Paar weekjes geleden postte ik een bericht dat mijn paniekaanvallen weer terugwaren (Heb ook een PND gehad, juist met een angststoornis). Heb ook laagdrempelig contact met mijn HA, zodat hij in de gaten kan houden of het niet erger wordt bij me en ik eventuele onzekerheden kan bespreken met hem. Wat geruststelling dus.... Maar ik kwam daarmee eigenlijk ook een beetje tot de ontdekking, dat als ik me niet druk maak om wat er allemaal kan gebeuren met mezelf, ik me juist druk maak om wat er kan gebeuren met mijn kleindje. Heel vermoeiend dus en ik denk dat ik daardoor ook een beetje in een negatieve cirkel blijf hangen. Het is ook een beetje mijn eigen schuld, want waarom lees ik de topics over wiegendood nog (dan weer een kindje van 9maanden, dan weer van 7 jaar ) Ik denk dat als ik dat blijf lezen dat ik nooit van die angst daarvoor afkom. Hij slaapt notabene naast (in ledikant) me en het liefst zou ik nog een nannycare hebben. Ik ben al bekant panisch als hij ziek is. Check zijn temperatuur, of hij zijn kin op zijn borst kan leggen etc.etc. en dat soort verhalen maken me dus nog panischer. Wie o wie kan mij weer een beetje helpen relativeren, of herkent dit een beetje... Ik voel mezelf onderhand aardig raar in ieder geval...
Ik ben hier geen kenner is dus sorry als het wat te makkelijk overkomt.. Maar vraag je zelf eens af of het nut heeft Om Zo te leven... Elke seconde zou er iets KUNNEN gebeuren met wie of wat dan ook... Heeft toch totaaaaal geen nut om je daar de hele tijd druk over te maken, dan heb je geen leven joh.. En wbt kijken of je zoon zn kin op zn borst kan krijgen.. Zo heel raar vind ik dat helemaal niet( of ik moet ook raar zijn ) maar je moet er niet in doorslaan... Is het heen optie om naar een psycholoog te gaan? En het echt aan te pakken ipv van de ha die je een beetje in de gaten houd..
Ow en wbt die herkenning.. Ik heb er soms ook wel eens last van.. Bij mezelf.. Als ik in bed lig en t ademen word iets moeilijker(hyperventilatie) en mn hart gaat sneller ben ik bijna van overtuigd dt ik een hartaanval ofzo krijg... 2x mn pols gebroken 1e keer niet eens dik 2e keer gigantish dik.. En ik was bang voor allemaal bloedingen ofzo helemaal panisch Ik heb dus ook wel eens van die 'rare' dingen
Ja, eigenlijk vind ik dat kin op de borst leggen iets wat je dan maar gewoon beter ff kan doen. Beter 10x teveel dan 1x te weinig.. Psycholoog, tsja... heb ik gedaan (na het overlijden van Djaysen) en was voornamelijk huiswerk en wat tips.
Hmm ja hier ook bij een psycholoog gelopen(andere reden hoor) Maar kijk anders eens wat voor andere hulp je anders kan krigen? Want heel eerlijk denk ik wel dt je dat nodig heb.. Dalijk gaat t van kwaad tot erger.. Wat ook niet prettig is voor je zoontje als ie t gaat snappen.. Die vraagtzich straks af waarom hij 10x per dag zn kin op zn borst moet leggen van mama
Mwaoh, probeer daar niet teveel benauwd voor te zijn. Het ging namelijk een periode best redelijk. Maar nadat mijn vader in het ziekenhuis terechtkwam kwam ik dus weer terecht in een terugval. Of zit ik eigenlijk nog een beetje in die terugval. Baal er ontzettend van hoor! Was voor mijn gevoel echt wat beter bezig, maarja... Dan zal je zien. Alleen nu blijf ik wel gewoon naar de winkels gaan enzo. Confronteren
Herkenbaar herkenbaar Hier een zwangere (37wk) met een paniekstoornis. Ook Ik lees topics die ik beter niet kan lezen en ook ik wil het liefst over alles de controle houden. Over sommige dingen heb je niet de controle. Dat je je zoontje checkt of hij bijv koorts heeft of kin op de borst kan doen, is niet vreemd. Wel als je er idd in doorslaat. Hulp is ook het enige wat ik je kan aanraden. Cognitieve gedragstherapie en wellicht iets om toch te kijken of je alles uit je verleden een plekje hebt gegeven? Het is zo ontzettend lastig, je weet zo goed hoe het moet en dat je bijv niet op het internet moet zoeken naar van alles, maar toch doe je het.. Ik hoop zo dat een therapeut je kan begeleiden zodat je de touwtjes niet meer zo strak vast wilt hebben. Succes!!!
Stom heh? Je weet dat je het niet moet doen, maar aan de ene kant hoop ik toch iets van geruststelling in die topics te vinden. Helaas is juist het tegenovergestelde waar. Nu ben ik gelukkig wel zo slim om bij wijze van juist het tegendeel op te gaan zoeken. Om idd niet door te slaan ermee, maar te relativeren. Hoe vaak komt het nou voor? Dat soort dingen. Zo probeer ik een rationele kijk op mijn angst te krijgen. 9 van de 10x is de kans dat je een auto ongeluk krijgt nog groter en daar stap ik ook nog regelmatig in. Tijdens mijn bevalling was ik bijv. als de dood voor een vruchtwaterembolie. Toen ik dit vertelde aan de gyn. moest hij een beetje lachen, want volgens hem kwam het wel eens voor, maar je had meer kans om de loterij te winnen . Ag de angst tegenover mijn zoontje is misschien niet geheel onlogisch. Had et er gister met mijn moeder over en die zei ook al: Je bent al een kleintje verloren, dus misschien is het niet gek dat je enigzins die angst altijd een beetje bij je blijft dragen.
sorry ff offtopic ma ik weet echt niet waar dat voor is.. waarom moet hij de kin op de borst doen ik heb daar namelijk nog nooit van gehoord. ontopic met zulke verhalen over wiegendood enzo maak je het jezelf niet makkelijker. lees je die verhalen omdat je zo nieuwsgierig bent? kun je proberen om ze te ontwijken of overwint de nieuwsgierigheid het van je verstand? het lijkt me erg vermoeiend om elke dag zo te leven! sterkte
Op je vraag: Kin op de borst is eigenlijk voor hersenvliesontsteking... 1 van de meest duidelijke symptomen daarvan is: nekstijfheid...
Ja het viel mij op dat ze dit steeds deden op de HAP als ik langskwam toen hij koorts had. Uiteindelijk was het de 6de ziekte
Hahaha toeval of niet... Staat in mijn jaarhoroscoop van 2012: Sleutelwoord dit jaar: Loslaten! Hmmmm toepasselijk
Dat je angst hebt om je mannetje kan ik me heel goed voorstellen, ik ben zo bang voor wiegendood dat ik pas zijn kamer in ga als ik hoor dat hij wakker is. Je hebt een kindje verloren, jou angst is nu nog groter. En dat is heel logisch, maar de angst moet niet je leven gaan beheersen. De ene psych is ook de andere niet, vaak is het ook zoeken naar iemand waar je een klik mee hebt. Als je echt denkt dat je er te veel mee rond loopt kan je misschien beter naar een psych gaan, misschien komen je angsten idd door wat er is gebeurd met Djayson en kunnen ze je helpen het een beetje los te laten. Ik heb zelf ook paniek aanvallen, ik weet hoe het komt en heb nu trucjes om rustig te worden, heb ik wel lang over gedaan. Knuff
Vind het ook absoluut niet vreemd dat je na zoiets traumatisch paniekaanvallen hebt. Het is niet niks... Heb je wel eens het gevoel dat je duizelig bent, gaap je veel of heb je het idee dat je benauwd/kortademig bent? Misschien is het dan handig om ook eens langs een haptonoom/fysio te gaan. Vaak ademen mensen met paniekaanvallen ook totaal verkeerd.
Is het begonnen nadat je je kleintje verloren hebt? Ik heb het ook al zo ongeveer mijn hele leven. Het gaat nu erg goed maar de angst dat een van ons iets overkomt is altijd aanwezig. Ik denk dat elke moeder dit ook wel herkent. Je leest die topics die je, volgens eigen zeggen, beter niet lezen kan. Tja, weet je, het is wel de realiteit. Als jij ze bv expres omzeilen gaat dan vlucht je er voor weg. Je vlucht voor de confrontatie. Wat als je ze nu wel leest en je dan eens bij jezelf nagaat wat dit bericht met je doet? Ik heb net een training cognitieve gedragstherapie gevolgd..... Daar hebben ze mij geleerd om jezelf een vraag/stelling te stellen bv....straks krijgt mijn kind hersenvliesontsteking en gaat hij dood. 1. Is het waar? 2. Kun je absoluut zeker weten dat dit waar is? 3. Hoe voel je je? Welke emotie, lichamelijk gevoel, verslaving komt er opzetten en voel je je hierdoor gestresst of gespannen? 4. Wie zou je zijn zonder al deze gevoelens? 5. Keer de gedachte om (hier heb ik erg veel moeite mee) Ik heb dit even uit mijn hoofd gedaan hoor dus het zal wat dingen missen maar je kunt ook op Byron, Katie googlen. Het helpt mij relativeren. Samen met de gedachte uit het boeddhisme dat het leven lijden is......als je kunt accepteren dat het niet alleen maar jippie de pippie is dan ben je al sterker. Laten we wel wezen, in onze maatschappij is de dood en verlies een taboe........daar praten we liever niet over. Dat heb ik ook wel duidelijk gemerkt na het overlijden van ons kleintje. Mensen praten er al snel niet meer over. Denken dat als je weer opnieuw zwanger bent dat je dan wel weer vrolijk bent. Zo weinig mensen snappen het echt......eigenlijk alleen de mensen die het hebben meegemaakt en heel zelden eens iemand die het niet meegemaakt heeft.....
Ik denk dat de angst voor wiegendood er flink inzit bij je, omdat je al een kindje bent verloren, net als ik. Ik ben straks zelf ook wel heel benieuwd hoe het zal zijn als ons kindje er is. Of ik me dan ook sneller bang maak en zorgen maak dan een normaal iemand. Sterkte!