hoi allemaal, Ik vraag me af of er meer mensen zijn die in een constante tweestrijd staan wat betreft het borstvoeden... Over het algemeen heb ik de indruk dat mensen die, zoals ze dat zo mooi zeggen, "pro-borstvoeding" zijn, doen alsof het allemaal heel eenvoudig is, terwijl ik het eigenlijk best moeilijk vind.. Ik heb tijdens mijn zwangerschap al gezegd, ik ga het borstvoeden zeker een serieuze kans geven. Ik heb niets tegen flesvoeden, en dus ook altijd gezegd dat het borstvoeden nooit een frustratie mocht worden, liever gewoon een fles dan een zeer gestresste moeder en/of baby... Nu dronk mijn kleine ventje in het begin niet aan de borst, waarschijnlijk had hij er nog niet voldoende energie voor (het was een heel klein manneke, 2625 bij geboorte). Dus meteen dag en nacht aan het kolven geslagen, wat ik al best een beetje heftig vond. Zo tegennatuurlijk, voelde me echt een melkkoe.. en dan de gebroken nachten, hormonen... Elke 3 uur proberen de kleine aan te leggen, geen succes, vingervoeden, opzitten om te boeren, kolven, gebruikte spullen uitkoken... Dat kostte me veel tijd, energie en telkens als het voeden aan de borst niet lukte toch ook wel weer teleurstelling. Op dag 10 begon ons ventje aan de borst te drinken en de eerste dagen groeide hij daar goed op, helaas volgde al snel een borstontsteking, waardoor ik na elke voeding onder de douche mijn borsten leeg stond te duwen.. Behoorlijk pijnlijk.. Toen de borstonsteking voorbij was bleek bij het cb dat de kleine in die week te weinig was aangekomen, dus om de 2 uur gaan voeden om meer productie te krijgen. drie dagen later was hij super gegroeid, helemaal top.! Inmiddels wel spruw opgelopen, waardoor ik nu zit te voeden met borsten die aanvoelen alsof er messen in gestoken worden... *zucht* Alles bij elkaar heb ik de afglopen 4 weken al vaak geroepen dat ik ermee zou stoppen, maar om een of andere reden (die ik zelf nog niet ken) doe ik dat uiteindelijk niet, leg ik hem steeds weer aan, terwijl er flesvoeding in huis is. Terwijl ik dus altijd zei: ik ga borstvoeden zolang het "leuk blijft", zonder gedoe, frustratie of pijn.. Als het niet gaat, ben ik de eerste die overstapt op de fles.. Maar ik zit in een constante tweestrijd, zijn er mensen die dit herkennen.?
Ja, ik herken het zeker. In de eerste 6 weken riep ik ook zo vaak dat ik zou stoppen, al had ik bij lange na niet zoveel tegenslagen zoals jij. Wat me er telkens doorheen heeft getrokken was de steun en overtuiging van mijn man, het feit dat Miriam het zo goed deed (doet!) op BV, en dat ik ervan overtuigd was/ben dat BV het allerbeste is. Ik had het mezelf nooit vergeven als ik 'zomaar' was gestopt. Als het goed is zullen maar weinig 'pro-BV' mensen zeggen dat het heel makkelijk is. Het is een leerproces, voor zowel jouw als voor je kleintje.
Hier gaat het voor de 2e keer ook niet helemaal vanzelf. Ze drinkt hier vanaf dag 3 aan de borst. Op dag 6 een lactatiekundige erbij omdat het voeden erg pijnlijk was. Dat ging net wat beter en nu hebben we ook spruw. Heb hier gentiaan violet voor en nu na 2 dagen lijkt het te helpen. Nachten zijn hier soms erg pittig, overdag heb ik er geen kindje aan maar ben al blij met een paar uurtjes slaap s nachts. Ik denk dat ik me wel onder zo'n pro-borstvoeding moeder kan schalen waar je op doelt. En als je mij in real life tegen zou komen, zou ik denk ik ook overkomen dat het hier allemaal wel gemakkelijk gaat terwijl het ook niet allemaal vanzelf gaat. Maar ik heb er eigenlijk weinig hinder van. Natuurlijk is voeden met spruw niet leuk maar de pijn vorige week was hier een stuk erger dus ben blij dat het nu al minder pijn doet en we waren er mooi op tijd bij en de gv helpt goed dus hebben t ergste alweer gehad. Hier vannacht eindelijk een rustig nachtje gehad met wat meer dan 3-4 uurtjes slaap dus dat voelt ook wel lekker. Het verschil is misschien dat ik weet dat het niet altijd vanzelf gaat maar het straks zoveel beter, makkelijker en leuker wordt. En ik wil gewoon dat mijn kindje hoe dan ook borstvoeding krijgt dus die tegenslagen overwinnen we wel.
Volledig herken ik dit!!!!!!!!! Ik heb 3 maanden bv gegeven. Ik gebruik medicijnen waardoor ons manneke suf kon worden, daar was ik de eerste maand dus wel bang voor, na 2 maanden kreeg ik een wortelkanaalontsteking, wat een pijn; geen toeschietreflex, de productie kelderde omlaag, daarna kreeg werd ons zoontje verkouden (en niet zomaar), weer kelderde de bv omlaag. Bijkolven om de productie op peil te houden, aan de borstvoedingskruiden, vaker aanleggen, heel veel drinken, constant ermee bezig. Geen toeschietreflex meer door alle stress; aan de neusspray. Na 3 maanden was ik een wrak. Vooral geestelijk. Ik huilde de halve dag (met nog 3 kinderen van 9-7-6). Na 3 maanden heeft de cb-arts de knoop doorgehakt; ik kon het niet. Heb al 10 jaar bv willen geven, nu mocht het voor het eerst en nu wilde ik het opgeven; die enrome twee-strijd. Maar ik ben gestopt en ik ben een ander mens. Ook ik had spruw, geen borstontsteking gelukkig. Die keuze is de goede geweest. Nu nog gaat het wel eens wat minder met het drinken, maar ik heb er zoveel meer vertrouwen in omdat ik zie wat hij binnen krijgt. Laat je niet door iedereen wat aanpraten. Volg je gevoel en zoek hulp bij iemand die je vertrouwd en er verstand van heeft. Het is absoluut niet zaligmakend. Mijn 3 meiden zijn groot geworden met de fles en zijn, naar mijn mening, heel gezond.
Ja hoor, ik herken het wel. Ik ben ook redelijk pro-bv, maar bij de oudste ben ik toch best snel gestopt/afgebouwd. Die twijfel en onzekerheid in de eerste weken is volgens mij best normaal. Wat het verschil maakt is hoe graag je zelf wilt. Bij de oudste wilde ik wel, maar niet genoeg. Bij de jongste was stoppen geen optie. In de eerste weken heb ik er niet eens aan gedacht (hoewel toen ook twee keer spruw), en later, bij de viermaandensprong bijvoorbeeld, had ik met mezelf de afspraak: als ik volgende week nog wil stoppen, dan doe ik het. Maar dan werd het altijd beter en ging ik weer door. Ik denk dat die tweestrijd dus wel gewoon is. En dat de sterkste kant wint. Als stoppen geen optie is, kan je dus wel eens twijfelen, maar dan stop je niet. Als je er eigenlijk niet achter staat, stop je heel snel, binnen een paar dagen vaak. En in alle andere gevallen (dat zijn de meeste vrouwen), blijft het een gelijke strijd, waardoor je toch vaak twijfelt. Als ik jou zo hoor, wil je eigenlijk heel graag doorgaan. Anders was je allang gestopt. Ik vind het wel wat zeggen dat je met zoveel tegenslag toch nog steeds voedt, terwijl je zelf niet heel erg pro-bv bent. Als je nog twijfelt... MIsschien kan je eens een lactatiekundige langs laten komen, ook om de spruw tegen te gaan. Dat heeft bij mij de spruw opgelost, en ook eens kritisch gekeken naar het aanhappen, e.d. Het was daarna ook erg fijn om eens iemand te hebben die echt weet waar het over gaat en over bv praat alsof het doodnormaal is, in plaats van iets dat je ook kan vervangen door kv. Succes, ik hoop dat je snel van de spruw afkomt en nog lang mag voeden!
hier het zelfde, dus heel herkenbaar! bij de eerste flesvoeding gegeven...maar dit zou het laatste kindje worden hihi dus toch een willen ervaren hoe het was. Mijn zoontje hapte meteen goed aan, dronk goed, ik had genoeg melk en hij groeit als kool....alleen het is gewoon niet helemaal mijn ding! nu ook nog spruw, dus erg pijnlijke tepels en borsten en dan komt dat clusteren er in de avond nog bij, en dan is hij heel onrustig en drinkt niet goed...lijkt wel of ik in de avond bijna geen melk heb of zo. dus de knoop doorgehakt, 5 weken hebben we samen mooie momenten gehad, en ik heb absoluut geen spijt dat ik het geprobeerd heb, maar ik ga afbouwen! heel langzaam aan, vervang ik elke week een voeding door de fles, en wie weet kan ik dan nog de avond en ochtend voeding blijven geven, anders jammer!
@Moorske, je weet dat het clusteren normaal is s avonds en niet betekend dat je te weinig melk hebt s avonds? Begrijp dat het zo voelt hoor en met gevoelige tepels is het geen pretje. Maar het hoort er wel bij en gaat weer over. Ik zeg dit niet om je te pushen ofzo hoor, als je wilt afbouwen, moet je dat doen. Maar kan me voorstellen dat je er als moeder onzeker van wordt.
Ik herken het ook hoor! Inmiddels gaat het hier heel gemakkelijk, maar dat is écht anders geweest. Bij mijn eerste kindje verging ik van de pijn, onverklaarbaar. Geen spruw, geen kloven, helemaal goed aangelegd, niemand kon wat ontdekken. Maar elke slok voelde alsof mijn tepel er af werd geknipt. En dat 3 maanden lang, toen werd het eindelijk minder. Hoe ik het heb volgehouden? Geen idee. De eerste 6 weken wilde ik per sé halen, daarna besloot ik voor de 3 maanden te gaan, toen voor 6 maanden en uiteindelijk heb ik haar een jaar gevoed. Ik had hetzelfde als jij, legde haar gewoon steeds aan. En zo verstreken de dagen, en werd het ineens makkelijker! En achteraf ben ik zó blij dat ik heb doorgezet! Ik wil je wel heel veel sterkte wensen! Als je middenin die worsteling zit is het niet makkelijk..
Ik herken het ook. Bij mijn eerste ben ik na twee maanden gestopt vanwege twee borstontstekingen achter elkaar, ik trok dat echt niet. Maar heb achteraf vaak gedacht dat ik misschien toch door had moeten zetten. Bij een tweede heb ik altijd de wens gehad om langer te voeden en het gaat nu zo goed! Zelfs kolven op het werk gaat me goed af, daarvan had ik verwacht dat ik dat snel zat zou zijn. Het gaat gewoon allemaal heel gemakkelijk nu. Ik hoop het nog heel lang te mogen geven. Succes!!