Oke ik denk dat je nu echt wel ver gaat.. Ik vind dit een regelrechte beschuldiging. Als er iemand bewust voor m'n kind heeft gekozen ben ik het wel. Dat werd wel duidelijk na de 20 weken echo. Je zegt dat principes verschillen laat anderen dan ook in hun waarde.
Gelukkig herken ik het niet. Mijn zoontje heeft tot 2 jaar niet doorgeslapen, hij was een huilbaby en als hij huilde was er ook echt wat. Wij hadden geen babyfoon nodig, het was geen jammeren maar complete paniek, krijsen. Maar dat was middenin de nacht, in slaap vallen is gelukkig nooit een probleem geweest. Ik denk dat je als ouder zelf moet inschatten of je je kind laat huilen, eea afhankelijk van het type huiltje en de leeftijd. Ik heb nog steeds dat ik naast zijn bed sta bij de eerste de beste krimp die hij geeft, maar vaak is het een jammertje door een droom. Laatst twee dagen achter elkaar had hij het echt naar in bed, te heet, kon niet slapen. Dus kreeg hij een glaasje water en een verhaaltje. Dat vind ik logisch. Als mijn zoontje trouwens niet kan slapen meteen, lopen mijn man en ik ook nog naar boven. Meestal is een knuffel, even het kussen opkloppen of een klein verhaaltje voldoende. Soms wil hij nog even zeggen dat we niet de treinbaan op mogen ruimen, dat het een fijne dag was of dat hij van ons houdt. Dat wil je toch niet missen?
Eens. @Suusjeuh, ik probeer jou toch ook niet te overtuigen om je kindje wel te laten huilen, doe dat dan andersom ook niet aub.
Ze benadrukken dat je de baby niet direct moet oppakken maar dat het gaat om het vinden van de juiste balans. Dus het onderzoek zegt al wat de meeste zeggen hier. Een uur laten krijzen, is wat anders dan als moeder aan voelen of jouw baby hysterisch is of dat hij een in slaap huiltje heeft. Buiten dat doen wij wat het beste is voor ons kind. En daarbijb horen wij elkaar in elkaars waarde te laten
Tuurlijk wil ik dat niet missen maar ik ga niet bij iedere kik die hij geeft naast zijn bed staan, het kan niet altijd naar zijn zin gaan. Als ik aan zijn huiltje hoor dat er niets is dan laat ik hem gewoon, gisteren avond bijvoorbeeld toen heb ik hem om 19.00 op bed gelegd, dan is het even brullen omdat hij het niet leuk vind maar na 5 min is hij stil, tja als ik dan bij de eerste kik die hij geeft naast zijn bed staat dan word het een inmens karwij om hem dan alsnog in slaap te krijgen. En daar heb ik geen zin in.
Meid, je moet helemaal doen wat voor jullie hebt beste werkt! Zoals je kon lezen, zeg ik daar ook niks van! Mijn zoontje is een supergoeie inslaper gelukkig, dus als dat sporadisch eens niet meteen lukt en hij roept ons (kinderen van 3 roepen je iov dat ze huilen) dan is het ook meteen opgelost. Vaak is het na een drukke dag: teveel emoties in zijn hoofd en nog even aandacht van papa of mama willen. Ik vind dat best. Zo vaak gebeurt het niet en het is een kleine moeite, vinden wij. Dat bij de eerste de beste krimp naast zijn bed staan is 's nachts. Ik hoor hem en ga kijken, terwijl hij dan 9 van de 10 keer murmelt in zijn slaap. Erfenis van een huilbaby. Geloof me, dat is echt verschrikkelijk en heeft zijn sporen nagelaten!
Ow nee bedoelde het ook niet vervelend ofzo Heb ook een klein beetje ervaring met huilbaby, ik paste een jaar of 4 geleden vaak op op het dochtertje van mijn schoonzusje en die had het KISS syndroom, was dus 24 uur per dag 7 dagen in de week aan het huilen dus in dat opzicht heb ik eigenlijk niet te klagen, en op zich doet mijn zoontje het ook wel goed hoor maar achteraf gezien denk ik dat het gewoon met het weer te maken had, iedereen was knorrig, het was warm dus dat voelt zo'n uk natuurlijk ook aan. Maar goed, het inslapen is soms wel eens een probleempje hier maar het doorslapen dat gaat dan weer perfect.
Lastig onderwerp dit. Als baby heb ik ze nooit laten huilen( wel eens uit frustratie even weg gelopen) Omdat ze dan zo aan het jengelen bleven,. Ik kom er achter dat ik een moeder ben die haar kind niet kan laten huilen. Ik word er n nerveus van. En van daar uit heb ik ze toch altijd getroost en op gepakt. Soms werd het me wel eens te veel. En dan liep ik er van weg even. Dus in wezen is het hier ook een nee. Niet laten huilen, Dochter 2.5 valt nu in slaap als ik er naast me neer legt dat voelt voor haar en voor mij het aller prettigst. En zo heb ik het ook met mijn zoon gedaan. Ik kon de dag pas afsluiten als ik wist als ze vredig lagen te slapen. Natuurlijk heb ik ook wel eens de tien of vijf minuten regel toe gepast maar dat heb ik nooit vol kunnen houden. Omdat het niet bij mij past. Heb nu zo iets leg je er bij neer en vaak gaat het van zelf dan beter. En ja ik ben wel een moeder die soms echt de ruimte nodig heeft voorzichzelf. Omdat ik eigenlijk dan te lang over mijn eigen grenzen heen gegaan bent. Dus niet laten huilen hoe moeilijk ik het soms ook vond.
Nee, ik laat de kids niet huilen. Vind het niet nodig, tuurlijk komt het wel eens voor dat eentje huilt terwijl ik met een ander bezig ben, dat is bijna niet te voorkomen met 3 kids, maar dan probeer ik er toch zsm heen te gaan.
Dan huilde ze omdat ze jou wilde hebben en dus blij was om je te zien. Ik snapte het ook een tijdje niet, vooral omdat ons zoontje een zware reflux/krampen kindje is geweest met veel pijn. Dus ik was gewend dat huilen = pijn betekende. Ergens was het altijd een opluchting om hem te zien grijnzen (want geen pijn), maar pas wat later heb ik begrepen dat hij gewoon ons nodig had en gewoon blij was dat we er waren. Dus we gingen dan met z'n 3tjes knuffelen op het grote bed bijvoorbeeld. Ik kan ons zoontje niet laten huilen, niet langer dan 5 minuten in ieder geval. Ik raak er zelf helemaal naar van. Nu slaapt hij nooit goed en snel in, sommige avonden zijn beter dan anderen (ja hij is altijd super moe maar vecht er tegen), maar ik kan me nog uren naar voelen als hij heel erg heeft moeten huilen. Laten huilen helpt sowieso ook niet bij hem.
Onze kinderen huilen als baby alleen als er wat is. Onze dreumes heeft nu een beetje last van verlatingsangst (we zijn een maand geleden ook verhuisd) en vindt het heel erg dat ik weer "wegga" zodra ik haar op bed leg. Alles gaat goed, tandjes poetsen, verhaaltje, maar zodra ik zeg dat het nu tijd is om te slapen, legt ze haar hoofdje op mijn schoot of knuffelt ze me extra stevig omdat ze niet wil dat ik ga. Als ik dan opsta om te gaan, gaat ze ook keihard huilen... Hier heeft ze geen last van als mijn man haar op bed legt. Dus op een gegeven moment vroeg ik of ze gewoon nog graag wilde dat haar vader haar nog een kus gaf, en dat wilde ze inderdaad. Dan komt mijn man haar een zoen geven en toedekken en gaat ze gewoon slapen zonder huilen. Om een lang verhaal kort te maken: ik zie geen reden om haar zo overstuur te laten huilen... Overigens heb ik 1 periode gehad dat we haar wel kort hebben laten huilen. Toen was ze net 1 en was ze ziek geweest en had ze een paar nachten bij ons in bed gelegen. Toen ze beter was, wilde ze (natuurlijk) niet meer terug in haar eigen bed. In bed leggen was geen probleem, maar ze werd rond 23 uur wakker en wilde niet meer verder slapen en als we haar bij ons in bed legden, ging ze alleen maar lopen keten en spelen ipv slapen. Toen hebben we wel een dag of 3 een 5-minutenregel toegepast...
Het ligt er ook wel ff aan wat er aan de hand is. Huilen omdat hij pijn heeft of verdrietig is.. ja dan troost ik hem. Maar bij huilen om een koekje is helaas pindakaas... Hier laat ik hem ook wel eens gaan in bed. Vaak is hij overprikkeld en heeft hij het gewoon even nodig. En hier slaapt hij trouwens al sinds 3 maanden door. Van 8 tot 9 notabene....
Wat vervelend dat je oudste dit zo vasthoud! Krijg je dat er helemaal niet meer uit? Ook niet cold turkey? Hier de oudste wel in slaap laten huilen, die had het echt nodig. Als ik bij hem was hielp niks, kon alleen maar met hem meehuilen. Ik zat zelf dus op een bepaald moment ook echt mee te huilen(Ik was zelf ook nog zo jong, kon daar echt niet mee omgaan, ik brak als hij huilde, zo zielig..) en dit leek mij ook niet echt goed voor hem, elke keer een huilende mama als je gaat slapen. MAAR hij krijsde niet, hij murmelde een beetje en dan altijd precies 11 minuten(of 13? weet t niet meer precies maar t was echt altijd exact hetzelfde). Als er iets een beetje anders was stond ik naast zijn bed. Nu bij de tweede er altijd bij blijven zitten en afgebouwd, vanaf een maand of 11 valt hij zelfstandig in slaap. Hij huilt bijna nooit, als hij huilt ga ik wel ff kijken maar soms brult hij gewoon om te kijken of hij eruit mag, daar geef ik niet aan toe en ga ik ook niet meer bijzitten. T zijn echt uitzonderingen maar soms laat ik hem nu wel even huilen(eerste jaar helemaal niet.. iig niet alleen).
Als je onze achtergrond met Rhodé zou weten dan zou je dit antwoord denk ik niet geven. Je geeft me nu de indruk dat ik mijn kind niet begrijp. Ik weet dat ze me heel graag ziet en het liefst hele avonden met ons knuffelt. Dat doen we dan ook in overvloed! Maar niet als het 21:00 uur is en mevrouw doodop is. Je moet goed begrijpen dat er dan al een hele knuffelserie aan vooraf is gegaan. Op dat moment troost ik haar in bed en loop ik weg. Ik laat haar nooit in de steek. Een andere manier als dat jij het oplost, maar ook een manier. Deze past bij ons en bij Rhodé. Net als dat jullie manier bij jullie past. Overigens heb jij het over heel erg huilen. Vind het zo jammer al die aannames. Niemand vraagt wat we precies doen maar gaan er eigenlijk direct al vanuit dat we onze kinderen helemaal over hun toeren laten gaan. Integendeel...
In huilen. Alle huilen. Ik zeg toch; wij laten onze kinderen niet alleen huilen. Of dat nou is om pijn, verdriet, niet alleen willen zijn of oververmoeid. Wij laten niet alleen huilen. Zo moeilijk is dat principe toch niet, bij je kind blijven, troosten, emoties benoemen....
Nou ... Als mijn peuterpuber een driftbui heeft en krokodillentranen huilt omdat hij zijn zin niet krijgt, huilt hij maar lekker uit! Kan zijn dat jij dat nog niet hebt meegemaakt.
Dus als jouw kindje alles bij elkaar brult omdat ze dat koekje niet krijgt dan ga jij haar troosten ? Nou sorry maar dat doe ik dus niet. Van een inslaaphuiltje van 5 min krijgen ze echt niets hoor, ze gaan dr echt niet aan kapot.