Mijn ei kwijt

Hai dames,

Wauw ik moet dit even van me afschrijven. Toen mijn zoontje 5 weken oud was is mijn ex er vandoor gegaan omdat hij zijn vrijheid zo miste, sinds dien ben ik alleen met mijn kleine man. Het is heel erg zwaar geweest omdat het een huilbaby was en ik denk dat hij heel erg veel last heeft gehad van mijn emoties en stress tijdens de zwangerschap en erna natuurlijk.
Was dus niet even makkelijk maar naarmate ik mijn leven weer op de rails kreeg ging het steeds beter ook met mijn uk We hebben het nu ontzettend fijn samen, soms wel moeilijk maar de leuke/mooie momenten overheersen nu de mindere momenten.

Nu ben ik zo'n 3 maanden geleden een hele leuke vent tegen gekomen en ben niet zo slim bezig geweest....ik geef nog gedeeltelijk bv en was nog niet ongesteld geweest....de spanning was hoog en we hebben allebei niet aan een condoom gedacht

Never nooit niet gedacht dat ik zwanger kon zijn maar na een tijdje werd ik heel erg moe en herkende dit van de zwangerschap van mijn zoontje....test gedaan en in shock!

Alle opties overwogen maar abortus kan ik echt niet...ik weet wat het is om van je kind te houden en dat ik dit weer mag meemaken is voor mij geweldig....dus na de shock ben ik er wel erg blij mee

Alleen nu is het zo dat doordat de zwangerschap we sneller 'serieus' moeten zijn in de relatie, dingen bespreken die echt belangrijk zijn voor de toekomst en wat blijkt nou, we zitten TOTAAAAAAL niet op een lijn Hij heeft opvattingen waar ik echt mijn vraagtekens bij zet...

zoals bv, een kind meenemen de kroeg in, het normaal vinden dat je je kind meeneemt naar feestjes waar gerookt wordt, het mishandeling noemen als je je kind iets zou moeten verbieden wat vriendjes wel mogen, het doodnormaal vinden om je kind op een sport als boksen te zetten.

Als ik hier met hem over wil praten doet ie heel kinderachtig en bot, heel vervelend allemaal maar ondertussen ben ik op een punt gekomen dat ik zie dat we totaal niet bij elkaar passen en deze relatie gedoomd is te mislukken...ik heb geen zin in weer een zwangerschap vol stress en verdriet dus heb er nu min of meer voor gekozen alleen verder te gaan.

Maar nu lag ik gisteren op bed en ik werd me toch een potje benauwd voor het feit dat ik er straks alleen voor sta en ontzettend bang voor hoe ik het wel niet allemaal moet doen

Ik vind namelijk wel (net als de vader van mijn zoontje) dat hij betrokken moet zijn bij zijn kindje maar hoe doe je dat....ik bedoel met de bevalling, kraamtijd, bezoekregeling aangezien de kleine bv krijgt mag ze/hij de 1e 6 weken geen fles.

Ik vind het zo moeilijk om te genieten van mijn zwangerschap omdat ik weer zoveel s*** aan mijn kop heb van hoe ik de dingen moet aanpakken. Neemt natuurlijk niet weg dat ik nog steeds geen spijt heb van mijn keuze het kindje te houden of het feit dat ik dom bezig ben geweest, ik weet wat ik er straks voor terug krijg en je eigen kind is het mooiste ter wereld.

Tnx dit lucht alweer een hoop op

 

Het zou kunnen dat hij aan het idee moet wennen maar ik heb het meegemaakt met de vader van mijn zoontje en deze is nooit bijgetrokken

Wat betreft zijn opvattingen over de opvoeding, blijkt erg normaal te zijn in zijn familie en 'niemand is er ziek of slechter door geworden'...zijn woorden.

Er zijn veel dingen, zoals het feit dat hij nu ik gezegd heb over dingen na te moeten denken, op een rijtje moet zetten, domweg niets meer van hem hoor. Hij zegt ook niets over hoe hij erover denkt ofzo.

Ook heeft hij, naar mijn idee, een alcohol probleem. Hij drinkt iedere dag bier en toen ik hem eens vroeg of hij een dag zonder kon... antwoordde hij dat hij het daar heel moeilijk mee zou hebben. (mijn vader is alcoholist en ik heb dus een gruwelijke hekel aan drankmisbruik)

Moeilijk hoor, vooral omdat ik uit mijn vorige 2 relaties veel herken punten zie bij deze man en dat waren niet zulke leuke relaties.
Maar goed als hij mij kan bewijzen dat hij veranderd dan ben ik de beroerdste niet om het nog een poging te geven Laten we eerlijk zijn dat zou het allermooist zijn

Voor hoe ik het nu zie zijn er te veel 'twijfelpunten' en te veel stubbelingen om dit goed te kunnen laten slagen en deze zwangerschap ook gestrest doorkomen is een ding waar ik echt geen zin in heb

 

Tnx dames, het gaat zeker goed komen Morgen komt hij en dan gaan we alles nog eens bespreken, voor zover mogelijk

 

Tnx! Hij komt om 12.00 maar moet wel werken om 13.30 ....word een serieus gesprek dus hij neemt er echt de tijd voor....zucht....(sommige) mannen!

 

Nou meiden het gesprek is redelijk soepel verlopen, ik heb geluisterd naar wat hij te zeggen had, was niet heel veel alleen dat hij vond dat we het moesten proberen. Ook gevraagd waarom hij dat vond en daarop antwoordde hij, 'voor de baby'...erg cliché maar goed zijn mening.

Vervolgens wilde ik mezelf, op een normale, rustige manier, verklaren waarom ik denk dat het geen toekomst heeft en toen werd ie pissig....

Maar goed hij heeft zich er snel in kunnen vinden want na 30 minuten ging ie naar zijn werk....

We zijn er wel over eens dat hij betrokken blijft bij de baby en dat hij daar ook een band mee kan opbouwen en dat vind ik wel fijn....kind kan er niets aan doen dat wij niet bij elkaar passen he!

Er is wel een hele spanning van me af gevallen en ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt voor mij en mijn kind(eren).

Bedankt voor het luisteren en de steun