Heej ja ik las je verhaal en kon mijn verhaal daar zo overheen leggen.. Ja doordat mensen in mijn omgeving last hebben met het ontpillen, stond mij het innemen van de pil met de dag meer tegen.. Vandaar dat mijn vriend ook zei van stop er dan mee.. hebben ook gezegt stel het gebeurd spontaan en zonder jasje en we worden zwanger dan is het meer dan welkom. Mijn vriend is nu bezig om te ontdekken hoe alles zit en hoe zijn gevoel is. Hij geeft ook aan nooit een echt grote keus te hebben hoeven maken, alles gebeurde gewoon en kwam op zijn pad.. ik ben blij dat hij zo praat en dat we door middel van vragen stellen aan elkaar erachter komen..
Ik vind het juist niet vervelend om te lezen dat anderen wel al bezig zijn met zwanger worden. Ik herken veel in wat er hier word gezegt en dat is prettig.. het idee dat je niet de enigste bent.. vandaar dat ik hier rondhang
Ha, ik kan niet slapen. Maar het sprong er gelijk een paar keer uit dat met mannen praten gaat niet of veroorzaakt ruzie. Nu woon ik al 2,5 jaar in Engeland en 'human behaviour' is een van de intressanste onderwerpen die ik heb opgepikt en zo nu en dan bestudeer en zoek naar de roots van waarom mensen zich op een bepaalde manier opstellen.. Anyway, omdat ik hier niet lekker even naar mijn moeder of vriendinnen kan fietsen om mijn hart bij hun te luchten zit ik vaak alles op te sommen tegen mijn vriend, van de boodschappen tot mijn kinderwens ect. Wat dus gebeurt wanneer je een man bombardeert met vrouwelijke emoties dan willen hun zich terug trekken om deze emoties van zich af te kunnen zetten. Dan voelen wij ons als vrouwen afgestoten en ongeliefd en hebben wij het gevoel alsof wij schuldig zijn aan waarom ML upset is. Door hier te komen heb je gelijk in door mensen op te zoeken die in dezelfde emotionele situatie als jij zitten en daar mee te connecten. Door dat een man zo met z'n testonerone in mekare zit botst dat zo nu en dan en dat kan elkaar uit mekaar drijven. Zoek afleiding, neem het hem niet kwalijk en doe gezellige dingen met je vriendinnen zodat je elkaar de ruimte kan geven. En uiteindelijk nog hechter tot elkaar toe komt. Ik kan ook hardstikke hysterish zijn in een ruzie, wachten is gewoon niet tof maar leer een man zijn gedrag kennen en je kunt er zo op inspelen Daar zijn wij vrouwen goed in, al niet voor gemaakt net als babies baren =D xx
Och ja, zo snap ik het ook wel Het is ook ieder voor zich, ik zou daar wat slechter mee om kunnen gaan denk ik, mij hielp het weer om er helemaal niet mee bezig te zijn, maar dat heb ik wel met meer dingen hoor! Ik wil heeeeeeel graag verhuizen, en vriendlief speurd het internet regelmatig af naar leuke huisjes, maar ik wil dr geen 1 van zien, omdat we zonder de verkoop van ons huis toch niks nieuws kunnen kopen Dan voel ik me alleen maar rotter... Ik kan alleen maar zeggen, hoop dat de tijd heeeeeel snel mag gaan voor alle meiden die moeten wachten!!!
Ik mag me hier ook aansluiten. Ik wil al sinds een jaar of twee graag trouwen en kinderen krijgen. Maar ik wilde hoe dan ook afgestudeerd zijn. Over wel/geen kind heb ik heel lang getwijfeld. Kan ik een kind wel aan? Ik ben snel moe en heb doorgaans wat minder energie dat 'normale' personen. Hoe zou dat dan allemaal gaan, etc.? Nu heb ik nog steeds wel die twijfels maar die zijn naar de achtergrond geschoven op een of andere manier. Ik heb de vraag aan mezelf gesteld: wat als ik geen kinderen zou krijgen? Mijn antwoord: dan zou ik de rest van mijn vruchtbare leven blijven twijfelen en de rest van mijn leven me blijven afvragen hoe het met kind(eren) geweest zou zijn. En over dat moe zijn: merk dat ik mezelf er ook snel aan overgeef, dat zal dan dus niet meer kunnen, tis gewoon gaan. En als het echt, echt even niet meer zou gaan dan heb ik familie en buren waarop ik terug kan vallen. Toch een fijn idee. Ben inmiddels afgestudeerd en afgelopen maart getrouwd. Kan nog steeds geen echte baan vinden en er zal toch wat meer geld binnen moeten komen. Het zijn niet alleen de spullen die je voor je kind moet aanschaffen, er zal bij ons ook een andere auto moeten komen. Die van ons is gewoon niet groot genoeg! Mijn man roept al heel lang: kinderen? Misschien over een jaar of twee.... Het is echt zo'n typ die ergens het nut van moet inzien. Zo wilde hij ook eerst niet trouwen (want, wat was daar het nut van?) Uiteindelijk was hij de emotionele muts op de dag zelf haha, en hij was heel blij dat we er een mooie dag van hebben gemaakt ipv alleen maar naar het gemeentehuis en verder niks. Nu wacht ik eerst af of ik een baan kan krijgen en ik wat kan sparen. Ik heb tegen mezelf en mijn man gezegd: ik wacht tot we een jaar getrouwd zijn en dan zie ik wel hoe ik ervoor sta. Hebben we beiden de tijd om aan het idee te wennen...
Overigens, ik moet bekennen dat ik af en toe ook al babykamertjes aan het kijken ben en welke namen ik wel en niet leuk vind... Wat zijn wij vrouwen toch vreselijk ongeduldig
Aangezien wij al een half jaar bezig zijn geweest hebben we wel al namen, zelfs al een eerste pakje.. Vorige week dinsdag is mijn schoonzus bevallen van mijn neefje en ik heb de eerste week samen met mijn schoonmoeder daar gekraamd. Was heel fijn om te doen maar ook wel moeilijk vanwege m'n miskraam en dergelijke.. Je zit daar toch met de gedachte van: als alles goed was geweest had ik over twee maanden ook zo'n hummeltje in mijn armen gehad. Maar gelukkig kan ik dat gevoel goed wegwuiven en gewoon lekker genieten van dat kleine binkie tot het weer onze tijd is
Hier ook hoor! Ik heb al een heeeeel lief klein meisje maar ik zou nu al heel graag voor de 2e willen! Alleen komt het nu nog niet erg uit helaas pfff en ik ben ook heel erg ongeduldig hoor hihi!
@ Allemaal: Ik denk dat mannen de biologische drang gewoon minder voelen dan vrouwen. Er zit veel minder een tijdslimiet op hun vruchtbaarheid dan op de onze, en zij gaan het kindje uiteindelijk niet dragen en baren. En wij? Wij worden gewoon in de luren gelegd door onze hormonen! Een mooi trucje van moeder natuur. Ik trap er zelf ook in, haha! Het is misschien soms lastig om het erover te hebben zonder dat hij zich onder druk gezet voelt. Ik ben daar ook heel voorzichtig mee, want het wordt niet "mijn" kind maar "ons" kind en ik weet dat het niet goed zou voelen als hij er niet helemaal achter zou staan. Inmiddels is het zo ver dat hij ook wel eens voorstelt om er gewoon voor te gaan, en wel nu. Ik weet echter dat nog heel even wachten gewoon verstandiger is en rem dan ook af op dit soort momenten. Het moet wel een beetje weloverwogen gaan. En ach, wat zijn nu 2 maanden meer wachten bovenop de 3, bijna 4 jaar, die ik al wacht? Dat is echt zo om. Kan trouwens wel nog zijn dat we er uiteindelijk een maandje eerder voor gaan, maar dat is dan wel een bewuste beslissing. Een "verrassing" is wat ons betreft welkom, maar we sturen er niet op aan, dat is weer het andere uiterste. Zwangeren in de omgeving... Twee schoonzussen zijn 9 maanden geleden bevallen, eentje van hun tweede kindje en de andere van de eerste. Ik kan het goed los zien van mijn kinderwens, al word ik wel altijd belachelijk blij als ik die kleintjes (en de oudere broer van een van de twee, hij is 3) zie. Ik zou wel echt jaloers worden als ik links en rechts zou worden ingehaald door beide schoonzussen omdat zij aan nummer 2 en 3 beginnen voordat het bij ons zover is. Laten we dus hopen dat dat niet gebeurt! Ja, het was een lange tijd wachten. Vooral het niet samenleven is ons beiden zwaar gevallen. Maar het is nu toch gelukt, als ik wakker word hoef ik niet meer meteen achter de webcam te kruipen om hem te zien, maar kruip ik in plaats daarvan wat dichter tegen hem aan en slaap nog even verder. Zalig! Ik houd ook rekening met een half jaar tot een jaar, maar ik weet ook wel dat van de hoopvolle stellen die gaan beginnen, zo'n 70% binnen een half jaar zwanger is. Dus statistisch gezien is de kans dat het binnen een half jaar gebeurt vrij groot. En ik vind, dat je er wel rekening mee moet houden dat het ook wel eens meteen raak zou kunnen zijn. Zodat er geen paniek is als dat onverhoopt gebeurt. Fijn dat je jeugd zo goed was ondanks dat je ouders niet in de ideale omstandigheden aan kinderen begonnen. Uiteindelijk is geld natuurlijk niet de doorslaggevende factor he... Al denk ik dat je ouders het bij tijd en wijlen best moeilijk gehad zullen hebben. Maar liefde en een veilig gevoel is veel belangrijker!
@HuiBooBee Als mijn vriend me ten huwelijk had gevraagd had ik het misschien nog even kunnen uitstellen, omdat je dan wat anders hebt om naartoe te leven. Voor jou is dat misschien anders omdat je niet zo nodig wil trouwen. Fijn dat je nu wel al met gestopt met de pil. Wanneer gaan jullie beginnen? Maark je niet teveel zorgen dat je onvruchtbaar bent. Ik had vooral de eerst maand na het stoppen met de pil ook steeds een gevoelige onderbuik. @Minimee Ik zie dat je pendeluitslag Augustus 2013 is...dus ongeveer nog 1 jaar wachten als dit klopt...dit duurt voor jou waarschijnlijk te lang he? en wat betekend 2(?) meiden? zou je een tweeling krijgen? @Babyfotograaf Toen ik mijn vriend vertelde dat ik hier op het forum ben, zie hij heel lief "ja mag ook met mij praten hoor". Toen zei ik "dank je, maar ik denk dat je dan helemaal gek wordt" Verder ben ik ook wel een beetje jaloers op zwangeren, maar (nog) niet op een vervelende manier gelukkig. Zou leuk zijn als je samen met je vriendin zwanger kan zijn. Dat gaat bij mij niet lukken, omdat zij het nog uitstellen. @eenwens: FIjn dat je vriend (probeert) dit thema open in te gaan en ook met jou over zijn zorgen kan praten. Mijn vriend doet dit helaas niet zo. Hij heeft ook meestal geen goede argumenten, behalve dat hij bevoorbeeld over het thema trouwen zegt, dat hij vindt dat hij daar nog te jong voor is (hij is 29). trouwens, er bestaat best een kans dat je vriend op een gegeven moment er geen zin meer in heeft "met condoom" @Void Jij woont dus in engeland? Ik woon in duitsland. Ook ver weg van mijn ouders en zus. Heb ook geen goede vrienden in de buurt. Dus vindt het ook wel lekker hier met andere meiden te kletsen en mn verhaal kwijt te kunnen. @emma1986 Fijn dat jullie getrouwd zijn en wat grappig dat ML dan op de dag zelf zo emotioneel was. Mijn VL zou ik ook alleen met praktische argumenten (belastingvoordeel etc) kunnen overtuigen. Ik vind dat zo onromantisch maar goed, zo tikken ze dus kennelijk.
Wat gaaf! Is je vriend ook Duits of zijn jullie daar terrecht gekomen voor de studie? (Mijn pa komt hier vandaan maar woont in Brabant) En moet eerlijk zeggen omdat er zo'n hoge werkeloosheid heerst en ook voor werkende het leven niet altijd een feest is verzinnen ze hier zelf GTST drama's en tja met zulke mensen ga ik liever niet om! Vind dat wij Hollandertjes daar toch anders mee omgaan die 'verveling' in wat donkere tijden.. om het zo maar te noemen.. Je mag me ook altijd inboxen x
Ja dat zou inderdaad kunnen maar heb liever dat we er samen over praten en het dan eens worden hihi Misschien een stomme vraag maar wat is pendelen??
ik heb al jaren en kinderwens en mijn vriend had dat totaal niet. We hebben zelfs op het punt gestaan uitelkaar te gaan om mijn wens niet in de weg te staan, maar hebben dit toen niet gedaan gelukkig, omdat we zoveel van elkaar houden. Nu is hij eindelijk bijgedraaid . Ik ben deze maand met de pil gestopt omdat ik aan de antibiotica zit en de pil toch niet betrouwbaar is ( dit moet ik 6 weken slikken). vriendlief zit aan de antideprasiva en hierdoor komt hij niet meer klaar we hebben gesekst zonder condoom. Nu hebben we afgesproken dat (indien het deze maand niet raak blijkt te zijn) we wachten tot ik met de medicijnen klaar ben. Heb ik gelijk het ontpillen ook gehad. Dus nog 1 1/2 maand, na 6 jaar.
Mijn vent heeft ook niet echt een kinderwens (ooit misschien wel, maar nu nog niet...zegt ie) Misschien komt het ook omdat hij zelf nooit echt familie van dichtbij heeft meegemaakt die kinderen kregen. Heb hem voor ons huwelijk duidelijk gemaakt dat, als hij echt geen kinderen wil, hij niet met mij verder hoefde te gaan. Probeer hem nu dus aan het idee te laten wennen. Want terugkrabbelen mag van mij niet, had ie dan eerder moeten bedenken. In maart zijn we een jaar getrouwd, ik wil sowieso tot die tijd wachten. Om mezelf de tijd te geven om er zeker van te zijn dat ik het dan nog steeds wil, en om te sparen. Ik schuif langzaamaan naar de 26 toe. Ik weet dat het nog jong zat is maar voor mijn gevoel begint de tijd te dringen. Gek he?
Ik herken het helemaal, dik 2,5 jaar geleden getrouwd en wilde zo vroeg mogelijk kinderen. ML was daar echter niet aan toe. Vorig jaar zomer ging het gesprek er zo vaak over dat we hebben besloten om een tijd af te spreken (dit ook ivm masters die we allebei naast ons werk nog moeten afronden) juli 2012 zou het worden en.... tadaa ik heb het overleefd. een jaar ging snel genoeg voorbij namelijk: vakantie, nieuw huis, winter, pols gebroken, nieuwe baan, kitten geboren, etc... een jaar is echt voorbij voor je het door hebt. en dan nu 'wachten' totdat ik zwanger word, ook dat kan maanden duren dus idd geduld is een schone zaak ow en ps: ik ben blij dat ik niet eerder zwanger ben geraakt zou echt veel vertraging tot gevolg hebben. we kunnen altijd even PB als je er verder over wilt praten herken wel veel van het neurotische, de dikke buiken, angst voor onvructbaarheid en een man die NEE zegt
hij heeft verder ook geen directe familie met kinder ( vaders kant heeft hij geen contact meer mee) Heeft een slechte relatie met zn vader en denkt dat dat ook wel mee telt hier. dat gevoel ken ik inderdaad over een kleine 8 maanden ben ik 26, maar vind het nu wel eens tijd worden.
Heel herkenbaar allemaal.. mijn vriendinnen beginnen aan kinderen en mijn broer ook.. Maar in zijn omgeving niemand.. We hadden afgesproken om juli te stoppen met de pil.. dit hebben we ook gedaan.. Dat was en is nog steeds heel raar... We hadden afgesproken met regenjas te klussen.. nu kwam het van de week zo dat het toch zonder regenjas gebeurde ( heb hem een aantal keren erop gewezen dat hij dit toch niet wou ) hij zei toen dat hij ook niet wist wat zijn gevoel wou.. Dag erna hebben we erover gepraat.. We proberen zoveel mogelijk met regenjas maar het zal ook wel eens zonder gebeuren en als we dan zwanger raken dan is het prima.. Deze omslag had ik wel een keer verwacht maar niet zo snel al.. Aan de ene kant blij en aan de andere kant denk ik jammer dat hij waarschijnlijk zo belangrijke stap niet kan maken maar dat het gewoon moet gebeuren ( zegt hij zelf ook ).. Moest het even kwijt dames sorry !!
Haha, nee, dat is niet gek hoor. Dat heb ik ook. Alleen schuif ik naar de 27 toe, best snel ook Het voelt dan als een soort haast, maar ik kan het niet echt beschrijven... Zullen de vrouwelijke hormonen wel zijn, zoals Raket al zei.
@eenwens, heel herkenbaar wi hadden spiraal al laten verwijderen, en omdat ml steeds zo tegenstrijdig deed enzo, hield ik t maar op "1e 3 maanden sowieso cyclus stabiliseren", in de hoop dat hij eerder zou willen beginnen natuurlijk na 1 maand met regenjasje zijn we hier al mee gestopt, hij vond t toch ondingen, en hij vond t eigenlijk wel helemaal prima om te gaan beginnen ik natuurlijk gelijk helemaal hyper en blij, want toen kwam mn eitje er bijna aan! we gingen lekker naar een paar dagen naar Valkenburg, dus daar erg naar ons zin gehad wel heel erg onwennig en spannend hoor, zo de 1e rondes voor een kindje, je bent je er heel erg van bewust... maar meiden, zou proberen die mannen van jullie over te halen om te stoppen met anticonceptie, en met regenjasjes aan de gang wedden dat ze gauw overstag zijn