Pfff Aude & ts respect! Als jullie al zeurvrouwen zouden zijn, zou ik niet weten hoe ik mezelf moet noemen
Serieus, wij hebben zelf maar 1 kind, maar in de kraamweek tot ongeveer een maandje geleden was ik toch heel blij dat mijn man zo vaak thuis was! (Hij werkt 2 dagen buitenshuis, de rest thuis). In de eerste twee weken kwam gewoon niets uit mijn handen, ook al is de bevalling goed gegaan, is mijn dochter ongeveer een droombaby (muv krampjes bijna nooit huilen) en kon ik me helemaal op haar focussen, met de borstvoeding en gewoon het hele ritme dat ondersteboven ligt plus je eigen hormonale huishouding, ben je heel blij met hulp van papa! Mijn man is altijd heel erg betrokken geweest, heeft gerust eigen interesses en daar heb ik ook nooit moeilijk over gedaan, maar vanaf het moment dat ze geboren is heeft hij alles laten vallen, gewoon, om er te zijn. Ik ben daar echt blij mee en kan me eigenlijk niets voorstellen van een vader die na drie weken alweer zonodig moet voetballen. Ik vind het kinderachtig en egoistisch en het lijkt net alsof hij niet betrokken is. Ik zou ook echt op mijn strepen gaan staan. Dan maar niet in de selectie. Hij is verdorie geen prof! Het is geen werk of een andere noodzaak waarvoor hij van huis is, het is een keuze. En zijn keuze is de verkeerde, ik denk omdat hij nooit heeft geleerd met iemand rekening te hoeven houden en gewoon niet weet wat er verwacht wordt van een vader. Klinkt misschien hard, maar ik kan er niets anders van maken als ik vanuit mijn eigen ervaring als jonge moeder kijk. Ik had met 1 rustig makkelijk kind al eens huilbuien gewoon om niets, en was weleens doodop aan het eind van de dag (nu gaat het veel beter maar ook maar pas sinds een week of 3). Moet je nagaan als je een tweeling hebt, twee kindjes daarboven die veel aandacht nodig hebben en nog herstellende bent van een keizersnede!
Iedereen gaat er vanuit dat ik een keizersnede heb gehag met de tweeling maar het was gelukkig een normale bevalling
Petje af dat je zoveel alleen doet. Hier een tweeling van 11 weken en een peuter van bijna 3. Hier is het ook vanaf 17 uur alle handen uit de mouwen. Drie kids die aandacht, eten, douche/badje willen en huilen als ze het niet krijgen. Ben blij dat mijn man geen hobbies heeft 's avonds . Man brengt meestal onze peuter naar bed en ik ben in de weer met de tweeling voeden en aandacht geven. Als de peuter slaapt helpt man weer mee met boeren en aandacht geven aan de tweeling. Tegen de tijd dat de twee in slaap vallen, duiken wij ook ons bed in. Ik zou je aanraden te blijven praten met je man. Vind het eigenlijk ook niet kunnen dat hij juist nu een extra avond sporten opeist. Over een of twee jaar is het nog steeds spitsuur 's avonds, maar is het in elk geval al beter te handelen in je eentje, dan gaat dat misschien weer lukken. Nu is het eigenlijk niet te doen. Sterkte!
Fijn dat jullie nu weer een ritme gevonden hebben en knap dat je zoveel alleen hebt gedaan. Kan me heel goed voorstellen dat het eerste jaar heel erg heftig was als je zoveel alleen doet. Ik snap ook dat je heel veel ruzie hebt gemaakt met je vent. Erg jammer dat hij het zo laat inzag. Maar beter laat dan nooit
ik ben troetelbeertje niet, maar ik heb de ene van de tweeling in januari geleerd zelf zijn fles vast te houden en de andere heeft het eind februari geleerd. ze zijn van april 2011, en ik was uitgerekend in juli. dus toen waren ze dik een half jaar oud. Maar later komen de momenten dat ze samen gaan huilen/ elkaar gaan wakkerhuilen, dat ze tandjes gaan krijgen, dat ze verlatingsangst krijgen, en dat ze tegelijk ziek worden en tegelijk hun inentingen krijgen en dan dus ook dubbelop hangerig zijn.
Mijn man zijn beredenering is dat hij NU uitgekozen is om in de selectie te spelen en als hij stopt en een halfjaartje downgrade....dan kan hij daarna niet meer in de selectie meespelen als die nou een prof was en zijn geld er mee verdiend oke. maar als hobby
Ja dat is heel sneu voor hem, maar ik neem aan dat hij ook voor jullie kinderen heeft gekozen. Ik vind echt dat hij veel en veels te veel vraagt van jou! Dit is echt een gevalletje van wat is belangrijker: voetbal of gezin. En ik denk dat jij nu ook een heel ander leven leid dan voorheen. Echt ik begrijp niet dat hij je zo kan laten zitten met je kleintjes! Hij moet ook echt meer betrokken zijn bij het gezin: straks hangen alle 4 die kleintjes zo erg aan jou, dat ALS jij dan eens ff deur uit gaat, ze alle 4 staan te huilen bij de vordeur omdat je weggaat! Dat was bij ons het geval toen de oudste 3 nog klein waren.
nee ff serieus.. ik krijg gewoon de indruk dat het er bij een paar van jullie niet in wil dat een tweeling naast erg schattig, heel erg zwaar is. ik bedoel dus: ik vindt het heel erg zwaar. ik ben zo blij dat mijn man veel thuis is. in het begin heeft hij veel vrij genomen, en ik kreeg elke dag hulp van opas en omas. ook 22 uur pw van thuiszorg en later een kinderverpleegkundige aan huis ivm mijn zoontjes ziekte. Maar naast dat mijn zoontje ziek was, kan ik me heel goed indenken dat ook andere tweelingmamas van niet zieke kinderen, het ontzettend druk hebben. Het verhaal van Loetje, daar moest ik erg om lachen omdat het zo herkenbaar is. Echter, hier worden de kinderen gemiddeld 5 tot soms wel 60 keer (60 keer is bij ziekte) op een nacht wakker. dan zijn wij echt gaar. Probeer dan nog maar eens de hele dag in touw te blijven. De peuters trekken de kasten open en de oudste kruipt heerlijk mee, resultaat is drie koters die je voor de voeten kruipen. 2 kleintjes die grote broer zijn speelgoed afpakken, rails kapot maken, met hun vingers tussen de fietswielen van grote broer priegelen. en mama maar alles in de gaten houden om ervoor te zorgen dat ze zich geen pijn doen. Ondertussen 3 kinderen hun tanden laten poetsen, zorgen dat ze er verzorgd uitzien, voldoende eten.. Het is een hele klus waar je best heel moe van kan worden. En het gaat maar door en door. Gelukkig zijn ze nu 1, Ik had echt niet verwacht dat het krijgen van een tweeling zoveel werk zou opleveren. Natuurlijk zou ik ze NOOIT willen missen, ik hou zoveel van ze, en ze zijn ook erg lief en leuk en ze luisteren goed, kunnen heerlijk spelen en genieten. Dan geniet mama ook. Maar zonder papa... ik moet er niet aan denken.
Bij mij (gezonde, op tijd geboren en grote baby's, maar met een bovengemiddeld zware tweelingzwangerschap voor mama + KS) merkte ik een lichte verbetering na 3 maanden. Na zes maanden begon ik het langzaamaan 'goed te doen' worden en vond ik het prettig te vinden dat ze in een zelfde slaapritme zaten. Voor die tijd had ik ze liever in een afwisselend ritme omdat ze dan tenminste nooit tegelijk vanalles wilden. En pas na 11 maanden was het ook 's avonds zonder huilen goed te doen om ze in hun ledikant weg te leggen en begon de fase dat het in je eentje goed te doen was, maar het blijft ook nu nog fijner samen hoor! Maar waar dat het eerste jaar wel een beetje noodzaak was, is het nu een gezelligheidskwestie. Tot elf maanden viel onze tweeling dus op een buik van de ouder in slaap, en brachten ze we dus slapend naar boven. Na tien weken sliep ons makkelijke mannetje meestal de nacht door (lucky us!!), en ons moeilijke mannetje kreeg 's nachts nog twee keer BV tot negen maanden en tot 14 maanden sliep hij nooit door. Na 17 maanden zijn het (een uitzondering daargelaten) doorslapers van gemiddeld acht tot acht) geworden. Wij gingen het eerste jaar bijna niet weg 's avonds. Alleen bij een belangrijke verjaardag, of een werk 'ding'. Wel hadden we bezoek, maar liever bij ons dan elders 's avonds vanwege het gemak dat we thuis alles wat we nodig hadden bij de hand hadden. En nu sinds ze anderhalf zijn: regelmatig zijn we beiden twee avonden per week de hort op (sporten, etentje, kroeg in etc.), en in het weekend combineren we ook veel. Dit weekend drie BBQ's waarvan een gedeelte met de kids, komend weekend vrienden op een camping opzoeken met of zonder overnachting. Om maar een voorbeeld te geven. Maar het eerste jaar: No Way. Dat was rust, regelmaat en iedere avond knuffel avond, en zo min mogelijk 'gedoe'. Een tweeling plan je niet, het overkomt je. En daar moet je tijdelijk je leven echt op aanpassen. Beide ouders ook, of je moet echt heel veel vaste hulp van familie en vrienden krijgen. Trouwens, bij eentje is dat voor de baby ook wel zo prettig, dat de ouders hun leven meer aanpassen. Maar oprecht, bij een meerling is het niet prettig en goed, het is pure noodzaak. Ennuh... Ik heb geen oudere kinderen! Dus in alle eerlijkheid, ik snap niet waar jouw man mee bezig is. Heeft hij een reden om zich (tamelijk puberaal) te verzetten? Heel veel sterkte meid. Ik hoop dat je man gaat inzien dat welk aanbod hij nu ook krijgt voor zijn hobby, zijn gezin hem NU meer dan ooit nodig heeft. En dat hoort hij ook te willen!
ps. mijn verhaal hierboven is uitgezonderd ziekte en andere 'sores'. Dus het beeld van als alles op rolletjes loopt. Ik laat hier weg hoe het was als de heren ziek waren, of toen ik na drie weken tweeling oververmoeid, met bijna 40 graden koorts van een flinke borstontsteking verschijnselen van bloedvergiftiging kreeg en een blaasontsteking. Wat ik trouwens erg fijn vond was een draagzak, soms beide tegelijk in combinatie met een draagdoek. Dat betekent echt veel minder gehuil, en dat is het meest stressvolle. Niet het feit dat het druk is en dat je veel taken hebt. Je hebt je handen vrij voor nr. 1 en 2, en 3 en 4 zijn dan misschien wel tevreden bij jou. Anyway, heel veel succes en sterkte. En ik denk echt dat je je man snel een keer moet dwingen het zelf te doen. Misschien dat hij dan snapt dat hij dit jaar ff alle zeilen moet bijzetten, om volgend jaar weer veel tijd voor hem zelf te hebben.
Vroeg het mijn man en die zei niet direct nee. Toen hadden wij ook bijna een echtelijke ruzie. Oftewel ik vind niet dat je zeurt. Manlief mag zich niet meer met forum bemoeien haha
Hahaha, hier idem... Al zei ML er wel bij dat hij zich niet kan voorstellen zelf zoveel weg te zijn bij zijn kleinste (hier een papa met moedergevoelens waarbij ik zelfs vaak met mijn ogen rol)
Mijn vriend krijgt wel betaald voor zijn voetballen, maar heeft desalniettemin besloten om voor ons gezin te kiezen. Hij traint (naast zijn werk) 4x per week en doordat hij landelijk speelt is hij elke zaterdag van 10 tot ongeveer 19 van huis. Op dagen van thuiswedstrijden iets korter, ongeveer 17 uur. Hij is doordeweeks alleen tussen 17.15 en 18:00 thuis (en na 22.30) en in het weekend alleen op zondag. En naast de wekelijkse trainingen zijn er ook 2x per jaar een trainingskamp van een week, vaak in het buitenland, en allemaal sponsorverplichtingen en teamuitjes. Ik heb altijd de zorg voor de kinderen en weinig tot geen "eigen tijd". Wil ik zelf iets doen dan zal er oppas geregeld moeten worden en daar heb ik dan vaak geen zin in. Het viel mij alleen de laatste weken erg zwaar om alles alleen te doen (ben net bevallen, tijdens zwangerschap afgestudeerd en met 38 weken mijn verantwoording gedaan en gewoon hartstikke moe) en na een stevig gesprek besloten dat hij (tijdelijk) een stapje terug doet zodat hij iets meer thuis is. Afgelopen week heeft hij gesprekken gehad met trainers en technische staf en ondanks zijn contract hadden zij begrip voor de situatie en doet hij een stapje terug. Een enorme opluchting en we zien over een paar weken wel even weer. Wellicht dat hij dan weer iets meer trainen enz, maar eerst moet het thuis even goed lopen allemaal. Ik vond het heel moeilijk om dit van hem te vragen, maar anderzijds staat het leven al jaren volledig in het teken van zijn voetbalcarrière en was het nu gewoon tijd om het gezin op de eerste plek te zetten. Ik vind dus zeker niet dat je zeurt! Ik vond het met 1 kind wel te doen (alhoewel het vele alleen zijn echt niet leuk is) maar met 2 werd het echt andere koek haha.