hallo allemaal, ik wil graag even mijn verhaal kwijt.. ik weet gewoonweg niet meer wat ik moet doen. Ik ben nu 35 weken zwanger en de hele zwangerschap is tot nu toe een grote achtbaan geweest met grote ups en downs.. Mijn situatie is nogal complex. De zwangerschap opzich was helemaal niet gepland, wel is het kindje voor mij en mijn vriend heel erg welkom. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was was ik 18 jaar en studeerde ik nog. Mijn vriend was werkloos en zat al een aantal jaar thuis. We hadden op het moment dat we erachter kwamen dat ik zwanger was nog maar een maand een relatie, het kwam dus echt als een schok eigenlijk. We kenden elkaar al wel een half jaar langer. Door mijn studie was ik de hele week in een andere stad ver van de woonplaats van mijn ouders en vriend vandaan. (ik woonde in die tijd in het weekend nog bij mijn ouders). Gelukkig was mijn vriend vanaf het begin heel erg enthousiast over het feit dat ik zwanger was en zijn familie en vrienden ook. Voor mij was de situatie heel anders omdat ik uit een christelijke familie kom. Het was dan ook geen pretje om het aan mijn ouders en andere familieleden te vertellen.. Uiteindelijk viel de reactie gelukkig mee en mijn ouders en andere familieleden wilden mij in deze situatie volledig steunen. Wel zijn er daarna nog veel periodes geweest waarin de relatie tussen mij en mijn ouders erg slecht was. Het grote verschil in reacties tussen de familie van mijn vriend en mijn familie was vanaf het begin al duidelijk. Zijn ouders vonden het meteen helemaal leuk en zagen niet de nadelen die het met zich mee zou brengen.. vooral voor mij eigenlijk.. Daarna ging de tijd verder in sneltreinvaart. Mijn vriend en ik raakten elkaar al snel kwijt in alle stress en door hormonen van mijn kant en het steeds heen en weer reizen tussen twee steden in de weekenden waardoor we elkaar bijna niet zagen. Hij ging als een gek op zoek naar werk en wilde vanaf het begin alleen maar over praktische zaken denken. Ik was in het begin heel erg moe, ik kon eigenlijk helemaal niks meer en ben dan ook vanaf dag 1 uit mijn sociale leven gestapt en ben me volledig gaan richten op de zwangerschap. Ik stopte meteen met roken en drinken en vanaf dat moment draaide alles in mijn leven om de zwangerschap, het zo goed mogelijk afronden van mijn studie en de relatie met mijn vriend. We hadden op een gegeven moment teveel ruzie.. vooral omdat hij zo weinig met onze relatie bezig was en alleen maar al die praktische zaken wilde regelen. Ik besloot toen om een soort pauze te nemen om allebei tot bezinning te komen.. dit werkte goed en na deze pauze liep alles een stuk beter. Maar lang ging het niet goed.. we bleven steeds maar ruzie hebben vooral omdat we elkaar niet goed begrepen. Hij had ondertussen werk gevonden en richte zich volledig daarop. Ook had hij het idee om maar meteen een huis te kopen. Ik daarentegen vond het niet zo'n goed idee om te gaan samenwonen omdat onze relatie nog maar zo pril was en hij en ik ook nog niet echt de kans hebben gehad om een basis op te bouwen wat ik wel als een zeer belangrijk punt zie voor de verdere toekomst. Hij gaf te kennen dat hij toch hoe dan ook een huis wilde kopen. En vanaf dat moment ging het eigenlijk pas echt fout. Hij betrok mij helemaal nergens bij.. niet bij het kopen van het huis en daarna niet bij de inrichting daarvan. Hij was alleen maar daar mee bezig. Ik was het helemaal zat om steeds op en neer te reizen.. studeren werd steeds zwaarder en ik raakte in een lichte depressie hierdoor. Mijn vriend vond dat ik me aanstelde en bleef maar zeggen dat alles wel goedkomt etc. maar ik zag dat helemaal niet zo. Nu op dit moment heeft hij een huis gekocht vlakbij zijn ouders waar ik helemaal niet mee overweg kan.. op de hoek van de straat woont zijn beste vriend met zijn vriendin die samen ook net een kindje hebben.. ik kan totaal niet overweg met deze personen.. heb hard mn best gedaan om ze aardig te vinden maar dat gaat erg moeilijk als ik 9 van de 10 keer straal genegeerd word als zij langskomen of mijn vriend en ik bij hun langs gaan.. Zomaar.. zonder een reden. De laatste 3 weken hebben mijn vriend en zijn vader zich volledig op de verbouwing van het huis gestort. Dit betekent dus.. mijn vriend werkt doordeweeks van dinsdag tot zaterdag van 9 - 5 daarna eet hij bij zijn ouders om vervolgens meteen naar het huis te gaan om te klussen en s avonds om half 11 doodmoe naast mij op de bank te ploffen (bij mijn ouders thuis) Maar nu het huis bijna af is wil hij ineens steeds thuis slapen (ik weet niet of hij met 'thuis' het nieuwe huis bedoeld of bij zijn ouders) In principe is het nieuwe huis namelijk bewoonbaar en er staat een bed etc. Ik heb meerdere keren laten weten dat ik het zat was dat hij zoveel bezig is met die praktische dingen die van mij helemaal niet hoeven.. ik blijf namelijk liever bij mijn ouders wonen tot we een stabiele relatie opgebouwd hebben.. ik mis mijn vriend en heb te vaak in de zwangerschap het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. Hij vraagt nooit naar hoe ik me voel.. hij overlegt nergens over.. hij vraagt nooit naar hoe het met de baby gaat. Ik maak me ondertussen ernstig zorgen over onze relatie.. ook over de opvoeding van het kind straks.. (vooral met betrekking tot het geloof) Hij wil hier liever niks mee doen namelijk en voor mij is het juist van groot belang. Hij belooft me steeds weer dat straks als het huis af is alles wel goed komt en hij weer aandacht voor me heeft. Maar ik heb hier weinig vertrouwen in. Hij heeft me van de week 3 keer beloofd dat hij na het klussen naar me toe zou komen en zou blijven slapen om het vervolgens af te laten weten en toch 'thuis' te slapen. Of hij laat helemaal niks van zich horen waardoor ik soms hele avonden voor niks op hem zit te wachten.. ik was dit zo zat dat ik gezegd heb dat ik niet meer met hem verder wilde en er klaar mee was.. waarop zijn moeder mij belde om even duidelijk te maken hoe zielig die jongen wel niet was en wat hij wel niet allemaal voor mij doet en werd mijn even duidelijk gemaakt dat ik maar niet zoveel moet zeuren en dankbaar moet zijn. Voor iets waar ik dus niet om gevraagd heb.. ik wil alleen maar dat mijn vriend tijd voor mij vrijmaakt zodat we aan onze relatie kunnen werken wat mij veel belangrijker lijkt dat een huis met mooie spullen. Nu is de relatie tussen mij en mijn schoonouders niet zo goed.. Zij begrijpen niet dat een kindje krijgen niet alleen maar leuk is maar zeker voor mij heel erg ongepland en moeilijk. Ik heb moeilijkheden gekregen met familie daardoor, ik heb een zware tijd gehad met mijn studie, ik voelde me depressief, ik moest ineens stoppen met roken en drinken, mijn lichaam was aan het veranderen, ik heb qua geloof en normen en waarden ook veel in moeten leveren, ik wilde ermee instemmen om het samenwonen te proberen terwijl ik eigenlijk liever eerst zou trouwen.. En ondertussen overlegt mijn vriend werkelijk waar alles met zijn ouders en hecht hij 0 waarde aan mijn mening over bepaalde zaken. Nu heb ik al 2 dagen niks meer van hem gehoord.. ik ben ten einde raad.. ik weet niet waar ik nu goed aan doe.. Opzich doet hij zijn best en neemt hij zijn verantwoordelijkheid.. maar aan de andere kant is onze relatie door al deze ingrijpende gebeurtenissen heel erg veranderd en moeten we eigenlijk weer vanaf 0 opnieuw beginnen en daar komt bij dat er zoveel dingen zijn gebeurd.. misschien wel teveel om nog een relatie op te kunnen bouwen. Dit is waar ik bang voor was en daarom vond ik het zo belangrijk om juist aan de relatie te gaan werken.. hij was het hier dus niet mee eens.. en kijk waar we nu zijn.. zijn huis is nu bijna af en straks is daardoor onze relatie stukgelopen.. Dan zit hij in zijn paleisje terwijl hij zijn vriendin en kind bij de verbouwing daarvan heeft verwaarloosd waardoor hij daar nu alleen zal zitten.. Ik hou ontzettend veel van deze jongen maar het kwetst me gewoon dat hij het feit dat ik juist nu aandacht en zorg nodig heb gewoon negeert en volledig in zijn eigen wereldje verkeerd. Hij neemt niet eens de moeite om even te vragen hoe het met me gaat.. terwijl hij wel de hele dag met zijn vader aan de telefoon kan hangen over de verbouwing..
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat je hele wereld even op de kop staat als je ongepland zwanger raakt. Toch denk ik dat je je vriend meer credit moet geven. Mannen zijn nou eenmaal praktisch ingericht. Als ik je verhaal lees vind dat je vriend veel doet voor jou en jullie kind. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid en is bezig met een goed onderkomen voor jou en de baby. Bij mannen 'leeft' een zwangerschap nou eenmaal minder dan bij een vrouw. Jij voelt vanalles, moet het e.e.a. opgeven voor de baby en een man heeft dat niet. Naar mijn idee wordt een man pas vader wanneer de baby geboren is. Vrouwen zijn al moeder zodra ze een positieve test in handen hebben. Succes en geniet van je zwangerschap.
En dat is nu het hele verschil tussen mannen en vrouwen. Ik denk dat hij juist met jullie bezig is, alleen op een mannen-manier. Hij moet zorgen voor eten (werk) en onderdak (huis) waarin zijn vrouw in alle rust een kind kan krijgen. Ik snap dat jij door hormonen en de ongeplande zwangerschap het allemaal anders ziet, maar ik vind dat ie zn verantwoordelijkheid neemt. En geef m eens ongelijk als ie het liefst een eigen huis heeft voor ZIJN gezin, ipv dat z'n vriendin met kind bij z'n schoonouders zit. En je hoort voor de rest van je leven bij elkaar nu je een kind hebt, waarom dan niet samenwonen of trouwen (als dat beter bij jou past) En je zegt dat hij in zn eigen wereldje zit, maar als ik jou zo hoor/lees, doe jij precies hetzelfde. En tja, mijn vriend is hartstikke lief hoor, maar die was ook meer bezig met hebben we genoeg ruimte, verdien ik wel genoeg, etc. En ik heb mn gevoelens etc meer met vriendinnen en ouders gedeeld. Ik bedoel het allemaal niet verkeerd, en ik reageer ook alleen maar op het verhaal zoals jij het neerzet, ik weet natuurlijk niet wat er allemaal nog meer speelt. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en een gelukkig gezinnetje worden.
Ben het hier helemaal mee eens, vind ook dat je het een beetje aan jezelf te danken hebt dat hij je niet betrekt bij de dingen rondom het huis, je was zo ongeïnteresseerd toen hij voor jullie een oplossing bedacht. Probeer een gesprek met hem aan te gaann over hoe jullie nu verder willen, want uit je geschreven stuk komt ook niet naar voren dat jullie nog met elkaar praten over wat voor jullie belangrijk is. Veel succes nog met de zwangerschap en hoop dat jullie er samen uitkomen.
Ik vind je best een beetje ondankbaar als ik dat zo mag zeggen.......toen ik ongepland zwanger ben geraakt werd ik alleen achtergelaten. Ik had gewild dat mijn ex er alles aan zou hebben gedaan dat t goed kwam met ons gezin, dat we een eigen plekje zouden krijgen. En waarom wachten ivm het opbouwen van en goede basis?Wanneer is die basis er dan? Er standen huwelijken van 20 jaar etc....na mijn menig zegt het helemaal niets hoelang je bij elkaar bent. Ik vorm nu en gezinnetje met mn nieuw vriend en weer zijn van plan zsm te gaan samenwonen. (we waren al wel 6 jaar bevriend maar als partners is het toch weer anders).
Ik denk, als ik het verhaal zo hoort hij heel erg zn best doet om alles klaar te krijgen. Wel echt op een mannen manier en omdat jij je overal niet mee bemoeide en "niet uit maakte" is hij het alleen gaan doen. Snap jou ook echt wel, hormonen en aandacht willen, ken het helemaal. Liefste ben ik ook dag en nacht bij mn vriend maar hij werkt veel, haat het soms echt als ie weer laat thuis komt. Maar omdat hij zoveel werkt, kan ik minder werken of zelfs erna helemaal stoppen en me op de zwangerschap en kindje richten. We kunnen mooie spullen kopen voor de aankomende kleine. Die hormonen zijn echt rot vervelend, voor ons is het natuurlijk allemaal makkelijk zeggen omdat we er niet zo instaan als jou. Maar zou je vriend toch echt een pluim geven dat hij alles klaar stoomt voor de kleine er is. Moet ook zo denken, hoeveel mannen hadden dit gedaan? Tja dat hij een huis vlakbij zn ouders en vrienden koopt, dat is echt mannen. En persoonlijk had ik dat ook gedaan als mn andere helft zich niet interreseerde waar ik een huis zou kopen.
Bedankt voor jullie reacties allemaal, jullie hebben gelijk dat ik blij mag zijn dat hij in ieder geval zijn verantwoordelijkheid neemt.. Maar ik heb wel degelijk geprobeerd om me in zijn denken en doen te verdiepen en te begrijpen.. aan de ene kant doe ik dat ook. Hij wil gewoon een fijn huisje hebben voor ons en de baby. Ik heb hem ook gezegd hoe erg ik dat waardeer en ik ben nooit ongeinteresseerd geweest in wat hij doet.. ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik er heel erg over twijfelde omdat het voor mij gewoon heel erg beangstigend is allemaal.. Ik heb laten zien dat ik er voor hem wil zijn en ben de afgelopen week bijna iedere dag langs geweest om te kijken hoe alles ging in het huis en om te helpen met opruimen en schoonmaken. Helaas had hij dan alsnog weinig aandacht voor mij en iedere keer als ik daar was waren zijn vrienden er ook en stond hij eigenlijk alleen maar buiten te roken met hun. En wanneer hij wel s avonds laat naar mij toe kwam na het klussen en bleef slapen stond ik iedere ochtend vroeg met hem op om voor hem een ontbijt te maken en alles te verzorgen wat hij maar wil om hem daarna uit te zwaaien naar zijn werk.. ik liet hem zien dat ik er voor hem was en ik maakte me vooral heel erg zorgen omdat hij eigenlijk té hard werkt naar mijn idee. Hij daarentegen vraagt nooit naar hoe het met mij gaat en ik snap gewoon niet waarom hij nu niet bij me wil zijn.. zelfs niet voor die 5 minuten die we samen hebben voordat hij doodmoe in slaap valt s avonds.. En het is gewoon zo jammer dat hij mijn steun niet accepteert en liever naar zijn ouders gaat..
Moeilijke situatie! Inderdaad, hij doet veel voor jullie, aan de andere kant snap ik jou ook heel goed en vind ik woorden als 'ondankbaar' die hierboven genoemd zijn, niet helemaal fair. Misschien een idee om met hem af te spreken eens een dagje echt voor jullie 2 te plannen. Ff wat ontspannends doen samen, maar daarin ook een moment van serieus praten. Elkaar de kans geven om dingen te bespreken die jullie moeilijk vinden zonder dat de ander daar direct tegenin gaat.. gevoelens zijn nou eenmaal daar. Hopelijk komen jullie er uit! Succes!
Heeft hij soms het idee dat hij er ingeluisd is en daarom zijn verantwoordelijkheid toch maar te nemen heeft, en jou accepteert als de moeder maar niet echt als zijn vriendin / vrouw? Heb dat idee namelijk, hij accepteert je en accepteert dat hij zijn verantwoordelijkheid heeft te nemen, maar zoals hij het met de tijd voor ogen had is het nu niet. (toekomst dromen, zoals eerst diploma's en co halen, iets voor zichzelf beginnen, veel reizen, van de wereld genieten, dan huisje kopen en dan trouwen en kinderen zoiets???) Hij werkt daardoor zo hard om dit te vergeten, en geen ruzie te maken Als dit het is, kan je dit beter uit gaan praten, anders zal dit tussen jullie in blijven staan en een steeds grotere kloof tussen jullie brengen. Je zal vanaf het begin alles opnieuw MET Baby op moeten gaan bouwen, van vertrouwen, verliefd zijn, van elkaar houden, op elkaar kunnen gaan bouwen, alles, omdat je niet kan verwachten dat alles zoals in het begin is, je zult dit vanaf de eerste bouwsteen opnieuw moeten gaan beginnen, hij zal mee moeten helpen hierin, en dit ook willen, wil hij dit niet, dan is het ook niet meer waard om er energie in te steken. Dus duidelijkheid gaan vragen, succes en sterkte, enne zoals vele het hier zeggen, het kan ook zijn dat het bij hem zo werkt, weinig zeggen, en als de kleine er is, verandert er ook wel weer wat, maar geef het de kans, en geef de mensen in je omgeving ook de kans om jou en hem beter te leren kennen, begin over het huis, maak complimenten over de inrichting, vraag hoe ze daar zijn komen te wonen, vraag hoe hun aan elkaar zijn gekomen, vraag vragen aan die vriend zijn vriendin, hoe zij het allemaal doet met de kleine, en of ze nog tips heeft met de kleine, reageert ze dan nog kort af, dan op de man afvragen, of je iets verkeerds hebt gedaan in hun ogen of iets genuanceerder. Vraag of je schoonmoeder het leuk vindt om mee te gaan kijken naar kleertjes of zo voor de kleine, en ook al zijn jullie smaken verschillend, probeer je in te leven in de vrouw, ze is van een andere generatie, en bekijk het door haar ogen waarom iets moooi of niet mooi is snap je? vragen, ook vragen hoe haar gevoelens zijn, zeggen dat je begrijpt dat ze teleurgesteld zijn (mocht dit zo zijn) maar dat je er alles aan wil doen om hem gelukkig te maken, en ook je best wil doen, om hun beter te begrijpen het uit te praten en er samen meer begrip voor elkaar te kweken. geef een handreiking (of hoe je dit ook goed zegt) en probeer er het beste er van te maken, want het kan ook zijn dat je door de schok en alles een beetje een beginnende postnatale depressie aan het ontwikkelen bent, even met de huisarts overleggen waar deze gevoelens vandaan komen en of hij hulp kan bieden om beter met de onverwachte situatie om te gaan zodat je weer er goed boven op komt, want wat nu lijkt wat je niet wilt, kan over 10 jaar zijn wat je wel wilde maar door van alles niet hebt durven te accepteren, en wat je dan kwijt bent. Dus verlies alsjeblieft niet wat alles voor je kan gaan betekenen, je vriend heeft gedaan wat hij moet doen, maar het is nu zaak er een relatie van te maken, als dit nog van beide kanten komt, zodat je later geen spijt krijgt dat je het niet geprobeerd hebt je kan beter spijt hebben van wat je gedaan hebt, dan spijt van wat je wel wilde maar niet gedaan hebt... succes meisss! ik hoop dat jullie er positief van alle kanten uit weet te komen enne zet m op! knokken met die hap, voor je kleine en voor jezelf!
Op een mannenmanier vind ik dat hij zeker zijn verantwoordelijkheid neemt. Hij heeft werk en een huis gezocht, waar jullie als gezinnetje kunnen wonen. Een man zal niet snel vragen hoe je je voelt. Meestal wel luisteren als je het verteld. Jullie zijn nu nog samen, waarschijnlijk is het goed om eens een dagje of een weekeindje samen, in een andere omgeving te zijn en een goed gesprek aan te gaan. Gaat het met zijn 3-en lukken? Willen jullie er voor gaan?
Ergens herken ik een hoop in dit verhaal, alleen dan deels omgekeerd.. Ook ik en mijn vriend waren net een maand samen toen ik zwanger raakte (in het verleden wel relatie van1.5 jaar gehad). Ik heb het begin bijna alleen gedaan omdat mn vriend altijd werkte en tot overmaat van ramp 1.5 uur bij mij vandaan woonde. 1e echo moest hij werken, 2 weken later weer een echo, toen zat hij vast. (taakstraf niet vervuld paar jaar terug). toen ik 15 of 16 weken was kwam hij vrij. Hij heeft zich vrij weinig laten zien tot aan de 20weken echo. Hierna ging hij als een gek op zoek naar een huis, en heeft dit ook gevonden. Het huis moest erg opgeknapt worden. Dus als ie niet aan het werk was, was ie met het huis bezig. Met gevolg dat ik m nog maar amper zag. En als ik hem dan al zag, kafferde ik hem uit. Omdat hij nogal een eigen wil heeft en ik ook, maar niet samenhangend. Ook heeft hij zn familie moeten melden dat ie papa werd (deed ie pas met 22 weken, lang verhaal) waardoor zijn ouders hem niet meer willen spreken. Al met al, realiseer ik me nu hoeveel hij voor mij en ons meisje heeft gedaan! Hij werkt 60 uur per week, zodat ik niet hoef te werken straks. Hij heeft een huis geregeld en opgeknapt, we wonen nu samen. Hij heeft zn ouders "aan de kant gezet" (terwijl hij heel trouw was aan ze). Voel me dan ook best schuldig als ik zie hoe ik hem behandeld heb. Jouw vriend wil gewoon dat jullie als gezin bij elkaar blijven en opgroeien. Hij neemt zijn verantwoording nu. En ja, jongens denken idd niet na dat wij ook zo onze aandacht nodig hebben, maar neem dat voor lief. Het is geven en nemen in een relatie, en alles moet nu in het belang van jullie kind. Sorry voor de lange post..
Jeetje wat een lastige situatie... Ik en mijn man waren 6 weken zwanger toen ik zwanger werd. Beetje dezelfde situatie en ik herken het praktische gedrag wel heel goed. Mijn man schakelde ook over in de overleef-modus. Huisje regelen, alle praktische zaken, ik werd er gek van, vooral omdat mijn hoofd er gewoon echt niet naar stond. Toch vind ik je niet ondankbaar, want ik vind wel dat dit gewoon in overleg moet gebeuren, hoe goed hij het ook bedoeld. Wat heel belangrijk is, is dat jullie de komende weken veel tijd voor elkaar nemen, dit moet je echt afdwingen. Praat met elkaar. Als de baby er is, veranderd alles en dan moeten jullie een stabiele relatie hebben. Lukt dit niet, dan zou ik ervoor kiezen om bij je ouders te blijven, hoe rot dat ook is. Bij ons is het uiteindelijk helemaal goedgekomen, maar wel met praten, praten en praten. Je rent elkaar compleet voorbij als je leven zo opeens op zijn kop staat. Heel veel succes
Goh wat heftig! En je bent ook nog zo jong. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is omdat alles verandert, je hele toekomst ziet er nu opeens anders uit. Ik denk dat ik hier eens goed over zou praten met mijn vriend als ik in jouw schoenen stond. Waarschijnlijk zien jullie van elkaar niet waar jullie behoefte aan hebben en als je het niet duidelijk aangeeft en er hard aan werkt verandert er niks. Ik hoop dat jullie samen toch heel gelukkig worden! Volgens mij is de wil er van twee kanten, dat is al een goed begin! Sterkte!