Hoi, ik kwam weer even kijken hoe het bij jullie is. Ik heb het tot vanochtend kunnen uithouden. De klachten houden aan maar mijn test gaf weer een zefde tuur streepje als de vorige. Dus ik denk dat ik sowieso een iets hoger hcg gehate heb maar niet zwanger.
Tuurstreepje biedt toch hoop! ik ben voor jullie allemaal positief ingesteld haha alleen voor mezelf niet al die omo witte testen, zucht. Vanavond om 18.00 dus weer een. Maar nog geen ongi, misselijk als ik niet eet, moe! En nog wat dingen die van alles kunnen betekenen. Voel me vooral: apart. Maar dat is lekker nietszeggend gelukkig haha truste dames! Ik blijf voor jullie duimen!
Ik ben ongesteld geworden vandaag die zenuwpijn in mn rug is gelukkig tegelijk met de noorderzon vertrokken, mn misselijkheid niet.. zal toch de spanning zijn. Oktober naar het ziekenhuis
Ah jojo, wat vervelend toch. De klachten zullen dan misschien erger geweest zijn door de spanning. Dat kan dezelfde vage klachten geven (buikpijn, misselijk, hoofdpijn, moe). Maar hou vol. je staat aan het begin nog van het proces en wie weet draag je snel een beebje!
Ik weet niet of ik al die ziekenhuisbezoeken, mensen aan mn lichaam, teleurstellingen, pijn en hormonen in mijn lichaam gespoten wel kan hoor, moet er maar eens goed over na gaan denken ben nu gewoon teleurgesteld..
ah meid, laat het dan eerst maar even bezinken. Jij (en je partner) alleen weten wat de juiste beslissing is en wanneer. Heel erg veel sterkte.
Hoihoi, Wj hebben twee jaar geleden de stap gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Een moeilijke stap, maar we zouden het zo weer doen! De onderzoeken vallen heel erg mee en voor je aan de hormonen gaat, ben je zo weer een jaar verder. Nu zijn we op ivf aan het wachten en hoewel we nog niet zwanger zijn, heb ik er geen seconde spijt van gehad tot nu toe. Als het goed is, laten ze alle onderzoeken aan jou over. De arts zegt welk onderzoek de volgende is en wij mochten zelf aangeven of we er al aan toe waren. Je blijft zelf de regie in handen houden! Het blijft moeilijk, maar misschien dat mijn verhaaltje je wat sterker maakt in je keuze, jullie keuze! Sterkte meid! Liefs Daycey
Dank je wel, je verhaal doet me zekergoed. Alleen nu is het gewoon moeilijk te accepteren dat dit ook weer hard werken en vechten wordt. We hebben allebei al zo hard gevochten om überhaubt te leven, nu sterker dan ooit, maar dit voelt zo als een trap na.. Maar het verdriet ligt nu erg op de voorgrond, als we in oktober in het ziekenhuis zijn geweest, gaat het vast al beter. Wat is bij jou de reden dat je hulp nodig hebt? Is elke maand weer vol spanning en teleurstelling? Of wordt dat minder?
Graag gedaan, hoor! Bij ons is geen oorzaak gevonden, vandaar dat we ook alle onderzoeken moesten ondergaan. Het lukt ons gewoon niet om zwanger te worden ... En elke maand die teleurstelling, dat wel.... Op een gegeven moment verwachtte ik niet eens meer zwanger te zijn, maar dan nam toch mijn lichaam weer een loopje met me doordat ik ineens gevoeligere borsten kreeg enzo... Ik merk wel dat ik makkelijker met de teleurstelling omga. Dat kwam eigenlijk pas toen de iui in het vooruitzicht lag en nu dan de ivf. De teleurstelling na een behandeling komt wel weer drie keer zo hard binnen. Gelukkig heeft bijna elk ziekenhuis ook een zgn psycholoog met wie je kunt praten over je nog niet vervulde kinderwens. Wij vinden het nu toch wel zwaar worden en willen contact met haar gaan zoeken als ivf 1 is mislukt. Gewoon een stukje extra ondersteuning voor ons om het ook allemaal een plekje te geven! Wat jullie ook besluiten, zorg dat je er alletwee helemaal achter staat! Liefs Daisy
Dank je wel voor je reactie. Het klinkt alsof jullie er heel sterk in staan, knap vind ik dat! Het lijkt me vervelend om niet te weten wat de oorzaak is, dan is je hoop elke maand misschien toch groter dan als je de duidelijkheid hebt dat het gewoon niet kan denk ik? Misschien is het wel allemaal net zo zwaar, ik weet het niet. Ik merk wel dat informatie voor mij heel belangrijk is, ik heb veel behoefte aan een gesprek met een arts. En tegen de tijd dat het echt gaat beginnen ga ik denk ik ook de forums wel op voor ervaringen van anderen. Kan jij er met mensen over praten? Zo'n psycholoog lijkt me ook wel prettig. Maar ja, ik hoop dat jullie snel mogen genieten van een klein wonder. Heb je eigenlijk wel eens nagedacht mter acupunctuur?
Wij zijn er heel open over tegen onze omgeving. Iedereen weet waarwe mee bezig zijn. Dat heeft ons ook geholpen, we kunnen nu ook bij iedereen terecht als het nodig is! Wij hadden idd liever een oorzaak gehad. Dan kunnen de artsen daar mee aan de slag en weet je zelf waar je aan toe bent! Wat heel fijn is, is dat deartsen niet sneller gaan dan jij zelf wilt. Je hebt zelf, gedurende het hele proces, de touwtjes in handen. Wil wachten met een onderzoek, dan doen ze dat. Wij hadden geen vertrouwen meer in iui, prima, erwordt eea afgewogen en we mochten door voor ivf. Heel erg fijn vond ik dat! Ze zijn in mijn ziekenhuis op de aparte fertiliteitsafdeling erg aardig en meelevend allemaal. De afdeling gynaecologie waar je eerst komt, vond ik wat afstandelijker. Accupunctuur heb ik niet gedaan. Ik geloof daar niet zo in als ik eerlijk ben. Als je er niet echt in gelooft,werkt het naar mijn idee niet optimaal. We gaan het allemaal zien! Hopelijk is ivf voor ons de manier!