Ik vind je heel dapper en wil je heel veel sterkte wensen met alles wat komen gaat. Hou je doel voor ogen en zet 'm op!
Nou meid, die afspraak moet hè woensdag echt niet afzeggen. Je hebt duidelijk een eetstoornis!er zijn altijd meiden die het erger hebben dan jij maar dat zegt niet dat er bij jou niks aan de hand is, dat je er niet onder lijdt en dat je ongezond bezig bent. Hier ervaring, begon in mijn puberteit en op een gegeven moment 46 kg bij 1.71m. Ik braakte ook en sportte veel. Toen ik ml leerde kennen zat ik op 53 kg. Hij vond het verschrikkelijk we hadden er ruzie om maar dat was vooral uit onmacht vanuit hem. Uiteindelijk heb ik het steeds meer lid kunnen laten. Het is nu denk ik een maand of 18 geleden dat ik gebraakt heb, en dat was toen omdat ik chocolademouse op had tijdens de bv en zl kreeg daar kraampjes van. Dat schoot me te binnen tien ik het aan het eten was. Ik heb nog wel een max van 57 kg. Zit km daar een keer een kg boven is het echt geen hele grote ramp maar let ik gewoon weer even op. Als je er behoefte aan hebt mag je pb-en,
Meis, wat naar! Je hoeft je niet te schamen, goed juist dat je op tijd ingrijpt en de huisarts gebeld hebt! Het is idd heel belangrijk om zelf een gezonde levensstijl te hebben, je bent een voorbeeld voor je kindjes. Dus je móet er wel overheen komen. Los van het feit dat ong. 5 - 10 kilo erbij je waarschijnlijk een stuk mooier staat, ook al vind je dat zelf niet. Wat ik wel een behulpzame gedachte vind is dat met een eetstoornis iedereen kan zien dat je niet lekker in je vel zit. Het is zo publiek, zo duidelijk mis. Iedereen - ook mensen op straat, ook mensen waarvan je het niet wil - ziet dat je jezelf straft door niet te eten. Ik zag die opmerking ooit voorbij komen op een youtubefilmpje over anorexia en het was voor mij hetgene dat de knop omgooide. Vooral toen twee weken later een oude buurvrouw me aankeek alsof ik gek was. Ze had me al een tijdje niet gezien en schrok zichtbaar. Ik was nog lang niet zover als de meisjes die je soms op tv ziet, maar gezond was het niet. Je moet met je HA bespreken wat er aan de hand is, medische achtergronden uitsluiten en samen bespreken wat voor jou in jouw situatie het meest behulpzaam is. Opname is lang niet altijd nodig, maar mss bijv. wel een dietiste die je kan helpen dingen in perspectief te zien. Als het een geestelijke oorzaak heeft, dan is de anorexia alleen maar een symptoom van iets dat je bij jezelf moet aanpakken. Dan zou een psycholoog handig zijn om te onderzoeken waarom je niet eet/ zo graag dun wil zijn.
Hartstikke goed dat je hulp gaat zoeken, het is wel duidelijk dat je een probleem hebt met eten. Zo weinig eten is echt heel slecht en ongezond. Over je angst om aan te komen: denk daar nou niet zoveel aan. Je hoeft heus niet 10 kilo aan te komen hoor. Je BMI is nu nog goed met 18,7. Belangrijk is wel dat je BMI niet verder daalt. Ik heb zelf een BMI van 18,9, en ben ook niet mega dun. Gewoon maat 34/36. Ik eet in tegenstelling tot jou wel voldoende, tussen de 2000 en 2500 calorieen per dag. Ik snoep ook gewoon, eet taart en eet chips. Wel beweeg ik dagelijks, en sport ik 4 a 5 keer per week. Ik leef juist heel gezond, en dan kun je ook zo slank zijn. Dus zet dat nou even uit je hoofd, niemand verwacht dat je 10 kilo aankomt. Maar je moet echt niet extra afvallen! Je maakt je lichaam hartstikke zwak en stuk op deze manier, dus grijp nu in, nu het je nog lukt. Heel veel sterkte de komende periode, en knap dat je de stap hebt genomen.
wat super dat je de stap gezet heb om naar de huisarts te gaan! Dat is de eerste stap! Hij/zij zal je gaan begeleiden naar een gezonder eetpatroon! dit kan idd via dietiste en psycholoog zijn, maar dat kan je huisarts je beter vertellen! Ga zo door meid!
ik heb heel veel respect voor jou!!!! hoe eng het ook is , het is ontzettend knap van je dat je aan de bel hebt getrokken! Ik wens je alle goeds toe en hoop dat je je eetproblemen wat meer in de hand krijgt en dat je een gezond patroon kunt aanleren. Heel veel sterkte in je moeilijke traject! Liefs!!
Dank jullie wel meiden, doet me wel goed om jullie berichtjes te lezen. Ik sport nu ook niet, misschien moet ik dat gaan doen. Ik beweeg wel extra veel, loop en fiets veel en doe thuis allerlei oefeningen.
De logica achter het gaan sporten ontgaat me een beetje.. Lijkt me niet verstandig, wat je dan doet is vervanging zoeken voor het niet eten. Je moet uitzoeken waar het niet eten vandaan komt (controle? Niet om kunnen gaan met emoties?) En dan gezonde manieren zoeken om daar mee om te gaan. Is in je eentje heel lastig, maar daar zoek je hulp voor!
Wat maakt het uit dat je geen 18 meer bent? Op iedere leeftijd kun je psychische problemen krijgen. Je hoeft je dus echt niet te schamen omdat je 'al' 31 bent en 2 kinderen hebt en 'dus' beter zou moeten weten. Jij vraagt hier toch ook niet om? Het maakt misschien wel je motivatie om te veranderen anders. Je doet het immers niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kinderen. Wel of niet je man meenemen: moet je zelf beoordelen. Misschien voel je je wel vrijer om alles eerlijk te zeggen als hij er niet bij zit. Of misschien zou het je juist meer zelfvertrouwen geven als hij er wel bij is. Dat is voor iedereen anders.
Je kunt echt niet sporten als je zo weinig eet, doe dat alsjeblieft niet zeg. Dan pleeg je helemaal roofbouw op je lichaam. Zeker bij veelvuldig sporten is het belangrijk dat je voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt.
Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je heel veel sterkte wensen. Alleen denk ik dat het wel heel belangrijk is om dit met hulp van je man aan te gaan pakken. Ik weet niet hoe je relatie nu is met je man ( gezien eerdere topics ), maar ik denk dat je hem echt nodig hebt nu. Dit is heel ernstig namelijk. Succes woensdag bij de huisarts, en al zou je moeten huilen dan is dat echt niet erg. Sterkte. Gr MB2005.
Lijkt me beter van niet! Dan ga je alleen maar nog meer roofbouw op je lichaam plegen. Geloof me, dat kun je er echt niet bij gaan doen. Dan ga je er waarschijnlijk nog een obsessie bij creeëren! Ik deed destijds aan hardlopen (op wedstrijdniveau) en ben een keer flauwgevallen over de finisch!!!!!
Ben het eens met voorgaande dames. Sporten is voor bijna iedereen goed, maar niet als je al ondervoed bent. Dan verbruik je nóg meer calorieën terwijl je er al te weinig binnenkrijgt. Spieren hebben energie nodig, veel energie.
Ik heb ervaring met anorexia. Ik heb tien jaar geleden, minder dan 40 kilo gewogen bij een lengte van 1.68 Ik leefde op het laatst op een appeltje en 5000 situps per dag. Ga niet die kant op alsjeblieft. Ik ben toen in 1 jaar aangekomen tot 57-60 kilo en zo gebleven totdat ik kinderen kreeg. Weer aangekomen, nu aan het afvallen maar moet me dagelijks tot de orde roepen om genoeg te eten. Hte is zo verleidelijk en makkelijk om te stoppen met eten. Paar dagen afzien en je lichaam went weer aan minder, en minder en minder. Dagelijks is het een strijd in mijn hoofd. Ik ben het nooit kwijt geraakt, mijn zusje heeft het ook gehad, nog niet zo lang gelden, is er nu ook bovenop. Daar waren ook botjes zichtbaar. Misschien weeg je volgens je BMI niet te weinig, als je je eetpatroon bekijkt is er toch iets mis. Zoveel wegen kan prima, als je geod eet. En een snel metabolisme hebt. Goed dat je naar de huisarts gaat! Ik ben nu overigens ook 31 jaar. Dagelijks baal ik dat ik strijd met mezelf voer. Het kost bergen energie maar ik wil niet terugvallen. Sterkte meid!
ik heb geen ervaring met de huisarts maar wel met het probleem en het blijft de rest van je leven eenn probleem. Het is heel moeilijk om jezelf te accepteren hoe je in de spiegel er uit ziet. Ik ben 1.69 en woog heb 48 kg gewogen 10 jaar terug. Nu heb ik sinds 3 jaar mijn gewicht weten te houden boven de 56 kg. Met een max van 60 kg, dan walg ik weer van mezelf en moet ik uitkijken dat ik niet binnen een paar weken onder de grens door schiet. Het blijft een gevecht maar het wordt minder moet ik zeggen. Ik at slecht en wat ik at gaf ik op, ook zonder vinger in mijn keel. Ik vond mezelf dik en walgde van mezelf. Ik sportte elke dag om goed te blijven voor mijn gevoel. Heb altijd geturnd, dus dat zette ik gewoon voort. Uren in de week..... Vriend van me heeft heel veel tijd en geduld met mij gehad om me te helpen. Nooit gepusht met eten, eten waar ik trek in had en me ervan bewust gemaakt dat wat ik zag niet was wat andere mensen zagen. Ook was mijn geluk dat ik bij een tweeling in de klas kwam die nog veel lichter waren, zo weinig aten, dat ze zo weinig energie hadden en in een rolstoel zaten door broze botten. Ze waren te licht om in een programma te worden opgenomen. Dat heeft mij wel mijn ogen geopend, dat wil ik ook niet en daar was ik hard naar op weg. Gevecht tegen de weegschaal he. daarom heb ik er nu ook geen 1 meer in huis. weeg me nog 1x in de 2 weken bij mijn moeder. Als ik een weegschaal in huis heb, gaat het gelijk fout! De strijd blijft, maar je kunt zeker wel beter op gewicht komen en blijven.
Geen herkenning maar sommigen zijn met dit probleem actief op afvalsites, misschien dat je daar steun en lotgenoten kunt vinden?
Nee, lijkt me ook zeker geen goed idee, om op afvalsites te gaan kijken! Echt knap dat je zelf al doorhebt dat je een probleem hebt. De eerste stap is al gezet, nu de tweede.. Succes meid!