Ik ben 32 weken zwanger, het is echt uniek dat ik zwanger ben. zo krijg je nl te horen dat je vervroegd in de overgang bent en dat spontane zwangerschap nihil is. en zo ben je dan ineens toch zwanger... Je begint net met een nieuwe baan (half jaar contract, waarvan ik nu weet dat het niet verlengd wordt, maar dat terzijde) Alleen de relatie loopt voor geen meter meer. Wat doe je je gaat in relatie therapie hopenlijk helpt dit, maar uiteindelijk helpt het niet en het lijkt alleen maar averrechts te werken. Je groeit steeds meer uit elkaar ondervind alleen maar stress, hebt harde buiken al in een super vroeg stadium je bent constant oververmoeid en van de ander krijg je alleen maar onbegrip en dat mee buigen en mee veren volgens Kluun daar houdt de mijne zich niet aan, het liefst gooit hij er gewoon nog een schepje boven op... 1 geluk we wonen niet bijelkaar, ik heb gewoon een eigen huisje en genoeg plek voor de kleine telg die straks mijn leven wat gaat opfleuren. Een time out misschien helpt dat, maar ook dat helpt niet.. het enige is dat ik de schuld krijg dat ik hem weg houd bij de groei van de zwangerschap en dat hij dat niet kan volgen. Ene kant wil hij graag maar dan wel alleen de leuke dingen, als het moeilijk wordt vlucht hij weg. Hij heeft totaal geen structuur in zijn leven en is totaal nog niet toe aan een leven met een kind. Wil liever op stap met zijn vrienden. Die komen voor hem op de 1ste plaats. Ik pik dat niet langer, hij kiest voor ons of niet. Nu is het voor de zoveelste keer uit de hand gelopen. Ik ontplofte net zo wat, zie sterretje enorme harde buik, hartkloppingen. Meneer gaat op vakantie met zijn vrienden en laat mij gewoon alleen en 1 dag eerder terug komen geen denken aan. Dit is het dan... ik moet de knoop doorhakken ik word hier gillende gek van... Er zijn nog zoveel dingen niet geregeld. Hij heeft het nog niet erkend, we hebben wel besloten dat de kleine mijn achternaam krijgt. Hij wil het wel erkennen... maar ik weet onderhand niet meer of ik dat wel wil... De naam, we weten niet of we een jongentje of een meisje krijgen.. maar ja als niet meer met elkaar praat dan kom je daar ook niet uit. We hebben wel per email lijstjes gestuurd, want aan de ene kant wilde ik het zo graag samen doen. Ik vond zijn lijstje toch niet leuk. dus op zich kan ik nu doen wat ik zelf wil, maar het geeft met wel weer een schuldgevoel, ik ben helemaal niet zo... ik ben van juist alles delen.. maar met hem lukt dat gewoon niet. en het erge is dat ik zijn moeder ook zo'n verdriet doe. Het is een schat van een mens waarom is hij nou niet zo. Het geboorte kaartje, ik heb er 1 zelf ontworpen weet nu niet of hij het wel wat vindt. En wat ga ik erin zetten nu wel zijn naam niet zijn naam. De bevalling straks... dan wil je zo'n eikel toch niet om je heen hebben. Mag niet meer zwaar tillen maar ja er is niemand dus je dan toch maar wel wat doen... er zijn zoveel dingen wat moet ik nu. Hoe ga ik dit in mijn eentje doen.. ik heb zo meteen na mijn verlof ook geen baan meer. Help?? Ik weet het allemaal niet meer... heeft iemand ook zoiets meegemaakt? wat heb jij gedaan in die situatie? groetjes lietje
Geen ervaring met alleen zwanger. Maar wel met moeilijke situaties. En voor iedere situatie is wel een oplossing. Wil je in ieder geval heel erg veel sterkte wensen meis. Dit is heel moeilijk maar je komt er wel. Denk aan dat krummeltje wat je straks in je armen houdt. Dat wordt het zonnetje in jouw leven.
jee nou wat een verhaal zeg! zou bijna zeggen doe het alleen dan ben je veel onstpannender anders heb je strax 2 kinderen ipv. 1.. ja mijn zusje voed haar zoontje ook alleen op, die 'vent'van haar heeft haar vanaf dag 1 van haar zwschap laten zitten.. mijn zusje had geen huis..woonde nog bij mijn vader..op een kamertje..uiteindelijk met heeeeel wat wilskracht, bloed zweet en heel veel tranen heeft ze uiteindelijk wat zij en het ventje nodig hebben, een huis, en ze is geslaagd voor doktersassistente en dat heeft ze alleen gedaan..ze was van mening dat je het maar beter alleen kan doen, als je toch een vent had/heeft die je in feite in de weg staat..stress kan je niet gebruiken..zei ze altijd..
Je kan misschien met een maatschappelijk werker gaan praten. En daarna misschien jij en je vriend/ex samen een gesprek aangaan. Dat heeft mij erg goed geholpen. Daarna kun je evt. naar een mediator om dingen voor de toekomst te gaan regelen zoals omgang enz. als jullie wel uit elkaar gaan. Hij is de vader van je kindje en als hij wil erkennen krijgt hij dat voor elkaar ook als jij het niet wilt. Dan kan hij ook ouderlijk gezag aanvragen. Beter dat jullie nu goed met elkaar om kunnen gaan dan dat je allemaal rechtszaken gaat krijgen.
Moet ik hem het kindje wel laten erkennen, niet erkennen? wat is wijsheid? ja wat is wijsheid, ik zou het persoonlijk niet doen..hij neemt nu al geen verantwoording laat staan als je kindje geboren is..ik zou het kindje lekker mijn naam geven.
ik draag ook de achternaam van mijn moeder en ben daar erg blij mee als ik hoor hoe mijn moeder het alleen heeft moeten doen en hoe ze dat gedaan heeft. het zal niet makkelijk worden maar je kind zal begrijpen dat je het voor je kleine gedaan hebt en dat dat de juiste keuze was. Sterkte ermee!