Snap ik Marjah. Snap ik.... Want wat kun je hier nu ook opzetten? Jij weet als geen ander wat ik bedoel... knuf terug!
Heb je er weleens over gehad om op dag 3, 6 en 9 na TP 1500 EH pregnyl te krijgen ter ondersteuning van de innesteling? Dit was ook bij mij doorslaggevend.
Dat was volgens Gent geen verschil met utro... Heb nu zelfstandig die 5000 gebruikt, zou hetzelfde effect moeten hebben... was mijn theorie. Als dit nu niet lukt weten we toch nog niet hoe en of verder... Lief dat je meedenkt! xxx
Hee Juul, Ik kom weer eens aanwaaien hier en zie dat je op dit moment in een hele spannende fase zit! Heel veel succes! Ik heb natuurlijk veel gemist, maar wat bedoel je precies met dat jullie niet weten of jullie samen blijven als deze poging mislukt? Liefs
Weet dat je dit niet kunt lezen/horen of serieus kunt nemen als je in mineurstelling bent en al voelt dat het niet is gelukt...maar 80 Pregnyl is zooooo weinig (als je goed hebt gerekend) dat je daar mi geen licht streepje van kunt hebben...kort gezegd: ik houd nog iets hoop..voor jou, voor jullie. Zondag zullen we zien of dat gegrond was..ik hoop t echt zo! Koosje
Heb je getest met KV 2 voor 5 euro? Want die is zo gevoelig dat je toch wel een streepje kunt krijgen van 80 pregnyl. Ik testte na cryo positief, terwijl ik maar 6 HCG in bloed had... Ik wil je niet ontmoedigen, maar ook geen valse hoop geven.
Pffffff, ik denk elke dag aan je Juul!!! Ik weet niks tegen je te zeggen, wil jou geen opbeurende verhalen gaan vertellen en vervolgens....snap je?? Wat wel zo is: Je had ook een slecht gevoel over de emmy's....en wat bleek 1 blasto en en bijna blasto!!!! Misschien is je 'slechte' gevoel wel jezelf beschermen en dat snap ik heeeeeeeeeeeeeeeeel goed!!
Jullie hebben allemaal een beetje gelijk en stiekem ben ik wel een beetje blij met opbeurende woorden. Merk gewoon aan mijn buikt dat er veel gerommel is. Het blijft gewoon afwachten... Kan me zelf herinneren van de vorige testen dat de utro bij mij meestal pas echt weg is na 9/10 dagen, dat is zondag. De ene keer dat ik zo testverslaafd was en zwanger bleek, Thailand verhaal, toen werd de streep op een gegeven moment weer wat donkerder... Was dus nooit weg geweest. Daar hoop ik nu maar weer op, maar wat zonnestraal zegt: zelfbescherming en realiteit. En Sas, lees maar een paar pagina's terug... Maar omdat vriendlief en ik zo verschillen in onze opvattingen over met name alternatieve mogelijkheden om een kindje te krijgen, weten we - weet ik - niet of we samen een toekomst hebben... Klinkt zo heel hard, maar ik ta wel open voor eiceldonatie, voor adoptie, en hij niet. Ik ben van mening dat hij hierdoor voor mij dus beslist dat ALS dit niet lukt, ik nooit mama zal worden als we samen blijven. En hoe kan ik het dan verwerken? Zal ik dan niet altijd blijven denken, wat als... Zal ik geen spijt hebben dat ik er niet alsnog voor ben gegaan alleen? Hele essentiele vragen die door mijn hoofd heen blijven dwarrelen overdag en spoken in de nacht. Althans, nu weer actief sinds gisteren, omdat ik weer wat last heb van mijn buik... Het antwoord? Ik weet het gewoon niet. Vriendlief ook niet. Het voelt een beetje als niemandsland. We weten niet waar de reis naar toe gaat. We hebben geen navigatiesyteem en geen kompas. We weten niet of er nog een pad is wat we samen bewandelen of dat de wegen toch een andere kant op gaan. Ineens komen dan ook alle andere verschillen naar boven drijven. Welke droom delen we in een kinderloze toekomst? Vind ik voldoening in Supertante zijn en twee keer per jaar mooie reizen kunnen maken? Mis ik dan niet een essentieel, wezenlijk stukje van de Liefde die ik in me heb en nooit zal kunnen geven? Van die vragen....
Tranen in m'n ogen van je laatste stukje.....en oh wat ben ik vreselijk hard aan het duimen voor jou.
Juul, ik denk aan je. Blijf geloven, meid. Laat die sterke kleintjes van je je kracht voelen. Geef niet op!! knuffel en veel liefs
Ik heb even teruggelezen... heftig! Het lijkt me enorm moeilijk en ik kan me niet echt in je verplaatsen, omdat wij allebei achter een andere weg staan. Daarom weet ik ook niet zo goed wat te zeggen. Ik kan me je verwarde gevoelens en twijfels heel goed voorstellen. Aan de andere kant heb ik zelf altijd heel sterk het gevoel gehad mijn man niet te willen en kunnen missen, no matter what. Maar als je daar echt voor staat, dan is het natuurlijk een heel ander verhaal en dan weet je niet hoe het écht voelt. Jij weet dat wel, en dat vind ik verschrikkelijk Ik stuur alle kracht jouw kant op! Ik hoop het zo...
Lieve Juulz, ik denk dat wij MMMmeisjes allemaal met dat soort vragen rondlopen....Wat Nou Als?! Ik spreek in elk geval voor mezelf. Wij, Tatman en ik, hebben echter voordat we aan boord van de MMM stapte wel een grens aangegeven...een kindje is voor ons een bekroning op/van onze liefde en is in onze ogen van ons samen. Daarmee hebben we voor ons zelf dus ook wel meteen een streep getrokken door alles wat geen Tat-eitjes of Tatman zaadjes zijn. En juist die grens geeft ook rust (voor ons). Die grens was toen alleen ook makkelijk aan te geven, omdat we toen niet wisten wat ons allemaal te wachten stond. We hebben de keuze wel samen gemaakt en ik kan me er daarom ook mee vereenzelvigen. Bovendien hebben we afgesproken samen op reis te gaan voor een lange tijd of in het buitenland te gaan wonen. Allemaal dingen waar ik stiekum ook naar uit kijk, ondanks het continue sluimerende gevoel van Ik Wil Mama Worden. Natuurlijk beangstigt die gestelde grens me ook, maar ik ben nog niet bij die grens en volop in de reis er naartoe....en daarmee begrijp ik jou meteen; Je bent er nog niet voor je gevoel en dat knaagt. Ik hoop echt dat jullie hier samen uit kunnen komen. Reizen samen zonder kompas of navigatie kan namelijk ook heel avontuurlijk zijn Ik denk aan je en duim voor je meis! *KNUF*
Misschien: van harte gefeliciteerd met je positieve test!!! Wat fijn! Wanneer de bloedtest en eerste echo? Spannend zeg! Dankjewel Tat en dankjewel Sas voor jullie antwoorden. Het is inderdaad anders als je samen dezelfde weg voor ogen hebt... Dezelfde visie deelt. Dat is bij ons anders. Reizen zonder navigatie kan zeker spannend zijn: je kunt op onverwacht mooie plekken komen... Alleen als de een wel ergens naar toe wil reizen en de ander vermijd die bestemming juist, dan werkt het niet... We zijn er gewoon compleet niet uit. Gisteravond escaleerde de emoties weer. Na die ***dag op mijn werk kwam ik echt moe thuis. Niet goed, ik weet het, maar ik had behoefte om me een soort van af te reageren. Da's iets stoms van mij, ik ga bozig doen als ik verdrietig ben. Slaat nergens op. Maar dan ben ik ook boos, boos op mezelf en boos op De Oneerlijkheid Des Levens. In de auto terug naar huis zitten huilen. Had er helemaal geen zin meer in en die zeurende buik. Alles was bah en stom en oneerlijk. Eenmaal thuis was ik stil en zei niet veel. "Hoe voel je je lief?", vraagt vriendlief goedbedoeld. "Hoe denk je dat ik me voel? Zwaar *** natuurlijk. Alles mislukt, niets gaat goed. Mijn werk vind ik momenteel niet leuk, wij ervaren onrust en ik heb ook mega-last van mijn buik. Het is toch weer mislukt." , snauw ik, terwijl ik dat eigenlijk niet. Maar ik ben gewoon boos op Alles. "Ik begrijp het lief....", zegt vriendlief zacht. "Hoe kun je mij nou begrijpen? Je begrijpt me helemaal niet, al zeg je dat. Hoe weet jij nu hoe het is als je lijf je keer op keer in de steek laat? En als je zoveel moederliefde in je hebt die geen kant op kan? Als je een functieloze baarmoeder in je draagt? Als je eigen embryo's niet eens in je buik willen groeien? Als je niets anders wil dan mama worden en dat compleet niet lukt? Hoe kun je mij begrijpen? Jij staat niet eens open om papa te worden op alternatieve wijze terwijl ik dat wel zou willen. Dus hoe kun jij begrijpen hoe ik maal en pieker in mijn hoofd? En daarbij heb ik mega last van mijn buik, da's ook lekker confronterend hoor...". Ik raasde maar door, het moest eruit.... Al riep een stemmetje diep van binnen sreng dat ik nu wel een hele gemene bitch was...Vriendlief kon er immers toch niets aan doen dat ik me zo voelde? "Ik voel je pijn heus wel hoor... Ik heb ook pijn.", probeerde vriendlief begripvol te zeggen. "Oh ja?", ageerde ik lichtelijk cycnisch "Heb jij ook krampen alsof je ongesteld gaat worden? Gebruik jij ook Utrogestan die voor een opgezette buik zorgt? Heb jij ook hormonen gespoten die je compleet van de wijs maken? Dacht het niet! Voor jou maakt het niet uit of het lukt of niet toch? Jij bent immers ook gelukkig zonder kindje. Nou, ik zal je wat vertellen, ik niet!", tierde ik in al mijn emotionele onredelijkheid. Vriendlief kon gewoon niets goeds zeggen, want ik was boos op iets wat veel groter is. Op de Oneerlijkheid des Levens. Alles wat ik zei, was een uiting van pure frustratie en machteloosheid. Van tergende onzekerheid. En dat alles reageerde ik af op mijn lief. "Kom eens hier, even knuffelen...", sprak vriendlief terwijl hij opstond en hij pakte me vast. En ik stond daar maar, als een stijve hark, in mijn gespannen frustratie. "Knuffel je me niet eens terug?", vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen, terwijl hij me bezorgd aankeek. Zachtjes sloeg ik mijn armen maar om hem heen, maar ik wilde helemaal niet knuffelen. Ik wilde boos zijn. Ik wilde die emotie kwijt. Ik wilde gewoon duidelijkheid. Ik wilde gewoon geen buikpijn. Ik wilde gewoon een knalpositieve test... Ik wilde gewoon dat ik wist dat het nu eens goed zou komen... Ik wilde... gewoon even helemaal niets... Ben naar boven gegaan en gaan douchen. Lang douchen... En ik huilde onder de douche... Mijn tranen spoelden weg met de douchestralen.... Het was lang geleden dat ik zo gehuild had... Denk dat de spanning van de onzekerheid van vorige week en van deze nare wachtweek er allemaal uitkwam... Afgedroogd en lekkerzitkleren aan. En ben met een boek (Dinsdag Voorbij) op bed gaan lezen. Even iets heel anders. Bovendien deed mijn Ipad (en nog steeds) weer moeilijk met de WiFi verbinding (dat ding moet echt eens terug...). Dus even geen digitale dingen... Vriendlief liet me maar even... Hij kwam later boven vragen of het weer ging. Hij had gekookt en of ik een hapje kwam eten. Had amper trek, maar deed het maar. Ben na het eten vrijwel direct weer naar bed gegaan. Nog even gelezen en geslapen. Een dromeloze, diepe slaap. ---------------------------------------------------------- En toen ik vanmorgen wakker werd, was ik nog steeds moe en had koppijn. Afspraak buiten de deur en vanmiddag werk ik gelukkig thuis. Schiet iets meer op dan op kantoor, want daar baal ik nog steeds. Maar goed: work pays the bills.... (en we hebben het geld heel hard nodig voor zelfbetaalde IVF-behandelingen....). Had net toen ik thuis kwam weer last van mijn buik, maar het waren nu iets meer mijn darmen. Uiteraard ook weer vanmorgen (hoe bedoel je hopeloze controlfreak? En dus ook al een gefrustreerde emotionele ruziemaker... Wil niet weten in welk hokje een psych mij zal stoppen...) een Is De Pregnyl Weg Test gedaan... Conform mjn berekening is er nog ongeveer 40 Pregnyl in mijn lijf. Dus nog steeds een streepje op de test. Licht, heel licht, maar nog steeds. Vroeg me of je eigenlijk ongesteld kun worden door de Pregnyl heen. Iemand daar ervaringen mee? Vind naar de WC gaan nu namelijk alweer doodeng... Zo was weer een lange, hele eerlijke update, met weer Wee dan Wel.. Vanavond maar even uitwaaien op het strand en nu weer An Die Arbeit... Liefs voor alle lieve duim en meeleef/s meisjes! xxx
Oh lieve Juul, wat herken ik jouw gevoel, jouw frustraties, jouw afreageren op mannetje. Hier heeft het er één ook zwaar te verduren met me... Succes meis... Liefs
Lieve Juul, ik kan niet voelen wat jij voelt. Als ik zou zeggen dat ik wist wat je voelt zou ik liegen. Maar je moet wel een hart van steen hebben als jouw verhaal, jouw zo persoonlijke verhaal, zo voor je ligt. Ik lees het en ik proef je verdriet, het geeft me een brok in de keel en ik voel tranen om jouw (nog) onvervulde wens. En Juul, zelfs al bedoel je het waarschijnlijk niet zo, ik voel zelfs de liefde tussen jou en je man en de frustratie die hij moet voelen. Lieverd, het is niet erg om boos te zijn. Maar maak het weer goed en blijf je best doen om je gevoelens aan hem uit te leggen. Mannen hebben een andere perceptie van de wereld als wij vrouwen. Geef niet op, lieverd. Het is nog niet over. Ik begrijp je testdrang en je hang naar bewijzen en cijfers, maar dit is de natuur. Ik denk dat ik 12 testen heb liggen, dus vroegtesten is mij niet vreemd. Ik wens je het allerbeste en hoop vurig dat jouw wens in vervulling mag gaan. Ik duim en vanavond brand er een kaarsje voor jou. Ik vind het lief dat je naar me vraagt. De dokter vond me wat voorbarig, maar daar zitten wij vroegtesters niet mee, toch. Dinsdag, net als jij, hoor ik het. Dus lieverd, kop op. Je gaat gewoon dezelfde weg als ik.. Knuffel..