Dank jullie wel voor jullie reacties. Het voelt allemaal zo rot, vooral 's avonds onder het eten. Ik verpest het gewoon voor iedereen. Nu heb ik vandaag een halve cracker en 6 garnalen en een paar sliertjes spaghetti gegeten en het voelt zo fout. Steeds die angst dat ik bang ben dat ik hiervan aangekomen ben. Ik ga nu b.v. naar de winkel lopen in de hoop dat ik het nog verbrandt, moet nog heel veel strijken. Ik word er zelf doodmoe van. Toch ben ik blij om het hier even kwijt te kunnen. Dank jullie wel!
Plus dat uit onderzoek gebleken is dat kinderen van iemand met een eetstoornis een grotere kans hebben op een eetstoornis als ze zelf ouder worden. Dit is geen kritiek, maar bewustmaking. Je vecht niet alleen voor je eigen toekomst. You have all the weapons you need!
Echt super knap van je dat je hulp zoekt! Dat is stap één! De rest komt ook wel hoor meid! Je kunt het! Ik ben trots op je!!
Ik heb er geen ervarin mee.. Dus weet ook niet wat of hetgeen wat ik ga zeggen juist averechts werkt.. Hoop t niet natuurlijk Maar je zegt in 1 van je posts dat het bij jou minder erg is dan bij mensen met anorexia enzo.. Nou eerlijk.. Vind ik dat je al best 'ver heen' ben.. Je liegt tegen je kind(eren) Je ben altijd en overal met je gewicht bezig.. Dat is echt niet normaal.. En je gewicht is ook niet normaal.. Hoop dat je dat zelf echt gaan inzien.. Je doet het niet alleen voor jezel maar ook voor je kind... Ik neem aan dat je het leven van je kind wil mee maken.. Als hij/zij kinderen krijgt, misschien gaat trouwen e.d En dt je niet binnen 10 jaar in een kist in de grond ligt en je kind geen moeder meer heeft.. En je zegt nog in een post.. Dat t niemand lijkt te interesseren dt je zoveel afgevallen ben.. Is dit een noodkreet? Maar buiten dit alles vind ik het heel knap dat je de stap gezet heb! Je weet dat je een probleem heb en dat vind ik heel goed! En gewoon gaan naar de HA.. En als je gaat huilen.. Boeiend je zal vast niet de eerst zijn die hij ziet huilen Je kan het!
Hier (helaas) wel ervaring. Ik las al eerder een reactie van iemand die zijn hele jeugd heeft weggegooid door de eetstoornis en hier hetzelfde. Bij mij ging het op m'n 13e al 'mis' qua eten en heb toen anorexia ontwikkeld en ben door een enorm dal gegaan (incl opnames ed). Ik kan nu zeggen dat het echt goed gaat al een aantal jaren en ik ben ook niet echt bang terug te vallen maar zonder hulp was me dit niet gelukt. Er zit altijd wat achter een eetstoornis, pas als je weet wat daarachter zit kun je daar ook wat mee. Ik heb heel veel gehad aan cognitieve gedragstherapie in combinatie met begeleiding van een diëtiste. Ik vind het enorm dapper dat je gebeld hebt naar je huisarts. Zelfs toen ik in het ziekenhuis lag vond ik mezelf nog niet erg genoeg, dus ik denk niet dat dat een reden hoeft te zijn niet te gaan. Gewicht is niet het belangrijkste om naar te kijken om te bepalen hoe erg je er aan toe bent, maar meer hoeveel last je ervan hebt en hoeveel invloed het heeft op je dagelijkse leven en zo te lezen is dat behoorlijk. Zet die stap om echt te gaan naar je afspraak. Je mag me pben als je wilt. Ik ben het grootste deel van mijn middelbare schooltijd en de periode waarin je gaat studeren of je eerste baantje krijgt kwijt en als ik dat terug kon draaien zou ik daar enorm veel voor over hebben. Ik begrijp je enorme angst om aan te komen en toen ik destijds weer begon met meer eten schommelde mijn gewicht heel even maar het bleef niet omhoog schieten en stabiliseerde zich weer. Wat je er uiteindelijk voor terugkrijgt is zoveel beter! Ik denk hoe goed je smoesjes ook zijn, kinderen hebben soms meer door dan je denkt. Gaan naar je huisarts!
Hier een zus met anorexia.. Ik vind het erg knap van je dat je hulp zoekt!! Mijn ervaring hiermee is dat het mijn jeugd ook verpest heeft. Mijn tienerjaren waren verschrikkelijk door de ziekte van mijn zus. Ook door haar als voorbeeld ben ik teveel gaan snoepen. Juist niet op mijn gewicht letten omdat ik absoluut geen anorexia wilde krijgen. Mijn zus werd ziek toen ik 12 was. Het heeft wel voor een aantal trauma's gezorgd ook... Anorexia is nooit alleen een probleem met eten. Er zit iets achter waarom je zo die controle over je gewicht nodig heb. Het is erg goed dat je naar je HA gaat. Ik hoop dat je de juiste hulp zal krijgen. Voor jezelf en misschien wel belangrijker voor je kinderen.. Die krijgen een heel slecht voorbeeld mee en gaan dit misschien van jou overnemen en zelf ook een probleem ontwikkelen. het is verschrikkelijk om iemand van wie je houd zo mager te zien. Ik vind persoonlijk dat je wel erg mager bent met het gewicht bij je lengte. En als je geen hulp zoekt zal je in e loop van de tijd waarschijnlijk nog magerder worden.. En dat is verschrikkelijk om aan te zien bij iemand van wie je houd.. Je hoeft je nergens voor de schamen. Je moet juist trots zijn op jezelf dat je je probleem erkent en hier iets mee wilt gaan doen! Heel vel scces!!!
heb het in mijn jeugd heel erg gehad ik woog op een gegeve moment nog maar 48 kilo met 1.72. toen leerde ik mijn man kennen en ging het weer beter kwam aan tot 52 kilo dat was voor mij echt wel de max toen ik zwanger werdt van j kwam ik 20 kilo ook verschrikkelijk vond ik het dag na gebroorte meteen op weegschaal gaan staan 68 na 8 maanden kreeg ik zware lichamelijke problemen waardoor ik niet meer in staat was om te sporten steek nu op 57 kilo... maar die drang blijft.. ik merk aan mezelf dat ik kleinere porties ga eten (wel gezond).. snoep helemaal niet meer... mensen zeggen dat ik afval.. voor mij gevoel geeft dat voldoening.. het werkt en toch weet ik in mijn achterhoofd dat het niet goed is heb mijzelf wel een doel gesteld dat ik dus niet meer onder de 52 mag. ik probeer nu heel voorzichtig mijn armen te trainen (ben altijd al wat gespierd geweest) mis dat verschrikkelijk.. maar door ziekte lukt het gewoon niet:x goed dat je hulp zoekt meis...
Bedankt meiden! Ik weet nog dat ik vorig jaar op vakantie 62 kilo woog. Daarna wilde ik 60, en nu wil ik echt niet boven de 60 komen. Nu ben ik bijna 55 kilo en wil ik niet boven de 57 komen. Het veranderd steeds. Mijn probleem is dat ik wel kan genieten van lekker eten, ik hou van eten, van dingen maken en bakken en koken. Probleem dus! Vrijdagavond ga ik uiteten met mijn man en dan wil ik genieten en daarom eet deze hele week amper en vrijdagavond gewoon normaal. Zaterdag dan weer niets, alles om het te compenseren. Ik merk wel lichamelijke klachten. Als ik twee dagen niets gegeten heb en dan eet, krijg ik zo'n keelpijn. Ik kan 's morgens amper uit mijn bed, omdat ik geen energie heb. Na zo'n eetbui gaat het iets beter. Het is heel dubbel, ik hou van eten en ik haat het. Ik ben ook bang dat ik strakjes nooit meer kan snoepen. Omdat ik dan normaal moet gaan eten en daarvan zal aankomen is er geen ruimte meer over om te snoepen voor mij, snappen jullie dat? Dat spookt de hele dag door mijn hoofd Ik ben blij dat ik het hier verteld heb, het lucht ongeloofelijk op! Ik ga nu werken, op mijn werk kan ik wel reageren . Bedankt meiden!!
Ik wil eigenlijk niet dat mijn man mee gaat, vinden jullie dat stom? Ik wil dit graag alleen doen. Ik vind het al erg genoeg. Ik wil hem niet buiten sluiten, maar naar de HA gaan wil ik alleen doen. Moet je hier eigenlijk voor betalen als je in therapie gaat? Daar had ik niet eens aan gedacht, ik lees dat nu pas op internet. Pfff, ik ben er nu echt wel mee bezig. Maar ik wil het echt alleen voor de kindjes. Ik merk ook dat ik nu heel fanatiek bezig ben met afvallen. Omdat ik zo bang ben dat ik straks aankom.
Ik zou je man wel meenemen, je bent samen een team en je zult hulp genoeg nodig hebben het gaat juist om dit stiekeme gedrag waar je van af wilt dus is het beste om dan de confrontatie te laten beginnen door je man mee te nemen en je zorgen te delen, daarom ben je getrouwd in goede en wat slechtere tijden. je man buitensluiten is juist wat verkeerd is aan je gedrag en iets wat je aan moet pakken, heb je al iets verteld dat je een afspraak hebt uberhaupt? Communicatie is essentieel in een goede relatie en als je van hem houd geef je hem de kans om er voor je te zijn en begrip te kunnen hebben voor je situatie.
Ik zou als ik jou was zo open mogelijk zijn naar je directe omgeving. Als je in je eentje de strijd aan wilt gaan maak je het jezelf misschien onnodig moeilijk. Bij mij is alle therapie in het verleden vergoed dacht ik me te herinneren.
hmm ik ken wel iemand die het heeft... en die heeft stelselmatig afspraken bij de huisarts die dr vrij fanatiek onder de duim heeft. ze moet daar regelmatig komen wegen en dus ook veel praten. als ze daar niet goed genoeg aan mee werkt gaat hij dr doorsturen naar een psych... maar vooralsnog gaat het in zekere zin goed nu.. dus blijft het even zo. en wat betreft je man.. jij hebt een probleem, jij wi het oplossen heel goed.. maar je man kan er wel wat in betekenen. hoeft hij er echt niet altijd bij te zijn maar misschien is het wel goed om hem er wel bij te betrekken. zodat hij ook weet wat hij moet doen om jou te helpen enzo. heb je je man al gevraagd of hij het zelf nuttig/fijn/handig vind om mee te gaan? misschien heeft hij zelf wel een mening (en argumenten waarom wel/niet)
de vraag is of je het alleen wil doen omdat je denkt dat je er dan sterker uit komt of dat je het alleen wil doen omdat je je eigenlijk een beetje schaamt en het het liefst niet hardop zou willen erkennen? ik gok het laatste maar 1 ding... je komt hier hooguit sterker uit maar de weg erheen zal best zwaar en confronterend zijn waarbij je een hoop zelf moet doen. je man wil vast een steuntje in de rug zijn of die sterke schouder om op te huilen die je vast nog nodig gaat hebben. hij kan het tenslotte niet voor je oplossen.. maar het is fijn als hij weet hoe jij je voelt. besef trouwens nu pas dat het vandaag al woensdag is en dat je dus je afspraak wellicht allang gehad hebt (rare week met ziek kind en vrije dagen.. gevoelsmatig is het pas maandag) dus dan de belangrijkere vraag: hoe is het gegaan?
respect dat je dit durft te vertellen en de huisarts hebt gebeld! dat is de eerste stap.. en niet druk maken dat je daar gaat huilen dan is dat maar zo, je zit er toch mee dus dat is niet zo gek.. ik vind het alleen maar erg knap van je dat je actie onderneemt en eraan wilt werken.. sterkte ermee !
Ik heb de afspraak de volgende week woensdag pas. Dus nog een week om me druk te maken.... Misschien schaam ik me inderdaad om mijn man mee te nemen. Het voelt gewoon rot, ik ben geen 18 meer. Ik ben een vrouw van 31, met 2 kleine kindjes en dan heb je zo iets! Dat voelt echt als een mislukking. Maar ik wil er wel vanaf, van de gedachte, maar ik wil niet aankomen, zeker ook omdat ik nu niet mega dun ben.
eerlijk zijn tegen jezelf en je omgeving is stap 1 meid, dan kan je er niet meer onderuit en moet je er iets aan gaan doen, je hoeft je niet te schamen het is juist goed dat je het niet laat escaleren en iets iets aan gaat doen!! dat doet een goede mama en een verstandige vrouw!
tja de persoon die ik ken en het heeft.. heeft geen 2 kleine kinderen maar 1 grote stoere pubert. ze heeft een vechtscheiding met enorm voogdijgevecht met haar ex achter de rug EN dat overleeft ik heb enorm veel bewondering voor haar... daar doet een eetstoornis niks aan af Ik weet zeker, dat dat voor jou ook geldt! En bovendien.. je neemt toch zeker zelf de stap om EN je probleem te erkennen EN het ook nog eens aan te pakken. Dat doen de meeste mensen al niet... dus ik zou mezelf geen minderwaardigheidscomplex aanpraten (denken) mbt een eetstoornis hoor Het is juist een teken dat je heel sterk kunt zijn.