Heb nog helemaal geen reacties gelezen. Maar toen ik dit topic las dacht ik gelijk aan mijn angst/paniekaanvallen. Zo bang zijn voor iets dat je jezelf bijna wat aan doet. Gelukkig heb ik daar nu (bijna) geen last meer van.
Met auto en caravan hoog in de pyreneen rijden en door een tegenligger bijna naar beneden storten de afgrond in. Met auto en caravan niet meer kunnen draaien op een zeer smal weggetje dat ook nog eens schuin liep en onderaan was een rivier. Caravan moesten we afkoppelen maar door de schuine weg gleed de caravan naar achteren bijna de rivier in.....we deden tuinstoelen onder de banden, gelukkig kwam er snel hulp anders was de caravan echt de rivier ingereden. Ik was midden 20 en werd na het uitgaaan 's nachts in de tuin van mijn ouders aangerand. Met huwelijksreis gingen manlief en ik naar Mexico, maar tijdens onze vlucht moest de piloot een andere route nemen omdat er een orkaan bij Amerika was. Ons verblijf in Mexico was prachtig maar kneep hem wel een beetje hoor, was als de dood dat er een orkaan bij Mexico zou komen. Was dan ook heel blij toen we na 14 dagen weer naar huis gingen.
Een aardbeving van 7,3 in Indonesië.Ik zat op de 19e verdieping van een appt.toren en de hele toren zwiepte heen&weer. Heb vaker aardbevingen meegemaakt maar nooit zo zwaar.
Het engste wat ik heb meegemaakt was de gewapende overval bij de bank waar ik destijds werkte. Ik zat aan de kasbalie waar die mafkees stond te zwaaien met zijn wapen. Hij hield ook nog een cliënt onder schot. Gelukkig allemaal goed afgelopen, maar dat was echt flink eng.
k denk nu... op het moment.. dat er iets in mijn hooft gebeurt waar ik geen controlle over heb.. geen idee heb of het nog erger wordt.. of er nog iets aan gedaan kan worden.. wordt daar heel bang en onzeker over en er zijn hele enge dingen in het verleden gebeurt.. maar die noem ik liever niet op.. te pijnlijk
@MrsNuke, ff offtopic..maar nu ik je zie..is er inmiddels al contact met je opgenomen? Anders ga ik er nl nog even achteraan
Het ergste wat ik ooit meegemaakt heb was de schietpartij bij de Ridderhof in Alphen. Wij wonen er vlak naast en de helicopter van de politie heeft een tijd boven ons huis gevlogen omdat ze dachten dat er nog iemand met een pistool rondliep. En mijn moeder en mijn broertje waren in de ridderhof dat wist ik maar ik wist in het begin niet of ze daar weg waren gekomen of niet..
Er is iets niet goed in mijn hersenen. Linkerkant is zo af en toe verlamt en kan heel veel dingen niet meer.. Reflexen in mijn voet zijn niet meer goed en pijn ervaar ik niet dus kan bv zo in een stuk glas gaan staan.. Daarin tegen heb ik mega gevoelige armen met name de huid en is aanraking soms niet mogeliijk dit heb ik ook op mijn bovenbenen.. Mijn linkerbeen is constant verdooft ( zon gevoel in ieder geval) ook krijg ik een soort van stroomstoten in mijn been..Dit heb ik nu zon jaar.. Langzaam gaat het achteruit kan ik gewoon steeds minder.. Woensdag moet ik weer naar het amc om naar beste neuroloog te gaan. We gaan dan behandelplan bekijken etc etc... Mijn vader heeft epilepsie... Te veel meegemaakt vroeger
Engste wat ik heb mee gemaakt.... Vorig jaar van de A6 de A 27 op draaien met 100 km per uur lekker die bocht door. Net een busje ingehaald en ineens vlak NA de vangrail een ree zien staan. Ik dacht nog beest blijf staan maar neh die steekt natuurlijk over. Vol in mijn remmen van 100 naar 0 en wetende dat er ergens een busje 5 meter achter me zit............ Dat busje zag het allemaal ook gelukkig dus die passeerde mij via de vluchtstrook al remmend. Op een haar na dat domme beest niet geraakt maar heb wel shackend achter het stuur en aan de koffie gezeten.
Engste was denk ik m'n HSG onderzoen en de eerste IVF punctie, daar was ik echt bang voor. Gelukkig viel t beide 100% mee.
Als klein meisje ontzettend bang voor kinderlokkers, vooral toen die vent blijkbaar foto's ging maken in de kleedhokjes van het zwembad.. Anyways, ik was fink op m'n hoede dus. Kwam naar judoles en een man vroeg opeens of ik misschien met hem meewilde. Hij stond gewoon IN de sporthal en niemand daar om toezicht te houden. Het duizelfde me echt, ik wist achteraf ook niet meer hoe hij eruit zag en mijn benen voelden als elastiek, zo erg dat ik door mijn benen ben gezakt en zo naar de judozaal ben GEKROPEN. Ik was zooo bang! En diezelfde angst had ik ook toen ik op het nieuws destijds hoorde dat Marc Dutroux was ontsnapt, brrr. Ik wilde niet meer slapen, ik keek onder mijn bed, in mijn kast.. Ook heb ik doodsangsten uitgestaan toen ik in psychose was.
wat een heftige verhalen allemaal zeg! Ik was ontzettend bang toen de gynocoloog tegen mij zei: Mw u hebt kanker en krijgt chemo... Indezelfde periode zaten we net rond het kopen van een huis en zei de hypotheekverstrekker dat ik nu geen levensverzekering af kon sluiten... dag geld dag huis! Nu inmiddels alweer 2 jaar vrij van kanker. En heb doodangsten uitgestaan toen ik mijn dochter van toen 2 jaar kwijt was, gelukkig vonden we haar binnen een uur weer!
het ergste wat ik heb meegemaakt was toen ik een voetbalwedstrijdje aan het kijken was en een van de mannen van de "tegenpartij"op de middenstip in elkaar zakte... we zijn direct gaan reanimeren en het duurde voor mijn gevoel uuuuren voor de ambulance er was. ze hebben de reanimatie over genomen en ik was in volle overtuiging dat we deze man gered hadden omdat we er direct bij waren.... toen ze na een poosje stopten met hulp verlenen dacht ik dat ze stopten omdat die man weer hartslag had.... toen ze me vertelden dat dit niet zo was stortte ik wel even in.... kon het niet geloven.... later kregen we te horen dat de aorta van die man gescheurd was.... geen redden aan dus.... ik heb 2 dagen niet gegeten, was er gewoon ziek van..... en toen ik hoorde dat mijn moeder kanker had, en 5 jaar later mijn vader.... gelukkig leven ze alletwee nog, ben zooo dankbaar....