oordeel over. Maar een beetje realistisch: als er nog hoop was na zoveel uur reanimatie, zou iedereen wel zo lang worden gereanimeerd. That's all.
Ik heb het niet tegen jou persoonlijk, anders had ik je wel gequot. Ik reageer op de uitspraken over de term kasplantje waar meerderen het over hebben en over te lang reanimeren. Ik denk (en weet het uit ervaring van mijn moeder) dat je hulpverleners het liefst uren laat reanimeren als het gaat om je geliefde. Dan denk je echt niet, stop er maar mee, want het is nu lang genoeg geweest. Als het je persoonlijk treft hoop en denk je dat er wonderen bestaan! Je geeft echt niet zo maar op!
Ik ken een jongen die met zijn auto en 2 vrienden het kanaal zijn ingereden. Ruim 1.5 uur hebben ze onder water gelegen. 2 waren er dood en hij heeft 9 maanden in coma gelegen. Hij zou niks meer kunnen en besloten was dat eind van de week de stekker er uit zou gaan. Die extra dagen waren voor afscheid, pastoor etc. Echter kwam hij een dag voor de datum uit zijn coma en inderdaad hij kon weinig maar zijn hersenen werkte nog prima. Na 2 jaar intensief therapie kan hij alles weer. Hij moest weer leren lopen, praten alles maar is nu weer een gezonde man van 30. Er bestaan dus wonderen en hoop dat de prins er ook een is. Toch denk ik dat zijn kansen op een normaal leven verkeken zijn. Elke dag dat het langer duurt is er een te veel. Ik denk zelf dat als hij geen prins was de stekker er al lang uit geweest was. Ik heb mijn ouders en vriend verzocht dat ik niet zou willen leven met dat vooruitzicht en ze bij mijn de stekker er uit mogen trekken.
ach man tuurlijk wil je dat ze doorgaan!!! Al is er maar een sprankje hoop dat hij het overleeft zeker wil je dat ze doorgaan Wat moet dat erg zijn geweest voor je meoder zeg...en voor jullie
Pfff heftig, het zal je maar gebeuren, 1 dag voor staken vd behandeling dat iemand bijkomt. ik hoop voor Friso en zijn familie op een wonder. Een mening geven over het hele gebeuren kan en wil ik niet want ik ben er niet bij geweest. Als het een van mijn familieleden betrof zou ik toch blij zijn geweest dat ze alles uit de kast hadden gehaald om mijn familielid te redden. Sowieso petje af voor hulpverleners. Ze krijgen lof en eer als iets goed gaat, maar o wee als dat anders blijkt... De beste stuurlui staan aan wal..........
Dit is uiteraard een andere situatie, maar mijn moeder had longkanker is 3 maanden dood ziek geweest en is daarna overleden. Nou ik kan met alle eerlijke zeggen dat ik haar nooit als kasplantje bij me gewild zou hebben. Als ik zag hoeveel pijn en verdriet ze al had in die 3 maanden. Toen ze overleed was ik naast het feit dat ik heel verdrietig was ook opgelucht dat ze eindelijk van de pijn af was. En het erge met een kasplantje is dat je niet goed weet hoeveel pijn die gene eigenlijk ervaart.
Ik snap heel goed dat zoiets wat jij meegemaakt hebt met je moeder vreselijk is! Iemand zo ziek zien.... Een persoon die in coma ligt (vegetatieve toestand) is wel heel anders om te zien als een doodziek iemand. Elke situatie is gelukkig niet te vergelijken met elkaar. Maar mij steekt het wel eens als buitenstaanders heel 'makkelijk' praten over te lang reanimeren of benoemen dat het leven als een kasplantje door coma niet menswaardig is. Dit kan je pas zeggen als je het van dichtbij in je familiekring hebt meegemaakt.
Ja ik begrijp dat het niet zo zwart wit is. Maar het idee dat die mensen eigenlijk al niet meer echt leven of dat je niet weet of ze nog wel pijn lijden of niet vind ik toch wel eng.
Jeetje, wat een verhalen zeg.. Ik heb op zich geen sterke mening over wel of niet (te) lang reanimeren, weet ook niet precies wat en of er regels zijn. Ik denk niet dat ze 'te lang' zijn doorgegaan bij Friso, tja achteraf misschien, maar hij was immers ook onderkoeld. @Sanne, met alle respect voor jouw verhaal. Maar je hebt het over je moeder die dan nog wel een man had, en de kinderen die nog wel een vader zouden hebben.. Maar hoe zit het dan met hem zelf? Ik zou zelf nooit als kasplantje willen leven, ook niet als ik geen pijn zou hebben, alleen maar om er voor de nabestaanden 'te zijn'. Je weet niet wat iemand wel voelt of meemaakt.. Ik weet wel hoe het is om erg ziek te zijn en beperkingen te hebben, wekenlang in bed liggen en niet kunnen functioneren.. En daar word ik al depressief van. Je mag er toch een mening over hebben, zonder het meegemaakt te hebben..? Overigens vind ik niet dat dat dan direct zo voor iedereen zou moeten gelden, ieder mens is anders.
Ik denk dat als het b.v. mijn man was geweest dat ze echt niet zo lang hadden door gegaan..maarja hij is een prins en die kan natuurlijk niet dood gaan..
Dat is echt de grootste onzin hoor... Voor ieder mens vechten ze het is echt niet als je prins bent dat ze dan je ineens weer in leven kunnen maken....
ach dit vindt ik nu zo`n stomme opmerking Heb er ook een beetje genoeg van hoor......lees het zo vaak nu. Alsof een hulpverlener ermee bezig is wie hij behandelt
Mijn moeder raakte ook in coma nadat ze een beroerte had gehad. Op het moment dat het net is gebeurt wil je alles wel doen om een geliefde persoon bij je te houden. Toen mij eenmaal duidelijk werd dat ALS ze uit haar coma zou komen, nooit meer dezelfde zou zijn, ging bij mij de knop om en wilde ik haar 'vrijlaten'. Na 4 dagen ging ze van de extra zuurstof af en kreeg ze morfine en slaapmiddel. De dosis moest 2 keer verhoogd worden voordat ze eindelijk 24 uur later overleed. Ze noemen dit passieve euthanasie en die beslissing ligt bij de directe familie. Voor mij was het laten gaan van mijn moeder een daad van liefde, om haar verder leed te besparen. Ik kan mij voorstellen dat zo'n beslissing in de koninklijke familie extra belastend is en dat ze de publieke opinie misschien ook mee in overweging nemen. Maar we weten het fijne er niet van dus we kunnen alleen maar speculeren.