Hoi, Ik zit met een dilemma en ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, dus ik hoop dat ik het een beetje duidelijk kan formuleren komt ie: Ik woon in een dorp en heb altijd een goede, hechte band gehad met mijn ouders. Mijn vriend komt uit de randstad, en ik heb gemerkt dat zijn mentaliteit anders is. Ik merk dat ik (vooral de laatste tijd) de mentaliteit van de mensen uit de randstad ervaar als iets prettigs. Ik vind het fijner dan de dorpse mentaliteit waar ik mee opgegroeid ben, het is vrijer. Nu ben ik zwanger van mijn eerste kindje. Dit is een lang en lastig verhaal, maar om het kort en duidelijk te houden: op mijn 17de werd mij verteld dat ik niet zwanger kon worden, en nu, op mijn 25ste is het dus toch gelukt (op de natuurlijke manier). Mijn probleem is eigenlijk: hoe mijn ouders en mijn schoonouders hiermee omgaan. Mijn schoonouders wonen nog steeds in de randstad, en ik woon met mijn vriend in mijn geboortedorp. Dus mijn schoonouders zie ik niet zo heel vaak. Ik vind dat eerlijk gezegd ook prima. Ik heb een goede band met ze, en moeders spreek ik regelmatig via internet of aan de telefoon, dat is allemaal prima. Mijn ouders zie ik regelmatig, zeker nu ik zwanger blijk te zijn. Vooral mijn moeder heeft, vanaf dat ik 17 was, heel erg het gevoel gehad dat het aan haar lag dat ik niet zwanger kon worden. Ze heeft zichzelf altijd de schuld gegeven. Nu ik toch zwanger ben, wil ze constant bij me zijn. Ze is dolgelukkig dat het toch is gelukt en wil alles meemaken. Ik word hier inmiddels een beetje gek van. Ik heb een hele goede band met haar, kan altijd overal met haar over praten, maar nu word het een beetje teveel van het goede. Ik begrijp haar heel goed, daar ligt het echt niet aan, maar ik zou graag zelf wat meer rust hebben. Nu was er afgelopen weekend een barbecue bij mijn ouders. Mijn vriend was er ook bij, maar op een gegeven moment ging hij met mijn broertje binnen gamen. Ik zat met paps en mams buiten. Het gesprek ging over de bevalling. Ik merkte, vooral van mijn vader, dat zij al een heel scenario in gedachten hadden over hoe mijn bevalling zou moeten gaan. Ikzelf heb dat natuurlijk ook al wel een beetje, maar zij hebben het al zowat uitgestippeld Zonder te weten wat ik ervan vond. Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen (vanwege mijn geschiedenis), en pap had al bedacht dat hij dan met mijn moeder en schoonouders op de gang zou staan totdat het kindje er is, en dan is het feest (daar kwam het min of meer op neer). Ik denk dat, als ik net bevallen ben, ik juist even tijd met mijn vriend en mijn kindje alleen wil. Eerst natuurlijk even bijkomen, en dan even met zijn 3tjes zijn. Mijn vader vond dit niet leuk om te horen want hij word uiteraard wel opa, en misschien is dit wel de enige keer dat zij dit meemaken! Dat zou best kunnen inderdaad, maar ik kreeg door het hele gesprek heel erg het idee dat het niet uitmaakt wat ik wil. Die rust komt daarna wel een keer. Mijn vader was best dwingend tijdens het gesprek, en hij vond dat ik hen niet moest tegenhouden, omdat zij anders een unieke ervaring mislopen. En tegenhouden zou toch niet lukken Zijn letterlijke woorden: zie mij maar eens tegen te houden als jij in het ziekenhuis ligt met een pasgeboren kindje in je armen. Ik vond dat nogal een schokkende uitspraak. Nu heb ik vanochtend mijn moeder nog even gesproken, en toen bleek dat zij er precies zo over dacht. Mijn moeder is erg emotioneel, dus een serieus gesprek met haar aangaan (zeker over dit onderwerp) pakt meestal verkeerd uit (dan is ze in tranen en bereik ik niet wat ik zou willen). Mijn punt: ik wil graag zelf de regie van de bevalling in handen houden (samen met mijn vriend, en uiteraard voor zover dat mogelijk is), en ik wil voorkomen dat mijn ouders meteen na de bevalling naast mijn bed staan te applaudisseren Ik snap dat het voor hen een bijzondere gebeurtenis is, maar dat is het voor mij natuurlijk ook! En ik wil er dan ook graag op mijn manier van kunnen genieten, en me niet nu al druk maken over hoe het zou moeten gaan met de bevalling (in december). Zo, nu weet ik het even niet meer, ik zou graag wat reacties willen horen van jullie. Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is.
Jeetje moeilijk. Mn man heeft pas de familie gebeld toen we bevallen waren, die wisten niet dat de bevalling begonnen was. Je hoeft ze het toch niet door te geven totdat het er echt is? Daarnaast worden de meeste kindjes 's nachts geboren. Dus na de bevalling ga je niet gelijk bellen, maar neem je al de tijd die jij en je vriend nodig hebben.
Hallo, Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap, ik zou persoonlijk zo snel mogelijk aan de ouders vertellen hoe je er zelf over denkt, en dat je de bevalling enzo liever op jou manier doet, ik zou er zelf ook niet aan moeten denken dat mijn ouders op de gang stonden te wachten, ik denk dat je beter eerlijk en duidelijk kan zijn over hoe jij het zelf wilt, dit is jou keuze, bij mijn eerste bevalling heb ik mijn ouders pas gebeld nadat ik gedoucht had en wat tot rust was gekomen, ik lag toen ook in het ziekenhuis, ik snap dat je ouders dit ook geweldig vinden, maar dit is toch echt jou eigen keus, en je moet alleen doen waar je jezelf goed bij voelt, Groetjes Beccie
Uit je verhaal begrijp ik dat je al duidelijk hebt uitgelegd dat je het liever niet hebt alleen dat komt niet aan. Als je denkt echt niet door te kunnen dringen tot ze is er nog maar een oplossing: Niets zeggen als je naar het ziekenhuis gaat, alles lekker rustig op julie manier doen en erna bellen. Desnoods gebruik je een leugentje om bestwil en zeg je dat t allemaal wat sneller ging dan verwacht... Ik weet het, ideaal is anders maar ik vind wel dat ze jouw keus hierin moeten respecteren en als ze dat niet doen, ook niet na een duidelijk gesprek hierover dan moet het maar zo....
Ik snap het probleem niet, want je kunt ze toch gewoon pas na de bevalling bellen? Als jij het niet vertelt weten ze heus niet dat je aan het bevallen bent .
Meid, goed dat je het zelf al hebt aangegeven bij je ouders, maar wel heel jammer dat ze er niet naar willen luisteren! Net als wat de meiden hierboven al zeggen kun je ervoor kiezen om je ouders pas te informeren als de kleine er eenmaal is. Wat je ook nog kunt doen is vragen of je vriend het nog eens tegen ze kan zeggen, misschien maakt dat wel indruk..... Succes ermee meis!
Als ze niet willen luisteren inderdaad naar het ziekenhuis gaan en pas bellen als jij en je man er klaar voor zijn. Natuurlijk is het een bijzondere ervaring maar het gaat om het kleinkind en die is er nog wel een poosje En als je ingeleid wordt dan zeg je gewoon dat je op dag x ingeleid wordt terwijl het 2 dagen eerder is
idd gewoon pas bellen wanneer jullie weer thuis zijn en de rust hebben gehad met zn drietjes. Of ze het dan begrijpen is jammer dan.
Ik zou ook pas bellen na de bevalling, vooral als je nu al weet dat ze eventuele grenzen die jij aangeeft niet zullen respecteren. Ik zou het echt vreselijk vinden als mijn moeder haar belang boven dat van mij en mijn man zou zetten en dat ook heel normaal vinden. En zeg het ook effe in het ziekenhuis mochten ze er wel veel te vroeg zijn, als er ergens assertieve dames rondlopen die wle raad weten met te vroege of te veel bezoeker dan is het daar wel
Ik snap het probleem wel degelijk.. Hoe moeilijk moet het zijn als je niet je eigen wensen omtrent bezoek etc. kan bepalen! Helemaal als het gaat om je ouders, je loyaal bent naar ze en ze hun ook dat wil bieden wat zij het liefste willen, maar ze jou keuze niet respecteren.. Daarentegen vind ik het, mocht het dus echt niet doordringen (ook niet op een duidelijke, harde, 'strenge' manier) uiteindelijk wel de 'beste' oplossing om ze idd pas in te lichten als de kleine geboren is. Desnoods zeg je dat van te voren al tegen ze in de trant van: 'als jullie onze wens niet respecteren, zullen wij jullie ook niet inlichten als de bevalling begonnen is. Dan bellen we jullie wel op het moment dat wij daar aan toe zijn'... Misschien dat het dan wel doordringt, helemaal omdat ze overal over ingelicht willen worden. Ze willen zich denk ik ook niet gepasseerd voelen door pas op een later moment ingelicht te worden.. Succes meis! Vervelende situatie, hoop voor je dat de oogkleppies afgaan bij ze!
Zou ze inderdaad ook pas bellen na de bevalling. Zou er niet aan moeten denken dat ze aan de andere kant van de deur zouden staan. Plus de bevalling kan uurtje duren maar ook 48 uur, en daarna eerst even zelf wennen met je man en nieuwe baby is toch veel prettiger lijkt me!
Tja dan pas bellen als je bevallen bent hoor! Ik zou nu zeker nog eens een goed gesprek aangaan persoonlijk samen met je vriend.....en dan ook aangeven als ze niet kunnen respecteren wat jullie wens is je pas gaat bellen als je bent bevallen.
Ik geloof niet dat dit echt iets te maken heeft met een dorp of niet, mijn schoonouder deden precies hetzelfde bij mijn schoonzus, maar zij vond het niet erg. Die zaten gewoon op de gang te wachten terwijl zij aan het puffen was! Moet er niet aan denken. Dat heb ik dus ook gezegd. Ik zou het dus wel degelijk zeggen, ook al heb je je moeder dan in tranen. Is jouw verdriet minder belangrijk dan dat van haar? Het is toch jouw bevalling en jullie kindje? En ik zou dan gewoon pas later bellen. Jammer de bammer, maar als jij eerst even wil bijkomen met zn drieën, is dat toch jegoed recht?! Wij hebben de familie gebeld nadat ik was bevallen. Mijn moeder was er onverwacht bij, wat ik achteraf heel fijn vond, maar dit was niet zo gepland.
heel herkenbaar, bij ons heeft het jaren geduurd voordat we zwanger zijn. mijn schoonouders komen hier op de camping staan (zelfde verhaal als bij jou.hun wonen in de randstad, wij aan de andere kant van het land, waar ook mijn ouders wonen) hun zijn heel makkelijk en hebben zoiets van we zien wel wanneer jullie bellen. mijn ouders daarin tegen niet.... ik moet ook in het ziekenhuis bevallen, mijn zusje is 4 weken terug bevallen, heeft hun wel gebeld om 24.00 dat ze begon en nadat ze gedoucht was om 11.00, heeft ze iedereen gebeld over de geboorte en dat ze naar het ziekenhuis konden komen. mijn moeder moest toen wachten op mijn vader, want die was werken en die was not amused dat ze er dus niet als eerste was, ze vond dat mijn zusje had moeten bellen voordat ze gingen douchen (meteen nadat ze bevallen was dus om 9.00 al). nu zeurt ze ook daarover bij ons, want ik heb gezegd dat ik ervanuit gaande dat ik direct naar huis mag na de bevalling, mensen pas thuis ga bellen aangezien we een hondje hebben en ik eerst de rust wil hebben om die twee elkaar kennis te laten maken. Nou zijn mijn ouders dus al gepikeerd daarover. dat is dan jammer, want het is mijn bevalling en mijn kind!! ik heb ze gezegd hoe ik denk dat het zal gaan, maar er ook bij gezegd dat ik het op het moment zelf wel zal zien. je kunt toch niet voorspellen hoe je je dan voelt en hoe het helemaal loopt. gewoon duidelijk zijn in wat jij denkt dat je wilt en dat je nu niet kunt voorspellen hoe je je dan voelt. en niet bellen voordat je ze wilt zien. hoe vervelend ze dat ook vinden, kies voor jezelf want ook voor jouw is het een unieke ervaring!! heel veel succes
Ach meid toch.. dat is echt niet leuk.. En ik snap in een dorp gaat nieuws heel snel.. Dus niet vertellen dat het is begonnen heeft bijna geen zin...want als de buurman/vrouw heeft gezien dat je wegrijdt met de vk... dan weten ze gelijk hoe laat het is.. en weten de ouders het ook meteen... Ik zou zo goed als mogelijk het je ouders gewoon niet vertellen.. hoe later ze het weten hoe beter... en je hebt nog 20 weken de tijd om ze om te praten.. al heeft dat waarschijnlijk weinig zin... Ik wens je veel succes.. want het is niet leuk dat ze jouw moment op zo'n manier verpesten..ze zouden makkelijk even kunnen wachten..
Pff lastig zeg! Mijn schoonouders zijn helaas zo. Erg dwingend en doen graag wat ze zelf willen, ook als een ander dat niet wil. Wij hebben met beide ouders afgesproken dat we bellen als we naar het ziekenhuis gaan en bellen als ze mogen komen. Ik zie op dat moment wel of we meteen bellen als ik bevallen ben, of pas na het douchen etc. En als zij zelf beslissen om na het eerste telefoontje al naar het ziekenhuis te komen en in de wachtruimte te gaan zitten, dan moeten ze dat zelf weten. Zolang ik het maar niet weet haha. Groot voordeel is dat je hier niet zomaar de verlosafdeling op kunt lopen. Er zit een wachtruimte voor en je moet via een speciale telefoon naar de afdeling bellen en pas als de kersverse papa en mama aangeven dat ze klaar zijn voor bezoek, mag je de afdeling op.
Oh ja dat begrijp ik wel! Het is heel frustrerend als anderen over je heen lopen, zeker bij zoiets belangrijks als de geboorte van je kinderen. Hier helaas dezelfde ervaring. Maar ik bedoel dat het geen probleem is dat de ouders op de gang willen staan want je belt ze gewoon niet dus ze weten niet dat je aan het bevallen bent.
In het ziekenhuis waar ik bevallen ben (harderwijk) is bezoek niet welkom op de verloskamer. Dit is speciaal om een rustige omgeving te creeren voor de vrouwen die bevallen. Na de bevalling duurt het zowieso wel even voordat je weer toonbaar bent.. Wie weet eerst hechten..dan wassen of douchen.. Voordat je weer op zaal of kamer ligt ben je zo twee uur verder. En ik zou dan idd pas familie bellen wanneer je fatsoenlijk op kamer ligt... Zo hebben jullie zelf lekker de tijd om van de eerste momenten te genieten.
Jouw ouders moeten je keuzes respecteren. Punt. In jouw geval zou ik ook niet bellen als je naar het ziekenhuis gaat maar nadien. Zullen ze niet leuk vinden maar dan hadden ze maar iets anders moeten reageren vind ik.