Ik denk dat het verschil tussen een partner hebben die veel werkt en tussen een partner die veel weg is vanwege een hobby dat veel mensen in je omgeving in het eerste geval makkelijker hulp aanbieden dan in het tweede geval. Mijn man is weleens in de kost en dan vragen veel mensen hoe het gaat, komen op bezoek of bieden aan om op te passen. Die goodwill heb ik denk ik niet als hij vel tijd aan een hobby zou besteden.
Daar verbaas ik me echt over dat er gezinnen zijn die nooit wat samen doen Wij hebben hier regelmatig uitjes met het hele gezin, ik vind dat zo belangrijk, even quality time met elkaar
Ik krijg toch elke keer een beetje een verdrietig 'gevoel' van zulke berichtjes van jou. Valt me al wat vaker op, en er zit zo'n verdrietig ondertoon ( voor zover dat kan in een tekst ) in. Krijg het idee dat jou dat helemaal niet lekker zit. Of het is mijn eigen gevoel die ik daar op afspiegel, kan ook hoor.
Als je wilt dat je man gaat stoppen met voetbal, heb je gelijk. Maar deze opmerking slaat in de situatie van TS als een tang op een varken, want ze wil niet dat hij stopt, maar dat hij evenveel blijft voetballen als de "afspraak" was, terwijl hij MEER wil gaan voetballen. Ik zou dit zeker niet accepteren. Misschien inderdaad, zoals anderen al hebben voorgesteld, hem eens twee dagen alleen laten met de kids, zodat hij merkt waaróm je hem niet nog een avond van huis wil.
Een tik van mee krijgen? Ik weer niet of je goed hebt gelezen maar IK ging met mijn ouders nooit weg omdat mijn vader er nooit was. Het is zoals het is. Kinderen weten niet beter. Of ik er een tik van heb gekregen? Absoluut niet! Voor mij waren de momenten dat mijn vader wel thuis was en me naar bed bracht of ff lekker kwam knuffelen veel waardevoller dan dat ik niet naar de Efteling ging net mijn ouders en de rest van de klas wel.
Nee ik vind het ook helemaal niet leuk, ook nu de kinderen ouder worden. Het is een tijdelijk iets gelukkig maar het knaagt wel enorm. Ik heb ook geen rijbewijs (mijn man wilt wel graag dat ik die haal, maar goed.. Waar blijven de kinderen dan?) en met de bus met een duowagen hier is ook een ramp dus mijn leefwereld is nogal klein op deze manier. Nu ook een beetje gehad moet ik zeggen omdat ik praktisch al 3 weken bijna de hele tijd thuis zit ivm alle kinderen met waterpokken en tanden en alles.. Bleeh Mijn eigen vader deed trouwens ook nooit wat met ons en ik heb dit zeker wel als negatief ervaren toen en toen ik ouder werd. Ik had amper een band met mijn vader dus heb er wel een tik van overgehouden als reactie op twinkle star.
Hoe is het nu, heb je het er nog over kunnen hebben? Ik Begrijp heel goed dat je ergens als vrouw van 4 een grens moet trekken, ik begrijp ook heel goed dat dat in dit geval moeilijk is.... Maar ik vertelde net mijn man over jullie situatie en hij liep hoofdschuddend weg met de opmerking:"Dat kan toch niet, ook als vader moet je zoveel mogelijk bijdragen, sporten staat niet boven gezin en welzijn van de kids." Klaar dus, genoeg is genoeg, je mag allebei je hobby hebben, maar daarbij mag je nooit het belang van partner of kinderen vergeten. Het moet wel kunnen en als het niet kan of moelijk kan, dan gaat het dus niet. Mijn man heeft ook zijn hobby, godzijdank is dat in onze schuur, dus als ik hem nodig heb is hij altijd in de buurt. Bij eet- en bedtijd is hij er vrijwel altijd! En hij vindt dat ook belangrijk. Wij maken dan ook zeker wel veel uitstapjes (veel simpele zoals speeltuin, fietsen, wandelen etc) met het gezinnetje en daarnaast besteden we gewoon allebei heel veel tijd aan de kinderen, elk vrij uur gaat naar hun. Ze zijn nu klein, ze hebben ons nu nodig en ze moeten zoveel mogelijk aandacht/tijd/knuffels krijgen. Veel sterkte, lijkt me erg moeilijk dit!
Punt is bij ons thuis dat het gewoon niet lukt in mijn eentje. Ook al zou ik het willen, dat gaat gewoon niet. Mijn man zou ook niet in zijn eentje op onze 3 kinderen kunnen passen. Ik kan daarom ook niet `s avonds weg zonder dat er iemand is om mijn man mee te helpen. Dus vanuit mijn positie is het ook niet dat ik hem een plezier zou verbieden, maar pure noodzaak. Daarbij moet ik zeggen dat ons zoontje erg lang ziek is geweest en nogaltijd extra zorg nodig heeft, dus het is iets anders. Ik heb mijn man deze situatie voorgelegd en hij moest heel hard lachen. Wij vinden het sneu voor TS.
Och wat klote zeg. Ik zou zeggen; ik pas wel op maar het is nogal ver weg. Het lijkt mij ook heel erg frustrerend om zo 'opgesloten' te zitten. En een rijbewijs biedt daar wel uitkomst in. Kunnen de kids niet 1 dagje in de week naar een kdv? Dat je daar vanuit de gemeente een vergoeding voor krijgt? En inderdaad, ik vind een vader net zo belangrijk als een moeder. Mijn man heeft de 1e 12 jaar van zijn leven een vader moeten missen, en dat heeft echt zijn sporen na gelaten. Daarom vind ik ts geen zeur vrouw. Dat hoeft mijn man iig niet te doen. Wij hebben SAMEN kinderen. Mijn man kan, en doet, net zoveel als mij. Daarnaast vind ik uitstapjes ook heel erg belangrijk. Lekker even met z'n allen naar de efteling. Onderschat die tijd niet! Je kan het helaas niet over doen.
Hier hetzelfde... 2 keer per week trainen en op zondag wedstrijd (en dan daarna naar het cafe met de hele bubs en is meestal pas rond sluitingstijd 02.00 thuis). Ik vind het ook niet leuk en nou heb ik pas 1 kind... ben benieuwd hoe dat dalijk gaat als de tweede er is Maar weet ook hoe belangrijk en leuk hij dat voetvallen vind en wil hem dat eigenlijk ook niet afnemen... moeilijk he...
Ja, lastig hè! Hier nu drie kids en mijn man is net gestopt met voetbal vanwege de derde, maar ik zie ook dat hij het mist en dat vind ik dan ook weer sneu. Maar goed, man is hier dus gestopt vanwege de derde, dus aks jij je man vraagt gewoon een keer te gaan trainen zoals eerst vind ik dat absoluut geen gezeur.
Moeilijk hoor. Vooral omdat de tweeling nog zo klein is, dan heb je nooit genoeg hulp. Mijn man ging bij beide kinderen toen ze een week of 5, 6 waren alweer een week van huis. Ik heb er nooit moeite mee gehad. Maar ik heb er natuurlijk wel twee (16 maanden verschil). Mijn man is meestal pas thuis als de kinderen al naar bed zijn en als hij een enkele keer eerder is, dan vind ik dat eigenlijk vervelend . Wij hebben een ritme dat werkt en als hij erbij komt, is dat eigenlijk verstoord. Maar als het voor jou niet werkt, dan moet je erover praten en een oplossing zien te vinden die voor jullie allebei werkt. Succes.
Je kiest samen voor de kinderen en je kiest samen voor de verantwoording, ik neem aan dat jij niet de enige bent die voor de kinderen koos dus dat betekend dat hij ook dingen moet inleveren. Ik vind je geen zeurvrouw. Misschien kun je tegen hem zeggen dat hij weg kan als alle kinderen op bed liggen? En ik zou ook lekker even een avond voor mezelf inplannen en hem alleen de kinderen laten doen en zo nu en dan lekker een zondag met vriendinnen weg gaan. Zo weet hij hoe het is en weet hij ook dat je niet zeurt..
Hier ben ik het niet mee eens. Iedereen heeft een leven dat bestaat uit werk, sociale contacten en sport. Dit is je leven en op dat moment besluit je wel of geen kind te krijgen als het kind in dat leven past. Als dat niet past en de wens is zo groot kun je bepalen een deel van je leven op te offeren voor die wens. Maar dat moet je dan samen beslissen maar niet achteraf als het kindje er al is. Als manlief op zaterdag werkt en het straks niet te combineren is kids die verschillende sporten beoefenen (bijv 1 hockey en de ander voetbal). Dan zeg je je man toch ook niet dat hij moet stoppen met werken op zaterdag? Dat is de ongekeerde volgorde. Of hè bekijkt of de sporten die de kids willen doen passen binnen het gezinsleven of regelt hulp van een andere ouder oid. Zodat het toch haalbaar is. Pas weg gaan als de kids op bed liggen, ts schreef zelf dat hij pas 19.00 uur uit zijn werk komt, ze doet het dus al alleen voordat hij überhaupt thuis is uit zijn werk. Ik denk dat daar de frustratie vandaan komt. Ze is de hele week alleen tot aan bedritueel en dan pas komt haar man thuis die vervolgens 2 avonden wil voetballen. Ts ik zou zelf ook een leuke hobby zoeken zodat je af en toe ook even het huis kan loslaten en ontspannen.
Nou ik zou er dan toch aan alles aan doen en echt vragen aan mijn man om te kijken of hij toch zijn werk op zaterdag wellicht op een andere manier kan oplossen. Ik vind sport enorm belangrijk voor kinderen, als er geen andere mogelijkheid is qua ophalen brengen etc ivm verschillende kinderen zou ik hem toch echt die gunst vragen. Verder zet ik het leven van mijn kinderen altijd voor dat van het mijne, zou het echt zot vinden dat hij bijvoorbeeld wel 3 dagen in de week bezig kan zijn met zijn sport omdat hij dit nou altijd al deed en de kinderen op deze manier niet zichzelf kunnen ontplooien op sportief gebied omdat het niet in het gezinsleven past.
Je zult het vast heel druk hebben en juist daarom moeten jullie beiden een moment voor jezelf hebben! Zoek zelf een leuke hobby of ga bioscoopjes doen met je vriendinnen. Dan mag hij ook twee avonden alleen voor de kids zorgen en heb jij even je rust! Vaak als ze 2x trainen verdienen ze bij een gewonnen wedstrijd een leuke premie. Dat zou dus mooi meegenomen zijn en dat maakt die ene keer in de week extra trainen goed.
Vind het gewoon een vage gedachte, omdat hij een bedragje ervoor ontvangt moet ze maar niet zeuren? En misscdhien zit het me hoog omdat ik haar wel begrijp, en vind het aso van haar man dat hij haar niet begrrjpt. Mijn vader was ook constant met voetbal bezig, alles moest daarvoor wijken en heb dat als erg naar ervaren als kind.
Kijk nu snap ik je reakties een stuk beter. Vervelend dat jij het zo hebt ervaren. Maar dit hoeft niet de toekomst van ts haar kinderen te zijn. Zoals je in mijn stukjes hebt gelezen vind ik het voor ts erg vervelend maar denk ik dat ze het om een verkeerde reden haar man de voetbal wil "ontzeggen". Maargoed dat neemt niet weg dat zij het niet ziet zitten. Ik heb alleen aangegeven dat ik het niet erg zou vinden.