Na een echt rotzwangerschap is eind vorig jaar onze dochter geboren. Sommigen van jullie hebben het onderwerp misschien wel gelezen over de hydrothorax. In UMCu zeiden ze ons dat we erover na moesten denken om de zwangerschap af te breken want hier kon nooit een gezond kindje uit voortkomen. Na eigen onderzoek in leiden terechtgekomen waar ze ons heel goed geholpen hebben met een gezonde dochter uiteindelijk. Nu zit het ons eigenlijk helemaal niet lekker hoe het in Utrecht is gegaan, ook omdat leiden zei dat alle UMC in nl weten dat leiden dit goed kan behandelen. Wij zitten te denken over de klachtencomissie, vooral ook omdat Utrecht ons niet door wilde sturen naar leiden, want daar konden ze toch niks voor ons doen! Maar is dit niet gek, onze dochter is inmiddels 8 maanden oud. Ik hoop dat het verhaal duidelijk is, maar misschien dat iemand een goed advies heeft?
Ik vind het niet raar om nu pas een klacht in te dienen. Dit soort zaken zijn traumatisch om door te maken, daardoor kan het zijn dat je er pas later verder over gaat denken. Ik zou wel goed nadenken over wat je wil bereiken met je klacht en hoe je dat het best kunt bereiken. Misschien zijn er ook instellingen die je daarbij kunnen helpen?
Als het jou helpt in het verwerkingsproces dan zou ik zeker een klacht indienen. Daarnaast een klacht indienen betekent ook dat je ze de kans geeft om zich te verbeteren en zo wie weet andere ouders te helpen die in dezelfde situatie zitten. De meeste ziekenhuizen hebben een klachtencommissie (volgens mij zelfs verplicht) je zou daar eens contact mee op kunnen nemen of anders je zorgverzekering eens bellen en het verhaal voorleggen?
Ik weet niet of een klacht indienen je een beter gevoel geeft? Als dit zo is zou ik het doen. Ik zit zelf te denken aan een gesprek met de arts. Dan kun je meteen alle vragen stellen en krijg je meteen een reactie en antwoord. Ik denk dat de arts hier ook meer aan heeft en alle mensen (patiënten) na jou? Moeilijk, moeilijk, doe wat goed voelt!
Ik zou er zeker werk van maken , voor jezelf en ook voor andere die misschien wel kiezen om de zwangerschap af te breken terwijl dat dus niet nodig is !! suc6
hoi is bij ook gebeurd,ik heb er nog steeds huilbuien van. mijn zoontje had een 12mm nekplooi. 1 op 5 kans op 3 afwijkingen,eerst mij gek te maken dat hoij edwardssydroom had,of patau,toen weer down,en daarna noonansydroom. uiteindelijk gisteren is er bekend geworden dat hij een chromosoonafijking heeft nummer 4 te veel en nummer 18 te weining. dat houd in dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft en moeite heeft met leren. meid ik ben ook door een hel geweest,begrijp me niet verkeerd,maar ik ben opgelucht dat hij alleen een ontwikkelingsachterstand heeft,nadat ze dachten dat hij een ernstige ziekte had. hij is nu 5 maanden. mijn verloskundige heeft mij ook geadviseerd om een abortus te plegen.die is helemaal gestoord . lieverd hoe ga jij hier mee om als ik vragen mag. mij lukt t niet om t los te laten,jij zult ook net als mij een stress zwangerschap gehad hebben. en moet je zien we hebben nu alle twee gezonde kindjes. oke noah heeft een chromosoonafwijking en achterstand,maar voor mij en mijn man is hij gezond,want mijn oudste heeft ook achterstand. ik ben zo dankbaar,want het kon erger zijn. voor jou vindt ik het heel erg wat jullie hebben moeten doorstaan. en ik snap dat het pijn doet als ze zeggen breek de zwangerschap maar af,vooral als je nu naar jouw gezonde wondertje kijkt. lieverd heel veel sterkte met alles,want ik weet hoe jullie je voelen dikke knuffel groetjes van een trotse moeder van twee zorgen kindjes
Het gaat voor mij denk ik meer om een soort verwerking. Zoals onzekerbloempje ook zegt, ik heb er af en toe huilbuien van als ik haar zie liggen en lachen en lekker vrolijk spelen. Ze doet het hardstike goed en is kerngezond. Ik denk dat het ook vooral is om te bereiken dat anderen met hetzelfde wel goed geholpen kunnen worden. Want blijkbaar is het gewoon bekend dat leiden deze behandelingen uitvoert. Ik denk dan aan een soort van concurrentiestrijd tussen de ziekenhuizen. Anders zou ik ook niet weten waarom ze dit zo doen. En als dat zo is vind ik het heel erg dat er zwangerschappen worden afgebroken omdat mensen wel Naarden bepaalde arts luisteren en niet zelf op onderzoek gaan, zoals mijn vriend heeft gedaan ( en daar ben ik hem nog altijd heel dankbaarvoor !!)
ja mimi,als je je gezonde baby ziet liggen,dat doet pijn in je hart,wat ze jouw adviseerde te doen. ik heb vanmorgen ook de verloskundige praktijk gebeld met de uitslag van noah. ik hoop dat die andere verloskundige dit nooit meer doet,want dit blijft pijn doen,ik hoor t nog steeds in mij n hoofd die woorden van haar. nogmaals sterkte groetjes
Ik had kans van 1 op 5 op downsyndroom, en in het erasmus hebben ze mij aangeraden om de zwangerschap af te breken, omdat mijn bloedwaarden zo slecht waren dat het nooit goed kon gaan. Uiteindelijk is onze jongste kern gezond, geen down of wat dan ook. Ik zit er ook nog steeds mee, vooral de opmerkingen die door het team in het erasmus zijn gemaakt vind ik nog steeds erg. Maar ik heb eigenlijk geen zin om een klacht in te dienen, omdat ik het eigenlijk gewoon achter me wil laten. Ik ben bang dat je dan weer steeds bezig bent met die nare tijd en ik moet al zo mn best doen om vooruit te kijken en te komen. Ik zou het doen als je het gevoel het dat het jou zal helpen. Sterkte!
Je kan gewoon nog een klacht indienen. Je moet er alleen wel rekening mee houden dat het personeel er waarschijnlijk niets meer over kan zeggen dat wat het dossier zegt, want iets van zo lang geleden staat hoogst waarschijnlijk niet in het geheugen. Bedenk goed wat je zou willen bereiken maar bedenk je ook wat het met je zou doen als dat niet lukt. Hoe ver wil je gaan? zou je ook naar het tuchtcollege willen gaan? Belangrijk om daar over na te denken. Heel veel succes, ik hoop dat het helpt bij de verwerking want het is nogal wat.
foxter wat erg voor jou dat jij dit ook hebt meegemaakt. en jouw wondertje is ook gezond geboren. sterkte meid
Hoi! Ik herinner me jouw topic inderdaad nog van vorig jaar. We waren toch ongeveer even lang zwanger, en onze meiden zijn nu dus ongeveer even oud. Allereerst wil ik zeggen dat ik het echt super bijzonder vind dat het is goedgekomen! Wat goed van jullie dat jullie niet klakkeloos hebben gedaan wat de artsen in Utrecht zeiden en dat jullie voor jezelf en je dochter zijn opgekomen! Ik heb nog wel eens aan je gedacht, zo van "hoe zou het zijn afgelopen?" Ik vind het echt zo mooi dat jullie meisje nu helemaal gezond is! Wat betreft het indienen van een klacht: ik zou daarover eerst goed informatie zoeken, hoe het in zijn werk gaat, wat de resultaten zouden kunnen zijn, wat voor maatregelen zo'n klachtencommissie bijvoorbeeld kan treffen, enz. Ik heb me er nooit in verdiept, maar mijn algemene beeld van klachten in de medische wereld is dat het heel moeilijk is om je gelijk te halen, omdat artsen/ziekenhuizen bang zijn dat ze juridisch aansprakelijk worden gesteld, wanneer ze hun excuses maken en daarmee (impliciet) toegeven dat ze fouten hebben gemaakt. Ik denk dat je misschien alleen maar een heel zware strijd aangaat, die jou misschien niet eens gaat brengen waar je op hoopt. Dan is dat vervolgens nog weer een zware dobber, die je ook weer moet verwerken. Als het je werkelijk vooral om je eigen verwerking gaat, kun je misschien wel meer bereiken door met een psycholoog te gaan praten. (Ik zeg niet dat je een psycholoog nodig hebt en ook niet dat dat de enige manier is om iets te verwerken: sommige mensen kunnen inderdaad dingen beter verwerken door acties als een klachtenprocedure ingaan. Mijn punt is alleen dat ik zou proberen te bedenken op welke manier jij het het best zult kunnen verwerken.) Iemand zei hier eerder dat medisch personeel in Utrecht zich waarschijnlijk niet zo veel van de zaak meer zullen kunnen herinneren en dat je er daarom niet te veel van moet verwachten. Dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Wat jij had is zó zeldzaam, dat komen ze niet elk jaar tegen! Zulke gevallen blijven een behandelend arts heus wel enigszins bij, en zullen zeker weer in het geheugen terug komen, wanneer zo'n arts het dossier gaat bekijken omdat hij een gesprek met je heeft. Dat vind ik geen reden om geen klacht in te dienen.
Een nekplooimeting etc geeft alleen maar een kans aan op, dus zeggen ze 1 op 5 dan is er een kans van 20% dat er een afwijking is. Dat ze op grond daarvan zeggen, breek maar af... heavy hoor... voor TS, Je moet vooral voor jezelf bedenken of je die hele strijd aan wil gaan. Maar je kan het ook per stapje bekijken. Je kan sowieso stap 1 zetten, ze laten weten hoe jullie het beleefd hebben en wat het met jullie gedaan heeft. Na aanleiding daarvan zou je ook een gesprek kunnen aanvragen Ik zou echter niet op excuses rekenen.
Ieder ziekenhuis heeft een klachtencommisie. Ik zou zeker een gesprek aangaan met iemand van de klachtencommissie. Meestal wordt dan ook samen besproken wat jij wil dat er gaat gebeuren. Een gesprek met de arts of een bemiddeling of een reactie op papier etc. Je wordt hierin begeleid en je wordt dooor de klachtenadviseur ook zeer seriwus genomen. Ik denk dat klagen bij de zorgverzekering van weinig nut is. Veel succes verder
Jeetje, ik schrik er een beetje van hoe vaak het gebeurt als er toch al verschillende meiden in dit topic zijn die dit advies onterecht hebben gekregen. TS: Als je je er goed bij voelt zou ik zeker het gesprek aangaan en een klacht indienen. Als dit vaker gebeurt moeten artsen herschoold worden of zich beseffen dat hun collega's dit soort adviezen geven. Ik kan me voorstellen dat dat wellicht een hoop toekomstig leed bij andere ouders voorkomt. Hoe gaat het nu met je? Is die hydrothorax verholpen of heb je er nog wel eens last van? Ik kan me zo voorstellen dat het gewoon nog in je dossier staat, hoor. Bijv. voor als je nog een keertje zwanger wordt. Ze horen toch een medische geschiedenis bij te houden?
Ik denk dat je er best wel goed aan kunt doen om nog eens contact met het ziekenhuis op te nemen. Ik vind het persoonlijk best wel kwalijk dat dergelijke dingen gezegd worden. En daar mag de arts best op aangesproken worden. Het is niet zomaar iets wat hij/zij geroepen heeft. Voor hetzelfde hadden jullie je bij dit advies neergelegd en was jullie kleine (gezonde!) meid er nu niet geweest. Of je echt een klacht in moet dienen weet ik niet, dat is maar net wat je gevoel zegt, denk ik. Maar nog eens een gesprek met de arts aanvragen kan altijd. Zodat jij je ongenoegen kan uiten en je hart daarmee kan luchten, en de arts er (hopelijk) iets mee doet.
De hydrothorax was bij mijn dochter maar nu heeft ze nergens last meer van. Ze is gewoon een gezonde baby net als alle andere baboes, Co. In het ziekenhuis is gelukkig ook niet meer nodig. Wat me vooral zo tegen de borst stuit (?) is dat onze arts in leiden ons vertelde dat in elk geval alle universitaire ziekenhuizen weten dat leiden dit kan behandelen. En hij zei al dat er dan misschien weerziens wat georganiseerd moest worden, dat iedereen weer op de hoogte is juist omdat het zo weinig voorkomt. Bij hun misschien 15 keer per jaar, maar hoeveel mensen volgen het advies van de arts op en beëindigen de zw. Schap?