LiLaLief, raar idee he.. al zo vaak zwanger geweest, en dan toch 'maar' een kindje bij je hebben... hier eigenlijk hetzelfde, ik ben nu 5 keer zwanger geweest,en heb één kindje bij me..
Ja, en dan te bedenken dat sommige mensen ze "zo even uitpoepen", zonder ooit ook maar één probleem..
Hier idd ook 4 keer zwanger geweest en 1 gezonde dochter. Hoop dat we geen verhoogde kans op herhaling hebben en hopelijk ook nog 1 gezond kindje en dan hoeft t voor ons ook niet meer. Een volgende zwangerschap lijkt me ook doodeng.
Ik voel me nu nog aardig rustig, maar goed, nog zo'n 30 à 35 weken te gaan. (mits alles oké gaat) Het zal wel stressvoller worden naarmate de tijd verstrijkt. Als ik heel eerlijk ben... willen we héél graag nog een kindje, maar vind ik het zwanger zijn niets meer aan..
ik vond het altijd heerlijk om zwanger te zijn.. nou ja, bij de zwschap van Jayden en Quincy* dan, die andere 3 zijn met 6 weken misgegaan. weet niet of ik daar een 6e keer ook zo over ga denken.. eerst die eerste weken doorheen komen, en dan uiteindelijk op het einde ook nog die erge termijn van 37 weken.. blegh... heb wel met de gyn al af kunnen spreken dat ik met 37 weken ingeleid zal worden...
Ik vond t ook geweldig. De zwangerschap van m'n 1e dochter en ook deze verliepen eigenlijk probleemloos. Bij m'n dochter ben ik met 42 weken ingeleid. Zo lang durf ik een evt volgende zwangerschap nu echt niet meer te wachten. Hopelijk zullen ze daar dan ook begrip voor hebben.
Nog gefeliciteerd en fijn dat je je goed voelt. Kan goed begrijpen dat je t zwanger zijn niet leuk meer vindt. Bij mij zal t een evt vlg x ook heel anders voelen.
Het is niet alleen door de Ma, MK en het verlies van Juli hoor.. heb ook ernstige bekkeninstabiliteit gehad, door mijn traagwerkende schildklier ben ik te moe om te functioneren (wordt ik nu voor in de gaten gehouden ein-de-lijk!!) en ik had aan het eind van Lila's zwangerschap zwangerschapscholestase wat gevaarlijk was voor ons beiden. Hele grote kans dat dat bij volgende zwangerschappen terugkomt. Dat maakt het gewoon echt niet leuk meer.. ik ben een doener, en 9 maanden plat op de bank maakt me vreselijk depressief. En dan alle spanningen erbij, bah. Maar ik geloof zeker dat zwanger zijn ook leuk kan zijn, wij hebben gewoon enorm pech gehad..
Illosa, wat fijn dat je cyclus weer normaal lijkt te werken. Hoop dat het zo blijft natuurlijk. Kan zomaar ineens de maand erna weer anders zijn. Al hoop ik niet voor je! En wat fijn dat jullie alle afspraken samen naar maatschappelijk werk gaan. Amy, balen dat er uit de obductie niet gekomen is. Van de ene kant natuurlijk fijn, dat je weet dat ze gewoon gezond was, van de andere kant een hoop onzekerheid dat het nog een keer kan gebeuren. Als ze weten wat het is zou het goed in de gaten gehouden kunnen worden. Het is zo dubbel! Luvv, schuldgevoelens om het leeftijdsverschil? Ik herken het niet op die manier maar wel als ik kijk naar mijn leeftijd. Heb vroeger altijd gezegd dat ik voor mijn 30e twee kinderen wil hebben. Dat gaat nu niet meer lukken. Ik voelde ook echt een bepaalde druk omdat ik 'al' 29 ben. Ik baalde daar ook echt van. En als ik dat dan dacht dan dacht ik ook: dat is echt erg, ik denk daarover terwijl mijn dochter* overleden is. Maar het is wel het toekomstbeeld wat je had wat ineens niet meer uit kan komen en dus bijgesteld moet worden. En ik denk dat het daar wel mee te maken heeft. En dat wil niet zegen dat je niet van I* houdt en haar mist. Het had alleen anders moeten lopen.
Ik denk dat je je nergens schuldig over moet voelen. Die 'ideale' leeftijdsverschil zit alleen in je hoofd, niemand bepaald dat. En je bent ook niet schuldig van het feit dat jullie 2de kind overleden is. En dat je graag weer zwanger wil worden, ook al is jullie kleine I* pas net geboren en overleden, heeft ook te maken met haar gemis, en ook met je verlangen naar een volgend kind. Ook niks mis mee. Ook al snap ik heel goed dat je je af en toe schuldig voelt. Het is allemaal rouw, verdriet en een proces waar je doorheen moet. Ik voel me ook wel een schuldig dat ik mijn dochter geen (levend) broertje of zusje kan geven. En dat slaat ook nergens op, dat weet ik. En toch... Voor iedereen, en zwaai en een knuf. Ik ben hier bezig om mijn kinderwens vaarwel te zeggen en heel heel gelukkig te zijn met/voor/door onze dochter. Dat eerste is niet altijd makkelijk. Dat laatste des te meer!
@Amy82, ik snap je gevoel heel goed qua uitslag van de obductie. Wij zijn nog in afwachting van de uitslag en daarmee ook nog in afwachting van een eventuele volgende zwangerschap. Heb ik het goed begrepen dat jullie er wel weer voor gaan? Spannend! @Jonneke, over leeftijdsverschil kan ik niet meepraten maar wel over het gevoel voor je 30ste graag mama te willen zijn. Je zegt het mooi over het toekomstbeeld en dat het anders had moeten lopen. Verder las ik dat gisteren alles goed is gegaan met de echo en de nekplooimeting, wat ontzettend fijn. Heerlijk uit eten geweest? Het gaat met ons op zich wel goed, we praten veel met elkaar en vertellen ons gevoel aan elkaar. Wel twijfel ik elke dag om er weer voor te gaan of wachten tot de uitslag van de obductie. Aan de ene kant denk ik, we gaan er voor en mijn lichaam geeft zelf wel aan of het gaat lukken of niet. Aan de andere kant wil ik wachten op de uitslag. Erg lastig, je zou zeggen, die ene maand, wat voor verschil maakt het nog. Ik weet het niet, als het aan mijn man ligt gaan we er weer voor maar hij snapt ook dat ik nog wil wachten. Ook zit ik met een vraagteken qua werk. Ik zal binnenkort heen moeten om even mijn gezicht te laten zien. Nu is er een collega die zwanger is en ik weet niet zo goed of ik heen wil als zij er is of liever een dag als ze er niet is.
Hier de uitslag gehad. Onze dochter was helemaal gezond. Het is een acuut probleem geweest van de navelstreng/placenta. Er zijn bloedpropjes in de navelstreng gevonden waardoor de zuurstoftoevoer plotseling nihil was. We weten (nog) niet waardoor de propjes gekomen zijn en of ik bij een volgende zwangerschap evt bloedverdunners moet hebben.. Dat horen we bij de volgende controle. Aan de ene kant opluchting dat ze gezond was en niets een nieuwe zwangerschap in de weg staat (geen herhalingskans) aan de andere kant doet t pijn dat een gezond kindje door domme pech niet bij ons kan zijn....
Luvv, jullie dus ook de uitslag binnen.. en ook zo dubbel.. Jullie mooie meisje mankeerde ook niks... En ook domme pech dus Illosa, ja wij zijn er meteen weer voor gegaan. Uiteindelijk heeft het niks uitgemaakt, want ben er niet sneller zwanger door ofzo, maar het voelde goed.. En toevallig op de dag van de uitslag ren rijp eitje gezien van 20 mm, e'en cadeautje van Quincy? Volgende week weten we meer... Vind het zo spannend..
Illosa, er weer voor gaan of wachten? Ja lastig. Je moet doen wat voor jou goed voelt. Als je twijfelt zou ik het niet doen maar als je je er goed bij voelt wel. Inderdaad wat maakt die maand uit? Het is 'maar' een maand en toch voelt het weer als een maand die je niet benut omdat de wens zo groot is. Doe wat voor jou goed voelt. De kans dat het meteen raak is is klein en als het zo is dan heeft het misschien wel zo moeten zijn mocht je er weer voor gaan? En dan je werk. Als je het lastig vindt die zwangere collega te zien dan zou ik op een dag gaan dat zij er niet is. Het naar het werk toe gaan is al moeilijk genoeg, maak het dan zo makkelijk mogelijk voor jezelf in dingen waar je wel invloed op hebt. succes! Luvv, wat fijn dat de uitslag binnen is. Maar inderdaad wel pijnlijk dat door domme pech I* niet bij jullie mocht blijven. Amy, spannend!!! Ik hoop het zo voor jullie!
Hier gister voor t eerst de stad weer in geweest en jeetje dat viel me enorm tegen. Al die kinderwagens met lieve kleine baby's. Ik moest toch wel een paar keer slikken. Ik voelde me deze week best wel redelijk dus dacht dat t wel weer kon maar viel me dus toch wel tegen. Hebben jullie daar ook last van (gehad)? Terug naar t werk is idd lastig denk ik. Ik werk in t ziekenhuis als receptioniste dus ken er heel veel en ben daar natuurlijk ook voor de bevalling en m'n controles geweest. Kan er nu al tegenop zien om weer te beginnen. Het is natuurlijk ook nog maar 3 weken geleden dus hoop dat dat gevoel ook wat beter wordt. Hebben jullie je hele verlof van 16 weken gewoon opgemaakt of zijn jullie eerder weer begonnen?
Luvv, ja die stap om weer naar buiten te gaan, de confrontatie met de buitenwereld aan te gaan, ik vond dat ook zo moeilijk. Soms ook bang bekenden tegen te komen maar ook die kinderwagens vond ik verschrikkelijk. Het ene moment ging het best goed en het andere moment viel het zo tegen. Dat vond ik zo raar. Maar het went en wordt langzaam beter. Maar je moet er eerst doorheen... helaas! En dan je werk. Logisch dat je er tegenop ziet als je terug moet naar dat ziekenhuis. Lijkt me wel een grote stap. Maar je zal ook nog wel een controle hebben lijkt me waardoor je er misschien een beetje aan went. Zelf ben ik na 2,5 maand weer langzaam begonnen met werken. Begon toen met paar keer 2 uurtjes. Uiteindelijk heeft het wel een half jaar geduurd voordat ik weer 36 uur per week werkte. Belangrijkste is dat je doet wat goed voelt voor jou. Niemand kan zeggen wat je moet doen, jij bent de enige die voelt wat je aan kan. Maar ik merkte dat ik het uiteindelijk wel fijn vond weer aan het werk te gaan al was die eerste stap erg moeilijk. Maar het is nog zo kort geleden bij jou, eerst even aan jezelf denken nu.
Luvv, bij mijn kan het ook een hele dag goed gaan, en er hoeft maar een klein dingetje te zijn waardoor ik weer intens verdrietig ben... Kan het me ook niet voorstellen dat het alweer bijna 8 weken geleden is.. Ik ben wel van plan mijn hele verlof op te maken.had er zelfs nog 3 weken vakantie achteraan geplakt, omdat Jayden dan naar school gaat, maar denk dat ij dan de ochtenden wel alvast 2 uurtjes naar mijn werk ga..
Ik kom even zwaaien.. hoop dat het goed gaat met iedereen hier.. Met mij gaat het wisselend, ik vind zwanger zijn enorm confronterend en mis Juli meer dan ooit! Het zal ook wel goed zijn om er mee bezig te zijn.. Vrijdag krijgen we een echo, ik hoop dat er een hartje klopt. Het is allemaal weer zo eng en spannend.. blech!