Wat fijn dat je hier eerlijk over bent! Ik heb dit ook een keer gehad bij mijn oudste, puur uit reactie eigenlijk. Hij deed mij zo veel pijn dat ik gewoon reageerde zonder daar echt bij na te denken. Hij beet me, sloeg me en gaf me daarna een kopstoot, waarop ik dus met mijn hoofd terugtikte. Niet hard ofzo maar puur de reactie.. Kind schrok zich het apezuur en mama ook, we hebben samen zitten brullen. En daarna heb ik echt nachten wakker gelegen, was er van overtuigd dat hij een zware hechtingsstoornis had door mijn actie.. Daarna nooit meer gehad en het zal me ook nooit meer gebeuren!
Ik doe het niet en vind het ook niet kunnen. Als ik écht heeeeel boos op ze ben zet ik ze boos in een hoek/apart. Dat maakt meestal genoeg indruk. Eva is altijd heel makkelijk geweest, heeft soms haar buien, maar het valt erg mee. Lisa daarentegen kan soms zó verschrikkelijk dwars zijn dat ik soms wel de neiging heb om wat hardhandig te worden, die grens tussen haar 'bedwingen' en haar pijn doen (per ongeluk) is erg klein. Heb soms ook wel bijna de neiging om haar een tik te geven. Maar ik doe het echt niet, het heeft toch geen zin en ik wil het absoluut niet. Daarbij is ze nogal van het slaan, daar worden we soms echt niet goed van (en Eva ook niet). Maar zelf gaan slaan lijkt me niet de oplossing...
Wat bedoel je precies met een "pak op je broek"? Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij moet voorstellen?
Dat is één klap tegen de billen (met broek aan). Niet hard maar wel hard genoeg om het te voelen. @Spikkel, nee natuurlijk niet.. moet je ook niet doen maar het is niet het zelfde. Je kunt het vanuit het principe even sterk afkeuren.. en dat kan ik me voorstellen (en vind ik ook een goed uitgangspunt) maar het is niet hetzelfde. Wij hebben trouwens ook de stelregel dat er niet geslagen wordt maar we houden de optie open dat er omstandigheden zijn dat een pak op je broek mogelijk is. Maar bijvoorkeur niet. Mijn zoon is zaterdag 4 geworden en heeft 2 x in zijn leven een pak op zijn broek gehad (beide keren in zijn 3e levensjaar en dus beide keren meer dan een jaar geleden) Man en ik weten nog precies waarom en staan daar ook nog altijd achter. Dochter nooit en dat gaat heel waarschijnlijk ook niet gebeuren. Heel ander kind.
Oh ok. Ik zie niet voor me dat ik zoiets zou bedenken om te doen als ik m'n dochter in het raamkozijn zou zien staan, haha Ik zou me rot schrikken en waarschijnlijk überhaupt vergeten te "straffen". Schrikreactie bij je kind werkt wel goed om iets niet meer te doen. Soms doet ze me weleens echt pijn bij het stoeien ofzo, maar zodra ze merkt dat ze me echt pijn heeft gedaan, schrikt ze zo erg dat ze spontaan ophoudt met wat ze doet of gaat huilen Ach, dat snoetje van haar dan Toch zou ik nooit fysiek worden. Het feit dat jij nog precies weet wanneer en waarom jij vroeger een pak op je broek kreeg, vind ik al indicatie genoeg dat het teveel indruk heeft gemaakt. Ook al vind je het nu heel terecht en ben je het ermee eens. Van vroeger weet ik vooral de echt goeie leuke momenten en de naarste momenten. Die blijven je het langst bij. Zo staat nog in mijn geheugen gegrift dat mijn moeder me ooit eens van de trap heeft gesleurd...
Mm... als je iets meer van mijn jeugd zou weten zou je weten dat je dit wat genuanceerder zou moeten benaderen. Iets heeft TE veel indruk gemaakt wanneer je daar LAST van hebt. Een heel wijze uitspraak van de hoofdpsycholoog in de Amsterdamse zedenzaak: een trauma is pas een trauma voor een kind wanneer hij of zij dit als een trauma ervaart. Dat enkele pak op mijn broek heb ik niet als trauma ervaren maar ik heb datgene wat ik toen deed nooit meer gedaan en ik heb heel goed onthouden omdat nooit meer te doen. Het heeft dus de juiste reactie gegeven.. de reactie die mijn ouders voor ogen hadden. Maak je geen zorgen.. ik vond het misschien toen niet leuk maar ook toen was ik er niet door getraumatiseerd en ook toen begreep ik heel goed waarom. Oja, de eerste keer dat zoon in het raamkozijn stond, ben ik natuurlijk ook geschrokken en heb ik hem uit het kozijn gehaald en hem uitgelegd waarom hij dat nooit meer mocht doen. Helaas was het een paar uur later weer vergeten.. Dit was een lang weekend en direct de maandag daarna hebben we andere klinken op de ramen gezet zodat het risico er niet meer was en ook geen noodzaak meer om in te grijpen. Maar het is gelukkig ook niet meer in zijn hoofd opgekomen. Ook een aantal maanden later niet toen we op vakantie gingen. Hij weet het wel heel goed. In het raam staan is gevaarlijk.. precies. Hij verwijst dan trouwens helemaal niet naar de pak op z'n broek (al denk ik niet dat hij 'm vergeten is)
Cynet, mijn zoon is autistisch en haalt altijd dingen uit die te ver gaan. Hij heeft mij een keer geslagen(toen was hij 8 hoor, dus niet als baby of dreumesje maar als grote jongen en heel bewust), hij is weleens in een boom gaan staan op school en riep dat hij zelfmoord ging plegen, hij doet de deur snel dicht terwijl de kat naar binnen loopt zodat hij hem "plet", laat R. struikelen als hij denkt dat ik het niet zie, gaat trouwens ook rustig op de staart van de kat staan als hij daar zin in heeft, gilt de hele boel bij elkaar als hij niet krijgt wat hij wil of iets moet(dat is regelmatig, tel uit je winst..). Eigenlijk doet hij alles stiekem behalve die driftbuien, die blijft hij houden als hij iets moet. Hij spookt nog veel meer uit hoor maar even wat voorbeelden. Maargoed, dit zijn allemaal hele extreme dingen, zou jij dan bij dit soort dingen allemaal reageren met een pak op zijn broek?
Een tik voel je echt wel hoor, of je het als pijnlijk ervaart tja dat hangt dan wellicht van de persoon af (pijngrens). Maar de uitleg het gaat om de schrik vind ik wel raar. Een kind schrikt ook als je je stem aanpast en duidelijk laat merken dat je er niet van gediend bent. Of anderszins straf toepast.
Ik ben er van overtuigd (maar daar zullen anderen het misschien niet mee eens zijn), dat er genoeg andere manieren zijn om consequent en doeltreffend te straffen. Als een tik nodig is, dan zie ik dat als het falen in de opvoeding van de ouders...
Nee (maar je begrijpt zelf ook wel dat dit naar de bekende weg vragen is).. jouw kind is autistisch.. die doet deze dingen om een heel andere reden dan mijn kerngezonde en bovengemiddelde zoon.
De opvoeding is niet van de ouders.. de opvoeding wordt gedaan door de ouders. Het falen van een opvoeding kun je pas vaststellen wanneer de opvoeding achter de rug is. Ik kan je verzekeren dat mijn opvoeding meer dan prima is geweest en dat mijn ouders dus verre van gefaald hebben. Je kunt het een manier vinden die jij niet goed vindt en niet wilt toepassen en daar kan ik me volledig in vinden maar je conclusie is feitelijk onjuist.
Mm, mijn ouders deden dat wel vroeger. Maar ik heb daar niets aan over gehouden. Hoewel ik het zelf niet van plan ben na te doen. Maar ik zit wel met wat je dan wel met doen. Je ziet vaak dat kinderen, als ze echt te ver gaan, de gang op gestuurd worden, en daar moeten blijven. En dat de rest van de familie fijn en gezellig leuk zit te zijn, zonder het vervelende kind! Het kind wordt dan buitengesloten en kan zich dan ongewenst voelen, het 5e wiel aan de wagen etc etc. dat wil ik ook niet.
Ondanks dat ik zelf tegen de pedagogische tik ben, kan ik me hier wél in vinden (inclusief de verdere uitleg van Cygnet) Onze overburen zijn wel van de 'pak voor je broek'. Máár: zij zullen dit nooit uit frustratie doen en echt als laatste middel. Kinderen krijgen ook een keuze: doen wat ze gevraagd wordt óf de keuze voor een pak voor je broek. En dat doen ze echt niet zo maar, daar gaat echt een heel verhaal aan vooraf. Ik kan hun uitleg goed volgen en ondanks dat het niets voor mij is (zeg ik nu, met een zoon waarbij het ook nog niet nodig is), hou ik het wel in mijn achterhoofd. Zoals gezegd: nooit uit frustratie, gecontroleerd, kind krijgt een keuze en het is echt het laatste middel wat wordt ingezet. Kind weet ook altijd wanneer de pak-voor-hun-broek gegeven gaat worden (dus niet onverwachts). Ik vind het véél erger als ouders uit frustratie een tik geven. Ten eerste worden kinderen dan bang voor een opgeheven hand van de ouders én je laat dus je eigen frustratie de overhand nemen, wat naar mijn idee niks met opvoeden te maken heeft. Natuurlijk halen kinderen het bloed onder je nagels vandaan. Het is dan zaak om zelf toch de rust te bewaren of je even terug te trekken en tot 10 te tellen. Ja,opvoeden is moeilijk. En iedereen maakt wel eens een fout. Maar de tik ga ik toch echt proberen te voorkomen. Overigens: ik vind elke vorm van excessief lichamelijk 'geweld' toepassen not-done. Dus ook niet heel hard een ruk aan je kind geven, heel hard in de hoek zetten etc. Dat zie ik om me heen namelijk ook veel gebeuren en vind ik hetzelfde als een pedagogische tik.
Cygnet, ik zie dat je nogal fel je opvoeding probeert te verdedingen. Ik zeg niet dat jij er iets aan over hebt gehouden. Ik heb bij het neerschijven van mijn mening meermaals gezegd dat dit MIJN visie is (ik ben overtuigd..., dit zie ik als falen in de opvoeding...). Nogmaals: een tik kan voor sommige mensen misschien prima in een opvoeding passen, maar IK VIND dat het een tekortkoming is bij de ouders dat zij geen andere middelen weten te voeren om een kind duidelijk te maken wat ogewenst gedrag is. Ik hoop dat je MIJN mening hierin kunt resepteren, net zoals ik die van jou zal moeten doen.
Ben ik niet helemaal met je eens. Ik ga nu een voorbeeld geven wat totaal niks met jou te maken heeft verder, maar met de redenering mbt het traumatisch ervaren. Misbruik van jonge baby's: zij kunnen dit op dat moment namelijk onmogelijk ervaren als traumatisch, maar dat betekent nog niet dat ze hier geen last van hebben/krijgen. Mijn moeder die me van de trap afsleurde, daar ben ik heus niet door getraumatiseerd, maar het is me wel bij gebleven omdat het teveel indruk heeft gemaakt.
Onze dreumes deed laatst iets wat niet mocht en ondanks na herhaaldelijk zeggen dat dit niet mocht, bleef ze het doen. Toen heb ik haar opgetild en was ik van plan haar ergens "in de hoek" te zetten. Dit was de eerste keer dat ik dit wilde doen en we waren nét verhuisd, dus ik had nog niet nagedacht wat ik het "afkoelplekje" wilde maken... Dus stond ik daar met een dreumes in mijn armen te denken.. "shit.... Waar zet ik haar nu neer....?" Gelukkig zag ik al vrij snel een krukje in de keuken (open keuken) en op dat moment is dat plekje gebombardeerd tot "het" plekje. Ze heeft er maar een halve minuut op gezeten, lang genoeg om te snappen dat ze te ver is gegaan. Ik zou haar nooit op de gang zetten met de deur dicht en zéker niet daar voor langere tijd laten zitten! Als het nodig is (en sinds we het plekje hebben gecreëerd is het niet nog eens nodig geweest), zet ik haar op het krukje in de keuken. Zodat zij mij nog kan zien en ik haar. En na een minuutje heeft ze het wel door hoor. Dan mag ze een knuffel en spelen we gewoon weer verder. Althans, dat is het plan. We moeten nog zien of dat werkt Die ene keer in elk geval wel.
Je kunt een mening hebben en ik kan zeggen dat die feitelijk onjuist is. Je kunt vinden dat je welke vorm van tik / pak op je broek etc verwerpelijk vindt en ook niet vindt passen in een opvoeding en je kunt ook vinden dat je als ouders dan faalt maar de opvoeding faalt pas wanneer dit ook daadwerkelijk blijkt. En er is dus geen causaal verband tussen het krijgen van een pak op je broek en het niet goed opgevoed zijn. Dus is het feitelijk onjuist. Wat je bedoeld te zeggen is dat je vindt dat ouders falen in hun rol als ouders (een tekortkoming zoals je dat nu mooi verwoord).. dat mag je vinden. Die mening ga ik je ook niet uit je hoofd proberen te praten. Dat is een mening en geen feitelijkheid. @Babyproject... de pycholoog en psychiaters van de zedenzaak in Amsterdam zijn heel duidelijk: iets is pas een trauma wanneer je dit ook als trauma ervaart. De kans dat de heel jonge kinderen (tot 18 maanden) zelf een herinnering of ervaring onthouden van hun ervaringen met deze hele nare meneer zijn nihiel.. de kans dat deze kinderen iets overhouden van de stress uit hun omgeving is heel groot. Het één is eigenlijk niet te scheiden van het ander. Waar het hier om ging is dat ik iets onthouden heb, dat geinsinueerd werd dat ik dit negatief onthouden heb en dat ik aangeef dat dat niet zo is. Oftewel.. praat iemand geen trauma aan wanneer hij /zij dit niet heeft Nogmaals.. slaan vind ik geen opvoedmiddel.. het antwoord hier zou voor mij dus NEE zijn maar ik ben niet zo pertinent en principieel tegen de pak op de broek als sommige hier. Dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat het bij ons dit middel effectief werd toegepast. Ik denk dat zij die het niet wil toepassen, dat zeker niet moet doen en dat mag je ook doen uit principe maar ik denk dat je moet oppassen met te oordelen over de effecten. (en dan heb ik het natuurlijk niet over het slaan van je kinderen omdat het je even niet aanstaat of een kind pijn willen doen om het iets te willen leren.. ik hoop dat iedereen dat goed snapt).