Ik lees ook van een paar mensen die het bij hun familielid hebben gezien... Veel sterkte voor jullie.
Ik vind het lastig hoor. In principe zijn wij getrouwd in voor en tegenspoed. Maar.. dan wél zoals hij nu is. Mijn zwager heeft bv een herseninfarct gehad en los van zijn fysieke situatie is ook zijn karakter veranderd. Dat lijkt me als het mijn man zou zijn geweest wel heel erg moeilijk. Ik heb dan eigenlijk geen idee. Ik hoop het nooit mee te maken en ik wil hier eigenlijk niet overnadenken, afschuwelijk gewoon, bah.
@Jel... Ik ken Hans ook van zijn oude tijd! We dronken graag een biertje en kwamen elkaar vaak tegen in de sportschool. Toen hij Anita leerde kennen en mijn man is de vriendschap verwaterd. Kort na zijn huwelijk ben ik verhuist met mn man en daarna niet meer gezien/gesproken. Ik kreeg van mn moeder te horen wat er gebeurt was. Tijdens deze uitzending ben ik me kapot geschrokken en was beste emtioneel om te zien. Ik kende hem als de drukke Hans die graag een biertje dronk. En een dikke pluim voor zn vrouw! Ik heb ontzettend veel respect voor haar.. Zulke mensen bewonder ik enorm. Of ik het zelf zou kunnen? Daar heb ik geen antwoord op. Dat kun je pas zeggen als je zelf in die situatie terrecht zou komen, althans ik wel.
Wat toevallig dat er een paar zijn die hem kenden hier uit het topic. Ik kende hem dan niet, alleen van gezicht van school. Maar van hieruit ook diep respect voor haar vrouw hoor, echt knap zoals ze het doet.
Het zijn dingen waar je wel eens aan denkt (althans, ik wel). juist door dit soort programma's. Het kan jou ook overkomen of je partner en eerlijk gezegd? Ik weet het niet. Echt niet. Het lijkt me echt vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je vanuit een partnerrelatie in een zorgende rol terecht komt en dat is nimmer gelijkwaardig. Als mens heb je ook behoeftes, op elk vlak en die komen toch op een heel laag pitje of vervallen zelfs helemaal. En hoe je daar dan mee om moet gaan? Geen idee. Als mens hou je het nooit vol om continu te moeten zorgen en je behoeftes in kan vullen voor jezelf. Dat lukt tijdelijk prima, maar voor altijd?
Ik las inderdaad, dat er nog een paar meiden zijn die hem kennen. Nogmaals diep respect voor Anita! Wat ik wel erg mooi vond, dat Hans zn gedachten niet veranderd zijn van binnen is hij nog wel gedeeltelijk de oude. Alleen het vervelende vind ik, en dat gaven ze beide ook aan in de aflevering, dat veel van zijn vrienden zich niet meer laten zien. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk! En dat zie je niet alleen bij hem, maar ook in andere situaties en dan vind ik jammer!
Lijkt me heel lastig en moeilijk, in principe trouw je in voor en tegenspoed met elkaar maar zou echt niet kunnen zeggen wat ik zou doen als mijn man iets ergs zou overkomen waardoor hij niet dezelfde zou zijn zeg maar. Ik kan me best voorstellen dat er vrouwen zijn die voor zichzelf kiezen, zeker als je nog jong bent en een heel leven voor je hebt.
Ik heb Hans en Anita vandaag nog even kort gesproken.. Ons contact is eigenlijk al lang voor dit gebeurde verwaterd (wij kende eigenlijk alleen Hans, die toen nog een andere partner had) En dit stukje wat jij beschrijfd vond ik ook heel vervelend... Maar ik moet eerlijk zeggen dat het ook moeilijk is (als je hiervoor al een tijd geen contact meer hebt gehad) om het contact weer op te pakken... Niet om hem, maar meer omdat je... ja hoe moet ik dat zeggen; niet wil overkomen dat je contact wil omdat je het zielig vind ofzo, snap je wat ik bedoel?? Het laatste stukje van de duim omhoog, waar hier veel over gesproken word is typisch Hans! Dat is gelukkig nog precies hetzelde!
@ Cherryl, Ik snap wat je bedoelt. Het gaat ook niet om de verwaterende vriendschappen, maar de vriendschappen die er op dat moment waren. Hans had beste een grote groep vrienden waar nu misschien nog een handje vol van over is. Die indruk kreeg ik van de aflevering. Hans heb ik leren kennen toen hij een jaar of 20/21 was. Af en toe gezellig wat drinken of kwamen elkaar tegen in de sportschool wat bijna zn 2e thuis was Daarna leerde hij Anita kennen en ik mijn man en ging ik samen wonen en is dat ook verwaterd dat contact. Wat ik me goed voor kan stellen hoor! Maar ik vind het erg vervelend dat "echte" vrienden zeggen; we blijven langs komen hoor! Dit doen ze dan 1 of 2 keer en dan hoor en zie je ze niet meer. Ik weet niet of je Jeffrey Draaijer ook kent, maar dat was mijn maatje door dik en dun! En inmiddels is hij 7 jaar geleden overleden en nog steeds heb ik contact mn zn ouders en als ik in de buurt ben ga ik nog steeds langs! Ik snap dat het leven door gaat, maar zeg het dan tegen hen.
Klopt helemaal wat je zegt! Ik ken een paar mensen uit zijn (oude) vriendengroep en het ergste is dat als Hans en Anita ter sprake komen ze nog durven te zeggen dat ze nog steeds vrienden zijn.. Maar als er dan gevraagd wordt; owja? Wanneer ben je dan voor het laatst geweest?? Kunnen ze er geen antwoord op geven! Jeffrey ken ik niet, maar ken volgens mij wel het verhaal.. Heftig dat je je maatje hebt verloren! En wat fijn dat je nog contact met zijn ouders hebt!
Ik vind een nah ook anders dan alleen een lichamelijke handicap. Daar zou ik, hoe moeilijk ook, denk ik wel mee om kunnen gaan. Maar mijn man 'verliezen' en op cognitief gebied geen gelijkwaardige partner meer hebben? Nee, dat zou ik niet kunnen (op langer termijn). Ik zal hem nooit in de steek laten en er altijd voor blijven zorgen dat hij goede verzorging en aandacht/liefde krijgt maar een volwaardige liefdesrelatie zal ik ongetwijfeld bij iemand anders gaan zoeken. Mijn man weet dit overigens. In zijn geval zou het hetzelfde zijn, we denken daar gelukkig hetzelfde over.
Absoluut in voor- én tegenspoed. Simpelweg omdat wij elkaar dat beloofd hebben en ik geloof dat het op te brengen is, eventueel met hulp van anderen. Je bent nou eenmaal niet alleen op de wereld en niet alles draait om jou, dus soms zul je jezelf weg moeten cijferen.
vind het een lastige.. als mijn man dusdanig van karakter veranderd, zou ik het heel moeilijk vinden om bij hem te blijven op basis van liefde.. ik zou hem niet (snel) in de steek laten en blijven verzorgen denk ik.. als hij zichzelf blijft zou ik daar denk ik veel minder moeite mee hebben.. simpelweg omdat hij de man is waar ik verliefd op ben geworden.. ik hou van hem om wie hij is.. op zijn karakter en of hij bijv. wel of niet in een rolstoel zou zitten zal vood mij niks uitmaken.. andersom net zo.. hij houdt van mij om wie ik ben.. ik ben wel te eoistisch en te jaloers om hem 'toestemming' te geven om de sex bij een ander te zoeken, ook al zou dat met mij niet meer kunnen.. ik zou er totaal geen moeite mee hebben om geen sex meer te hebben als dat met hem niet meer kan.. hij is mijn man en ik hoop dat dat voor altijd blijft. hij heeft helaas een gevaarlijk beroep en de kans om de politie aan de deur te krijgen met een mededeling dat hij een ongeluk heeft gehad is best reeel.. dit zijn wel dingen om over na te denken..
Mijn zwager heeft een hersenbloeding en 3 infarcten gehad. Is ook een totaal ander mens. Hij was 40 toen het gebeurde, nu 42. Hij heeft 3 kinderen; nu 13,12 en 7. Het is een hele moeilijke situatie. Hij kan heel aggressief zijn naar zijn vrouw en kinderen, ze lopen de hele dag op hun tenen, niets is goed, alles te breed of te lang, hij is altijd moe, kan niet tegen prikkels, hij slaat ook als hij heel boos is. Ze proberen alle vier te bedenken dat papa hier niets aan kan doen. Hij heeft hier ook niet om gevraagd. Maar vooral omwille van de kinderen is het beter als hij niet meer de hele week thuis is. Ik zou denk ik als ik alleen was met een man die een infact en/of bloeding had gehad er nog heel goed bij kunnen blijven, mezelf wegcijferend. Maar als de kinderen eronder lijden (en dat is hier echt het geval) dan moet je denk ik voor hen opkomen. Hoe moeilijk dat ook is. Het is de man van mijn broer, hij vindt ook dat je hebt beloofd in goede en kwade dagen....maar die kinderen raken zo beschadigd. Vluchten weg, durven niet meer alleen met papa thuis te zijn. Heftig hoor, ik gun het niemand. Het beheerst hun leven, maar ook dat van mijn schoonouders en van mijn man. Natuurlijk maak ik me ook zorgen, maar heb toch iets meer afstand.
Zie mijn stukje; wat als als zo'n man vrouw en kinderen slaat? Bedreigd: 'Jou (tegen zijn dochter van 7), jou sla ik nog een keer helemaal in elkaar!'
Ik weet niet of ik zou blijven, zou helemaal van de situatie afhangen. Als mijn man in zijn hoofd nog helemaal goed zou zijn maar bijvoorbeeld helemaal verlamd, zou ik wel blijven denk ik nu. Maar als hij ook in zijn hoofd niet meer goed is of een heel ander karakter zou krijgen zou ik het echt niet weten.
ja idd ik blijf bij hem tot het eind. ook al is hij aggresief oid. je weet gewoon dat dit dan door ene ziektebeeld komt en hij niet meer degene is van vroeger. maar heeft hij daarom gevraagd? nee dus. als hij het zou weten dat hij zou slaan etc zou hij dat ook heel erg vinden. als het echt niet anders kan en hij moet naar een tehuis of wat dan ook is dat zo maar ik zou hem blijven opzoeken en voor hem zorgen. vind dat niet meer als normaal