Hé meiden, hier gister een lang bericht getypt.. deed m'n browser wat stoms en werd alles afgesloten :x dus ik houd het nu even wat kort. Vandaag 20 weken zwanger, toch ook weer flink beladen, van mij mag de komende tijd snel voorbij gaan. Verder nog veel moe door mijn ijzergebrek. Maar als het goed is nog anderhalve maand werken, dan lekker relaxen thuis. Luvv en Illosa, helaas welkom hier, verschrikkelijk dat jullie ook je kleintjes zijn verloren. Veel sterkte met het enorme verlies. De eerste maanden zijn zo zwaar, het is nog niet voor te stellen dat er een dag komt dat je kan lachen, maar op een gegeven moment zal het toch steeds, stapje voor stapje wat beter gaan. Klets mee wanneer je de behoefte voelt, of al is het alleen om even je verhaal te doen bij vrouwen die weten hoe het is.. allemaal goed hoor! Knuffel! @ Cindy, jouw cyclus ligt nog flink overhoop he. Hoop dat je gauw weer een echte cyclus krijgt met eisprong die je kunt benutten. En je berichten komen wat positiever over, volgens mij ook heel fijn dat je goed met de psycholoog kunt praten. En de uitgerekende datum zal best even beladen zijn, zo nu en dan zal je je leeg blijven voelen.. @ Frenzy, leuk een nieuwe baan, wat ga je eigenlijk doen dan? Jort alweer 4 maanden jeetje! @ Jonneke, soms denk ik dat ik na een bepaalde mijlpaal weer meer kan genieten, maar besef me daarna dat ik dat dan helemaal niet doe. Dat voorbehoud blijft nog wel even. Ik durf niet voor 100% van dit kindje te houden ofzo, gewoon de angst, ik wil niet weer een kindje verliezen! Ik probeer wel regelmatig gewoon even de tijd te nemen en alleen even aan dit kindje te denken want hij of zij moet wel weten dat het zeer gewenst is natuurlijk. Voel me ook wel eens schuldig dat ik deze zwangerschap niet als de vorige keren kan ervaren. Maar ja die angst he.. hoe ervaar jij dat nou? Is de misselijkheid bij jou trouwens ook minder? En hou je het nog vol op je werk? @ LilaLief, spannend weer die eerste weken, met miskramengeschiedenis. Nog 3 weekjes, hopelijk dan een mooi kloppend hartje te zien.
Hallo iedereen.. Ik wilde graag mee mee komen kletsen als dat mag. Ons meisje is 12-06-12 geboren en 18-06-2012 overleden. Door nog onbekende oorzaak. De bevalling ging goed, het duurde wel erg lang.. Maar ons meisje deed het goed. Kort na de bevalling merkte ik dat ze niet meer ademde. Daarna is ze meteen meegenomen en 30 min gereanimeerd. Door de lange reanimatie bleek uit de MRI dat ze geen hersenactiviteiten had. Daardoor hebben we het besluit moeten nemen om ons meisje te laten gaan. De moeilijkste beslissing ooit. De ene dag voel ik me aardig, andere dagen voel ik me verschrikkelijk verdrietig en wil ik niets liever dan bij haar zijn.. Ook is de wens naar een broertje of zusje voor Selina niet kleiner, en willen we over een paar maanden toch weer gaan starten. Hoe is jullie ervaring hiermee? En hoe gingen jullie verder na het verlies van jullie kleintje? Liefs Firefly
He firefly, Oh meid ook helaas welkom voor jou hier en gefeliciteerd met jullie dochter en tegelijkertijd ook gecondoleerd met het grote verlies. Ohhh wat vind ik het toch erg dat hier telkens weer nieuwe vlindermoeders bijkomen, zou toch niet mogen he wat wij meemaken. Maar uit jou verhaal haal ik uit dat je helemaal voldragen was? wat erg zeg dat verwacht je dan toch niet he. Wat een klap in je gezicht zul je gekregen hebben, je kindje zo dichtbij en meteen zover weg. En ja, dat je het gevoel hebt om een broertje of zusje te krijgen voor Selina* is helemaal niet gek hoor. Ik had dat gevoel al na een dag, voelde me een slechte moeder dat ik al die drang/gevoel had. Maar nu pas begrijp ik dat dat heel normaal is. Je wil het gevoel terug in je buik, je wilt weer blij kunnen zijn. Je wilt weer weten dat er een toekomst is voor jou samen met je partner om samen voor een kindje te mogen zorgen. Ik hoop ook dat het snel weer raak mag zijn bij ons, maar hier zit de cyclus wat tegen die komt voor geen meter op gang. Iedere keer maar weer bloedingen, hoop dat dat snel voorbij is dan heb ik weer hoop na een nieuw wonder. Hebben jullie selina begraven of gecremeerd? En is het afscheid voor je gevoel goed verlopen? kijk je er ( hoe raar ook natuurlijk) toch wel goed op terug? Een hele dikke knuffel voor jou meid en heel veel sterkte met je verlies.
@ Cindy, klopt, Selina* was helemaal voldragen, beviel met 39+5. Prachtig op tijd dus.. De dag dat Selina* is geboren is de mooiste dag van mijn leven, en meteen mijn meest zwarte dag(en). Het is idd zoals je zegt, je wilt weer gelukkig zijn, en ergens voor zorgen. Je lijf is er zo ontzettend op insteld.. En je hoofd ook, en ineens is er niks meer.. Ik zal voor jullie duimen dat het gauw mag gaan voor jullie. En jullie een brusje kunnen verwachten van jullie Dani*. Vervelend dat je cyclus zo van slag is. Frustrerend ook.. Hier is zondag mijn ongesteldheid weer gegonnen. Verschrikkelijk dubbel.. Wij hebben Selina* gecremeerd, morgen gaan we haar urn uitzoeken want vrijdag word het as vrijgegeven. Wij hebben ook gekozen om haar mee naar huis te nemen. Zodat ze toch nog een beetje bij ons is. Selina* is ook thuis opgebaard geweest, wat mij, gek genoeg, een goed gevoel gaf. Fijn om naar haar toe te kunnen wanneer wij dit zelf wilden. Het afscheid was erg mooi, en definitief. Zo raar om dan weer naar huis te gaan.. Dan voelt het extra leeg. Zelf kijk ik er goed op terug, de steun van het ziekenhuis die we hebben gekregen en de begeleding.. En alle steun van de directe omgeving. Zonder goede vrienden redt je het zelf ook niet. Dat heeft ons er door heen geholpen. Voor jou en alle mama's hier ook een hele dikke knuffel..
Misschien dat de gyn maandag aangeeft dat ik bij hem onder controle moet, maar anders vind ik de VK ook prima. We hebben het geluk dat onze VK superscherpe echo apparatuur heeft en ook bij ieder bezoek een echo maakt! Die is wel beter bereikbaar en loopt minder uit dan de gyn.. Ach, voor nu maakt het me even nog niets uit. Ik kom overigens aan het eind waarschijnlijk toch bij de gyn uit, ik heb bij Lila zwangerschapscholestase gehad en de kans is heel groot dat ik dat weer krijg. Het zijn inderdaad spannende weken.. ik voel me wel zwanger, maar heb niet echt kwaaltjes, afgezien van mijn moeheid.
FireFly, gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie meisje. Wat in en in triest, een voldragen kind wat sterft. En dan weet je ook niet eens wat de reden daarvan was. Zo oneerlijk. Heel veel sterkte en knuffels. Voor alle meiden, sorry, ik schrijf niet meer zovaak hier. Het gaat wel steeds beter met me, en ik begin steeds meer helder te zien wat mijn zwangerworden-/kinderwens is en hoe daarmee om te gaan. Er zijn nog steeds dingen die onverklaarbaar moeilijk zijn: de ene keer heb ik geen enkele moeite met een pasgeborene, de andere keer kan ik alleen maar janken. Soms is het nog steeds slikken als iemand aankondigt zwanger te zijn, soms is het goed. Maar het gaat steeds beter. Ik zie Felix* ook in veel dingen en ik zie ook steeds scherper wat zijn enorme betekenis hij is voor ons, ook al is hij snel vervlogen. Ik wens jullie allemaal die dat wensen, een nieuwe zwangerschap, en een gezonde baby. En ik wens jullie een goede verwerking van jullie verdriet, een verdriet die we allen herkennen en delen. Ik ben de komende tijd met vakantie en zal dus nog minder online zijn.
Illosa, wat fijn dat jullie het afscheid zo hebben kunnen doen zoals jullie het wilden. Toch het laatste wat je voor je mannetjes kan doen he. Als je dat dan in ieder geval nog goed kan doen geeft wel een goed gevoel. Maar dat op slot zitten van je gevoel is gewoon heek akelig. Je voelt dat er iets zit aan emoties waar je niet bij kan. Maar geloof me, dat komt echt. Hoe was het gesprek bij de bedrijfsarts? Ik hoop dat je een fijn persoon had die begrip had voor je situatie, je verhaal kon doen zonder druk te voelen dat je weer iets moet. Want jij bent de enige die aan kan geven wat je nodig hebt en in welk tempo je dingen wilt doen. Ik ben inderdaad 11 wkn zwanger en vind het doodeng. Vorige keer kwamen we er bij de 12wkn achter dat er mogelijk iets mis was dmv combinatietest. Ik heb toen geen vwp durven doen door alle risico's die dat met zich mee bracht en uiteindelijk pas bij 20wkn gedaan. Volgende week dus die beruchte nekplooimeting. Extra spannend. Ik houd nu nog een hele gereserveerde houding in deze zwangerschap voor het geval het weer fout zou zijn. Kans is klein maar ja... dat gevoel is er wel. Babyengel, ik snap het wel hoor dat je nog steeds niet helemaal kan genieten. Maar iedere stap is er natuurlijk eentje. Alle kleine beetjes die je meer kan genieten is weer een beetje. En of het ooit 100% is dat zal wel niet. De angst zal blijven tot de kleine in je armen ligt en dat is logisch. Maar af en toe tijd nemen om er bewust bij stil te staan is goed. Die kleine weet echt wel dat hij/zij gewenst is en daar heeft 'hij' ook een bijzonder zusje* voor om hem dat te vertellen. Firefly, helaas welkom hier. Maar ik wil je wel feliciteren met de geboorte van Selina*. Helaas mocht ze niet bij jullie blijven en moesten jullie haar weer laten gaan. Sterkte in deze moeilijke periode. De periode die zo anders had moeten zijn... Wat fijn dat jullie het afscheid goed hebben kunnen beleven. Maar wat heftig dat Selina* voldragen was en er dan ineens niet meer is. Die leegte en het verdriet zijn zo overheersend. Is het jullie eerste kindje? De wens naar een brusje is normaal. Zelf had ik dit gevoel pas na twee maanden weer. Je hebt je toekomst voor je, er zou een kindje zijn en ineens is de toekomst weg. Je wilt weer iets hebben om naar toe te leven. Maar neem wel de tijd eerst dit te verwerken. Zelf hoopte ik met de UD van ons meisje* weer zwanger te zijn. Nu ik er achteraf op terug kijk was ik daar toen echt niet aan toe en is het goed dat het iets langer heeft geduurd. Ik vind het nu al eng genoeg nu ik weer zwanger ben. Maar ook al lijkt het leven nu soms niets waard, het zonnetje gaat weer schijnen, ook voor jou. Lilalief, wat fijn dat de vk zo'n goede apparatuur heeft en zo vaak een echo maakt. Dan is de keuze ook wel snel gemaakt lijkt me. Vk heeft echt wel voordelen, ik vind de gyn ook een stuk minder persoonlijk. Fijn dat je naast vermoeidheid weinig klachten hebt. Gabrielle, je hoeft je niet te verontschuldigen dat je niet zo vaak reageert. Het fijne hier is gewoon dat je kan reageren wanneer jij wilt en niet reageert als je dat niet kan of wil. Ik wens je een fijne vakantie. Geniet er van. Wat fijn dat je steeds meer duidelijk krijgt welke betekenis Felix* in jullie leven heeft gebracht voor jou. Zo krijgt hij toch zijn plekje in het gezin. En dat je zo wisselend dingen kan hebben zoals aankondiging van zwangerschap en pasgeborenen herken ik wel hoor. Het is gewoon heel erg afhankelijk van wat je er op dat moment nog bij kan hebben. Maar je zal merken dat het steeds een beetje beter gaat, heel langzaam, maar het zal beter gaan. Al zal de leeftijd van Felix* altijd mee blijven spelen als je waarschijnlijk kindjes ziet die zijn leeftijd hebben. Ik denk dan ook vaak, E* zou nu ook zo groot ongeveer zijn. En dat doet wel pijn...
@Babyengel, je zwangerschap klinkt goed, alleen moe, maar kan me ook voorstellen dat je wil dat de tijd voorbij vliegt. @Firefly, wat vreselijk, ondanks dat ik het zelf heb meegemaakt kom ik woorden tekort. Hebben jullie een mooie urn kunnen vinden? Wij hadden onze zoontjes ook thuis en dat voelde ook goed. Wat je ook zegt, nog even naar ze toe kunnen gaan op de momenten dat je dat wil. Wat betreft de wens om voor een broertje of zusje te gaan, die wens is bij ons alleen nog maar groter geworden. Wij willen wachten tot de uitslag van de obductie en daarna misschien er weer voor gaan. @1986Cindy, ik hoop voor jullie dat je cyclus weer gauw op gang komt en dat jullie er weer voor kunnen gaan. @Gabrielle, ik vind je zo sterk. Wat fijn dat het steeds beter met je gaat. Geniet van jullie vakantie. @Jonneke83, het geeft zeker een goed gevoel dat we alles nog op onze manier hebben kunnen doen. Dat gevoel, ik hoop echt dat ik bij mijn emoties kan komen. Het is ook wel een beetje frustrerend. Het gesprek met de bedrijfsarts was heel kort maar fijn. Een begripvolle man en ik zit nog in mijn verlofperiode/ziektewet dus de komende tijd hoef ik nog niet aan het werk gelukkig. Wel gaf hij aan dat ik heel binnenkort even naar het werk moet om mijn gezicht te laten zien. Daar zie ik wel tegenop maar ik weet dat het er een keer van moet komen. 's Middags gesprek gehad met maatschappelijk werk samen met mijn man. Een hele lieve vrouw en er was direct een klik. Over 3 weken staat er weer een afspraak. Kan me voorstellen dat je het doodeng vindt. En dan volgende week die nekplooimeting, ontzettend spannend lijkt me dat. Ik kan me ook voorstellen dat je een gereserveerde houding aanneemt. Ik hoop toch dat je een klein beetje kan genieten van de zwangerschap. Het lijkt mij ook heel eng en onze zwangerschap ging eigenlijk heel goed tot die dag dat ik direct werd opgenomen in het ziekenhuis. Mochten wij nog weer zwanger worden dan zal ik er ook heel anders in staan. Ik denk dat alles zo spannend zal zijn en eng. Maar voor ons is het nog het meest spannend of we wel zwanger kunnen worden.
Illosa, wat fijn dat het gesprek met de bedrijfsarts goed ging en je geen druk voelde. Die eerste keer naar het werk... ja ik vond het ook zo moeilijk. Wat voor werk doe je? De eerste keer weer die drempel over stappen en mensen zien die je vorige keer zag toen je nog zwanger was. Zelf heb ik er toen eerst voor gekozen enkele collegas thuis te ontvangen en daarna ben ik weer naar het werk gegaan. Dat heeft mij wel geholpen. Maar de eerste keer naar het werk toe vond ik erg zwaar en heb ik hier ook van meerdere meiden gehoord. Maar achteraf vond ik het ook erg meevallen. Wat fijn dat het gesprek met de maatschappelijk werker goed voelde. Een klik is toch wel belangrijk! Gaan jullie volgende keer weer samen? Je zegt dat het voor jullie nog het meest spannend is of jullie wel zwanger kunnen worden. Hoe komt dat? Zaten jullie al in de mmm?
Jonneke, was zeker fijn. Ik ben administratief medewerkster maar wel in een groot bedrijf. Ik zie er ook enorm tegenop om weer heen te gaan, ook al is het voor een kop koffie en weer te gaan. Wat jij zegt qua collega's ontvangen. Een collega is inderdaad bij ons thuis geweest, de rest zijn hele fijne collega's maar is niet zo een band mee om ze thuis uit te nodigen. Maar ik snap dat dit het wel iets makkelijk kan maken. Ik hoop dat het voor mij achteraf ook mee zal vallen. Wat betreft de maatschappelijk werker, wij gaan de volgende keer weer samen. Het is de bedoeling om alle gesprekken samen heen te gaan. Het is voor ons zeker spannend om zelf zwanger te worden. Bij mij is de eisprong laat in de cyclus waardoor de periode voor innestelen te kort is. Hierdoor zaten wij in de mmm. Mijn cyclus is tot nu toe wel weer zoals het was, hopen dat het zo blijft.
Hoi, Ik heb een tijdje geleden hier mijn verhaal van Quincy verteld.. Inmiddels hebben we afgelopen woensdag de uitslag gekregen van de obductie. Er is helaas niets uitgekomen.. Waarschijnlijk is het de placenta geweest, mast hoe en wat kon de gyn niet zeggen.. Dubbele gevoelens. aan de ene kant fijn dat Quincy gewoon helemaal gezond was en er verder geen afwijkingen waren, aan de andere kant erg jammer omdat we nu geen houvast hebben en voor een volgende keer niets weg kunnen strepen.. Wel was bekend dat Quincy bij haar geboorte al een tot twee weken was overleden.. Ik heb nog een echo gehad en daar was een eitje van 20mm op te zien. Hoop een denk gistermorgen mijn ei gehad te hebben, dus we gaan nu afwachten..
Wat een dubbel gevoel moet dat zijn! Jammer dat er niets gevonden is, want dan had je geweten waar je aan toe was.. en juist gelukkig dat er niets mis was wat weer opnieuw problemen kan geven. Jeetje.. ik weet niet wat ik er op moet zeggen eigenlijk..
Kan me voorstellen dat dit heel dubbel is. Wij moeten donderdag naar de gyneacoloog en aan de ene kant hoop ik op een reden en aan de andere kant niet omdat je dan geen verhoogd risico hebt bij een volgende zwangerschap. Kan me je gevoel dus heel goed voorstellen.
Voor degene die al een kindje hebben even een vraag. Onze dochter is nu bijna 2.5 jaar oud. Ik vond dit ook een ideaal leeftijdsverschil. Met de dood van ons mooie 2e meisje is dit toekomstbeeld ook ineens weg. Ze zullen nu minimaal 3.5 jaar schelen. Ik heb hier best moeite mee en vind t lastig los te laten. Daarnaas voel ik me schuldig tegenover I* omdat ik hiermee worstel terwijl t veel erger is dat we haar kwijt zijn. Hoe belangrijk is leeftijdsverschil dan?! Maar toch houdt t me bezig. Ik heb altijd gezegd dat ik 4 jaar teveel vond en nu gaat dat t bij ons ook worden (als t ons gegund wordt). Pfff I* is nog maar 2 weekjes geleden geboren en t liefst zou ik nu alweer zwanger zijn. Voel me er zo schuldig over. Hebben jullie hier ook last van gehad??
Luvv, ik ken het hoor. Zelfs op de dag van de geboorte van Quincy had ik het al weet over een nieuwe zwangerschap.. Voelde me ook zo schuldig tegenover Quincy.. Dat is nu gelukkig wel voorbij. Zit op het wachtbankje, want zou heel graag een broertje of zusje voor Jayden en Quincy willen.. Quincy grote zus! Wij vonden bijna 4 jaar een mooi leeftijdsverschil, dat zal nu minstens 4,5 zijn en als het heel weg tegen gaat zitten, zelfs 5 jaar.. Maar goed, zo is het nu eenmaal gelopen.. Luvv, hebben ze dan de uitslag al van het onderzoek joh?.ik hoop voor je dat er wat uit is gekomen.. Hoop ook dat je cyclus snel weer op gang is. Is het vloeien wel al weer over?.gaan jullie meteen al voor een derde kindje?
Ik worstel met PRECIES hetzelfde! Tussen Lila en Juli* zou exact 2,5 jaar zitten. Ik voel me ook schuldig dat zoiets onbelangrijks zo'n big deal is in mijn hoofd..
Nee van de obductie nog niet. Wel van mijn bloedonderzoek. Toen I* geboren is bleek wel dat de navelstreng bij haar buikje erg dun was. Dit viel meteen op. Zat ook helemaal om haar heen gewikkeld. Ze had ook in t vruchtwater gepoept. Misschien kunnen ze al wel zeggen of dat ook de oorzaak van haar dood is geweest. Geen idee hoor maar ik hoop eigenlijk snel antwoorden te hebben. Zodra wij groen licht krijgen gaan we idd meteen voor een 3e. Wie weet hoe lang t duurt. Daarbij heb ik verhoogde kans op weer een bbz aangezien de beschadigde eileider is blijven zitten. Het vloeien is helaas nog niet helemaal over.
Gelukkig ben ik niet de enige die zo denkt. Het is toch eigenlijk zo onbelangrijk als je ziet wat we hebben meegemaakt maar toch... Wij blijven elkaar wel volgen trouwens. Eerst februari 2010 mama's, toen augustus 2012 mama's en nu helaas ook beide hier. Ik weet nog hoe erg ik t vond toen ik je verhaal las en nu schrijf ik hier zelf ook mee...
Quincy had ook de navelstreng helemaal strak om haar nekje heen zitten en onder haar arm door.. Ik hoop voor je dat je donderdag misschien wat uitsluitsel kan krijgen! Bij mijn was het vloeien met 2,5 week gelukkig over.. ook weinig last van naweeën gehad gelukkig en van stuwing..
Jeetje, dat was me nog niet eens opgevallen.. sorry! Oktober 2009 mama's, Februari 2010 mama's, Mei 2012 mama's en Augustus 2012 mama's heb ik bij geschreven. Vandaag drong het pas echt tot me door, dit is gewoon mijn zesde zwangerschap en we hebben één kindje bij ons mogen houden. We hopen op nog een gezond kindje en dan zijn we d'r ook echt helemaal klaar mee.. Ik hoop dat dat voor jullie ook heel gauw mag gebeuren!