Mijn zoon is nu ruim 8 maanden en nu de ergste moeheid over is en hij van een jonge baby in een actief mannetje veranderd, lijkt het alsof mijn hersenen klaar zijn voor het verwerken van de bevalling, maar ik heb het er best lastig mee. Ik wil mijn verhaal een keer opschrijven, met wat voor doel weet ik niet precies, maar misschien helpt het wel met verwerken en hebben jullie tips voor me. Zwanger zijn is niet mijn grootste hobby, ik voel me voornamelijk dik en lelijk en ben ook niet echt heel gezellig, maar behalve dat had ik deze zwangerschap iets anders; het vermoeden dat deze baby groot was, érg groot. Dit werd tijdens de 20wekenecho bevestigd. Hij liep zo'n 3 weken voor in de groei en de echoscopiste raadde mij aan om te prikken op suiker. Dit heb ik gedaan en dat was het niet. Ik heb van mezelf geen overgewicht maar tijdens mijn zwangerschappen kom ik snel aan, en, eerlijk is eerlijk, ik eet ook meer. Maar ook weer niet obsessief ofzo, ik denk dat ik zo'n 2000-2500 kcal per dag naar binnen werkte. Met 30 weken heb ik voor de zoveelste keer aangegeven dat ik me druk maakte om de groei van de baby, volgens de vk níet nodig, maar omdat ik me zo druk maakte(alsof ik me aanstelde) werd er een extra groeiecho gemaakt. Uit die groeiecho bleek niets bijzonder, ja hij was iets groter, maar niet veel groter. Ik vond mijn hele zwangerschap langzaam gaan maar vanaf de 32 weken ging het wel erg langzaam, ik voelde de baby weinig schoppen en maakte me constant zorgen. Vanaf de 37 weken heb ik tot aan de bevalling 3 of 4 keer in het ziekenhuis gelegen voor een hartfilmpje en 1 keer ook een echo. 1(!) zuster heeft toen aan mij gevraagd of ik wist dat ik een hele grote baby bij mij droeg, ik zei dat ik dat wel wist ja, maar dat hij rond de 8 pond werd geschat door de vk dus dat ik het wel zou zien. Zij zei toen '8 pond.. dat is wel echt minimaal'. De enige zuster, zo zie ik het nu, die echt groter verwachtte. De vk wist dat ik er helemaal doorheen zat, ik heb huilend op de stoel gezeten, ik voelde hem weinig, mijn buik was zó zwaar, maar er werd geen actie ondernomen. Strippen deden ze echt pas vanaf 41 weken, anders had het geen zin (ondanks de 2 cm ontsluiting die ik met 37 weken al bleek te hebben). Met 40+4 heb ik de vk soort van gedwongen om mij te strippen. Vanaf 41 weken mag je tegenwoordig kiezen om ingeleid te worden en ik zei of ik maak daar een afspraak voor, of jij stript mij nu en we kijken of het natuurlijk komt, maar ik ben er klaar mee. Rond 11 uur gestript en afgezien van wat lichte menstruatieachtige krampjes de hele dag niks. Sacherijnig ging ik slapen. Ik ging vroeg naar bed en rond half 12 werd ik wakker van mijn eerste (rug)wee, ik stond op en wachtte op meer; lang hoefde ik niet te wachten, de weeën kwamen zo om de 2 minuten. Ik maakte mijn man wakker(rond kwart voor 12) en hij ging timen. Er zat maar 1 minuut tussen en de weeën duurde ook ongeveer een minuut. Om 12 uur heeft hij de vk gebeld dat het was begonnen en dat de weeën om de minuut kwamen. Ondertussen verging ik van de pijn, ik wist niet waar ik het zoeken moest, en dat terwijl ik pas 3 kwartier was begonnen, het kwam niet in mij op dat het weleens erg snel kon gaan. Om kwart voor 1 was de verloskundige er(dit vond ik eerlijk gezegd al erg lang duren..) en om 10 voor 1 ging ze toucheren, ze zei toen dat ze begreep dat ik zoveel pijn had want ik had 9(!) cm ontsluiting. De laatste cm stelde ze voor om onder de douche te doen terwijl zij en mijn man alles thuis klaar konden zetten. Om 5 over 1 lag ik op bed klaar om te persen.. al vrij snel zag ze het hoofdje en zei ze dat het bijna gebeurd was.. maar toen vetrok dr gezicht en schreeuwde ze(in mijn herinnering is dat zo, geen idee hoe hard in werkelijkheid) dat ik op mijn handen en knieën moest gaan zitten omdat de schouder vast zat. Godzijdank(en dat meen ik uit de grond van mijn hart) kwam mijn zoon toen meteen ter wereld(om 1.11 uur om precies te zijn), terwijl ik op mijn handen en knieën op bed zat, en een gigantische plons vruchtwater volgde. Het eerste dat ze zei 'zo! Dit is een grote jongen!' en dat was het, ons kleine reusje woog 5020 gram en was 56 cm bij een zwangerschapsduur van 40+5 weken. Natuurlijk voelde ik hem daarom zo weinig schoppen.. mijn buik was baby. Ik had maar 2 hechtinkjes, en had het er ontzettend goed vanaf gebracht. De kleine reus had een lage suikerwaarde maar na een dag bijvoeding was dit al bijgetrokken mocht hij al over op volledige borst en ik herstelde ontzettend snel. Ik vertelde aan iedereen die het maar wilde hoe ontzettend goede, fijne, snelle bevalling ik gehad had, en dat van zo'n reus! Tijdens de eindevaluatie heb ik tegen de vk gezegd dat ik het ze kwalijk neem dat ze niet naar mij hebben geluisterd, niet eerder hebben ingegrepen en er zó naast zaten met de schatting(naast de 20wekenecho hebben zij alle echo's gedaan). Ze zei; maar zo zie je weer dat het gewicht niks zegt over de bevalling en hoe goed het gegaan is! Maar volgende keer zullen we je serieuzer nemen, waarvoor ons excuus en hopelijk zien we je bij een volgende zwangerschap weer'. Maandenlang heb ik het prima gevonden maar de laatste tijd houdt het me erg bezig. Hoe kan het dat ik zó'n grote baby heb gebaard, heb ik teveel gegeten? is er iets mis met mijn lichaam? Is het genetisch? Ik was zelf ook niet klein en mijn oma van vaders kant baarde ook grote kinderen, alhoewel niet zo groot. De bevalling is goed gegaan maar het had zó anders af kunnen lopen. Wat was er gebeurd als het schoudertje echt vast was blijven zitten, ik was thuis, behalve mijn man en de vk was er niemand bij.. Was ik van voor tot achter uitgescheurd? Had mijn zoon er wat aan over gehouden? Ik merk dat het me raakt als mensen maar blijven zeggen hoe groot mijn zoon was/is, alsof het míjn schuld is dat hij zo groot geboren is en daarna zo hard is blijven groeien op mijn bv. En dan nog hoe ik er van onder uitzie. Zo op het oog valt het mee, maar het voelt zó anders aan als voor deze bevalling. De HA heeft er naar gekeken en zei dat het inderdaad uitgerekt was, maar verder niets, en dat het door mijn jonge leeftijd vast wel goed zou komen. Zelf heb ik het idee dat de wand tussen voor en achter van binnen erg dun is en ik voel me serieus misvormd, alsof het allemaal hangt ofzo. Mijn man heeft de bevalling is heftig ervaren, hij zag de paniek in de ogen van de vk en wist niet waar hij het zoeken moest terwijl hij rustig moest zijn voor mij. Gelukkig vindt hij mij verre van misvormd en hebben we een fijn sexleven, alleen merk ik wel dat ik een stuk onzekerder ben dan vroeger. Ik vind het in mijn omgeving lastig om er over te praten, in principe is er niets gebeurd, heb ik een groot, maar uiteindelijk gezond kind gebaard en heeft mijn lichaam het er goed afgebracht en tóch kan ik het maar niet van me afzetten. Ik vind het zó slecht dat zowel de vk als het ziekenhuis niet ingegrepen hebben, en ik snap gewoon níet dat hij zo groot was. Zo, dat was mijn gigantische verhaal.. Bedankt voor het lezen!
Wat goed dat je het hier opgeschreven hebt! Al is het maar voor jezelf als verwerking! Het is zo te lezen inderdaad heftig geweest! Ik kan me voorstellen dat je je niet serieus genomen voelt, zeker als je zelf steeds het gevoel hebt gehad dat je zoontje inderdaad groot was, maar ze het steeds maar wegschoven! Uit je verhaal maak ik op (als ik het fout heb, dan moet je het zeggen!) dat je het gevoel hebt je te moeten verontschuldigen voor het feit dat je zoon zo groot is? Volgens mij heeft eigen lengte, gewicht, eetpatroon enz. daar niks mee te maken. Mijn gyn zei ook altijd dat de ene vrouw 10 kg aankomt en de ander 30 kg, dat dit voor een groot deel genetisch bepaald is, ook al eet je niets bijzonders. Je bevalling was wel super snel!! Fijn dat alles goed afgelopen is, maar kan me voorstellen dat als er zo af en toe flarden voorbij komen, dat je die paniek weer opnieuw voelt. Ook voor je man, omdat hij zoals je al schreef, eigenlijk heel erg schrok, maar rustig moest blijven voor jou. Hoe sta je nu tegenover de verloskundige? Kan me voorstellen dat je voor een volgende keer niet meer voor haar/ die praktijk zou kiezen. Het is ook een beetje een lullige opmerking vind ik dat ze zegt: ja je hebt het er goed vanaf gebracht, de volgende keer nemen we je wel serieuzer. Als ze dat zo bij iedereen doen ..... Kun je er met je man wel over praten? Of misschien met een goede vriendin? Dikke knuffel voor jou en geniet van je zoon, dat is toch het allerbelangrijkste!!
Overigens werd tegen mij steeds gezegd dat ik een erg grote zoon zou krijgen, ruim 8 en misschien zelfs wel ruim 9 pond. Dus ik was ook voorbereid. Alleen is Lucas met 41+3 geboren na een inleiding en KS met 3740 gram. Helemaal niet zo groot dus. Ben ook benieuwd wat hij met 40 weken gewogen had. Het kan dus ook de andere kant op fout geschat worden, al moet ik zeggen dat ik onder controle was van de gyn en dus wel 20 echo's in het ziekenhuis gehad heb (en die zijn op beeld, dus toch altijd wel duidelijker dan bij een VK)
Ik herken je verhaald helemaal. De mijne was op enkele grammen na 5kg en ook mijn verloskundige (waren er afwisselend 5 in totaal!) hadden het niet in de gaten. Bij alle echo's zat hij precies op het gemiddelde voor het aantal weken/dagen. Op het eind zeiden ze nog dat het waarschijnlijk een heel gemiddeld kindje van een kilo of 3,5kg zou zijn. Ik ben ingeleid met 42w1d en heb ook deze bevalling als zeer heftig ervaren. De inleiding om te beginnen, niet op zo'n groot kindje voorbereid, dalende hartslag tijdens bevalling en gyn in paniek gebeld, aan het kindje getrokken met vacuumpomp, erg grote hechtingen... Vlak na de bevalling voelde ik me extreem zwak en dat zo'n dikke 1,5 week zeker. Alsof al het leven uit me geblazen was. Ik heb er nog lang over nagedacht, ik was zo angstig dat ik niet aan nog zo'n horror toestand moest denken in de toekomst. Ze hebben mij overigens ook niet gewogen tijdens de zwangerschap (1x geloof ik in het begin) en ik kan me ook niet herinneren dat ze iets over de suiker hebben gezegd. Ik weet dat ik zelf ook een flinke baby was dus ik denk wel dat het genetisch is. Ik herken je gedachtes helemaal, waarom heeft iedereen 'normale' kindjes en moest ik weer zo'n grote krijgen, wat is de oorzaak hiervan, waarom hebben ze dit niet eerder gezien... en dan nog de commentaren van anderen wat ik dan wel niet gegeten zou hebben etc. Ik zit er ook nog steeds over in en had ook het idee dat ik de bevalling moest 'verwerken' terwijl veel mensen in mijn omgeving de volgende dag alweer even beneden zaten bij het kraambezoek en zich gewoon prima voelden, terwijl ik een flinke week echt zwak was. Ik snapte er niets van! Ik denk echt dat het een genetisch iets is want ik leef gewoon gezond en eet niet overmatig. De placenta was ook ruim een kg wat ook aan de zware kant is, weet je hoe zwaar de jouwe was? Je bent in elk geval niet de enige. Ik wil nu erg graag een tweede kindje maar eerlijk gezegd ben ik hartstikke bang. Kan er in mijn omgeving niet echt met iemand over praten want niemand heeft zo'n flinkerd gehad...
Meid, wat een verhaal! Ik kan me voorstellen dat je dat even van je af moest schrijven. Om eerlijk te zijn herken ik het helemaal, zowel je ervaring en tijdens je zwangerschap als ook alle vragen achteraf. Mijn eerste was heel gemiddeld, 3440 gram. Toen we ontdekten dat er een tweede kindje aan kwam was er geen reden om aan te nemen dat dat nu anders zou zijn. Maar zodra ik wist dat ik zwanger was begon mijn buik te groeien. En niet een beetje, hij werd enorm! Mijn huid scheurde zo erg dat er zelfs aan de buitenkant wondjes ontstonden. Mijn buik en benen kwamen onder de jeukende bulten te zitten (afvalstoffen doordat mn galblaas in de verdrukking kwam) en ik kreeg last van ischias waardoor ik amper nog kon lopen. Ik was één en al buik, en die buik zat vol met knokig kind. Niks geen vet of vruchtwater, gewoon baby. Mn buik was zo groot dat mn dochtertje van 1,5 aan het einde niet eens meer op mn schoot kon zitten, dat vond ik zo erg! En dan al die ongezouten opmerkingen van de mensen om me heen: 'Die krijgt vast een drieling!' 'Zelfs haar achterkant is zwanger!' etc.etc. Ik heb me zo bizar dik gevoeld, het was gewoon genant. Maar bij wie ik het ook aankaartte, niemand geloofde me. Zelfs nog met de echo gekeken; nee hoor mevrouw, een heel gemiddeld kindje. Daarbij kwam dat dit kindje niet helemaal gepland was, en we maar 1x onbeschermde seks hadden gehad. Het moest dus gebeurd zijn tijdens die keer. Maar bij de echo zeiden ze dat het een week later gebeurd was, en prompt werd ik achteruit gezet in zwangerschapstermijn. En ik kon weer gaan. Vanaf 36 zwangerschap begon het te rommelen, en het had niet veel gescheeld of 'uk' was geboren. De vk durfde zelfs niet te kijken uit angst dat het dan door zou zetten. Ik wilde graag thuis bevallen, dus heb me super rustig gehouden om de 37 weken te halen. Dat lukte. En toen...niets. Ineens waren alle voorweeën weg. En die buik werd maar groter en groter. Toen ik de 40 weken gepasseerd was heb ik gevraagd of de vk me wilde strippen. Wat bleek? Mn baarmoedermond was verweekt, hing laag en recht voor de uitgang (achteraf vertelde de vk dat ze ervan was geschrokken hóe laag hij hing), was 3/4 verstreken en ik had al bijna 4 cm ontsluiting. Zoveel dat ze me al niet meer kon strippen. Dus het zou vást niet lang meer duren...Uiteindelijk ben ik met 40.6w bevallen, maar volgens mijn eigen berekening dus een stuk later (41.5w). De bevalling ging vlot, al gauw kreeg ik persdrang maar het persen schoot niet op. De vk gaf me een standje omdat ze dacht dat ik niet genoeg mijn best deed. Ik kreeg nog één perswee de kans, anders moest ze gaan knippen om te helpen. Ik heb alles op alles gezet, en toen werd zoonlief geboren. Wat bleek? 55 cm, bijna 10 pond én een opgeslagen handje. De grootste baby van de verloskundigenpraktijk tot dan toe én van de kraamverzorgster in 13 jaar tijd. Ik heb gewoon zitten huilen van opluchting: Dus tóch...! Ik had gewoon gelijk. Mijn herstel gaat voorspoedig en ook zoonlief doet het super. Hij groeit nog steeds als een tierelier en is met zijn 2,5e maand zo groot als mijn dochtertje was met 4,5 à 5 maand. En dan komen inderdaad de vragen, van zowel anderen als bij mezelf. Hoe kon dit? De placenta was gigantisch, bijna 2 kg ipv de normale 500 gram. Hij zal het dus erg goed hebben gehad, maar verder? Had ik suiker? Of is hij 'gewoon' gigantisch omdat dat bij hem hoort? En waarom wilde niemand luisteren toen ik aangaf het zo zwaar te hebben? Waarom hebben ze me zo lang laten lopen? Waarom moest ik nou net degene zijn die zo'n groot kind kreeg, terwijl 'iedereen' om me heen zo'n bescheiden buikje heeft waar een klein humptie uit komt? Net wat je zegt, alles is goed gegaan en ik heb er een fantastisch mooi kindje bij gekregen, maar mn gevoel correspondeert daar soms zó niet mee. Ik snáp het gewoon niet. Geen idee waarom ik dit vertel, was niet van plan zo open te zijn. Maar de herkenning van je verhaal raakt me, misschien dat jij er andersom ook wat aan hebt. Liefs, Amaryllis.
hier ook een grote en zware jongen, de vlos die ik had zei dat ik gewoon een goede lichaam had die goed voor mijn zoon zorgde waardoor hij zo zwaar was 4770 was hij met 54 cm en hij was 5 dagen te vroeg geboren. Had ook geen last van suiker. Soms vond ik het wel wat jammer want het baby is er dan zo snel vanaf. nu met 11 maanden zit hij al in maatje 86. Maar tis een super lieve jongen zou niet meer zonder hem willen. Ik hoop dat je het kan verwerken, denk dat ook jou lichaam goed voor je baby heeft gezorgt.
@Amaryllis, 2kg wat een flinke placenta idd! Ik zie dat je ook een dochtertje hebt, maar zij was een gemiddelde baby? Ik ben namelijk bang voor een volgende zwangerschap, ze zeiden dat een 2e kindje nóg zwaarder zal zijn... maar bij jou is er wel een groot verschil dan. @froukje, dat zeiden ze ook tegen mij, want met 42w was de placenta dus nog prima, niet in het vruchtwater gepoept en nog ruim voldoende vruchtwater vreemd genoeg!
Goed van je dat je het van je af hebt geschreven. Ik heb ook moeite met mijn bevallingen te verwerken. De eerste ben ik nu over heen, thuis bevalling, ging super, maar al snel bleek dat mijn dochter haar hartslag erg traag ging. Volgens de vk geen reden tot paniek, gewoon rustig blijven, goed ademen, ziekenhuis was echt niet nodig. Toen mijn dochter geboren werd zat de navelstreng om haar nek en arm, ze had een apgar van 2/3 en later 5/6. Een uur later was het 8/9. Onwijs geluk gehad dus, maar ik neem het ze nog steeds een beetje kwalijk, dat ze ons niet naar het ziekenhuis lieten gaan. Ze drongen aan op een thuis bevalling, en toen het niet goed ging en ik vroeg of we naar het ziekenhuis mochten zei ze nee hoor, het gaat goed. Voor mn gevoel is het allemaal op het randje goed gegaan. De 2e bevalling was een spoedkeizersnede, ik lag al 2 weken in het ziekenhuis met flink Hellp syndroom. Ik zei al steeds dat de hoofdpijn steeds erger werd, maar nee hoor, het kon nog net met mn bloed en urine waarden. Toen werd ik wakker, mijn gezicht hing helemaal scheef. Ik had een tia gehad. Hup, spoedkeizersnede, mijn dochter was kleiner dan ze dachten, en had dus ook al langer weinig voeding in de buik gehad dan ze dachten. De spoedkeizersnede ging met best veel geweld voor mijn gevoel, ze lag nog boven in, werd zo hard naar beneden geduwd dat ik moest overgeven, eruit gehaald met haar hoofd, de snee was te klein, terug geduwd, snee groter gemaakt en toen was ze eruit. De volgende ochtend werd ik helemaal onder de bloedstolsels wakker, de wond was niet goed gehecht. Dus moest dat nog een keer gedaan worden, gewoon op de kamer, viel de lamp die ze gebruikten om bij te schijnen op mijn buik. Man man wat een ellende. Gelukkig gaat nu alles wel aardig buiten mijn nierfalen door het hellp syndroom, maar ik heb gewoon het gevoel dat als ze mijn dochter 2 dagen eerder hadden gehaald, ik gewoon nog 2 nieren zou hebben en geen tia had gehad. Nu alles weer beter gaat ben ik daar erg mee bezig. Sorry voor het vervuilen van je topic, ik moest het ook even van me afschrijven geloof ik
Wat goed dat je je verhaal hier neer hebt gezet, al is het inderdaad voor je eigen verwerking... maar zoals je leest ervaren ook andere lezers hierin herkenning! Wat betreft het niet eerder ontdekken van een grote baby: de gewichtsschattingen bij echo's blijven een schatting, en het is ook nog zo: hoe groter de baby, hoe onnauwkeuriger de schatting/meting. Verder is een van de weinige dingen die er gedaan kunnen worden in de zwangerschap is je bloedsuiker controleren. Als die verstoord is kan dat meer kans geven op een groot kind. Andere factoren die van belang kunnen zijn is inderdaad genetisch en bijv veel suikers tot je nemen (maar dat ligt weer in dezelfde lijn als een gestoorde bloedsuiker). Als ik lees dat je gemiddeld 2000-2500kcal per dag at, dan is dat toch hartstikke goed. Het is ook normaal om iets meer te eten in je zwangerschap (het hoeft natuurlijk niet voor 2, maar iets meer kcal/dag is prima). Overigens -> het aantal kilo's wat je aankomt in de zwangerschap zegt niks over de groei van de baby! Je kan bij wijze van spreke 30kg aankomen en een baby van net 3kg krijgen, maar ook 3kg aankomen en een baby van 5kg krijgen... Al met al: weinig anders wat je had kunnen doen! Dat zijn dingen die je gewoon ook niet in de hand hebt.... Het is verder moeilijk te beoordelen of ze je niet eerder in hadden moeten leiden oid, maar een verwacht groot kind is ip geen indicatie om eerder in te grijpen. Wel kan ik me voorstellen dat je het idee hebt dat er niet naar je geluisterd is. Dat is wel erg vervelend dat je niet serieus genomen bent! Dit is zeker iets wat je de volgende keer wel even moet aankaarten bij je verloskundige, anders blijft dat aan je knagen bij een volgende zwangerschap!
Echt? Mijn gynaecoloog zei dat ze bij een volgende baby een extra echo en meerdere controles zullen doen om het kindje dan rond de 38 weken in te leiden...
@ Beebje082011: Volgens mij verschilt dat per ziekenhuis. Sommige vrouwen worden inderdaad eerder ingeleid als er een groot kind wordt verwacht, maar ik hoor ook wel dat ze daar niets mee doen. Tenminste niet als er niets anders aan de hand is. Een tweede kindje hóeft niet zwaarder te zijn. Maar dat ligt denk ik ook aan de achterliggende oorzaak. Is het genetisch bepaald, dan is de kans op herhaling groter dan bij suiker. Want dan houden ze je een volgende keer beter in de gaten om te voorkomen dat het kindje weer zo groot wordt. Maar ik herken je angst voor herhaling of voor een nóg groter kindje wel hoor, ik sta ook absoluut niet te springen om nog een zwangerschap. Op dit moment denk ik zelfs dat er geen derde kindje komt. En de grootte van zoonlief speelt daarin zeker wel een rol...
Mijn dochtertje was inderdaad heel gemiddeld! Heeft altijd precíes op het gemiddelde lijntje gezeten qua groei en ontwikkeling. Zoonlief daarentegen was bij geboorte zo groot als mijn dochtertje was met 8 weken. Zowel qua lengte als qua gewicht en hoofdomtrek...(10 cm ontsluiting? my ass )
Fijn voor je dat je het van je afgeschreven hebt! Ik denk ook nog vaak aan mijn bevalling...alles ging mis wat mis kon gaan... Zoontje zat vast en werd na 2 uur persen met de vacuümpomp geboren. Levenloos en moest gereanimeerd worden. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar ik denk ook nog vaak aan 'wat als'... Naar word ik er dan van. Mijn vriend heeft het er nog moeilijker mee, omdat hij net als jouw man alle paniek heeft gezien en het geschreeuw van de artsen heeft gehoord. Ook stond hij er bovenop toen mijn zoon werd gereanimeerd. Hij is er nog regelmatig emotioneel van. Ik heb dit allemaal niet meegekregen omdat ze mijn zoon meteen meenamen en ik nog bezig was met de placenta. Zie denk ik wel op tegen een eventuele volgende bevalling... Denk dat alle angst dan weer keihard terug gaat komen.
Hier ook een grote jongen (4900 gr en 56,5 cm). De verloskundige vertelde mij dat ze heel goed zijn in het inschatten van het gewicht van 'gemiddelde' baby's omdat ze die zo vaak voelen. Dat Timo groot was, wisten we, maar niet dat hij zó groot zou zijn. Ik krijg een eventuele volgende keer andere testen op suiker, niet alleen de standaard testen, want daar was niets aan te zien. De gyn die Timo er uiteindelijk, aan het eind van een pittige bevalling, met de vacuüm uit trok, vertelde mij dat eerder inleiden nauwelijks verschil had gemaakt voor Timo's gewicht. De laatste weken in de buik komen kindjes niet zo heel veel meer aan.
Jeetje foxter, wat een ontzettend heftige bevalling heb jij gehad de tweede keer, ik kan me voorstellen dat dat lastig is om te verwerken. Lief dat je je verhaal wilde vertellen.
Bedankt voor je reactie! Ik wist niet dat een grote baby moeilijker schatten is. Toch hoor ik wel regelmatig dat vrouwen worden ingeleid omdat er een grote baby verwacht wordt, als was het maar omdat (in mijn geval) ik er echt ontzettend doorheen zat en me druk maakte. Als ik dan toch al die paar cm ontsluiting had en de inleiding van mijn eerste was ook goed gegaan.. Als ik ooit nog zwanger wordt(ik heb werkelijk geen idee.. het idee van een 12ponder staat me niet zo aan) dan ga ik naar een andere praktijk denk ik!
Wat fijn om ook jou verhaal te lezen! Wat een ontzettend zware bevalling heb jij gehad, ik denk dat dit nog lastiger is met een eerste, bij mij was het gelukkig al iets opgerekt. Mijn eerste was 3710 gram met 38+5 en deze jongen was idd een aanzienlijk stukje groter, maar als een eventuele derde nog groter zou moeten worden als dit... Mijn placenta is niet gewogen, dit vind ik achteraf erg jammer, ik heb de vk die toen dienst had(het waren er 4) na de bevalling ook niet meer gezien anders had ik het nog wel gevraagd of de placenta erg groot was. Tijdens de 32wekenecho had de vk iig nog nooit zo'n grote placenta gezien, en ik zou graag willen weten of dat had geklopt. Omdat ik de eerste keer in het ziekenhuis was bevallen was ik er eigenlijk automatisch van uit gegaan dat de placenta ook gewogen was..
Wat een lieve reactie. Ik kan er wel met mijn man over praten gelukkig, hij snapt me en heeft het gelukkig zelf ook goed af kunnen sluiten, maar ze zijn het er over eens dat deze bevalling een stuk heftiger was dan de eerste.. Met vriendinnen kan ik er op zich ook wel over praten maar tóch zullen die niet echt begrijpen waarom ik die dingen zo voel, gelukkig is hier op het forum wat herkenning, dat doet me goed!
@amaryllis, ik heb je een pb'tje gestuurd. En de rest ook bedankt voor jullie reacties. Ik merk dat het me goed doet om even van me af te schrijven!
Heb de startpost gelezen en de eerste paar reacties, maar kan door de tranen amper verder lezen. Wat een herkenning, vooral van het 'i told you so' naar de gyn/vk en het verontschuldigen naar anderen toe, over het feit dat je een groot kindje hebt gebaard. vind het super dat je het zo hebt opgeschreven. geeft mij wel hoop dat een bevalling ook zonder kleerscheuren (nouja, 2 hechtingen dan) kan verlopen. je gevoel van onderen kan ik me wel goed voorstellen trouwens, maar het trekt wel bij! tenminste, huid is elastisch, het rekt, het krimpt... maar als je er last van blijft houden, misschien toch even naar de gyn? --- 4840gr/56cm/42w0d ik zou een flinke baby krijgen, een 7 ponder en had veel vruchtwater. kreeg excuses van de vk achteraf, de vraag of ik het haar kwalijk nam, maar wat is daar kwalijk aan te nemen als je van buitenaf voelt hoe groot een kindje is en het kindje ligt vrij diep, opgekruld in mijn buik? de rest bespaar ik jullie - en mezelf. ben er nog niet overheen. misschien ook een keer een goed idee om een topic te openen. ik durf in ieder geval nog niet voor een tweede te gaan, hoe graag ik het ook wil...