Alles is veranderd. Ik vond de eerste weken errrrrug heftig, kraamtranen nou ik ken ze, en een roze wolk niet. Gelukkig inmiddels wel hoor. Maar ik dacht echt dat ik postnatale depressie had. Ik was zooooooo enorm van slag. Ik heb nog heel veel klachten (ziekte en de bevalling zijn niet in mijn koude kleren gaan zitten.) Ik werk (nog) niet, dus mijn leven staat nog steeds wel heel erg op zijn kop, maar niet meer zo negatief. (alleen mijn gezondheid dan)
Alles is veranderd. Mijn leven staat bijna volledig in het teken van mijn kind. Ik sta nog iedere ochtend op met de gedachte 'ik heb een kind!' en mijn dagen zijn voor een heel groot deel met hem gevuld (ook als ik moet werken bijvoorbeeld, dan denk ik de hele dag aan hem). Ik heb nog maar heel weinig tijd voor mezelf, kan me niet herinneren hoe het is om uit te slapen, of uitgeslapen te zijn, maar het is heerlijk. Ieder suf cliché dat vroeger nietszeggend was heeft betekenis en snap ik nu volledig. En het gekke is: terwijl ik dit typ denk ik 'wat een suf wijf', maar ik kan er niets aan doen. Gevoelsmatig is gewoon niets meer zoals het was. Praktisch gezien heeft het een paar weekes geduurd voordat ik een ritme te pakken had, maar wat mij erg heeft geholpen is mezelf dwingen om me nergens te druk over te maken. Wilde hij niet slapen in zijn bedje? Dan sliep hij lekker bij mij of in de box. Wilde de borstvoeding niet lukken? Dan geen stress en jezelf gek maken, maar lekker overstappen op een flesje. Dat soort dingen, go with the flow, zeg maar. Ik heb daardoor een heerlijke tijd gehad die eerste weken.
Alles. Ben erg verdrietig geweest afgelopen tijd. Voel me overweldigd door alle emoties die bij een kind krijgen gepaard gaan in mijn geval. Onzekerheid, de angst dat haar wat overkomen kan, dat ik haar nu moet delen met de rest van de wereld, maar ook die overweldigende liefde wordt me soms teveel. Kraamtranen nou ik heb ze! De praktische dingen die veranderen doen me (nu) echt niks, het niet meer zomaar weg kunnen etc. Maar het emotionele opzicht mijn god wat een achtbaan.. Ik hoor weinig anderen erover mijn moeder had het ook dus zij begrijpt me gelukkig ook al begrijp ik mezelf totaal niet. Want hoe kun je nou steeds verdrietig zijn terwijl je zn lief en mooi meisje heb? Dat ze blaakt van gezondheid? Terwijl ik zo stapeldolverliefd ben op haar?
nu bij de derde niet veel, ja er is een kleine bij meer tijd verdelen! minder tijd voor mezelf het ergste vind ik nu wel dat ik steeds overspoeld word door emoties ik huil redelijk vaak de reden? geen idee vaak.
Klinkt misschien heel raar maar ik heb me pas na een jaar gerealiseerd dat er zoveel veranderd is. Toen mijn dochter geboren was voelde alles meteen zo goed en natuurlijk alsof het nooit anders geweest was.
Vanaf dag 1 is je hele leven anders. En na een aantal maanden heb je geen idee meer wat je daarvoor altijd deed Bij alles wat je doet moet je rekening houden met je hummeltje. De onvoorwaardelijke liefde voor je kindje maakt alles goed. En je hele leven draait om je kindje.
Dat hoort er allemaal bij. Ik heb het hier ook erg gehad. Na een paar weken voeld eik me al een stuk beter. Sliep die kleine wat langer en door meer nachtrust voel je jezefl ook beter. Komt allemaal goed. Tevens wat de meeste niet weten is dat je rond de 6 maanden weer een hormonen dip krijgt, en je dus weer zo kan voelen.
Alles maar eigenlijk ook niks. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet beter weet dan dat ik zorg voor anderen, in die zin is er niks anders. Zomaar weg kon ik ook nooit echt want ik was altijd druk met het helpen van en zorgen voor.. Al was ik 16 toen ik mijn oudste kreeg. De grootste verandering vond ik die leeuwin die bovenkwam.. Vanaf dag een bij mijn oudste tot nu, man wat een liefde kan je voor je kinderen hebben! Wat een enorm rijk gevoel en wat een verantwoordelijkheid! Heftig! Maar als ik eerlijk ben denk ik dat ik pas een enorme shock heb als al het gepeupel 't huis uit is en ik van alles voor mezelf kan(moet?) gaan doen. Dat ben ik echt niet gewend!
VEEL, plots staat je leven in het teken van dat kleine mensje. Alles doe je voor je kindje, je wilt dat het goed gaat, je bent er helemaal vol van.. De eerste drie maanden waren hier wel pittig door KMA en reflux maar toen ik eenmaal op dieet was en Jason losec kreeg toen werd het ineens leuk. Was hij een vrolijke baby en kwam ik ook weer beter in mijn vel te zitten. Nu kan ik het me niet meer voorstellen hoe het vroeger was, zonder kind. Als ik alleen thuis ben is het ineens stil, en mis ik hem ben ook echt verslaafd aan mijn kind hoe zo'n mensje je kan veroveren, ongelofelijk blijft het. Heerlijk om zoveel liefde te kunnen ervaren!
Alles verandert.... echt alles.... en ik vond t niet leuk! na een horrorbevalling met een spoedks als toetje kreeg ik na een paar dagen te horen dat ik niet in staat ben op voldoende bv te kunnen geven, toen verborgen reflux, niet slapen, ik niet slapen, oververmoeid en de schijn op proberen te houden voor de buitenwereld. van een zelfstandige vrouw die 40-50uur per week werkte, uitging en bijna nooit thuis was, veranderde ik in een met spuugdoeken behangen- oververmoeide- aan huis gekluisterde mama, en ik vond t moeilijk, heeeeeel moeilijk. maar..... toch is dit een succesverhaal! na 9 maanden ging t beter, er werdt geslapen en naar me gelachen. ze begon te zwaaien met dr kleine knuistje, liet me voelen dat ik haar mama ben, en dat soms alleen mama goed genoeg is. en nu 17 maanden na dr geboorte kwam ze vanmorgen rennend de gang in, roepend om mama-mama-mama, en kreeg ik een van de heerlijkste snotterige kusjes die er zijn, werd er een warm lijfje om me heen gevouwen, en stroomde mn hart over van geluk en vooral liefde. enne.....(zie onderschrift)....wegens succes herhaalt!