Tis aan de ene kant wel frustrerend ja maar het is ook mijn eigen schuld , mijn man snurkt extreem snachts en als ik dan wakker word dan duik ik zijn kamer in op een logeer bedje, hij is er dus nu zo aan gewend... Maar ik moet het binnenkort idd maar eens gaan afleren... Hele stomme vraag hoor maar wat is cold turkey ?
cold turkey is ineens ergens helemaal mee stoppen. (wordt vaak gebruikt bij drugsgebruikt, cold turkey afkikken is er ineens helemaal mee stoppen).
weer wat geleerd maar ik zou het idd wel eens gewoon zo willen proberen, heb het al eens gedaan maar dan staat hij 100x naast mijn bed maar ik ga ( als mijn man geholpen is aan hetg snurken ) kijken voor oplossingen
Krokodillen tranen, zin door drammen, geen genoegen met nee etc etc etc Zijn dan ook huiltjes die jij troost?
Alleen beginpost gelezen. Altijd als mijn zoontje(15maand) na bed gaat huilt(jammert) hij 1 minutjes ofzo puur van vermoeidheid en het niet na bed willen, 10 minuten daarna ligt hij te slapen, dus ja ik laat mijn kindje wel is huilen. Ook kan ik het wel horen aan het huilen of er echt iets is.
O, ik troost trouwens wel als mijn dochtertje huilt als ze geen koekje mag, ze mag er van mij best even verdrietig om zijn, ze krijgt alleen niet alsnog een koekje.
Voor elk onderzoek valt wel weer een tegenonderzoek te vinden natuurlijk: Geen verband tussen moederzorg en stressrespons bij jonge baby - Wetenschapsagenda Anyway, ik ben erg nuchter, denk dat 95% van de bevolking wel eens gehuild heeft zonder getroost te worden of het nou bewust werd gedaan of onbewust, bijv. als de moeder net een ander kind moest troosten dat in de tuin van een fietsje was gevallen en baby op hetzelfde moment ging huilen, noem maar op. Ik zal vroeger ook wel eens gehuild hebben op die manier, al was mijn moeder wel erg van het troosten hoor. Geloof allemaal niet dat dat gelijk gevolgen heeft voor hun ontwikkeling, trauma's, binding etc. Verder volg ik gewoon mijn gevoel, toen mijn kinderen een maand of 6 oud waren, huilden ze standaard even 3 minuten ongeveer voor het slapen gaan. Ging ik ze troosten, dan werd het een half uur hysterisch gillen, tja, dan is die keuze voor mij snel gemaakt. Buiten dat troostte ik wel meteen als er wat was en nog. Dat huilen voor het slapen gaan heeft maar een aantal weken geduurd, daarna was dat ook weer voorbij.
Daar kan je grote problemen mee krijgen. Ik zie jou je kind al troosten als het gillend op de vloer van de supermarkt ligt! Als mijn zoon gaat huilen omdat hij nog een koekje wil, zal ik hem vriendelijk doch duidelijk uitleggen waarom dat niet zo is, maar troosten nee. Dit is geen honger, pijn of angst, maar aandacht vragen/zin doordrijven. Dat kan je voeden (troosten) of de kop indrukken (duidelijk en consequent zijn).
Ik heb beide kinderen tot een jaar of 2 nooit laten huilen. Tenminste niet in bed. Maar naarmate ze ouder worden, komen de acteertalenten ook wel eens naar boven. De oudste heeft nooit echt 'zomaar' gehuild. Vaak had hij pijn, was hij bang of had hij een droom. De jongste is er één die midden in de nacht wakker wordt, van een droom, dan troost ik hem en knuffel ik hem. Maar daarna weigert hij te slapen. 'Neeee mama, uit, N. wakker, naar beneden, spelen, IJSJE ' Ik heb een hele periode getroost, geknuffeld, tóch maar bij ons in bed. Maar hij bleef huilen, hij bleef onrustig. Tot ik het op een nacht zo zat was, en hem terug heb gelegd. Hij begon met huilen, ik heb hem nog een knuffel gegeven en daarna ben ik weer op bed gaan liggen. Het heeft 5 a 10 minuten geduurd, en toen sliep hij. Hij werd uitgerust wakker, mama ook, en de dagen werden weer gezellig. Slecht slapen kan zo een stempel op de dag drukken. Pfieuw. Dus ja, de jongste heb ik wel eens laten huilen. En ik troost dus ook niet altijd als er gehuild wordt. Als de jongste huilt omdat hij geen ijsje mag ( en die wil hij ongeveer 10 keer per dag ), dan ga ik hem niet troosten. Hij mag best even verdrietig zijn, maar daarna is het klaar hoor. Gewoon even afleiden en hoppa, doorgaan.
Ik schrijf troosten, emoties benoemen. Dus ja, als mijn dochter een peuterdriftbui krijgt omdat ze iets niet mag, dan zeg ik "Ik begrijp dat je boos bent, maar je mag nu geen koekje" en heeft ze de mogelijkheid om bij ons te komen, of om lekker op de grond door te gaan met haar driftbui. Ik zeg toch niet dat mijn kinderen niet MOGEN huilen, maar dat we hun niet ALLEEN laten huilen.
Ik zou gewoon uitleggen waarom ze geen koekje mag, dat werkt echt beter dan: ik begrijp dat je boos bent. En is het ook zo? Begrijp jij dat? Ik niet. Ik ben een week ei als mijn zoon huilt bij pijn, verdriet of ongemak, maar janken om eten of om op een andere manier je zin door te drijven wil ik echt niet hebben.
Dan kiest ze dus in feite zelf of ze wel of niet getroost wordt toch? Pure interesse.. -Ik ben namelijk nog niet zo ver, al kan mijn dochter ook echt al gaan huilen om iets wat niet mag maar dat los ik nu nog op door iets anders aan te bieden wat wel mag.. Maar zij is natuurlijk nog wat kleiner- Als je dochter er niet voor kiest om te worden getroost wat doen jullie dan? Als ze daadwerkelijk kiest voor een driftbui op de grond? Of werkt dit zo goed dat ze die niet meer heeft?
@jo97, in dit onderzoek wordt wel degelijk een effect gezien van laten huilen, alleen is het indirect. Cortisol levels stijgen in respons op fysieke stress. Er van uit gaande dat een baby tot een maand of 6 uberhaupt alleen huilt als gevolg van fysieke stress (honger, kou, vieze luier, moeheid, pijn) en de moeder de meeste fysieke stress weg kan nemen door te reageren op het huilen dan mag je er van uit gaan dat het laten huilen van een baby wel degelijk een negatief effect heeft op cortisol-stress as.
@Maartt: Volgens mij zeg je ermee dat het oke is om verdrietig/boos te zijn. Je erkent haar emoties. Getroost worden mag ALTIJD. Maar soms hebben ze het even nodig om boos te zijn of om te huilen. Dat mag ook. Het is niet óf boos blijven óf getroost worden... En het is ook geen kwestie of het "werkt" of niet.
toevallig net een momentje uit het leven gegrepen Amy was net zo verschrikkelijk moe dat ze maar bleef huilen. Ze zou om 13:00 slapen maar toen kwam er net visite, wat er bij haar in resulteert dat ze echt niet wil slapen totdat de visite weg is. Dat betekent namelijk echt gillen en krijsen in bed. Ik weet dat ik meer kans op succes heb als ik haar middagslaapje naar achteren schuif en dus om 14:30 legde ik haar weer in bed. Daar lag ze dus ook 10 minuten te huilen en te klagen, maar het resultaat is dat ze nu dus gewoon lekker ligt te slapen. Ze was gewoon overmoe en al had ik 2 uur lang met haar rondgesjouwd, ze was alleen maar meer gaan gillen omdat het enige wat haar kan troosten gewoon slaap is.
zo kan je het ook zeker bekijken. Door altijd op elk huiltje in te duiken zou je in wezen ook de boodschap af kunnen geven dat het kind niet het recht heeft op die emotie. Soms is huilen gewoon een manier om zaken te verwerken.
Mijn bericht was wel specifiek bedoeld voor in het geval van iets willen en het niet mogen. Overigens merk ik hier ook heel sterk dat onze dreumes eigenlijk alleen "dwars" is, wanneer ze moe is. Leg ik haar op tijd op bed, is er niks aan de hand.
begrepen, dat is namelijk een behoorlijk groot verschil. Daarom is er ook nooit een eenduidig antwoord op te geven, wel of niet laten huilen.
Emoties erkennen is heel iets anders dan troosten! En er zijn natuurlijk verschillende emoties. Huilen omdat je fiets kapot is of omdat je vriendje naar huis moet, dat begrijp ik. Maar huilen/janken/zaniken/doordrammen omdat mama die rol koekjes niet koopt in de supermarkt of omdat je gewoon niet nog een ijsje mag, dat vinden wij geen gewenst gedrag, dan ben je gewoon een zeurpiet. Wij noemen dat ook "zeurpieten". Hee (naam zoon) ga je nu door met zeurpieten of zullen we weer even gezellig doen, straks mag je een bakje fruit, ook lekker. "Ja mam" is het dan. Ik ga dus niet zeggen: ik begrijp dat je boos bent. Dan blijf je in die negatieve emotie hangen. We gaan toch niet janken om koek zeg!
Dat betekent dus dat jouw kinderen als ze ervoor kiezen om niet getroost te worden, ze dus huilen. Het onderscheid in welk huilen je we en niet bedoelt heb ik 9 bladzijden lang niet kunnen vinden. Volens het door jou geplaatste onderzoek is het in ieder geval dus stressopwekkend en niet goed voor de hersenen vanwege de cortisolaanmaak. Ze huilen, ook de jouwe, en het onderzoek zegt dat dat schadelijk is en rept niet over wel of niet erbij zijn. Daarnaast zou het onderzoek, zeker zonder concretisering van de tijd dat huilen dan minimaal duurt om het over "lang huilen" te hebben (en jij dat eveneens niet definieert), dan dus aantonen dat de gemiddelde baby hersenbeschadiging moet hebben opgelopen. Want 5 x 5 minuutjes huilen achter elkaar, met iemand daar continu bij of iemand die alleen maar steeds komt controleren en even troosten en weer weggaan, is nog steeds 25 minuten huilen. Dat kan niet bedoeld worden in het onderzoek. Mijn zoontje is nog maar een baby van 7 weken jong. Die mag huilen en ik ga er altijd naartoe. Nu inderdaad nog zeikenat vanuit de douche in rechte lijn door naar mijn huilende zoontje. Vooral omdat hij alles behalve een huilbaby is. Maar of ik dat ga blijven doen? Nee, dat denk ik niet. Als hij ouder is, is er iets anders nodig misschien en heeft hij anderen behoeften. Grenzen leren kennen enzo. Tja... En volgens het artikel zoals door jou geplaatst, zou het logischerwijs bij een huilbaby toch al niet meer uitmaken wat je wel of niet doet: die huilen en dat is volgens dat artikel gevaarlijk. Wellicht een idee de volgende keer een beter onderbouwd, beargumenteerd en uitgebreider artikel te kiezen? Ik denk namelijk dat er een grote kern van waarheid in het artikel schuilt, maar het is nogal kneuzig beschreven en dat helpt niet echt wanneer het gaat om gevoelige onderwerpen.