Allereerst gecondoleerd. Ik heb meerdere gevallen van zelfmoord langs zien komen in mijn leven. Gelukkig nooit nabij genoeg om er zelf écht persoonlijk door geraakt te worden, maar het lijkt me behoorlijk pittig als nabestaande. Het geval dat jij beschrijft is moeilijk. Ik ben in zo'n geval tégen euthanasie. M.i. dienen artsen in zo'n situatie (jong, lichamelijk gezond persoon) alles aan te wenden om de patient geestelijk weer op de rails te krijgen (ik weet niet waar jouw term 'gehersenspoeld' vandaan komt, maar ik kan me voorstellen dat er op zo'n jonge leeftijd ook dáár een behandelingsprogramma voor bestaat). Daarnaast kan ik me voorstellen dat geen enkele arts de 'daad' uit zou willen voeren op een jonge, lichamelijk gezonde patient. Zij hebben uiteindelijk ook een morele en ethische code. Dus nee: in het geval van jouw neefje vind ik euthanasie niet geoorloofd. Edit: Ik veroordeel jouw neefje niet trouwens. M.i heeft hij het recht over zijn eigen leven te beslissen. Ik denk alleen dat het té bezwarend is om artsen hiermee op te zadelen...
@mamayezad: eigenlijk ben je dus gewoon voor een vrije keuze. Lijkt me een hele gezonde instelling @cupcake: ja natuurlijk is dat egoistisch maar het is minstens net zo egoistisch om te zeggen dat hij maar gewoon nog 80 jaar blijft doorploeteren omdat "jij" (vul een willekeurige ouder, partner, vriend etc in) niet wil dat hij er een einde aan maakt toch? wat dat betreft is het een lastige situatie... en of het egoistisch is.. lijkt me bijzaak kan me zo voorstellen dat als ze er NU wetgeving over gaan maken dat dat vooral gaat over lichamelijk zieke mensen. probleem met jouw neefje (en eigenlijk ook met zieke ouderen) is de eed van hypocrates die in feite zegt dat je er ALLES aan doet om iemand te genezen. opgeven valt daar niet onder het is dus niet alleen een wettelijk probleem.. alle artsen leggen die eed namelijk af.
oneens, ik werk ook in de verzorgingssector, en ik vind dat er nog teveel moet afgezien worden. Mensen met heel pijn en dementerende zouden vlotter mogen geholpen worden. Dementie is dan mijn eigen idee, zelf zou ik zo NOOIT willen leven.
@cupcake; ondanks dat ik het heel sneu vind dat hij zich zo voelt en dus niet beter is geholpen hiermee vind ik wel dat het zijn eigen keuze is, ik vind het wel egoïstisch van hem om zijn naasten zo te laten maar ook erg zielig want hoe alleen en hopeloos moet je je voelen om zoiets te moeten doen. Dus mixed feelings natuurlijk maar het blijft ZIJN leven maar ik vind ook dat ie dan psychisch zulke problemen had dat ie niet echt in staat is om dat soort beslissingen te mogen maken eigenlijk..
oneens, ik vind dat mensen zelf de keuze mogen maken of ze verder willen leven of niet. ik begrijp dat er strenge regels aan verbonden zijn maar mensen mogen best sneller geholpen worden vind ik. en zeker ook dementerenden mensen(werk hiermee) die het zo vaak aangeven en zelfs dat het vaststaat maar niks mee gedaan word
Heel erg oneens. Mijn opa heeft euthanasie laten plegen (zeg je dat zo) en wat was iedereen daar 'blij' mee. Die arme man heeft zoveel moeten lijden, het was gewoon op. Mijn schoonzus haar vader heeft Alzheimer, hij is nog relatief jong (63) en heeft vanaf het begin gezegd dat hij niet dement wil worden en verzorgd moet worden en anderen tot last zijn. Hij heeft een euthanasieverklaring getekend. Nou moet hij dus op een gegeven moment opnieuw zo'n formulier tekenen, maar dan moet hij 'toerekingsvatbaar' zijn dus 'helder'. En dat gaat hem natuurlijk niet meer worden met Alzheimer wat bij hem ontzettend snel verloopt. Zo ontzettend triest. De kans is dus aanwezig dat hij nog jaren stokdement en hulpbehoevend in een verzorgingstehuis komt te zitten. Zijn grootste nachtmerrie..
Dieren worden wel ingeslapen zodat ze niet ondragelijk lijden, maar bij mensen moet het maar oneindig lang worden gerekt.. Ik heb laatst een documentaire gezien over een mevrouw die zo graag dood wilde, maar haar artsen wouden niet meewerken, die uiteindelijk zelf met een cocktail van pillen aan de slag is gegaan.. Dát is gewoon te treurig voor woorden.. Ik ben dus van mening dat, als de tijd gekomen is dat het leven ondragelijk wordt met euthanasie ingestemd moet worden.
Oneens! Ik vind dat ieder zelf moet beslissen over leven en dood. Ook bij jongeren die depressief zijn of psychisch niet goed zijn: Moeilijk moeiljk. Dan vind ik het weer niet. Eerst alles op alles zetten. Veel mensen vinden altijd dat wij niet mogen beslissen over leven en dood. Ik moet dan altijd wel lachen. Wij mensen beslissen altijd over leven en dood. Indirect maken wij keuzes die over leven of dood gaan. Tenslotte nemen wij als mensen toch anticonceptie? We beslissen op dat moment of er een nieuw leven mag komen of niet. Medicijnen? Ja, als je niet wilt beslissen over leven of dood neem dan ook geen medicijnen die je in leven houden. Met andere woorden. We beslissen er al over. Mensen hebben ondraaglijke pijn soms. Die willen dood. De dood wordt in ons land als taboe gezien. Als iets vreselijks. Ook ik hoor heb er veel moeite mee met het onderwerp dood maar ik kan er ook niet voor weglopen. Het hoort nu eenmaal bij het leven.
Oneens! toevallig is een vriend van me aan het wachten tot zn moeder haar laatste adem uitblaast. jongeman is 20 jaar en bij mama hebben ze weer kanker terug gevonden en ze is uitbehandeld helaas. sinds 2 weken ligt ze in een huis te wachten tot ze dood gaat. ze kan NIKS meer... in die 2 weken tijd heeft ze nog 1x heel even kunnen praten en nu ligt ze aan de slangetjes te wachten. dit sloopt heel de familie maar ze waren te laat om toestemming te kunnen vragen..hier is ze te zwak voor.... ze zijn blij als het straks over is.. ze niet meer hoeft te lijden en ze verder kunnen met het leven. dit doen ze op dit momend echt in een dwaas
oneens, als ik ongeneeselijk ziek wordt en ik kan niet meer da kies ik voor euthanasie! ga geen pijn lijden terwijl ik weet dat ik dood ga. kan me de mensen ook heel goed begrijpen die kiezen voor euthanasie.
Oneens! Je beslist zelf over je leven, dus ook over je dood. Praat dan wel over als je ernstig ziek bent.
Het is sinds jaren voor de wet en sinds een aantal maanden in de praktijk niet (meer) zo dat je toerekeningsvatbaar moet zijn op het moment van euthanasie laten plegen bij dementie. Daarvoor zijn wel een aantal voorwaarden. Je moet bij goede toerekeningsvatbaarheid een uitgebreide verklaring opstellen, niet alleen het document van de NVVE, maar ook een persoonlijk document met jouw overwegingen en wensen. Daarnaast moet je veelvuldig contact hebben met de arts die euthanasie gaat plegen zodat diegene bij het proces betrokken is, bij de meningsvorming, -uiting en eventuele verandering en jou en jouw wensen dus ook écht leert kennen. Als laatste kun je een SCEN arts laten komen die voor de zorgvuldigheid ook gesprekken heeft met jouw arts, met jou en partner/kinderen. Zo voldoet de euthanasie plegend arts aan de zorgvuldigheidseisen, en kun jij het laatste proces van angst, ellende en wegkwijnen vermijden van bijvoorbeeld Alzheimer. En hoef je niet in een nog relatief goed leven te zeggen dat je niet meer wilt, terwijl dat op dat moment nog niet geheel zo is, maar je het later wellicht verbaal niet meer goed duidelijk kunt maken. Dat kan dan op basis van een duidelijke en uitgebreide wilsverklaring, en op aangeven van naaste familie en erkenning van de behandelend arts. Het is een aantal maanden geleden voor het eerst gebeurd bij een vrouw van in de zestig met early onset Alzheimer. Zij kon verbaal niet meer goed duidelijk maken wat haar wensen waren, maar vanuit haar wilsverklaring en uiteraard de indruk van familie en arts, was wel duidelijk dat het lijden te erg was geworden. De reden dat ik dit zo goed weet allemaal, is omdat ik in dit proces zit met mijn moeder. Ik bemerkte toen zij 50 was voor het eerst dat ze geestelijk langzamer werd. Zij studeerde toen nog filosofie aan de universiteit, en heeft het net niet cum laude afgemaakt omdat haar alzheimer zich begon te openbaren. Met 53 kreeg ze de diagnose, en in het jaar daarna heb ik samen met haar de eerste en langste wilsverklaring opgesteld. Ook heb ik een advocaat geraadpleegd over dit onderwerp, onderzocht wat een SCEN arts kan betekenen en een bijeenkomst van de NVVE bijgewoond om meer informatie te krijgen. Toen lid geworden, mijn ouders lid laten worden en een NVVE wilsverklaring geregeld. Na een paar jaar hebben we nog een wilsverklaring opgesteld, maar die is inmiddels veel minder uitgebreid. Haar huisarts heeft haar gehele proces gevolgd, en nu is ze inmiddels richting geestelijke wilsonbekwaamheid, maar geniet nog van knuffelen met haar hondje, een beetje wandelen in de tuin en af en toe wat bezoekjes, mits het niet te druk is. Het moment is nog niet daar, maar gaat wel komen als opname noodzakelijk wordt. Het is een verschrikkelijk proces om mee te maken en heel zwaar om iemand zo te verliezen, maar ik ben erg blij dat euthanasie kan in NL (en ook dat er zorgvuldigheidseisen zijn hoor). Het leven op zich hoort eigenlijk niet het doel te zijn naar mijn mening, maar een voldoende prettig leven. (Bijna) alleen uitzichtloos lijden dient geen enkel doel.
Daarom vind ik zeker dat de wet moet versoepelen, en dokters hebben tot nu toe het heel moeilijk om euthanasie te mogen plegen, dus ook voor de dokters de wet heel erg versoepelen en snel aub, ben al blij dat ze soms met andere middelen de bewoners sneller van hun lijden verlossen, maar dat is dan weer afhankelijk van welke dokter je hebt.
De wet biedt die ruimte al vele jaren. Het is echter het taboe wat er op zit, en de angst van artsen om toch niet aan de zorgvuldigheidseisen te voldoen, die het zo moeilijk maakt (mits een arts het wel wil doen natuurlijk). In het afgelopen jaar is voor het eerst een wilsonbekwame patiënt met Alzheimer geëuthanaseerd. Volgens de hierboven beschreven zorgvuldigheidseisen in mijn vorige bericht.
oneens: Bij ziekte, bij geen kans op genezing bij heel veel pijn moet men zelf mogen/kunnen beslissen!