Dat kun je toch niet zeggen? dat is toch een stellingname die kant noch wal slaat? Dat je je het niet voor kunt stellen is mogelijk en misschien zelfs wel waarschijnlijk, maar je weet het toch niet? Mijn vader voldeed aan je hele omschrijving hoor en toch zou hij nooit, nooit eens hebben gestemd. (respect voor alle andersdenkenden heeft hij tot in die dikke shit gehouden)
Ik lees de laatste tijd vaker posts van jou en ik vind je erg veroordelend. Je kleurt een aantal van mijn woorden in zonder te vragen wat ik precies bedoel. Ik heb het woord dipje niet gebruikt, dat is jou invulling. Ik ken een vrouw zonder armen en zonder benen, die dagelijks met pijn leeft, en tóch van het leven geniet. Het is niet onmogelijk. Ik begrijp heel goed dat mensen voor euthanasie kiezen in deze maatschappij, maar nogmaals, persoonlijk vind ik het te makkelijk. Niet eens van de persoon zelf, als de keuze er is, dan is de drempel natuurlijk een stuk lager. Op het moment dat euthanasie verboden zou zijn zou er moeten worden gezocht naar andere oplossingen, daar zou meer creativiteit voor nodig zijn maar uiteindelijk waarschijnlijk meer opleveren. Ik ben dus tégen, maar vind wel degelijk dat er dan wél iets moet veranderen in de zorg naar hulpbehoevenden toe. Het verliezen van een menswaardig bestaan vind ik dan weer een mensonterende term, wie zijn wij om te beslissen wat menswaardig is?
Is dat niet gewoon angst dan want euthanasie plegen is alles behalve de makkelijkste weg kiezen.. ik vind het erg moedig ik heb meerdere mensen gekend in mm leven , onhoudbare pijn, ondersteboven zien (kanker in hoofd) die maar niet stierf elke keer werd ie weer schreeuwend wakker. Nou ik had die man graag een fijnere dood gewenst, een hond krijgt nog meer respect als ie bijna doodgaat als een mens krijgt die lijd maar lekker..
Ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer men elke minuut van de dag ondragelijke pijn ervaart, je terminaal bent, vooruitzichten nog slechter zijn terwijl je niet eens weet hoe de volgende minuten door te komen, je totaal afhankelijk bent van derde, je ziekte je leven zo beinvloed dat je nergens meer van kan genieten je euthanesie kiest. Ik kan niet eens bevatten hoe je leven eruit voordat je zn keuze maakt... Dat de dood echt beter is dan leven. Godzijdank is er dan deze mogelijkheid. Wat erg dat mensen andere personen die er zo aan toe zijn hen deze keuze willen ontnemen, zn beetje de enige die ze nog hebben.
Wat ik vooral bizar vind is dat als je graag wil gaan... Je met alle macht (al dan niet tegen je wil) in leven gehouden moet worden... Terwijl aan de andere kant medicijnen die broodnodig zijn niet worden vergoed en daardoor onbetaalbaar zijn. Ik zou denken.. Beide kanten beetje water bij de wijn en ineens is er vanalles mogelijk. En dat is puur qua kosten.. Qua keuze ben ik ook een voorstander van dat de mogelijkheid bestaat. Gereguleerd en gecontroleerd... Maar dan kan het tenminste gewoon op een beschaafde, nette manier. Dat is toch veel prettiger dan wachten terwijl je eigenlijk al geen leven meer hebt. En zolang het een vrije keuze is lijkt me dat het acceptabel moet kunnenzijn voor iedereen. Wil je het niet, dan doe je het niet. Wil je wel graag.. Dan gewoon op een prettige manier die kans krijgen.
Ik ga even in op je laatste stukje Ik bekijk wat ik nog menswaardig zou vinden en denk dat niet veel mensen het menswaardig vinden om niks, maar dan ook niks meer zelf te kunnen. De hele dag in pijn te moeten leven of te moeten wegkwijnen Je zegt dat het te makkelijk gaat, maar als die persoon nou zelf niet meer wil? Zal je dan nog zeggen nee je gaat niet ik verzorg je wel ook al wil en kan die persoon gewoon niet meer? Ik heb het niet over mensen die het even niet meer zien zitten maar mensen die ongeneeselijk ziek zijn, mensen die de hele dag met pijn leven. Ik ben zo blij dat die mensen op een nog goede manier afscheid kunnen nemen. Het raakt me nu ook heel erg omdat een broer van een vriendin ook euthanasie heeft gedaan paar weken geleden. Hij was ongeneeslijk ziek. Zou alleen maar slechter worden en heeft deze keuze helemaal alleen gemaakt. Ik kan me niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om die keuze te moeten maken. Op deze manier kon hij nog afscheid nemen. Als hij bleef leven zou hij stikken. Dat lijkt me dood en doodeng. Zijn lichaam was op. Ik kan me heel goed indenken dat hij deze keuze heeft gemaakt. Ik respecteer je mening hoor! Goed ook dat je die uit. Ik denk er alleen heel anders over.
Met de rest van je post ben ik het eens, maar ik heb wel moeite met het betrekken van de kosten bij het geheel. Als we het over onnodige kosten hebben in de zorg, misschien kunnen we het dan eens hebben over onnodig dure medicatie of over mensen die de deur plat lopen bij instanties en huisartsen omdat ze eigenlijk eenzaam zijn en/of zich vervelen? Ik zou euthanasie nooit in verband brengen met de kosten die de verdere zorg voor die persoon kosten. Volgens mij, als je even doordenkt dan wordt het debat al snel "jij wil zo nodig leven terwijl je toch al doodgaat en daardoor kan iemand met reuma zijn medicijnen niet betalen." (Dit is niet een persoonlijke aanval, trouwens, je verwoordt de discussie die mij juist zo tegen de haren streek.)
Oneens. Mijn oma werd heel erg ziek toen ze een jaar of 85 was, lag thuis aan de machines en mijn moeder en haar zussen en broer moesten aankijken hoe ze letterlijk verschrompelde. Ze kende haar kinderen en mijn opa niet meer, hield niets meer binnen en kon geen woord meer uitbrengen. Dit onvoorstelbare lijden heeft een week of 5 (!) geduurd, omdat haar dokter eerder niet wilde 'helpen'. In een ziekenhuis werd er niets meer voor haar gedaan, omdat ze niet een te behandelen ziekte had, maar dus puur de ouderdom en de daarbij behorende kwalen haar velden. Uiteindelijk heeft een andere dokter de knoop doorgehakt, na vele gesprekken met de familie en kwam er een einde aan dat lijden. Wie weet hoe lang ze nog had 'geleefd' als dat niet was gebeurd. Dit was mensonterend... en als ik op die tijd terugkijk (ik was nog redelijk jong) en aan mijn oma denk, zijn dat de eerste beelden die me voor ogen staan. Een paar jaar later ging mijn opa, bijna op dezelfde manier, hij kreeg alleen veel meer psychische klachten (lees: was totaal van de wereld) en Alzheimer waardoor het veel duidelijker was dat het lang meer zo door kon gaan. Gelukkig voor iedereen hield zijn hart er na een paar weken zelf mee op. Ook met mijn vader hebben we bijna met deze situatie te maken gekregen, we hebben er in elk geval aan gedacht toen hij heel erg ziek werd ('t is vandaag zijn verjaardag trouwens, denk de hele dag al aan 'm). Hij was 9 weken heel erg ziek geweest en had 7 weken op de IC doorgebracht. Toen hij een heel klein beetje beter leek, werd hij overgebracht naar de MC (Medium Care) afdeling. Hij kwam weer bij, kon weer een beetje praten en naar ons lachen... maar dat was het. Zijn lijf kon niets meer. Was hij uiteindelijk 'beter' geworden dan had hij sowieso naar een verpleeghuis gemoeten en jeminee... dat was een geheide lijdensweg geworden! Ik zag het al voor me... mijn vader kwijlend in een rolstoel..... maar nooit meer kunnen lopen en dansen, nooit meer knuffelen met ons en stoeien met z'n kleinkinderen. Wat was dat afschuwelijk voor hem geweest. Geen twijfel mogelijk dat hij alle dokters erop had aangesproken dat het voor hem genoeg was zo... totdat er iemand was geweest die hem serieus had genomen. Uiteindelijk, hoe verschrikkelijk ook en hoe erg we hem ook missen, was het voor iedereen beter dat z'n hart er een paar dagen later mee ophield. Ik denk zelfs wel eens dat hij zijn lijf daar zelf op heeft aangestuurd. Dus al met al... laten we alsjeblieft zo beschaafd zijn en mensen zelf laten beslissen (of hun nabestaanden!) wanneer wat hun betreft de tijd gekomen is. En laten we ook blij zijn dat we in een land leven waar het kan... want daarin zijn we nog min of meer uniek.
Oneens. De beslissing om al dan niet uit het leven te stappen vanwege ziekte lijkt me dusdanig zwaar, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand deze zonder grondige redenen zal maken. Mits iemand de beslissing uit eigen beweging en bij volle verstand maakt zie ik persoonlijk geen redenen waarom euthanasie verboden zou moeten worden. Iemand die niet in die situatie heeft gezeten zal zich nóóit in kunnen denken hóe ze zelf in een dergelijke situatie zouden reageren. Ik begrijp dus niet hoe iemand zo stellig tégen kan zijn. Je kunt nooit in de toekomst kijken. Wat als je zelf ooit ongeneeslijk ziek zou zijn? Zou je dan in ieder geval niet willen dat je zélf mag beslissen? (wát je keuze dan ook mag zijn)? Indien je uit religieuze overwegingen tégen bent, prima. Maar ik mag toch hopen dat dergelijke belangrijke wetsbeslissingen nóóit puur uit religieuze gronden gemaakt zullen worden...
hmmm .... bij mij mag het leven niet eerder beeindigd worden om geloofsreden maar toch ben ik het oneens met de stelling. ik vind niet dat het verboden moet worden als iemand het perse wil moet het gewoon kunnen maar door geloof ben ik dus ook niet helemaal eens met euthanasie. lastig dus voor mij
Ik lees reacties die veelal uitgaan van "oudere" mensen of mensen met een erge ziekte. Laat ik eens wat anders in de groep gooien.. Mijn neefje heeft zich 3 weken geleden van het leven beroofd. Net een paar dagen 20 en in de bloei van zijn leven. Succesvol op Youtube ( internationaal ) Maar zo zo zo vreselijk met zichzelf in de knoop. Zo zo zo vreselijk gehersenspoeld. En zo vreselijk in de knoop. Ik heb respect voor zijn keus. De manier waarop minder maar ik begrijp het. Hij heeft gekozen voor hetgeen wat het meest effectieve is. Waarvan hij zeker wist dat het hem ging lukken. Ik weet dat hij nu de rust heeft die hij verlangde. Ik weet dat hij nu pas vrede heeft met zichzelf. Ik weet dat hij als hij euthanasie zou aanvragen de dokters hem regelrecht naar de psycholoog zou doorsturen. Hem dan achter zijn rug verklaren voor gek. Maar dit was niet meer op te lossen. Wat vinden jullie daar dan van? Heeft hij dan ook recht om te beslissen over zijn leven? Of beter gezegd Zouden jullie daar Euthanasie regeling voor maken? Of vinden jullie dat dan egoïstisch van hem?