Dit heeft dus eigenlijk niks te maken met laten huilen. Vind het niet verkeerd hoor.. Volgens mij kan het alleen maar positief zijn als je je kind de ruimte geeft om emoties te uiten.
Oh maar dat doe ik ook wel eens hoor. Verplaatsen. Als ze uiteindelijk echt overstuur is (wat zelden voorkomt) dan heeft het weinig zin en gaat ze echt niet slapen. Dan haal ik haar er ook uit hoor, geef nog wat drinken of verplaats het slaapje. Nogmaals we zijn geen barbaren. Vliegen alleen niet bij elk huiltje naar onze kinderen toe. Dat is een manier.. net als dat iedereen zijn eigen manier heeft.
"ik begrijp dat je boos bent" zou ik nooit zeggen bij een situatie waarin een kind een scene schopt vanwege een koekje. Dat is namelijk wat mij betreft geen reden om boos te worden.. ik zou dan iets zeggen als "het is niet nodig zo boos te doen" of "je kunt wel boos doen maar je krijgt geen koekje want..." dan laat je toch merken dat je het boze gedrag niet op prijs stelt en dan leg je (kort!) uit waarom. En dan einde discussie. Natuurlijk mag een kind best eens boos zijn, maar dan wel met een goede reden! En anders zal ik niet zeggen dat ze best wel boos mogen zijn.
Maar dan erken je hun emoties dus niet volledig. In hun wereld is geen koekje krijgen mogelijk net zo erg als ... ja, verzin eens iets. Als jij gaat zeggen dat jij vindt dat het niet nodig is dat ze boos zijn of hun gevoelens wel benoemt, maar vervolgens naast je neerlegt ("je kunt wel boos doen maar je krijgt geen koekje want..."), dan maak je gebruik van de macht die elke ouder heeft, en laat je zien dat jij hun wensen en gevoelens minderwaardig acht aan de jouwe. Waarom bepaal jij wat een goede reden is om boos te zijn? Waarom mag je kind dat niet zelf bepalen? Het is een nuanceverschil, maar hij is wel belangrijk. Een kind heeft naar mijn idee behoefte aan erkenning en respect, hoe jong ook. Ik behandel mijn meiden net zoals ik zelf ook behandeld zou willen worden. En als mijn dochters boos willen zijn omdat ze geen koekje krijgen, prima. Dat recht hebben ze. Dan zeg ik inderdaad "ik begrijp dat je boos bent, maar je krijgt geen koekje want..."
Je hebt ergens wel een punt, maar ik heb met "ik begrijp dat je boos bent" het gevoel dat ze ergens toch gelijk krijgen, alsof het ook niet eerlijk ís dat ze dat koekje niet krijgen. En dat kan idd in hun ogen heel goed zo zijn, maar ik wil ze toch ook leren dat de scene die ze schoppen wel in verhouding moet staan tot wat er in hun ogen dan misgaat en dat ze hun emoties leren controleren! Misschien zou het dan beter zijn om te zeggen: "Ik zie dat je boos bent (emotie erkennen) maar dat hoeft helemaal niet (afkeuren) want... (uitleg)"
Als je het zo zegt ben ik het hier eigenlijk wel mee eens. Ben benieuwd hoe ik dat over een tijdje ga aanpakken!
Precies! Als opvoeder heb je nu eenmaal de schone taak om je kind gewenst gedrag aan te leren. Janken om koek, gooien met speelgoed. Nee, dat vind ik geen gewenst gedrag. Wij voeden op met zachte hand, leggen alles uit en straffen niet, maar ik ga echt niet zeggen: 'ik begrijp dat je boos bent' bij het niet krijgen van nog meer koek bijv. Nu is mijn zoon een stukje ouder zie ik en hij is echt een heel milde peuterpuber als ik het vergelijk met peuters om me heen, maar ze gaan vervelend doen om hun grenzen op te zoeken! Die moet je duidelijk afkaderen. Wat is gewenst gedrag en wat niet? Wij houden niet van zeurkinderen, van piepdozen. Eerlijk gezegd vind ik zeggen: 'ik begrijp je boosheid' bij ongewenst gedrag toegeven aan dat ongewenste gedrag. Hoe jij dat zegt: 'ik zie dat je boos bent' is veel beter. Ga je als je puberkind blowt en je pakt zijn wiet af ook zeggen: ik begrijp dat je boos bent of wordt je boos omdat je kind daar boos om wordt? Ik zou dat erg kwalijk vinden! Jij als ouder bepaalt, het meeste kan je uitleggen, maar sommige dingen zijn nu eenmaal zo. Twee koekjes is voldoende, je smijt je jas niet in de kamer etc. Ik wil graag een netjes opgevoed kind en niet eentje die om alles maar boos wordt als die iets niet mag. Als ouder heb je dat zelf in de hand.
Als ik mijn overprikkelde dochter niet alleen?? laat huilen dan slaapt ze 's nachts om 12 uur nog niet. Om de 5 a 10 minuten even troosten met zo weinig mogelijk prikkels werkt hier veel beter.Ik vind de 10 minuten regel ook niet ALLEEN huilen trouwens. Nou ja goed , smaken verschillen.
Zo gaat het hier ook en dat bedoelde ik ook met mijn reactie als ik haar dan niet laat huilen en haar uit bed ga halen om te troosten en haar daarna weer in bed leg begint het weer van voren af aan... Dan is ze zo moe dat ze echt helemaal overstuur kan raken. En dan werkt het het beste om haar dan even te laten en dan is het zo over. Ben dan natuurlijk wel bij haar geweest regelmatig maar op een gegeven moment verpesten we het zelfs met onze komst al...
Je kan ook benoemen dat het je begrijpt dat ze boos zijn, maar dat het niet nodig is om daar zo om te blijven huilen. Biedt haar/hem vervolgens een alternatief bijv. iets in de trant van vertel maar gewoon dat je het jammer vindt. Het ik begrijp zinnetje maakt dat kinderen zich begrepen voelen en dat geeft rust. Dus zakt de boosheid vaak ook snel weer af. Voor de ouders dus ook een positieve bijkomstigheid...
Dus in jouw opinie ben jij degene die bepaalt wanneer welke emotie terecht is bij jouw kind? En op welk moment het ok is om bepaalde gevoelens te hebben? Boosheid is gewoon een gevoel. Het leven van een kind is vrij basaal. Gelukkig kennen jonge kinderen niet veel grotere rampen om boos om te worden. Er is natuurlijk een verschil in de uiting van emoties. Ik zeg dus wel altijd dat ik begrijp dat ze boos zijn (ja dat doe ik echt), maar ze geen drama hoeven te maken. En een peuter dat zich op de grond gooit en boos gaat gillen ga ik ook niet troosten. Er zijn horden mensen die boos worden om iets onzinnigs als een voetbalwedstrijd (dat vind ik stommere reden dan een koekje). Iedereen vind dat wel kunnen, zolang ze die boosheid niet agressief uiten, toch?
Hahaha mooi verwoord Adi! Sluit me erbij aan. Ook hier erkennen we het gevoel en vertellen dan waarom of dat het echt niet doorgaat
Ik ben zeker niet degene die de emoties bij mijn kind bepaalt, maar wel degene die mijn kind moet leren hiermee om te gaan. Als je zegt dat het kind boos mag zijn maar niet zo lang hoeft te huilen... mag een kind niet huilen dan? Net zoals kinderen boos kunnen zijn over een koekje kunnen ze daar ook verdrietig over zijn toch?
Ik denk dat er nu twee dingen door elkaar gehaald worden. Ten eerste wanneer het: 'ik begrijp je boosheid'-verhaal wordt ingezet. Bijv. dus wel als de hond je speelgoed heeft vernield, maar niet als je zanikt om nog meer koek. Dat onderscheid kan je een kind heel goed leren, zéker een kind van 3 (ik praat ook in dat perspectief). Gelukkig heb ik een kind dat zelden boos is of zanikt. En ook hoe je dat verhaal verder invult. Je kan miz beter zeggen: 'ik zie dat je boos bent, maar toch krijg je niet nog een koekje, want je hebt er al twee gehad en dat is de regel en dat weet je heel goed'. Mijn zoon vraagt nu waarom dat dan zo is. En dan leg ik uit waarom. En dus niet: omdat mama dat zegt of omdat de regels nu eenmaal zo zijn. Kinderen leren veel van hun eigen gedrag als ze begrijpen waarom het wel of niet gewenst is. Tuurlijk mag je boos, verdrietig of blij zijn, maar laten we dat wel in perspectief zien. Kinderen die boos mogen zijn om nog meer koek, wat moet dat worden dan? Boze emoties om nog meer koek vind ik een valse emotie. Juist zeggen: 'ik begrijp je boosheid, maar je hoeft er geen drama van te maken', vind ik dan ook behoorlijk conflicterend, want begrijpt mama het nu echt of eigenlijk niet? Mama begrijpt dat ik boos ben (maw; mama vindt dat dus goed) maar ik mag geen drama maken. Euh, hoe mag het kind dan zijn emotie uiten? Zeggen met een lief stemmetje terwijl het braaf op de bank zit: 'ik ben boos, mama'. Nope, dat kind is dus niet boos. Een kind dat boos is omdat het niet nog een koekje mag, maakt in mijn ogen al een drama. Daar hoef je niet boos om te worden. Je mag teleurgesteld zijn of het gewoon stom vinden, maar boos nee en dat zal ik dus ook nooit begrijpen. Hel verhaal, waar gáát het eigenlijk over?
Jij kent je kindje en zijn huiltjes het beste, je s-zusje kent hem niet. Zij kan wel vínden dat jij je kindje "mishandelt", maar volgens mij kan ze situatie helemaal niet goed inschatten. Ieder kindje is anders, iedere moeder is anders en enige dat je kan volgen is je eigen instinct bij je eigen kindje. Wij hebben onze meid overigens ook gewoon de kans gegeven om in slaap te komen (zie je, klinkt al heel anders) toen het zo warm was. Ze ging niet uit haar dak, maar mopperde, huilde en klaagde wel. Bij ons zit er wat langer tussen naar bovengaan, maar dat komt omdat ze daar meestal niet goed op reageert. Ze wordt er wakkerder van en begint het gejammer opnieuw. Kijk, een andere moeder kan daar vanalles van vinden. Mss reageert haar kindje getroost als je de kamer binnenkomt, die van mij niet. Ik ken mijn meisje het beste en weet welk huiltje écht is en welke huiltje hoort bij haar moeite om zich over te geven aan slaap. Daar ben ik haar moeder voor.
Misschien dat het dan wel na twee nachten klaar is? Maar kan me zo voorstellen dat je dan ergens anders gaat liggen, kan die vent van mij af en toe al smoren als hij snurkt en dat terwijl hij bijna nooit snurkt.. Elke nacht is niet te doen joh..
trouwens, ik heb niet het hele topic gelezen, dus geen idee hoe het bij reageren op boosheid/driftbuien terecht kwam. Maar volgens mij kan je er het beste zo min mogelijk aandacht aan besteden. De regel(s) herhalen, aai over bol, jammer dat je zo boos bent en weer door met waar je mee bezig was. Helpt bij Fay iig enorm (en die kán boos worden).
Dames laten we wel even bij de les blijven. Ts heeft het onderwerp geopend met als reden meer meningen te laten weten over het laten huilen bij het naar bed brengen/leggen. Daarover heeft iedereen zijn eigen mening en argumenten. Laten we elkaar in onze waarde laten en probeer elkaar niet te overtuigen. Elk kindje is anders en de reacties van de moeders ook. Het enige wat ik benoemde is dat ik het jammer vind dat er zo vaak met een of ander onderzoek wordt aangekomen waardoor ik het gevoel krijgt dat ze mij dus een slechte moeder vinden. Daar kan en mag niemand op dit forum naar mijn mening over oordelen. Als de uitzoeken van een onderzoek reden zijn geweest om als moeder een bepaalde keuze te maken, benoem dan in je argumenten welke resultaten jij belangrijke vond om je opvoedkeuze te maken. Hou het persoonlijk en lekker bij jezelf!