Eetprobleem

Je moet nu van je man vragen dat ie je woensdag naar de huisarts stuurt, desnoods meegaat. Maar je wil van je problemen af dus je gaat gewoon

 

Je zegt dat je met een dubbel gevoel naar de HA gaat omdat het volgens jou niet zo erg is.
Ik bedoel het niet bot hoor, maar ik denk dat je juist z.s.m. naar de HA moet willen gaan want je laatste post vind ik zelfs verontrustend overkomen.

 

Neem iemand mee naar de huisarts.... Ik ben naar de arboarts geweest met een leidinggevende waar ik goed mee kan praten, en die al een jaar op de hoogte was van de situatie. Dit heeft mij wel geholpen want anders was ik ook niet gegaan denk ik. Hoe reageerd je man er op? Weten vriendinnen het?

 

Jemig pas volgende week woensdag terrecht met zoiets moet je a la minute terecht kunnen omdat je anders idd het gaat afstellen , dat is zo'n gevoelige zaak, je belt meteen op nu en zegt dat je het niet uithoud en vraagt met spoed een consult omdat je anders af gaat zeggen!

Je zal in het begin misschien een beetje aankomen maar dan stabiliseert gewoon en met gezond eten en beweging krijg je geen vreetbuien dus worden kcal gewoon gelijkmatig verdeeld. Dus je hoeft echt niet heel dik te worden hoor hihi.

Je zegt dat je BMI goed is maar hij zit aan de ondergrens hoor (namelijk 18,7) voor een volwassen vrouw is 22 perfect (dat is het meest gezond) natuurlijk kan je schommelen maar je zit wel onderaan.

Je ideale gewicht volgens de artsen is 64, ik denk als je rond de 60 weegt dat je al wat gezonder zou zijn maar het gaat meer om de gedachte die je erbij hebt en daar moet je wat aan doen.

 

Schuldig? Je moet juist trots zijn op jezelf dat jij het niet zo ver laat komen. Dat jij de verantwoordelijkheid voor jou leven neemt en niet langer het risico wil lopen dat er echt iets mis gaat, zoals dat je kindjes straks geen moeder meer hebben, doordat je organen het opgeven of je hart er gewoonweg mee stopt. Dit zijn namelijk wel degelijk risico's, mensen worden hier ziek van en gaan hier dood aan. Ik probeer je niet bang te maken, ik vind het supergoed dat je er iets aan gaat doen! Schaamte is een heel belangrijk onderdeel van een eetprobleem, schaamte zorgt er voor dat je je afzonderd en het probleem zich alleen maar verder uitbreid. Het is heel knap dat je dae kachr hebt gevonden door die schaamte heen te breken, ik hoop dat je dit blijft doen! Heet veel sterkte!

 

Ik ben het eens met wat al gezegd is. Enorm dapper van je dat je je huisarts hierover gebeld hebt en dat je een afspraak gemaakt hebt, dat is vaak toch de eerste stap.

Waarschijnlijk zal je inderdaad worden doorverwezen naar een psycholoog, naar een dietiste of misschien naar een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in dit soort problematiek en ook een diversiteit aan therapieën hebben, waardoor er gekeken kan worden wat bij jou past en waar jouw probleem vandaan komt.

Hier ook (helaas wel) ervaring mee en hier inmiddels een tijdje weer op een gezond gewicht bij mijn lengte. Maar het draait natuurlijk niet enkel om gewicht, het draait er net zo goed om met wat er in je hoofd rond gaat en wat voor rede de eestoornis voor jou heeft.

Veel succes gewenst, maar blijf erbij, enorm dapper dat je deze eerste stap gezet hebt en niet afbellen hoor. Een huisarts is wel iets gewend en zal het zeker niet 'raar' oid vinden. Sterkte.

Liefs Hanneke.

 

wat doet je man trouwens hiermee, ik bedoel als ik dat zou doen zou ie niet geamuseerd zijn (omdat ik zoiezo ongezond bezig ben maar ook omdat dat geen goed voorbeeld is voor onze kinderen) heb je daar veel conflicten mee of steunt ie je wel heel erg? Die van mij zou denk ik daar niet zo goed mee omgaan (denk ik)

de logica is trouwens wel grappig door zo weinig te eten kom je juist vaak aan (je zet je verbranding stop) maar dat kan je nu niet zien (dat snap ik ook wel) je kan meer (zelfs veel) eten en zelfs afvallen

 

Goed dat je woensdag naar de huisarts gaat! Als je denkt dat je jezelf niet goed kan verwoorden of denkt zenuwachtig te worden kun je een briefje maken met dingen die je zowiezo gezegd wilt hebben. Of bespreek van te voren met je man wat je wilt zeggen, dan kan hij je bijstaan. Ook al is je gewicht (nog net!!) gezond, je gedachtenpatroon is verre van gezond, dus het is goed dat je aan de bel trekt! Hoe langer je er mee blijft lopen, hoe meer het een spiraal word en het erin roest. Ik heb een eetstoornis vanaf mijn 15e, ben nu 24 en met vlagen komt hij nogsteeds de kop op steken. Echt hoor, het is zo zonde van je tijd zown eetstoornis en het vreet energie. Hard aan de slag jij! Vind het heel knap.

 

Probeer het tegen vrienden vertellen, ik heb het een paar vrienden en collega's waar ik veel mee omga verteld, hun reactie was dat ze allang een vermoeden hadden. Mijn man doet alsof hij het niet ziet of zegt de verkeerde dingen. Het is ook niet alleen het wel of niet eten, maar het psychische er omheen, je bent er heel de dag mee bezig en dat is erg vermoeiend. Ik heb het er verder met niemand meer over gehad en als vrienden vragen hoe het gaat dan vindt ik dat moeilijk en kap ik het af. Maar echt probeer het toch met vrienden over te hebben, het is zo veel fijner als ze het weten. Mijn hulptraject is nog niet opgestart, ik hoop snel, want soms denk ik ook wel eens laat maar zitten, het is niet belangrijk. Maar dan kijk ik naar mijn gezin en denk ik, zo wil ik het niet meer. Ik wil kunnen genieten.

 

Ik was ook doodsbang om aan te komen toen ik bij de diëtiste startte, maar zij heeft mij laten zien hoe ik met een gezond eetpatroon waarin ik al mijn voedingsstoffen binnenkrijg toch op gelijk gewicht kan blijven. Met trillende handjes ging het, had haar naast een therapeut met wie ik over de oorzaken en gedachtegangen praatte die ervoor zorgde, vond dit heel fijn! In de hoofd maak je dingen zo groot en eng, dan durf je het inderdaad neit aan! Maar als je eenmaal rustig aan gaat proberen, zal je merken dat je angsten alleen maar een manier zijn van die ziekte om er niet vanaf te komen. Je eetprobleem wil iets beschermen, wat? dat verschilt per persoon, als je het aandurft daat achter te komen, zal je merken, dat de macht van de stoornis vanzelf afneemt, 'gewoon' omdat jij sterker bent..

 

dat je het probleem erkent is al een grote stap. super van je dat je hulp gaat zoeken. Ik herken het probleem niet maar zie het wel bij iemand die me dierbaar is wat dat beeld in je hoofd met je kan doen. je ziet je zelf dit ook al past je in een 38 van broek. de cijfers zeggen dat je slank bent maar jij ziet jezelf zo totaal niet. Met alles wat je doet en eet ben je er mee bezig en kan me voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent. gewoon kunnen leven en samen ontbijten met je kindjes zonder angst dik te worden. stel je zelf de vraag, wordt ik een ander mens met een maatje meer. wat is er zo erg aan stel dat ik wat dikker word. leer van je zelf houden slank, dun of dik. je veranderd niet kwa persoon en dat moet je inzien. slecht eten is slecht voor je gezondheid. je hoeft niet dikker te worden met een gezond leef patroon. beweeg voldoende en weet wat je eet. hoe je nu leeft is zeer slecht voor jou. je put je lichaam en geest totaal uit. wanneer ben je slank genoeg? als je dood in je kist ligt en je kindjes geen moeder meer hebben. je denkt vast zo ver komt het niet met mijn maar de stapjes worden steeds kleiner. dat je nu zegt tot hier en niet verder is dus erg goed van je. geef het uit handen.

succes

 

wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt! je bent naar mijn mening wel wat te licht voor je lengte(ik ben 170 en weeg 62 en mt 36.. mensen vinden mij al heel erg slank terwijl ik echt alles eet wat los en vast zit)

maar beter nu die afspraak dan wanneer het echt heel ongezond gaat worden.. nu kan je wel makkelijker naar een wat gezonder gewicht dan sommige meiden die al haast in het ziekenhuis liggen..

als je goed voor jezelf zorgt kan je nog beter voor je kleintje zorgen en straks hopelijk samen meer genieten van samen klaargemaakte gerechtjes

en let niet teveel op je bmi nu.. de bmi van een vrouw kan best ver uiteenlopen zonder ongezond te zijn maar het ligt er natuurlijk wel aan hoe en wat je eet en wat voor lichamelijke inspanningen je daarbij verricht en ook hoe je lichaamsbouw is..

kom op meid je kan het!!!

 

Hier ben ik het ook echt mee eens, als je het deelt met vrienden zal je zien dat je steun krijgt, delen maakt het dragelijk. Het maakt je echter als je geen delen van jezelf weghoudt bij je vrienden. Minder eenzaam ook en dit kan je de kracht geven om er tegen te vechten. Daarnaast nogmaals: schaamte hoort bij het eetprobleem, vertrouwen dat mensen je accepteren om wie je bent, bij je echte, gezonde, sterke jij..

 

Een onrealistisch zelfbeeld ontstaat niet voor niets Er is een reden dat een eetprobleem ontstaat, vaak wil het iets beschermen. Wat? verschilt echt per persoon, ik ben natuurlijk ook geen therapeut, alleen een soort ervaringsdeskundige je mag me altijd mailen als je vragen hebt, imaar probeer bij jezelf te bedenken wat het je oplevert. Niets ontstaat als het je niets oplevert..

 

Allereerst vind ik het super dat je een afspraak hebt gemaakt
Vertel het je man en ga samen, hij kan je steunen.

Mijn moeder had ook een eentstoornis en geloof me, op een gegeven moment zien je kinderen door de smoesjes heen.

Echt waar, ik heb me vaak zoveel zorgen gemaakt en proberen er over te praten. Dit heeft echt een stempel op mijn jeugd gedrukt.

Doe het voor jezelf maar ook voor je gezin.