Ook bij mij was de wens er al langer dan bij vriendlief.. Toen willde hij het ook wel maar okn het nog niet, zijn moeder en broertje woonden hier nl ook nog... Toen hun zijn weggegaan ben ik ook al heel rap (dezelfde maand dat ze officieel weg waren) gestopt met de pil En nu, nu ligt er een prachtig meisje in haar bedje te slapen Ik ben idd ook altijd heel eerlijk geweest over mn wens... Gelukkig wilde mijn vriend ook niet te lang wachten maar ook ik heb zeker vanaf t moment dat de wens er was een jaar geduld moeten hebben voor vriendlief het ook echt wilde
wowwwiee haha supervruchtbaar ja t kan snel gaan ineens! Je weet t nooit.. in principe gaan wij ook uit van iig een half jaar en dat is dan nog redelijk optimistisch vind ik..mn vriend is wel heel positief daarin. Die weet toch bijna wel zeker dat ik na 4 hele maanden geen pil echt wel zwanger wordt maar ik heb mn twijfels..bij een vriendin heeft het ook een jaar geduurd dus hoop eigenlijk niet dat dat bij ons ook zo verloopt. In dat geval ken ik mezelf en ga ik hem zeker verwijten dat hij niet eerder wilde stoppen.. we zijn natuurlijk nog jong, dus niks aan de hand, maar zou het wel echt heulll erg rot vinden..zkr omdat ik er steeds op hamer dat het wel eens lang kan duren en hij me gwn niet geloofd
hoe lang het gaat duren is helaas niet van te voren te zeggen... ik heb het ook vaak als argument aangevoerd hoor, als ml weer eens twijfels had of het uit wilde gaan stellen, terugkwam op wat zijn eigen idee was etc.. "ja maar t kan net zo goed een jaar duren, nou ik heb echt geen zin om zooooo lang te gaan wachten hoor!" maarja, tegelijkertijd....t zou ook de 1e keer al raak kunnen zijn, en dat was op dat moment toch echt nog te vroeg... dus tja, ik kan alleen maar meegeven (en ja vast cliche), begin pas echt met proberen als jullie allebei achter het idee staan "vanaf nu mag het gebeuren" en ach ja dat jullie nog jong zijn...als de wens er is dan is de wens er....wat vind ik dat altijd een rotopmerking zeg "jij bent nog zo jong, jij kan nog wel even wachten", nee sorry...als de wens er is, dan issie er, hoe jong of oud je ook bent...en daarnaast ben ik misschien nog wel jong, maar ml is toch stukkie ouder en van ons mag t nu wel gaan gebeuren hoor haha en ook ik struin al heel internet af voor babykamers en kleding, ook wel orienterend hoor (hoeveel gaat t kosten...) maar ik koop nog helemaal niks ik heb dan echt het gevoel dat ik de goden aan het verzoeken ben!
Eindelijk een topic voor mensen zoals ik! Nadat ik klaar was met typen zag ik dat dit een lange reply is geworden. Ik heb hem maar ingedeeld in hoofdstukjes, zodat jullie kunnen overslaan wat jullie niet interessant vinden! Introductie Even voorstellen: Ik ben Raket (uiteraard is dat een pseudoniem ) en ik woon in Canada met mijn lieve man. Ik heb al zeker 3 jaar een kinderwens die steeds sterker wordt en niet wordt vervuld vanwege praktische bezwaren, en ik leef ook nog . Ik kan ermee omgaan, maar leuk is anders en er moet ook wel snel iets gebeuren nu, ook vanwege mijn leeftijd en de hoop dat we uiteindelijk twee kindjes op de wereld gaan zetten. We zijn beiden enigs kind (man heeft wel stiefbroers en stiefzussen) en voor ons nageslacht hopen we toch op iets anders. Zingende eierstokken Het gezang der eierstokken begon rond mijn 30e verjaardag. Voor die tijd was het een idee van "Wie weet, ooit". Mijn huidige man en ik hadden pas een half jaar een relatie, maar het voelde heel goed en stabiel, misschien dat de wens daardoor op de voorgrond trad. Bij mijn ex dacht ik namelijk weinig aan het krijgen van kindjes. Maar natuurlijk kan het ook de leeftijd zijn geweest. Onze relatie was dan wel stabiel, de situatie was dat zeker niet; ik woonde in Nederland en had een krankzinnige baan, hij woonde in Canada, was net afgestudeerd en had een "survival job" zodat hij intussen verdere plannen kon maken qua carrière. Het is dan ook een understatement als ik zeg dat dat geen ideale situatie is om een kind te krigjen. Niet-ideale situatie Inmiddels ben ik geëmigreerd naar Canada en ben ik 33 (word in de herfst 34) en mijn man is 29. De klok tikt dus, en ik weet niet wanneer de wekker afloopt. Hopelijk duurt dat nog even. Het liefst zouden wij 1 jaar geleden, na ons trouwen, aan kindjes zijn begonnen, maar financieel was het echt niet verantwoord; we kwamen zelf al niet rond omdat ik nog niet mocht werken in Canada en mijn man student is. Kwam nog bij dat ik geen recht had op ziektekostenverzekering. Inmiddels is dat wel veranderd: Zijn studie wordt voor het eind van het jaar afgerond en ik heb ziektekostenverzekering, mag nu werken en heb een baan gevonden. We gaan er binnenkort voor! Kortom, in mijn banner kun je zien dat we binnenkort gaan proberen een spruit te maken, en dat zou ook tijd worden, gezien mijn leeftijd. Ik zou willen dat ik 5 jaar jonger was, vanwege de speelruimte. Want onze situatie is nog steeds verre van ideaal, maar wel dusdanig verbeterd dat we het wel overleven, zelfs al komt er een tweeling. Frustraties Ik herken de frustratie, de obsessie en het gevoel dat je niet meer normaal bent omdat je soms echt nergens anders aan kunt denken. Meestal kan ik het zien als een soort hobby, een persoonlijke interesse: Ik lees me alvast in en bereid me voor. Dan kan ik dat (hopelijk) alvast allemaal loslaten als het zo ver is! Maar soms word ik echt emotioneel, en ook ben ik wel eens doodsbang dat ik vervroegd in de overgang kom. Ontpillen en timing Even over ontpillen: Strikt genomen is de pil na een paar dagen stoppen alweer uit je lichaam. Het kan alleen even duren voordat je lijf het ook snapt. Meestal komt de cyclus meteen op gang, maar het komt ook voor dat het even duurt. Bij mij kwam het allemaal meteen op gang, maar ik heb wel last van spotting, dat gaat waarschijnlijk ook gewoon nog over. Het geinige is natuurlijk dat je een zwangerschap niet kunt timen. Het is zo iets als dobbelen met 2 dobbelstenen, en gooien tot je op allebei 6 gooit. Dat kan meteen de eerste keer zo zijn (zeker als je dobbelstenen hebt waar bijna alleen maar zessen op voorkomen), maar het kan ook heel lang duren. En sommige mensen hebben geen, of weinig, zessen op hun dobbelstenen. Ik denk dat je, vanaf dat je eraan begint, in het oog moet houden dat het wel eens meteen raak kan zijn. Is dat geen probleem? Ga er dan voor! En anders: wacht. Maar wacht niet te lang; Verlies ook niet uit het oog dat het wel eens een jaar zou kunnen duren. Of langer als je de MMM in moet. Ergernis: eeuwige uitstellers Ik lees op dit forum regelmatig over mensen die beiden werken, goed verdienen, de studieschuld hebben afbetaald, een huis hebben gekocht en beide potentiële grootouderparen zo'n beetje om de hoek hebben wonen. En dan gaan ze eerst nog wachten tot ze allebei een vast contract hebben, of eerst nog de garage verbouwen, de tuin opnieuw aanplanten, een nieuwe auto kopen, of wachten tot de deurbel gaat en er een ooievaar op de stoep staat met een kindje in een doek in zijn bek. Ok, dat laatste is lichtelijk overdreven. Iedereen moet zelf bepalen wanneer hij/zij er klaar voor is, en die keuze is heel persoonlijk, maar als ik dit soort verhalen lees, dan krijg ik -vanwege mijn eigen situatie- persoonlijk de neiging even heel lang en klaaglijk te gillen! Dan denk ik: Je kunt overal wel op wachten!
@minieme ik kan niet zo goed tegen de pil heb al drie soorten gehad, bij mij gaat het een tijd goed en dan krijg ik opeens allerlei klachten dus ben gestopt en ik wil mijn eigen lichaam weer voelen wat betreft cyclus eisprong ed. Ik heb een dubbele baarmoeder, twee baarmoedermonden en twee vagina s.. Kan er gelukkig zwanger mee worden maar wel meer kans op miskramen, vroeggeboorten dus bij mij is het al helemaal niet vanzelfsprekend dat is een zw schap helemaal niet trouwens al vinden somnige mensen van wel.. Volgens de pendel zou ik september of november zwanger raken. Nagr
Hallo meiden, ik had al eerder vandaag een bericht geschreven op mijn telefoon, maar die was toen opeens weer verdwenen Ik heb ook al langer de kinderwens als mijn vriend. Hij zei (en zegt nog steeds) dat hij nog wel 1-2 of 2-3 jaar kan wachten. Herfst 2011 was hij het er dan mee eens dat ik met de pil kon stoppen als mijn voorraad op was (Februari). Om mijn vriend niet teveel onder druk te zetten en omdat ik tot eind Februari 2013 nog een soort opleiding doe naast mijn werk, heb ik besloten toch nog iets langer de pil te nemen. Ben nu eind Mei gestopt en hebben gepland het eerst wel nog even met condoom te doen. Ik heb gedacht ik laat het aan hem over wanneer hij dan besluit geen condoom meer te gebruiken. Mijn vriend heeft aan het idee kunnen wennen en reageerde steeds minder afwijzend op mijn voorstel eind v.d zomer te beginnen. Hoewel hij nog altijd zegt dat hij nog wel 1-2 jaren kan wachten. De reden voor hem om toch toe stemmen is, dat ik het graag wil en hij ook weet dat het niet beter wordt als ik ouder wordt (wordt bijna 30) en hij uiteindelijk toch een kind wil (tot nu toe maar 1). Nu gaan we officieel in Augustus beginnen. Toevallig is het zo gekomen, dat we het deze maand al zonder condoom hebben gedaan. VL gaat er niet vannuit dat ik nu al zwanger raak (hij moest eens weten haha). Ik ben natuurlijk heel blij, dat we er mee gaan beginnen, maar merk wel dat ik er duidelijk meer mee bezig ben. Hij zegt er eigenlijk niet zo over na te denken. Kan mijn gevoelens dus niet echt heel goed met hem delen. Dat vind ik wel echt heel jammer. Ik denk dat het anders (fijner) is als beiden partner echt heel graag willen. Maar misschien word je dan ook gek van elkaar. Van zijn moeder en ook van mijn moeder weet ik dat hun mannen ook een beetje neutraal waren tegenover kinderen krijgen. Toen de kinderen er eenmaal waren vonden ze het wel heel leuk. Kennelijk is het meestal vooral de vrouw die haar wens doorzet
@minimee ik kan niet goed tegen de pil heb al drie verschillende pillen gehad maar het gaat een tijd goed en dan krijg ik opeens volop klachten dus heb besloten te stoppen.. Wil ook graag me eigen lichaam weer voelen qua cyclus, eisprong ed. Er is bij ontdekt dat ik een dubbele baarmoeder heb, dubbele baarmoedermond en dubbele vagina. Heb hierdoor meer kans op miskramen, vroeggeboorten en stuitligging.. Kan er gelukkig wel zwanger mee worden.. De tijd zal het leren hoelang het duurt voordat ik zwanger ben en of dit goed verloopt.. Vooral nu vind ik het moeilijk omdat veel oude vriendinnen nu zwanger zijn dan word ik echt jaloers maar gun het ze wel . In sept of nov raak ik zw volgens de pendel merk wel dat ik er naartoe leef naar ik reken nergens op hoor we doen het nog met condoom maar vraag me echt wel wena af hoe dat dan zou gebeuren als de pendels gelijk krijgen.. Soort van fantaseren haha.
@romy, al mijn pendels zijn het er over eens dat t in augustus raak gaat zijn, moet eerlijk bekennen dat ik ook wel heel benieuwd ben of ze uitkomen, en eigenlijk leef ik er ook wel al een beetje naar toe
Ook al heb ik al een prachtige zoon van bijna 1 jaar...Ik begrijp de frustratie helemaal!!! Na onze trouwdag in september 2009 begon het bij ons ook ontzettend te kriebelen, maar toen moest ik nog ongeveer 1,5 jaar studeren om mijn HBO diploma te halen...Ook ik was er heel veel mee bezig, maar kon verder ook niets dan afwachten totdat de tijd 'rijp' was. Uiteindelijk zijn we tijdens mijn afstuderen 'begonnen', 3e ronde was het al raak en vervolgens heb ik de laatste 3 maanden van mijn studie zwanger doorgebracht (daarnaast werkte ik toen ook al). Het was wel even pittig, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Voor mij werd de drang alleen maar groter om af te studeren, dus dat is ook allemaal gelukt Inmiddels zijn we nu zover dat we voor een 2e willen gaan. Ondanks dat je het gevoel hebt dat het allemaal veel te lang duurt, gaat het toch allemaal heel snel! Voordat je het weet ben je ook volop aan het 'klussen'
leukkkk allemaal nieuwe berichten op mn topic ik ga morgen ff uitgebreid lezen! Ben nu op mn werk dus kan niet uitgebreid reageren...k ben benieuwd wat iedereen heeft geschreven nu al verslaafd hieraan idd haha Dat pendelen vind ik trouwens wel interessant!! Kan dat ver van ter voren? Waar kan ik dat laten doen?? Meiden fijne avond, ik ga jullie morgen ff spammen hier haha
Ik heb ook ongeveer zo'n jaar moeten wachten. Was volgens mij ergens begin 2009 dat mijn kinderwens op begon te komen.. Vriendinnetje van mij was toen net bevallen en oooh wat vond ik dat toch leuk zo'n baby! ML vond het toen nog helemaal geen goed idee en dacht ook meer van mij dat het een bevlieging was, omdat ik dat baby'tje in mn armen had gehad. Paar maanden later begon ik er weer over... Toen had ie toch wel door dat het serieus was Goed gesprek erover gehad en hij wilde toen eerst nog wat verre reizen samen maken, minimaal 2 en ik was ook nog bezig met studeren, dus moest ook eerst nog wat verder zijn, als in bijna klaar. Dus uiteindelijk zijn we in juni 2010 begonnen, uiteindelijk pas bijna na een jaar zwanger geworden en in april 2011 is ons zoontje geboren Bij de tweede stond ie ook niet gelijk te springen hoor. Ik wilde altijd mijn kindjes dicht op elkaar, zodat ze ook wat aan elkaar zouden hebben. 4 jaar verschil leek mij niks... Tijdens mijn zwangerschap hadden we het er ook al over gehad, dat we weer zouden beginnen als ons kind 1 jaar was, ook gezien het feit het de eerste keer zolang duurde. Toen ik net was bevallen, bleef ik de eerste 3 maanden volhouden tegen ML dat het dat niet ging worden om in april 2012 weer te beginnen... Ik vond het zo'n omschakeling naar een leven met een kind, wel hartstikke bijzonder en mooi hoor Maar toen mn zoontje 10 mnd was begon het toch te kriebelen weer... en dus met ML over gehad, kreeg ook weer allemaal redenen waarom we nog moesten wachten, maar pff om weer zo'n gesprek te voeren was ik toch echt helemaal beu en had zoiets van, ik ga niet zitten smeken, now or never... omdat ik nog steeds in mijn achterhoofd had dat het nog lang gaat duren en zoals ik al zei, ik wil ook een broertje of zusje voor mijn zoontje, dat hij er wat aan heeft. Ik heb zelf een zusje die 12 jaar jonger is, ja oke dat is het andere uiterste maar daar heb ik totaal niets mee Dus ML zei toen ook dan is het NOW hahaha... en afgesproken om mijn voorraad op te maken en te stoppen, was zo paar dagen voordat mijn zoontje 1 werd. Ondertussen nu alweer in de 4e ronde... nog 5 te gaan als ik net zolang moet wachten als bij de eerste Sorry voor mn lange verhaal hoor..
Ik kan me voorstellen hoe jij je voelt. Wilde er alleen wel bij zeggen dat ontpillen een fabeltje is. Heb ik ook niet aangedaan en ronde 2 al zwanger...
Haha dat herken ik heel goed.. Mijn vriend is daarom ook denk ik 11 jaar ouder dan ik. Ik heb geen geduld op een menneke dat eigenlijk nog 't liefst z'n onderbroeken door z'n moeke laat wassen. Daarbij had ik met m'n huidige vriend gelijk toen we samen kwamen dat m'n eierstokken gingen rinkelen(hij heeft al een zoon) zal deels hebben meegespeelt... Alleen principieel wilde ik zelf eerst weten of het goed zat en niet gelijk in het diepe springen ik kom hier niet vandaan ..Ouders die er zwaar op tegen zijn en liever willen dat ik eerst naar de uni ga en minister president word wat gewoon echt never nooit gaat gebeuren.. en uiteindelijk na een leuke nieuwjaars nacht onder invloed heb m'n hart open gegooit en gezegd dat ik graag een kind van hem wilde dit jaar dat ik daar klaar voor was en dat ik dat zo nu wel zag zitten en toen spontaan heb ik m'n spiraal verwijderd in mei toen ik van dokter was gewisseld anders had ik het een maandje of 1 - 2 terug laten doen.
Hier ook een mama-to-be De kinderwens van ons is heel groot en we zijn ook half jaar bezig geweest maar jammer genoeg tevergeefs. Nu hebben we een jaar pauze in gelast omdat we er zeker van zijn dat het onder de huidige situatie niet gaat lukken door de hoeveelheid stress die we hier van hebben. Vorig jaar is mijn vader overleden en sinds kort weten we dat mijn schoonvader ook terminale kanker heeft. Dit brengt dus heel veel ellende en stress met zich mee waar mijn lichaam heel slecht op reageerd. Vandaar dat we dus besloten hebben onze wens op pauze te zetten Ik heb de laatste tijd wel weer heel veel last van rammelende eierstokken en heb het er dan ook weer vaak met m'n vriend over maar aangezien het qua gezondheid nog niet helemaal goed gaat zijn we nog steeds niet opnieuw bezig.. En dat wachten is heeel frustrerend! :-$ Wel heel fijn dat er meer zijn zoals ik
Ik herken het heel goed... en toen ik me zo'n zorgen maakte had ik een gesprek met mijn vriend en die zei: hoort dit niet bij het moederschap... er is nog zoveel wat je niet weet en dus nog zoveel wat je wil weten. Deze zorgen kun je houden de rest van je leven, want je blijft voor dingen staan waarop je moet wachten.. In het mamafullness boek (ja dat ben ik echt aan het lezen ookal ben ik nog geen moeder) staat heel mooi dat je als moeder striea krijgt op vele manieren, niet alleen je huid lichaam maar ook jij, je normen en waarden, je verwachtingen, je geduld, en nog zoveel meer. Zullen worden opgerekt!