Vorige week vrijdag is hij op 1368 gram geschat, dus het is wel echt een kleintje... Ik hoop dat hij uiteindelijk toch ergens tussen de 1500 en 2000 gram kan uitkomen, het zal echt wel een dysmatuurtje zijn, daar ben ik wel op ingesteld en hij zal ook echt wel de couveuse in moeten, maar hoe korter die periode kan zijn, hoe beter natuurlijk!
Tammy en puckje, succes vandaag! Y30, fijn goed nieuws! Bijna 12 weken, das toch ook wel een mooie mijlpaal!! Mykelti, sterkte! Hoop, alvast fijne vakantie en ik hoop op een knaltest voor je, dat zou het wel helemaal afmaken!
Ah joh, die van ons was 1600 (maar werd 1300 geschat, ik gun jou ook zo'n misrekening), en die heeft nu blubberbenen. Het is super dat je al zo ver bent gekomen, en elke dag is er nog steeds een. Zeg, als je in het Lievensberg ligt, dan weet ik daar een goede vaatarts... Qua mthfr en zo. PB maar.
@Babss: O.k. nou vorige week vrijdag is natuurlijk al even geleden, en aangezien het nu zo lekker rustig is bij je binnen, klinkt het toch hoopvol. Die 34 weken en 1500-2000 gram, bedoel ik dan. Ik duim mee!
Ah oke, mijn vriendin ligt sinds een week in AMC (bijna 34 wkn zwanger van drieing) en had het over iemand naast haar waarvan ik dacht.. hmm.. zou kunnen dat.. Maar niet dus (was ff nieuwsgierig )
@Babbs: heel veel sterkte meis, hopelijk vind je beebje het nog een hele tijd blijft zitten en dat hij/zij groter is dan ze nu inschatten! @Alf: een drieling Pff knap hoor als je 3 hele kleintjes tot een goed wasdom kunt opvoeden...beetje rare zin, maar goed... Heb even nagekeken, maar officieel zal mijn vader nu onder de herseninfarcten horen, omdat het langer duurt dan 24 uur. Oorzaak (bloedpropje) blijft hetzelfde.
Mykelti, Oh meis.. dat is minder goed nieuws. Hebben ze hem meteen aan de trombolyse kunnen zetten? Hopelijk lost het stolsel op. Komen de functies wel meer terug? En kan je vader wel goed praten? WIk denk aan jullie.. hopelijk is er snel verbetering.. Drieling ja.. gingen voor 'eentje toe'.. (ze hebben al twee jongens )
Jeetje Mykelti, klote. Er kan nog erg veel herstel zijn, maar het is afschuwelijk om mee te maken. En een drieling toe als je er al twee hebt, jemig. Kunnen ze het niet ietsje eerlijker verdelen in de wereld, hoezeer ik een vriendin van jou ook een heleboel moois gun? Knap dat ze al op 34 weken zit met drie! Hopelijk zijn ze aardig op gewicht, zullen ook geen groterts zijn.
Ze gaan tot uiterlijk 35 weken. Dan moeten ze 'eruit' Bizar gezicht is het. Tis een klein tenger grietje..
Hey meiden, even een laatste berichtje van de camping. We gaan zo op pad en als we terug komen is er geen wifi meer. Dus iedereen alvast een fijn weekend, Angel en mykelti: veel sterkte met opa en vader. Tot zondag!
Ik kom hier ook nog eens piepen, vandaag dagje Gaia park geweest, even wat genieten van het gezinnetje. Heeft me wel goed gedaan! Babbs, hopen dat je kleintje nog even blijft zitten he, maar 34 weken klinkt idd al heel erg goed. Y30, fijn weekend! Ahja en kwil het hier toch even kwijt. Ik ken iemand die heel raar dingen heel sterk aanvoelt. Ze heeft me nog al eens dingen gezegd over Lenn en echt dingen die ze echt totaal niet kan weten. Na mijn tweede miskraam zei ze opeens dat ze voelde dat ik iemand nodig had (ze wist niks van mijn miskraam) en ben toen beetje tegen haar beginnen praten via chat. Zegt ze weer dingen die ze niet kan weten. En opeens zegt ze ook je moet je lichaam rust geven, je zal terug zwanger worden, heel veel schrik hebben en een gezond meisje op de wereld zetten. Toen ik nu dus zwanger was putte ik daar op een of andere manier wel kracht uit, zeker vanaf het moment dat we wisten dat we een meisje verwachtten, ze uitgerekend was op mijn eigen verjaardag ... Nu ben ik ze opnieuw tegengekomen en vanaf dat ze wist dat ik zwanger was vond ik altijd dat ze zo kort reageerde als ik haar een mail stuurde over de zwangerschap. Die was precies zo niet enthousiast voor mij en kreeg altijd een heel raar gevoel bij haar mails. Ik kwam haar dus paar dagen geleden terug tegen en ze wist nog niks, opeens vroeg ik aan haar: had ge eigenlijk een voorgevoel over mijn zwangerschap, dat die niet goed zat? en ze zei ja, maar ik durfde je daar echt niks over te zeggen omdat ik ook helemaal niet zeker was. Ik zei toen tegen haar dat ik gewoon zo baalde dat mijn lichaam voor een derde keer gefaald had en opeens zegt ze tegen mij: nee Elke, Niene was ziek. Ze zegt dat er iets mee scheelde en dat ze heel zwak was. En hoewel ik niet 100 % geloof in die dingen hebben die woorden me toch aangegrepen. Ze zei dat ze contact had proberen te zoeken met Niene,maar dat ze geen antwoord kreeg. Eerst dacht ze dat dat kwam omdat ik mij daar misschien voor afsloot, erna dacht ze dat Niene gehandicapt was en uiteindelijk kwam ze tot conclusie dat er iets scheelde met Niene. Ze verschrok wel dat ik niet meer zwanger was, want ze zei ook ik wou daar ook niet echt iets mee doen, je er zeker al niks over vertellen ... want wat als ik mis was en je je hele zwangerschap zorgen had liggen maken... Voor de rest gaat het hier echt met vallen en opstaan ... het ene moment kan ik lachen en blij zijn om alles wat ik heb maar vanmorgen toen ik moest opstaan, dat idee om aan nog een dag te beginnen, het idee dat 8 oktober echt nog wel heel ver weg is , het idee dat ik volgende week woensdag al terug moet beginnen werken ... Ik heb me net een afspraak bij de huisarts ingezet voor morgen, eens kijken wat zij vindt dat ik moet doen aan de hand van hoe ik me nu voel. Kzit echt zo precies in een emotionele rollercaster met enorm veel hoogtes en laagtes. Ik zou me gewoon eens terug normaal willen voelen, niet overgelukkig maar wel gewoon niet meer zo ontzettend leeg. Dat eten terug eens gewoon naar eten zal smaken ... En sorry voor het aflopen alweer, tis precies weer een lang bericht geworden
@Mykelti: Heel veel sterkte. Hopelijk knapt hij nog een stuk op. @Alf: Dan ben ik toch een beetje nieuwsgierig? Op de natuurlijke manier een drieling of wel met een medische behandeling. Erg bijzonder. @Y30: Sterkte en succes morgen! @Elpie: Ik ben erg nuchter en niet zweverig, maar ik denk dat er wel mensen zijn die meer 'kunnen' of 'weten'. Ik ken iemand waarbij ze geen reden vonden voor haar onvruchtbaarheid en zij ging -tig jaar terug naar een zieneres in Amsterdam die haar wist te vertellen dat ze haar eierstok moest laten onderzoeken. Dat heeft ze gedaan en ondertussen heeft ze twee grote dochters. Ik hoop dat de huisarts goede raad voor je heeft. Die emotionele achtbaan is verschrikkelijk. Ken je Manu Keirse? Ik vind dat hij wel heel zinnige dingen te zeggen heeft over verdriet. Ik vond het in ieder geval herkenbaar en putte er troost uit.
weet je, ik denk soms ook van moeten we het nog wel eens proberen? weer die ellende en al dat verdriet? maar dan denk ik ook weer, we worden zo ontzettend gemakkelijk zwanger. Alle bedoel als het niet weggelegd was, dan zouden we toch ook gewoon meer problemen hebben met zwanger worden zelf. Mijn miskramen lijken met medicatie steeds later plaats te vinden, mss moet ik echt alles op alles zetten en er met de nodige medicatie nog 1 keertje voor gaan. Er zijn zoveel dingen qua medicatie die we nog niet hebben uitgeprobeerd, zou toch zonde zijn om me later steeds te moeten afvragen : was er wel een broertje of zusje gekomen als we dat of dat geprobeerd hadden? soms klinkt het cru maar wat is erger nog een miskraam krijgen of de hoop op nog een kindje helemaal opgeven? dan zeg ik resoluut dat laatste is veel erger, bij de eerste optie heb je toch nog hoop op ... Maar toch, het doet pijn, zo immens veel pijn en ik weet amper hoe ik mezelf moet houden, ik lig wakker in bed omdat ik constant lig te piekeren, ik zoek het hele Internet af naar antwoorden op de vraag waarom, ik zoek naar verhalen van vrouwen in soortgelijke situaties die wel met een positief verhaal komen... En dan nog wat als we de beslissing nemen, ik weet dat ik bij een nieuwe positieve zwangerschapstest weer ga beginnen wenen, bang voor wat zal komen ... maar toch ergens weer met dat sprankeltje hoop van ... dit zal een plakkertje zijn. Ik ben nog jong, 27, dus nog vele vruchtbare jaren voor mij. Als ik soms zeg van opgeven, zeggen ze van maar je bent nog zo jong en je geraakt toch al gemakkelijk zwanger. Anders verklaren me voor gek dat ik zeg dat we toch de moed niet opgeven en verder blijven proberen op zoek naar dat laatste geluk. Als er iets is wat ik geleerd heb de laatste maanden is het van nog meer te genieten van alle dingen die ik wel heb: ik heb ondanks alles alleen maar een sterkere relatie opgebouwd met mijn man, ik heb een zoontje uit de duizend (en nee ik ben niet bevooroordeeld ), we hebben een mooi huis... Maar toch er is nog 1 ontbrekend puzzelstukje, en tot de dag dat dat puzzelstukje er zijn ... zal ik me toch incompleet blijven voelen...
* Sorry voor het inbreken * Bij Menzis hoef je niet volledig gesaneerd te zijn om een aanvullende tandverzekering af te sluiten (en kan je per jaar weer de aanvullende tandverzekering opzeggen als je gebit weer op orde is) Dit heb ik vorig jaar gedaan, in alle openheid trouwens. Aan de telefoon werd door Menzis gezegd dat daar een verzekering ook voor is.. Misschien is dit voor jou ook een optie