Hallo Dames, Eigenlijk wil ik weten wat jullie vinden. Voorgeschiedenis: Eerste dochter, geboren op 42 weken dmv inleiding. Tweede dochter overleden op 26 weken, geboren dmv inleiding. Op dit moment ben ik voor mijn gevoel 16,5 maand zwanger. Er zat tussen de zw van mijn overleden dochter en deze zw 2,5 maand. Wij wilden bewust snel opnieuw zwanger worden. Ik ken mijzelf. De angst blijft of ik nu gelijk zwanger zou zijn of over een jaar. Wij hebben het geluk gehad dat dit ook gelukt is. De zw van mijn tweede dochter verliep best gecompliceerd. Heel erg veel bloedingen gehad. Van een bloeding heb ik toch wel een klein trauma overgehouden zeg. Toch was de 20 wekenecho super en alles leek goed te gaan. Tot haar plotselinge overlijden. De hele dag waszo heftig maar we zijn zo dankbaar dat we het moment van haar overlijden hebben meegemaakt en het ons niet is overkomen dat we bij een controle het zomaar te horen gekregen hebben. Die hele dag, haar overlijden, de inleiding en bevalling die nog 2 dagen duurden en de crematie gingen als in een roes voorbij. De pijn die je daarna blijft voelen........en dan weer pillen krijgen omdat ik bleef bloeden en er nog een mienie stukje placenta vast zat...pfffffff..... Toen de nieuwe zw. Zo pffffff wat een angsten gehad zo af en toe. Enorm goede begeleiding vanuit het zh, kan niet anders zeggen. Ook de vk als achtervang. Tussentijds bleek er een afwijking gevonden te zijn bij Fay*. de angst dat het iets ergs zou zijn, 3 weken wachten op de uitslag om dan te horen dat ik het ook heb en ze dus niet verwachten dat dit iets kan zijn. Gewoon een variant op het chromosoon. Al die echo's die erg fijn waren maar ook elke week weer spannend. En ooooooh wat duurt die zw laaaaaaang! Zo lang maar toch ook wel weer snel. Gek! Een enorm lange les in loslaten en acceptatie vind ik het zelf. Ik heb de dood van Fay* een plek kunnen geven. Het is goed zo. Dit is hoe het moest zijn maar dat wil niet zeggen dat ik er geen verdriet meer van heb. Deze zw was/is dus ook erg beladen. Genieten, helaas niet. De zin van het leven zijn we tegengekomen. De dood heeft zich het afgelopen jaar 3x aan ons getoond want ook de opa van mijn dochter (ex) en mijn opa zijn overleden. Men, wat is de les die ik leren moest. Dat de dood niet eng is......dat het nu eenmaal bij het leven hoort. Mijn oudste dochter die het ondanks alles wat zij in haar kleine, jonge leventje meegemaakt heeft het zo goed blijft doen. Fantastisch kind, ik hou zo van haar! En nu..........38 weken zwanger precies. Er staat een afspraak voor inleiden gepland. Volgende week woensdag op 39,1 weken. Ik ben er blij mee. Ik kan er mij nu op voorbereiden en dat heb ik ook nodig. Ik kan er nu naar toe leven, mijn angsten confronteren, praten met mensen die mij tips kunnen geven om met die angsten en emoties om te gaan..... Ook de secundaire redenen zijn prettig natuurlijk zoals opvang goed kunnen regelen, zeker weten dat ik op tijd in het zh ben (is een half uur rijden, in spits een uur of langer), en mijn oudste die nog thuis is van school en de zwkwalen die toenemen. Uiteraard zijn dit niet de hoofdredenen om de bevalling in te leiden. En als ik zelf bovenstaande lees dan denk ik meid, maak het jezelf niet zo moeilijk. Je hebt al zoveel doorstaan. En toch begint er een stemmetje te roepen dat een baby uit zichzelf komen moet........echter LUMC heeft al aangegeven dat ze mij sowieso niet langer laten lopen dan 40 weken en zijn ook gewoon akkoord met 39 weken. Volgens hun moet ik mij hier niet schuldig om voelen en nemen zij de verantwoordelijkheid hierin over. Van hun mag ik bevallen.......ook had ik vorige week iig al 1cm en een half verweekte bmm. Dat is fijn. En toch wil het stemmetje niet uit mijn hoofd. Aan de ene kant roept die neee.........laat de kleine zelf komen........aan de andere kant denk ik dat ik het helemaal niet meer trek en ze zullen hoe dan ook op 40 inleiden. Tenzij ik per se wil blijven lopen natuurlijk maar ik weet dat ik dat wel kan.....Alleen of dat is zonder gek te worden! Ach heel verhaal.........ik wil ook zo graag klaar zijn met deze zw.....vind het al best knap dat ik heb volgehouden tot nu.....en dat het best goed gegaan is maar pfffffff.......... Veel vrouwen roepen ook, laat maar lekker veilig in mijn buik. Voor ons voelt het nu veel veiliger uit de buik. Dan kunnen ze iig wat doen...... Mensen in mijn omgeving, inclusief partner, zeggen allemaal, gewoon voor de inleiding gaan......en toch dat gevoel. Misschien wil ze nog wel niet komen. LUMC zegt dat hierdoor idd weleens opstartprobleempjes zijn maar dat die op 39 weken amper aanwezig zijn en anders echt verwaarloosbaar. Dus eigenlijk wil ik gewoon van iedereen horen dat ik mij niet schuldig hoef te voelen. Dat is wel zo makkelijk. Mensen in mijn omgeving zeggen dit ook allemaal maar daarom graag jullie mening.....dat is objectiever. Ik heb het gevoel dat ik gek word.
Zo, wat een verhaal zeg! Wat heb jij een moeilijke, spannende tijd meegemaakt! Knap hoe je er doorheen bent gegaan! Ergens snap ik je gevoel wel, dat je je schuldig voelt om je kindje te laten komen, terwijl die zelf nog niet heeft 'aangegeven' er klaar voor te zijn. Dat is de enige reden waarom ik nog niet gevraagd heb of ik eerder ingeleid kan worden (ging een tijdje psychisch en lichamelijk erg slecht), dus kan me voorstellen dat je zo denkt. Zeker na wat je met je tweede kindje hebt meegemaakt! Maar je kindje is in principe gewoon voldragen, al een paar weken. Het enige waar het nog goed voor kan zijn om te blijven zitten, is om wat extra reserves te verzamelen voor na z'n geboorte, maar hij/zij heeft nu echt ook al genoeg reserves! Natuurlijk weet je dat zelf ook wel, maar probeer het ook goed tegen jezelf te zeggen en laat je niet te veel meeslepen in het andere gevoel! Heel veel succes, over een paar dagen heb je het mooiste ter wereld in je armen: je eigen, voldragen, kindje!
meid, in jou positie moet je je echt niet schuldig voelen! ik vind het echt heel begrijpelijk dat je ingeleid gaat worden! ga lekker genieten van het moment dat je straks weer een mooi gezond kindje in je armen mag houden! ik snap je gevoel, dat zouden meer vrouwen moeten hebben. er worden genoeg vrouwen ingeleid die t gewoon niet meer trekken. dat vind ik een ander verhaal! maar na wat jij hebt meegemaakt....jij verdiend dit kindje en dat mag toch wel iets eerder!
Meis voel je niet schuldig!! nog een weekje en dan heerlijk genieten... ik snap het en begrijp het volkomen... mijn respect voor jou!! enne succes met bevallen
Idd wat een verhaal, maar voel je echt niet schuldig! Mijn kindjes zijn beide geboren dmv een inleiding. Mijn eerste wou helemaal niet komen en ik liep overtijd, de tweede hebben ze me ingeleid bij 38 wkn omdat ik het niet meer trok. Beide kindjes hadden een goede start en geen problemen. Dus maak je echt niet druk. Je bent dan al 39 wkn en dan zijn die kleintjes echt wel zover hoor. Ik kan me in jouw situatie ook heel goed voorstellen dat uit de buik veiliger voelt.
Een kind verliezen is echt het ergste dat er is, denk ik! Mag ik vragen wat precies de reden is om in te leiden? Ik ben ingeleid bij 36 weken met zw.vergiftiging/PE en ik vond dat zo erg! Ik was er niet klaar mee, niet klaar voor en de baby ook niet! De inleiding duurde een week. De ontsluiting 18 uur. Het was naar. Pijnlijk. Onnatuurlijk. Door die nepweeën kreeg ik geen persweeën en de bevalling eindigde in een spoedkeizersnede. Ik heb het nog steeds geen plek gegeven. Mijn zoontje had en heeft er allerhande klachten door gekregen en overgehouden.
Hallo Dames, bedankt voor jullie reacties. Het is gewoon zo dat ik even objectieve meningen nodig had om na te gaan of het wel goed is om al in te leiden. @Mar9; je hebt ook helemaal gelijk wat betreft het geboortegewicht. Ze schatten haar op 7 a 8 pond. Een heel mooi gewicht dus. Ze hebben mij ook gezegd dat ze het verantwoord vinden om te bevallen. Ik zei toen dat ik het mijzelf enorm kwalijk zou nemen als er iets fout zou gaan. De gyn zei toen; maar dat klopt niet. Want wij nemen die verantwoording nu over. Als wij zeggen dat je kan bevallen dan is dat ook zo en anders ligt die verantwoordelijkheid niet meer bij jullie maar bij ons. @Tresje en Kyrah: ja ik vergeet soms de geschiedenis en vind dan dat ik mij aanstel. Soms heb ik ook weleens het idee dat mijn gedachten ook maar elke negatieve gedachte aanpakt gewoon omdat ik onzeker ben. @Puck: fijn om te horen dat beide kids het goed maken. Hier mijn oudste van 5 jaar gaat het ook heel goed mee. Moesten ze ook inleiden omdat mw. geen zin had op 42 weken. @zogelukkig: de inleiding is puur voor mij. Met de kleine is, voor zover ze kunnen zien niets aan de hand. Dat is het echter, ik ben helemaal kapot nu, lichamelijk, en geestelijk wordt het nu ook zwaarder. Voor mijn gevoel is ze buiten mijn buik een stuk veiliger als in mijn buik. Helaas ken ik teveel verhalen zeg maar...... IK ben ook 2 keer ingeleid en dat is mij wel goed bevallen. Tenminste, ik weet niet echt hoe het is om zonder inleiding te bevallen en beide keren vond ik het goed te doen. Je weet alleen nu niet hoe het gaat natuurlijk maar gelukkig was er 1 cm ontsluiting dus waarschijnlijk kunnen ze de vliezen breken en hoeft er misschien verder niets te gebeuren. ik zou dat ook liever even af willen wachten idd en niet gelijk weer aan het infuus. Jouw situatie is weer anders he. Ingeleid worden vanwege pre-eclampsie is niet niks. Daarnaast jeetje wat een lange bevalling is dat geweest. Meestal komt de aankondiging dat ze halen gaan ook al als verrassing. was dat bij jou ook zo? Bij een vriendin van mij wel en dat was voor ons allemaal maar ook vooral voor haar wel even flink schrikken. Zij heeft het echt ervaren als de ene dag lig je daar en de andere dag heb je een kind. Heftig hoor. Wat voor klachten heeft je zoontje er aan overgehouden?
Mensen die aangeven dat ze willen dat de kleine nog blijft zitten, zeggen dat natuurlijk ook met de beste bedoelingen maar wel met een hele andere insteek. Jij wilt ook gewoon het beste voor je kindje en ik snap heel goed dat het buiten je buik nu veiliger voelt. Je hebt al zoveel meegemaakt... Ik gun je dat je deze laatste week juist trots kunt zijn op wat je wel allemaal hebt doorstaan deze zwangerschap. Succes met bevallen!
Dat kunnen we natuurlijk niet hard maken, maar hij is erg prikkelbaar en heeft erge last van zijn darmen. 37 weken is ook best vroeg. Hij was er gewoon nog niet klaar voor om geboren te worden, hij wou er ook niet uit, wat wel bleek omdat de inleiding een week duurde! Ik kreeg na iedere dag en soms twee keer per dag gel geen ontsluiting. Baby zat daar lekker veilig in mijn buik groot te worden en moest er uit omdat ik ziek werd. Voel me daar ook een soort van schuldig over.
Dat kan ik mij voorstellen maar dat moetje echt niet doen. Je kon er gewoon niets aan doen dat je ziek werd. Hij had ook zijn moeder kunnen verliezen he! Vergeet dat niet.
hai, wow wat ee verhaal zeg. ik begrijp je onzekerheid en je angst. maar je hebt totaal geen reden om je schuldig te voelen. je baby is helemaal af. en vanaf 37 weken mogen ze gewoon geboren worden. jij gaat waarschijnlijk bevallen met 39,1 als de kleine zich niet eerder aanmeld. probeer het gewoon te accepteren en een plekje te geven. dat geeft je een geruster gevoel. ik weet nog dat ik zwaar liep te stressen met mijn vorige omdat ik heel de zwangerschap ziek was vande infecties en alsmaar bloedverlies had. op een gegeven moment trok ik het niet meer. en stond ik ingepland voor een ks. drie dagen voor de ks met 39 weken kwam ik op controle en lag de kleine niet meer dwars maar met zijn hoofd naar benee dus zou ik twee dagen later ingeleid worden. dat gaf mij zo'n gerust gevoel van ok we gaan hem nu halen. dat ik de laatse nacht heelr ustig heb geslapen. en toen wij sochtends in het ziekenhuis aankwamen bleek dat doordat ik me er bij had neergelegd dat de kleine gehaald werd en ik daardoor een beetje rust had in mijn hoofd ik al vier cm ontsluiting had zonder weeen en de kleine dus zelf kwam. dit was om elf uur sochtend en tien voor vijf smiddag lag hij op mijn buik. dus probeer jezelf wat rust te geven en het een plekje dan wie weet word het allemaal makkelijker voor je. ik hoop het. hoe dan ook je kleine is al helemaal af en kan het aan anders zouden de artsen die beslissing niet nemen hoor. succes
Ik vind het juist verstandig om de kleine al te laten komen. Ten eerste zijn jouw angsten dan weg zodra je je gezonde kindje in je armen hebt. Ten tweede mogen ze al komen vanaf 37 weken en die ben je al voorbij. Nee hoor niks geen schuldgevoel. Succes volgende week
Hee meid, het is alsof ik mijn eigen verhaal lees! En gelukkig kan ik je vertellen dat het bij mij allemaal prima is gegaan bij onze tweede dochter. Vorig jaar ben ik met 31 weken bevallen van onze oudste, zij is tijdens de bevalling overleden. Ik had langdurig met gebroken vliezen gelopen, een aaneenschakeling van verschrikkelijke pech en geen structureel probleem in mijn lijf. Toen ik zwanger raakte van onze tweede dochter ben ik weer onder controle gegaan bij dezelfde arts. We hadden het er al snel over dat ze in een dergelijke situatie inderdaad aanraden om niet over tijd te lopen. in het ziekenhuis waar ik bevallen ben (SFG Rotterdam) leiden ze in dergelijke situaties pas in vanaf 39 weken, dan is je kindje echt af hoor en mag het gewoon komen! Ik heb ook wel getwijfeld of het niet beter was om te wachten totdat het vanzelf zou beginnen, maar toch besloten tot de inleiding (met 39+4). Het was ontzettend spannend, maar doordat we het hadden afgesproken had ik er een goed gevoel over, dat alles onder controle was zeg maar. (Ik ben een snelle bevaller en zag erg op tegen weer met een weeënstorm in de auto naar het ziekenhuis). Als jij een goed en rustig gevoel hebt bij de inleiding zal dat je bevalling ten goede komen, en een inleiding hoeft absoluut niet nadelig te zijn voor je kindje! Ik wens je een voorspoedige bevalling toe en hoop dat je je niet meer schuldig voelt!
Je kindje mag vanaf 37 weken al komen omdat het 'klaar' is. Ik ben met 37+3 ingeleid ivm HELLP, maar zou anders met 37+4 ingeleid worden. Dochter liep achter in groei. Nu is ze bijna 1,5 en ze verschilt in niks meer met andere kindjes van haar leeftijd! Jullie kleintje is dan al 39 weken en loopt netjes op schema. Klaar om geboren te worden dus! Sterkte alvast met de bevalling!
Hier ook twee maal ingeleid met 36 en 37 (pre eclampsie) weken en beide keren zijn mijn dames prima ter wereld gekomen. Bij 39 weken zou het echt helemaal goed moeten komen hoor. Niet schuldig over voelen.
Ook van mijn kant even de bevestiging dat jij je absoluut niet schuldig hoeft te voelen!! Juist niet. De afgelopen 38 weken heb je alles (mss zelf je verdriet over Fay) aan de kant gezet om te zorgen dat je derde kindje groot en sterk kan worden in je buik. Vanaf 37 weken is je kindje klaar voor deze wereld. Met 39 weken is je kindje er dus zeker klaar voor. Mijn MM is met 37 weken geboren. Ook ik ben ingeleid, maar ivm zw vergiftiging. Hij woog 3 kilo met de geboorte en heeft nooit ergens last van gehad. Ik denk de meest tevreden baby die je je maar kan voorstellen. Toppertje!
oh wat kan ik me je schuldgevoel goed indenken. Ik heb geen ervaring met een overleden kindje, god zij dank, maar wel ervaring met inleiden op 38 weken. Yanna deed het prima in mijn buik, maar mijn bloeddruk was met 35 weken ineens toren hoog. Geen eiwitten, maar toch geen ideale situatie. Dus toen ik met 37+5 op de stoep stond bij het ziekenhuis, omdat ik flauw was gevallen tijden het douchen en overdag alleen thuis was, besloten ze dat het genoeg was en dat ik later die week op precies 38 weken zou worden ingeleid. Op dat moment was ik opgelucht, maar de dag van het inleiden vond ik het toch lastig. Ik kreeg weeen, maar mijn kind was er nog helemaal niet aan toe, vond ik! Tijdens de bevalling is er een paar keer sprake geweest van 'foetale nood' en op het laatste nippertje heb ik haar op de natuurlijke manier op de wereld kunnen en mogen zetten. Ze zat helemaal onder het smeer en kon nog helemaal niet goed huilen, alleen een beetje piepen. Ik werd overmand door schuldgevoel en ik had zo'n medelijden met mn dochtertje. vooral ook dat zo'n bevalling voor zo'n kindje zo zwaar is, ik vond alles zo zielig! Met vlagen heb ik dit gevoel nog wel eens, maar inmiddels kan ik het goed loslaten. Tot op de dag van vandaag hebben we nooit problemen gehad met Yanna en is ze het meest makkelijke meisje dat je je kunt voorstellen. Een heerlijk kind dat alles volgens de boekjes doet! Dus voor haar is dat vroege inleiden helemaal niet erg geweest. Als het goed is ben je inmiddels bevallen of nog bezig, maar ik hoop dat je vrede kunt hebben met hoe het nu gaat, want ook mama's psychische en medische toestand is erg belangrijk voor het kleintje!
Hallo Dames, Dank jullie wel allemaal. Geeft mij toch net wat meer een geoel van dat ik niets geks vraag. Ook zijn we vandaag voor een extra controle geweest bij het LUMC en ook hun hebben aangegeven dat ik mij helemaal niet schuldig hoef te voelen en juist trots moet zijn omdat ik het tot nu volgehouden heb. Ze gaven ook aan dat er heel erg eel vrouwen ingeleid worden op 37 weken omdat ze het niet meer aankunnen, de angst. Toen besefte ik mij ineens dat wij misschien idd wel trots mogen zijn. Ook hebben ze getoucheerd en lijkt dat ik nu iig 2cm ontsluiting heb. Heel fijn want nu weet ik zeker dat ze kunnen inleiden en ik niet naar huis gestuurd wordt. Ze zullen de vliezen breken en even afwachten om te kijken of dat al uit zichzelf wat gaat doen. Ook een eventuele ruggeprik is mogelijk wanneer ik dat maar wil. Ik ga het aankijken. Hun zeiden dat ze die ook gelijk kunnen zetten maar dat wil ik niet denk ik. Het is alleen dat ik voor de volle 100% procent bij wil zijn en ik ben bang voor mijn emoties..... We zullen het allemaal wel zien. Ik ben wel erg blij als het eenmaal woensdag is en alles achter de rug is....