Ik betrap me er soms op dat ik niet helemaal tevreden ben over de manier waarop mijn man en ik onze kinderen opvoeden. (4 kids tussen de 9 en 1 jr) Ik ben regelmatig geneigd om vaker het negatieve te benoemen als het positieve. Ik betrap me ook wel eens op gemopper. Natuurlijk wil ik dit helemaal niet en geef mezelf dan regelmatig een 'preek' om er anders mee om te gaan. Hebben jullie dat ook wel eens?
Over het algemeen ben ik tevreden met de keuzes die wij maken. Het enige wat ik anders zou willen, is dat ik wat minder fel zou reageren, op het moment dat ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit. Maar als je niet tevreden bent, en je kunt ook benoemen met welke dingen... dat is de eerste stap richting verbetering!
Ja hoor, maar ik besef ook dat ik ook maar een mens ben en ook mijn rotdagen er tussen heb zitten.. Vandaag ook, die rotwarmte, we hadden er alledrie last van. Ik probeer elke avond aan Eef te vragen wat zij leuk en niet leuk vond aan die dag en zeg dat dan zelf ook.. ook al is ze pas drie, ze kan dit heel goed verwoorden, dat verbaasd me soms echt. Ik heb het beste met ze voor en houd ontzettend veel van ze, ik doe mijn best en baal net zoals jij er van als ik wat minder goed heb gereageerd en daar leer ik weer van, elke dag, waarschijnlijk tot ik oud en bejaard ben
Ik ben over het algemeen tevreden over de manier van opvoeden.. Maar ook ik ben maar een mens en reageer ook wel eens kribbig of te vel als ik m'n dag niet heb.
Klopt helemaal!! Maar af en toe heb ik gewoon een schuldgevoel als ik dan die 'onschuldige' snoetjes zie en ben ik bang dat ik te streng/hard ben geweest. Terwijl ik er wel van overtuigd ben dat mijn kinderen duidelijke regels en grenzen nodig hebben. Op dit moment zijn de oudste drie heel erg aan 't uittesten hoe ver ze kunnen gaan en dan is het soms best moeilijk om elke keer de confrontatie aan te gaan en duidelijk te maken wat de regels en grenzen zijn. Ik zou willen dat ik dat op een 'lievere' manier zou kunnen. Meer in overleg met hen en op een begrijpende manier. Maar mijn karakter is nogal opvliegend en mijn lontje ook niet altijd even lang... Ik ben op dit moment 36 wkn zwanger, dus natuurlijk ook niet de meest ideale situatie....
Het is ook niet verkeerd om ze er even bij te nemen en zeggen dat je een beetje moe bent vandaag (of wat dan ook) en dat je daarom een beetje te streng was... 't Is dat je meer kids hebt, anders zou ik denken dat je een alter-ego van me was!
Haha, zei vandaag ook tegen Eef dat mama de warmte niet leuk vind en een beetje mopperig was.. Haar oplossing..ijs! Zo simpel is het dus..
Ik zou wat positiever en vrolijker en geduldiger willen zijn tov mijn zoon. Kan zo slecht tegen het gemiep en en gedram etc pfff.
Tja, het zou best beter kunnen maar volgens mij doen we het wel goed. Punten waar ik wel eens over twijfel zijn overkomelijk. Ik zou bijv. best wat actiever met haar willen zijn. Ik ben van mezelf niet superactief (als kind al niet) en ook niet erg creatief met uitjes/activiteiten, maar ik merk dat ze er wel behoefte aan heeft. We fietsen wel, hebben een dierentuinabbo en thuis komen we er ook wel uit... maar ik zie soms moeders die een halve entertainmentfabriek zijn. Dat zou ik best wat meer willen. Ik word nog het meest aan het twijfelen gebracht door alle verschillende adviezen en meningen die je om de oren vliegen. Soms gaat onze meid enorm uit haar dak (karakter + bijna 2 + tandjes) en dan is het lastig verschil te zien tussen echt overstuur of bozig omdat ze haar zin niet krijgt. Tja... volg je dan advies 1 (rustig, troosten, luisteren, knuffelen) of advies 2 (duidelijk, streng, consequent, grenzen stellen) of mag een combi ook? Tja... jemig, ik geef er maar een draai aan. Ik zie andere moeders daar soms veel zekerder in staan. Oh ja, en ik ben geen planner. Bij ons gaat alles een beetje zoals het komt. Er is wel rust en reinheid, maar regelmaat is bij ons niet op de klok. Ik vraag me wel eens af hoe erg het is als je soms om 6 uur en soms om 8 uur eet, bijv. Structuur is niet helemaal mijn (of zilvermans) ding. Ach, mss is het maar goed dat kindjes pas echt ervaringen gaan onthouden als ze ongeveer 3 zijn..... misschien is dat een soort ingebouwd beschermingsmechanisme Dan krijg je de tijd om het een beetje op orde te hebben voordat ze het onthouden voor de psycholoog. BTW. Boos of gefrustreerd zijn hoort er volgens mij trouwens gewoon bij hoor. Ik ben ook wel eens klaar met onze meid, dan heeft ze meestal de hele dag gedreind. Tja, dan ben ik echt niet altijd poezelig tegen haar. Er zijn natuurlijk grenzen, maar dat je niet altijd lief of 100% pedagogisch doordacht reageert lijkt me normaal (en nodig in een opvoeding).
lief Mijn dochter zei van de week tegen me toen iets tegenzat en niet zo vriendelijk een opdracht gaf 'jij bent nu niet boos he mama' . Dit omdat ik al eens aangegeven had dat ik sjagerijnig was omdat dochter van bijna 2 de hele tijd aan het huilen was (om niks..peutergedrag) en het al zo warm was. Ik vond het wel érg lief dat het me zo'n beetje ter plekke vergeven werd en dat ze de link legde met vorige keer..
Om te beginnen ben ik van mening dat ijs altijd en goede oplossing is. In geval van extreme nood eventueel aangevuld met chocola. Verder ben ik tevreden over onze opvoeding. Ik heb ook mijn menselijke momenten hoor, als zoon langere tijd huilerig is. (Man heeft daar minder last van, maar is ook nooit meerdere dagen alleen met hem.) Maar ik denk dat een momentje van AAAAARRRRHHHH niet iets zegt over de opvoeding als geheel. Mijn man en ik zitten allebei in het onderwijs. Dat is trouwens geen garantie op succes. Maar ik denk dat wij wel een soort voorsprong hadden, omdat wij het al jaren voordat wel zelf aan kinderen begonnen, veel over opvoedkundige zaken hadden. We wisten dus al vrij precies waar de ander staat en kunnen dus heel makkelijk op 1 lijn komen. Op mijn school hebben we jaren met een soort ...uhm... positiviteitsgoeroe gewerkt. Ik verwoord het nu wat flauw, maar ik weet niet precies hoe ik het noemen moet. Het was geen Ratelband-achtige hoor, die stond te springen en te schreeuwen. Een heel rustige man verder. Hij benadrukte altijd dat je uit gaat van het positieve. Niet kijken waar een kind had moeten zijn en dan kijken wat het te kort komt. Maar juist zien en benoemen wat een kind al kan. En dan kijken hoe je dat uit kunt breiden. Onze schoolregels zijn ook allemaal posiitef geschreven. Er zitten er niet één bij waarbij we zeggen wat niet mag. We vertellen juist hoe we het wel willen hebben. Natuurlijk ontkom je er soms niet aan om te zeggen dat iets niet mag. Maar het is voor mij tweede natuur geworden om er gelijk -als dat kan samen met het kind- een alternatief voor te vinden. Verder gaat hij er vanuit dat kinderen bepaalde dingen nodig hebben om zich goed te ontwikkelen. Hij noemt onder andere gedragenheid (liefdevolle, warme omgeving waar een kind zich gewaarderd voelt.) Zingeving, dus antwoord op allerlei grote waarom-vragen. Ze moeten vaardigheden leren zodat ze dingen zelf kunnen. Verder is het van belang om de eigenwaarde te stimuleren en humor te gebruiken eook het kind humor te laten gebruiken. Beetje droog verhaal misschien in de theorie. Maar het is voor mij gewoon een stukje onderdeel geworden van mezelf. Eerst als juf (en ik vind dat ik er een betere, fijner juf van geworden ben). En omdat het nu bij me hoort, merk ik ook als moeder dat ik altijd denk en meestal ook handel vanuit die gedachte.
Ja, ik ben (wij zijn) tevreden over de manier hoe de opvoeding verloopt. De kinderen zijn blij, doen het goed, zeggen dingen als 'waarom zijn de dagen zo kort', maar natuurlijk zijn er momenten dat het wel een beetje anders had gekund door stress of vermoeidheid. Maar dat maakt je mens en daar leert het kind ook van (mits dat je er op een goeie manier mee omgaat).
Tot nu toe wel maar denk dat de moeilijkheden nog moeten komen en weet niet of ik daar altijd helemaal in zal slagen. Heb het nu enorm met mijn dochter die zo vreselijk koppig is dat ik soms gewoon met mn mond vol tanden sta en dat zal vast steeds erger worden, vind het moeilijk haar de andere kant op te buigen.
T.im hier ook gisteren : je moet niet zo boos doen mama.. ik had haast en deed inderdaad gestresst..toen dacht ik ook wat ben je nu eigenlijk aan het doen chagrijn...
Over het algemeen zijn wij wel tevreden over de manier waarop wij onze kids opvoeden, maar natuurlijk zijn er ook vast wel verbeterpunten. Zo kunnen manlief en ik beide best wel ongeduldig zijn of snel geirriteerd zijn, zeker op een dag als vandaag wanneer het snikheet is...........dan ben ik ook nog hoogzwanger, maakt het niet eenvoudiger om altijd maar kalm te blijven en vol begrip Maar we doen ons best hier.......we steken in ieder geval genoeg tijd in de kids, ze krijgen voldoende aandacht en liefde wat ik heel belangrijk vindt en hopelijk groeien ze uit tot behulpzame en lieve volwassen mensen
Denk dat ik pas tevreden ben als ze groot zijn en ze goed terecht gekomen zijn tot die tijd zal ik me best blijven doen om een geduldige en lieve mama te zijn. Vind niet altijd dat ik dat ben. Dus bij deze. We zien wel.
Over mijn keuzes, beslissingen dingen anders te doen dan mijn oders het vroegah deden en de normen en waarden die ik hem mee wil geven ben ik absoluut tevreden. Over mijn reactie als hij weer een nacht vreselijk slecht slaapt, hangerig is of de hele dag een jengel huiltje heeft... Nee, daar ben ik alles behalve tevreden over. Vind het soms heel moeilijk mijn geduld te bewaren, ben echt helemaal gesloopt en als hij dan wakker wordt midden in de nacht kan ik er soms echt even niet goed tegen. Spijt heb ik ook gehad, heb een keer niet tof gereageerd en daar baal ik nog steeds van. Ach, ik offer mijzelf ook op om naast zijn bedje op de kale grond te gaan liggen (of zelfs slapen) omdat hij slecht in slaap valt zonder me. Dat compenseert wel weer en zolang mijn mannetje nog helemaal naar me toe komt rennen met dikke glimlach als ik hem van de opvang haal en heel hard "mama ief" roept tijdens een boekje lezen zit het wel goed Overigens ook mijn eerste koekkruimel-snot-kwijl-lebber-kusje gehad vandaag, doet een mama altijd goed!