Mijn man wist zeker dat hij kindjes wilde. Ik daarentegen zag mezelf helemaal niet als moeder. We hadden het op de lange termijn geschoven. Over een paar jaar komt het wel. We hadden nog een lijstje van minstens 50 dingen die we nog gedaan wilden hebben. Doordat er afwijkende cellen zijn gevonden in mijn baarmoederhals ga je toch over dingen nadenken. Uiteindelijk meer met verstand gekozen om er voor te gaan. Ik heb toch nog heel veel getwijfeld. Maar inmiddels is het gevoel ook helemaal goed en kunnen we niet wachten tot we zwanger zijn.
soms weet ik niet hoe ik er mee over weg moet. ik heb inderdaad ook heel sterk die moeder gevoelens en mn eierstokken staan op springen. De meeste vrienden van ons hebben al kinderen of zijn zwanger. Ik heb dagen zoals nu dat ik gewoon heel hard wil gillen.
Ik snap precies hoe je je eigen voelt! En die gevoelens kun je niet zomaar wegstoppen. Ik weet het. Ik hoop dat het allemaal goed komt!
Wij hebben al 1 zoontje ( ongeplant, maar wel heel erg gewenst) We hebben altijd geroepen dat er van ons wel 5 jaar tussen mocht zitten, maar toen ons zoontje +- 10 maanden was, begon het bij mij alweer zoooo erg te kriebelen.. dat ik het met mijn man heb besproken. Hij gaf aan daar nu nog niet aan toe te zijn.. Maar het gevoel werd bij mij zo intens sterk, dat we het er regelmatig over hadden, en uiteindelijk hadden we besloten er eind augustus / begin september weer voor te gaan. Maar gister, tijdens een heel gezellig avondje ( in bed) met manlief, gaf hij aan er voor te willen gaan! Gelukkiger kun je me dus niet meer krijgen nu! maar al met al was de wens bij mij wel sterker in het begin dan bij mijn man.. maar nu? allebei even nieuwschierig wanneer het raak is
Mijn vriend en ik willen dolgraag kinderen. We zijn niet bewust bezig, ik heb ook nog geen test gedaan, maar er is een klein kansje dat het toch raak is. Ik merk wel verschil hoe we er nu in staan. Mijn vriend hoopt dat het zo is en maakt zich verder geen zorgen. Hij zou het gewoon geweldig vinden om vader te worden. Ik hoop ook wel dat ik zwanger ben maar ik maak me dan weer wel wat zorgen. Ik denk dat dat zorgeloze typisch man is.
Het is denk inderdaad zo dat wij vrouwen het heel anders beleven dan de mannen. Dat wij er ook veel makkelijker over kunnen/willen praten dan mannen. En je hoort vaak dat mannen gewoon wat meer tijd nodig hebben om aan het idee te wennen en als dat eenmaal zo is dat ze dan soms net zo erg of soms nog erger zijn dan de vrouwen
ik hoop dat je gelijk hebt eertje1988. ik hoop alleen niet dat hij erger wordt dan mij dan komt het niet goed denk ik
In het begin was mijn vent ook nog niet zo enthousiast als ik, maar nu zo mogelijk nog enthousiaster. Had even tijd nodig om te wennen aan het idee en de gedachtengang dat het in de 1e ronde raak zou zijn. Helaas was dit niet het geval.
Bij mij was het mijn lief die er over begon, hij wou dolgraag een kindje en ik eigelijk ook! Maar toen 'het gesprek' kwam, kwam het uit hem! Hij is ook elke keer teleurgesteld als ik ongesteld ben en dan zijn we samen teleurgesteld hihi!
Mijn vriend was er in eerste instantie ook niet aan toe, zei eerst: pas over 10 jaar. Toen ineens werd het 5 jaar, 3 jaar, en toen na een jaar was het: laten we er maar voor gaan!! Nu was het mijn vriend die na 6 maanden na de bevalling zei: zullen we voor een 2e gaan? Hihi.. mannen...
Mijn vriend wilde en wil het gelukkig net zo graag als ik! Heb het er heel voorzichtig met hem over gehad toen we elkaar net anderhalve maand kenden. Niet omdat ik er toen meteen mee wilde beginnen, maar omdat ik wilde weten hoe hij erover dacht. Ik heb PCOS en had dus sowieso medische hulp nodig. In het ziekenhuis wilden artsen me niet helpen tot ik afgevallen was, maar dat lukte me totáál niet. Ik heb toen een kliniek gevonden waar ze geen waarde hechten aan je gewicht, en ik wilde weten of mijn vriend het zag zitten om naar zo'n kliniek toe te gaan. Het is vreselijk ver rijden, het is best heftig allemaal, maar gelukkig stond hij er helemaal achter. We hebben toen besloten om er in augustus van dit jaar voor te gaan. Maar goed, we gingen ontzettend snel al samenwonen, en toen hadden we zoiets van, waarom bellen we die kliniek niet nu al? Waarom zouden we nog wachten? Wie weet hoe lang het nog gaat duren.. Nu zijn we alleen maar dolblij dat we dat zo snel hebben gedaan, want het blijkt allemaal veel moeizamer te gaan dan we gehoopt hadden. Ik heb een ronde Clomid geslikt, we hebben een IUI behandeling gehad, maar dat had helaas geen zin; Niet alleen mijn PCOS zit tegen, maar mijn vriend heeft ook ontzettend slecht zaad waardoor ICSI onze enige mogelijkheid is.. De 17e gaan we daar echt aan beginnen.. Onze kinderwens wordt er alleen maar groter door.. Hopelijk gaat ICSI werken!
Mijn vriend vroeg na 1 week of ik wilde samen wonen en binnen een maand of ik wilde stoppen met de pil Moet er wel bij zeggen dat wij die 2jr ervoor beste vrienden waren.. We kenden elkaar dus ook al heel goed. Ben blij dat we zo vroeg zijn begonnen want zie onderschrift...
Die van mij is ook geen prater erover hoor. En heb ook wellis tehoren gekregen, 'ja jij mag kiezen.' bij de tweede. Jaaa, hallo zeg? Hahaha. Het blijven mannen (vaak). Die van mij word pas enthousiast als hij het geslacht weet van de beeb en hij zich er een beetje een voorstelling bij kan maken, kun je nagaan. Verder is het een super lieve bezorgde papa. Ga eraar vanuit dat wanneer ze instemmen het goed zit. Zwangere en zwanger worden is echt een vrouwen ding.
mijn vriend heeft een tijd lang heel laconiek gedaan over onze plannen om ervoor te gaan. Hij wilde wel, maar ik moest hem er vooral niet teveel mee confronteren..dit maakte mij soms wel onzeker.. Nu heeft hij het sinds een week ineens in z'n bol. Hij heeft me meegesleurd naar allerlei baby-stores, zoekt vanalles op internet en kletst de hele dag over zwanger zijn en kinderen krijgen...zoals je snapt vindt ik dit helemaal niet vervelend hahah... Van mij mag het zo blijven, nu maar hopen dat het allemaal goed gaat en dat we niet al te snel na september positief mogen testen! Succes iedereen met alle mannen!
mijn man wilde sneller kinderen dan dat ik het wilde. we hadden in het begin van onze relatie een ongelukje gehad, dat ongelukje is in een mk over gegaan. daarna wilde hij al vrij snel nog een poging doen. ik was wat terug houdender, wilde liever een jaartje wachten. dat mislukte (dwars door alle conceptie heen)
Mijn vriend wilde ook graag sneller kinderen dan ik. Moest eerst even aan het idee wennen. Nu ik zwanger ben praat ik erover meer dan hij maar komt ook omdat ik altijd alles snel en perfect wil regelen hij is gewoon rustig.
Ik begrijp helemaal niks van mezelf!!! Nu is men vriend helemaal om...begin ik zelf enorm te twijfelen!!! Ene keer weet ik heel zeker dat ik het wil...andere moment twijfel ik zo ontzettend erg! Wat is er toch mis met mij????
Dat is heel normaal blondie. Ik heb al jaaaaren een kinderwens, en nu we dus concreet bezig zijn voor een beebje begin ik ook af en toe ineens te twijfelen. Van wil ik dit wel? Ons leven gaat zo veranderen, ben ik wel een goede mama? Hoe gaan we het doen enz. Maar weet je dat komt ook goed. Het duurt sowieso 9 maanden voor je kindje er is. En vaak nog langer omdat je niet altijd in 1x zwanger bent. Komt vast goed meid!
Dat had/heb ik dus ook: word ik wel een goede mama, hoe gaan we dat doen, ons leven zal totaal op z'n kop staan.... Die twijfel is er altijd geweest maar nu weegt de wens voor een kindje bij mij zwaarder dan al het andere (en die twijfel zal altijd blijven denk ik). Ach ja, mijn moeder zei laatst: als jij net zo goed zorgt voor je kind als je dat nu doet voor je kat, dan kan er niks mis gaan..